De grote Syrië en Jordanië-reis

Hier is hij dan, de reeds door Jessica aangekondigde deca-pentalogie van onze grote Syrië en Jordanië-reis. Het ligt in de bedoeling elke dag een dag uit mijn dagboek op het blog te zetten. Dat wordt dus puur smul-plezier voor onze lieve lezertjes.

Vlucht naar Frankfurt (woensdag, 24.09.2008)
Vandaag is de dag dat we van het eiland af mogen. Wat een geluk. Na te hebben uitgeslapen tot ongeveer 8:30 uur – een heel verschil met andere reizen waar we meestal asociaal vroeg moesten opstaan – hebben we in alle rust ontbeten en de laatste schoonmaak-handelingen verricht. Daarna moest er nog het één en ander worden ingekocht, waarbij de oordopjes voor Jessica het belangrijkst waren. Uit ervaring wijs geworden, wist Jessica namelijk dat ze niet zou kunnen slapen in de rijdende sarcofaag, genaamd Rotel, als er snurkende medereizigers zouden zijn. Vanzelfsprekend heb ik daarvan geen last omdat ik vrolijk mee doe.

Na het inkopen heb ik de koelkast verder leeggegeten en Jessica ging heerlijk verder met de aller-allerlaatste schoonmaakloodjes. We wisten niet precies hoe laat we weg moesten maar we wisten wel hoe laat we op het vliegveld van Southampton moesten zijn. Na wat hoofdrekenen (jawel, dit keer geen nazoeken op het internet), besloten we de trein van 12:32 vanaf Salisbury te nemen. We namen afscheid van Stimpy die prinsheerlijk op de stoel in de slaapkamer lag te slapen en een beetje verstoord opkeek toen zoveel handen hem opeens begonnen te aaien. Angi, een collega bij Wessex Archaeology, zal de komende weken voor hem zorgen.

Beide bepakt met een rugzak en een rugtas die nu voor hing en dus eigenlijk als buiktas betiteld moet worden, ging het op weg naar het station. Daar was het achtelijk druk bij het loket en dat op een doordeweekse dag, en dus hebben we maar een kaartje uit de machine getoverd. We weten nu ongeveer hoe dat moet want anders is de Engelse technologie onhandelbaar. In Southampton moesten we overstappen op de trein naar Southampton Airport. Ook dat lukte zonder veel problemen, alweer dankzij het feit dat we ongeveer weten hoe het werkt. Als je wilt weten van welk spoor een trein vertrekt dan zijn er twee opties: 1) je kijkt op een bord waar de vertrektijden voor de verschillende bestemmingen zijn aangegeven. Weet je de tijd dan kijk je op een monitor waar vertrektijd, eindstation en vertrekperron staan aangegeven. Als je geluk hebt dan staat de tijd die je hebt opgezocht op de monitor en weet je dus het perron van waar de trein vertrekt. Heb je geen geluk en staat de tijd er niet bij of is meervoudig aangegeven, dan is optie 2) de beste: vragen. Meestal lopen er genoeg mensen met een geel high-visibility vest aan die het antwoord op de vraag: welk perron? weten. Wij konden ons met de eerste optie redden en kwamen precies twee uur voor de geplande vliegtijd op het vliegveld aan. Dat was 13:35.

De rugzakken inchecken ging geheel onproblematisch. De buiktassen waren wat lastiger. Jessica had haar normale SLR (Single Lens Reflex) camera meegenomen die niet door het röntgenapparaat mag, dat wil zeggen, de filmrolletjes mogen er eigenlijk niet door. Daar trok de douane zich niets van aan. De homeopathische middelen tegen allerlei kwaaltjes hoefden gelukkig niet door de machine en werden handmatig ‘afgestoft’ (dit was de enige en laatste keer; hierna besloten we om de homeopathie-box gewoon in de handbagage te houden en door het röntgenapparaat te laten gaan). Daarna mochten we door en zijn koffie, thee, taart en een flapjack gaan drinken c.q. eten in de lounge van het vliegveld. Daarbij heeft Jessica geborduurd en ik heb me met een Japanse sudoku bezig gehouden. De tijd ging best snel voorbij en voor we het goed in de gaten hadden, zaten we al in het propellor-vliegtuig naar Frankfurt. We zaten op de achterste rij en konden dus alles voor ons goed in de gaten houden. Dat was echter niet nodig want er gebeurde niets. Onze medepassagiers bestonden voornamelijk uit zakenlui.

Het vliegtuig mocht niet meteen weg. We moesten 25 minuten wachten tot we de startbaan op mochten. De vertraging werd evenwel in de lucht weer goed gemaakt. Het was zwaar bewolkt en er waren wat luchtzakjes waarin de machine lekker danste. Tussen de wolken door was af en toe wat van de grond te zien. Van boven valt pas goed op hoe anders het eiland is in vergelijking tot het continent. In Engeland is alles onregelmatig, in de rest van Europa, dat wil zeggen Frankrijk, Nederland, Duitsland en zelfs België is het land veel meer geordend.

Vijf minuten te laat landden we op Frankfurt. Dat is een enorm vliegveld bestaande uit twee terminals. Wij kwamen aan op terminal 2. Dat wisten we op dat moment natuurlijk niet. Na de douane en het oppikken van de rugzakken volgden we de bordjes met een trein erop. Die bordjes wezen ons de weg naar buiten waar geen enkel spoor van sporen te vinden was. Hmmm, interessant. Gelukkig brachten een plattegrond en logisch denkwerk licht in het duister. De trein gaat van terminal 1 en om daar te komen, moet je óf met de bus óf met een monorail. Aangezien bij de uitgang de bus al klaar stond, zijn we daar maar ingestapt. Op het station volgde verder zoekwerk. De boel is daar onderverdeeld in Fernzüge en Regional- und Stadtbahn. De één rijdt boven, de ander onder. Wij kozen voor de laatste en goedkopere optie en gingen naar beneden. Na ongeveer 15 minuten stonden we op het plein voor Frankfurt Hauptbahnhof. Hier wisten we nog van de vorige keer, vier jaar geleden, hoe het verder ging, namelijk met lijn 17 (Straßenbahn) naar de Varrentrappstraße. Daar staat pension ‘A Casa’, waar we door de pensionhouder vriendelijk werden ontvangen. Hij scheen ons nog vaag te kunnen herinneren.

Dit had het einde van de eerste dag kunnen zijn, ware het niet dat ik graag nog wat wilde eten. En wel iets van de Duitse Chinees, dat was al zo lang geleden. De buurt van ‘A Casa’ stikt van Japanners. We zagen verder een Italiaan en wonder boven wonder ook een Chinees met de prachtige naam China Stern, die een Thai bleek te zijn. Het was een afhaal-ding met vijf tafeltjes. We waren de enigen toen we kwamen (ca. 20:30) maar het zat vol toen we gingen. En we snappen wel waarom: het eten was heel goed. Jessica had kip met echte pindasaus en ik had iets Thais genomen. Jammer dat we hier niet vaker kunnen eten.

Met een volle maag zijn we daarna teruggelopen en hebben op onze kamer in ‘A Casa’ op bed liggend decadent door Duitse zenders liggen zappen. Uiteindelijk lieten we de zender staan op een documentaire met Günther Jauch over Zivil-Courage. Dat was echt het einde van de eerste dag.