De Rotel (donderdag, 25.09.2008)

We waren vroeg wakker vandaag. Dat kwam niet door Stimpy die kwam vertellen dat hij honger had maar door een ander, luid en irritant geluid. Mijn theorie bewoog tussen Lüftung en wasmachine. Jessica dacht dat het van buiten kwam. Na ongeveer een half uur het lawaai te hebben aangehoord, heb ik het rolluik opgehesen om te zien of het geluid werkelijk van buiten kwam. Daar was het donker. Rust. Niets schoonmaakploeg. Van het raam was het maar een korte afstand tot de verwarming er onder. Daar kwam de herrie vandaan, water dat door de buizen stroomde en de boel deed uitzetten op een akelig langzame manier. De verwarming een standje lager zetten bleek de oplossing te zijn. Anderhalf uur vredige rust lagen nog voor ons. Daarna mocht (Jessica’s ‘mogen’) ik als eerste onder de douche. Net als de rest van de kamer was de badkamer op het thema rozen toegesneden. Zelfs de zeep was rozenzeep. Niet dat het wat uitmaakte. Het belangrijkste was dat we hier te maken hadden met een normale badkamer met een normale douche. Er waren geen handleidingen te bestuderen, geen verborgen knoppen of hendels te bedienen of lichtknopjes c.q. trekkoordjes op onmogelijke plaatsen te zoeken om een warme douche te krijgen. Wat een genot! Waarschijnlijk de laatste voor lange tijd want na Syrië en Jordanië gaat het weer direct terug naar het eiland.

Toen ook Jessica klaar was met badderen, konden we gelijk aanvallen op het ontbijt dat klaar stond voor de deur. Een mandje met vier broodjes, roggebrood, twee zacht (!) gekookte eieren (die ik dus beide soldaat mocht maken), twee potten thee , sinaasappelsap en een schaaltje met boter, Nutella, honing en jam en een schaaltje met kaas en worst. Het is waarschijnlijk overbodig te vertellen dat op een pakje roggebrood na, alles op ging.

Tegen 9:30 hebben we de Straßenbahn naar het Hauptbahnhof genomen en van daar de Regionalbahn naar Frankfurt Lufthafen dat ook wel Fraport wordt genoemd. Volgens het Rotel-boekje zouden we de groep om 12:00 in terminal 1, hal B bij het loket van Syrian Airlines treffen. We waren ruim op tijd en moesten nog twee uur wachten tot onze vlucht stipt om 12:00 uur op het scherm verscheen. Toen pas wisten we pas waar we precies heen moesten. Dat bleek loket 247-249 te zijn in hal E van terminal 2. Mochten we dus toch nog met de monorail.

Een beetje later dan gepland kwamen we in contact met een Rotel-meneer die ons de boekingpapieren gaf waarmee we konden inchecken. Waarschijnlijk zagen we er zo betrouwbaar uit dat we een extra tas met reserve onderdelen meekregen voor de chauffeur van de Rotel-bus. Tenminste, dat werd ons verteld. Dat ding was goed zwaar. Als er wit poeder in had gezeten, zou de chauffeur nu schatrijk zijn. Als dank voor het slepen kregen we een isoleerbeker. Wel een beetje magertjes in vergelijking tot de enorme winst die Rotel mogelijk maakt met dit soort smokkelpraktijken. We waren trouwens niet de enigen met een extra tas. Twee anderen hadden ook een tas met ongeveer hetzelfde gewicht meegekregen en weer twee anderen kregen een dikke enveloppe mee.

In tegenstelling tot wat ik gedacht had, vlogen we met een matig groot vliegtuig. Jessica noemde het een dinky toy. Dat was het ook in vergelijking tot de Hong Kong machine er naast. We mochten via de slurf het vliegtuig in. dat betekent dus dat het vliegtuig echt wel groter was dan het toestel waarmee we van Southampton waren gekomen. Dit vliegtuig had 2x 3 plaatsen naast elkaar in plaats van 2x 2. In het vliegtuig zaten we ergens in het achterste deel, op rij 23 van 26. Er zat een Syriër op Jessica haar plaats maar hij vertrok nadat Jessica hem een paar keer duidelijk had gemaakt dat hij op moest zouten.

Er waren een heel stel luchtzakken en het was zwaar bewolkt. Pas kort voor Aleppo werd het helder maar tegen die tijd was het ook al donker. Het eten was goed. Jessica had iets met kip en ik had vis. Daarbij kwamen sla, broodjes, rijst/noodles en cake. Zelfs op het kleine stukje tussen Aleppo en Damascus kregen we nog een muffin.

Aangekomen in de hoofdstad moesten we de paspoorten plus een kopie daarvan afgeven aan de reisleider Ahmad, een Syriër die in Duitsland geen baan in zijn beroep, rechten, kon krijgen en toen via omwegen reisleider bij Rotel is geworden. Hij doet dit werk nu al negen jaar. Hij is getrouwd met een Duitse en heeft twee kinderen. De groep is gemengd met een hoog percentage 50+. Ik denk dat Jessica de jongste is, gevolg door wat ouder spul tot mijn leeftijd en daar boven. Dan zijn er wat oudere echtparen en een heleboel alleenstaanden of singles. De oudste is een man van 81, 83 of 91; gedurende reis noemde hij telkens een andere leeftijd.

Het was opmerkelijk om te zien hoeveel de groep met zich mee sleepte. Sommige koffers waren enorm. Daar kon je iemand in begraven. Ze pasten dan ook niet allemaal onder in de bus. Er moesten een paar koffers in het gangpad staan en sommigen Rotelianen moesten er over heen kruipen, maar het ging. De reis duurde ongeveer een half uur. Daarna reden we de camping binnen. Wij waren de enige gasten. Na de verloting van de cabines in de Rotel kregen we de bovenste dubbelcabine aan de kant van de trekhaak. Daarna kregen we onze etenszakjes met bestek, bord, beker en broodplankje en konden we een broodje met een banaan eten. Vervolgens konden we de bagage in een ‘beveiligd’ hok wegzetten. Dat ‘beveiligd’ bestond uit een klein hangslotje dat door twee houten deurtjes was gehaakt. We hebben gelijk maar onze drie-dagen-tas gepakt (de koffer krijg je bij Rotel maar één keer in de drie dagen. Wat je in de tussentijd nodig denkt te hebben, moet je in een kleinere tas ompakken, die je ’s morgens en ’s avonds kan pakken) en Jessica heeft het muskietennet in de cabine opgehangen. Daarna hebben we zo goed het ging alles ingeruimd. Voordat we het wisten was het al 1:00 uur. Toen hebben we het licht ook maar uit gedaan.