Classic Ghost Walk

Het is bijna Halloween en dus worden er allerlei activiteiten rondom het thema griezelen georganiseerd. De gemiddelde Brit is namelijk dol op geesten, elfjes, spoken, etc. En het geloof in deze zaken is, anders dan verwacht, niet afhankelijk van het opleidingsniveau... Dus, toen wij in het plaatstelijk wat-te-doen-als-ik-mij-verveel-blaadje zagen staan dat er door de stadsgidsen verschillende avondwandelingen rond het thema werden aangeboden, besloten wij ons aan te melden voor de Classic Ghost Walk van zaterdagavond 8 uur. Geen idee wat we er ons onder moesten voorstellen!
Samen met zo'n 35 andere griezellustigen werden we Salisbury ingestuurd (gesplitst in twee groepen). Onze gids Margaret vertelde vooraf dat geen van de verhalen verzonnen zijn, maar allemaal terug te vinden zijn in officiele documenten. Nou, dat begon al goed (vooral voor onze zeer nuchtere Patrice!). Vervolgens werden we door nachtelijk Salisbury geleid om kennis te maken met een aantal "geestige" inwoners. Zo leeft Olivier in de porceleinwinkel. Hij komt waarschijnlijk uit de tijd van de Engelse burgeroorlog en is eigenlijk best wel aardig. Alleen wanneer ze de etalages omruimen, dan zet hij een deel weer terug... En dan is daar Matilda in de Pizza-Express. Zij is een jongedame uit de 18de eeuw en jaagt vooral mensen de stuipen op het lijf door langs te komen als 's avondslaat de kas wordt opgemaakt... En dan woont de geest van de Hertog van Buckingham in Debenhams (zeg maar de V&D). Hij werd ooit op last van de koning daar op de binnenplaats onthoofd. En dan is er nog de grijze dame die rondwaard op de begraafplaats van St Thomas en in de Haunch of Venison, een pub die er op uit kijkt. Zij verschijnt luid kreunend tussen half twaalf en twaalf 's avonds laat en dan ruikt het er naar vers omgewoelde aarde... Vast een voormalige tuinliefhebster met een slakkenprobleem...!
Op naar het voormalig ziekenhuis. Daar was in de negentiende eeuw eens een nachtzuster die moest waken bij een hele zieke baby. En u raadt het reeds, tijdens een secondenslaapje ging de baby dood. Ze kon het zichzelf niet vergeven en hing zich op in de koffiekamer. De overige zusters zijn haar nog vaak als 'guiding angel' tegengekomen en men zegt dat ze een potentieel grote brand heeft geblust door de waterleiding op het goede moment te laten barsten! Toen het ziekenhuis werd verplaats naar een stek buiten de stad, heeft de kapelaan haar geprobeerd over te halen te gaan en dat schijnt gelukt te zijn. Van het ziekenhuis naar het armenhuis. Echt de meest creepy plek in Salisbury! Hier schijn je mensen 's nachts te horen huilen, zo leuk waren de ontspanningsactivieten en zo lekker was het eten hier; om nog maar te zwijgen van je toekomstverwachtingen als je hier landde...
Door naar de Close. In het grote huis, waar tot in de tachtiger jaren een soort PABO gevestigd was, hadden ze in 1967 een middeleeuwse kannunik die niet blij was met twee meisjes. Hij probeerde er eentje te wurgen. Daar was de school niet zo blij mee, exorcist op bezoek en kamer verzegeld... Ook hebben ze er hele grote witte volgels die rond de torenspits circelen als er een bisschop sterft...
Aan het eind van de Close, bij de St Anne poort, staat het huis van een beroemde oogarts. Zijn zus had in haar slaapkamer regelmatig bezoek van een vrouw die haar op de houten lambrisering wees. Zus nieuwsgierig en dus werden de planken gelicht. Bleek er een testament in te zitten. Zus bracht het braaf naar de stadsjurist en zo kon een oude erfenis-kwestie geregeld worden: kinderen uit een eerder huwelijk werden door pa en de nieuwe vrouw namelijk hun moeders erfdeel onthouden. De wijzende vrouw verscheen nog een keertje om zus te bedanken. In het poortgebouw zelf woont een geest uit de tijd dat het koniklijk hof in Salisbury resideerde omdat de pest in Londen woedde. Helaas, deze man kwam al met de bultjes uit Londen en viel in Salisbury dood neer. Iedereen als de dood om hem te begraven en dus werd hij met dure kleren en juwelen in een graf op het kerkhof bij St Martin gedumpt. De doodgraver vertelde het z'n kleinzoon en die groef 50 jaar later de goodies op. Daar is het spook dus nog steeds een beetje ontstemd over...
En dan is er nog die keer dat een groepje soldaten zat te drinken en tooste op de duivel, die prompt even op bezoek kwam. De schroeiplekken schijnen nog op de vensterbank te zitten en er zijn vragen over gesteld in het parlement... Een van de oudste gebouwen in Salisbury (13de/14de eeuw) is het hotel de Red Lion. Daar horen ze regelmatig een kind huilen, terwijl er geen kind te vinden is... Ook dacht een gast een keer een victoriaans themafeestje op de binneplaats te zien; was 'ie wel de enige...
Uit bovenstaande moge duidelijk zijn dat wij ons op, zeer Engelse wijze, goed vermaakt hebben!

Quality Time

Zo even in het weekend op-en-neer-crossen is toch wel wat vermoeiend... Het duurt ongeveer 12 uur met een bestelbusje (anders kregen we de laatste dozen niet mee) van deur tot deur. En wij zijn natuurlijk ook geen 21 meer... haha. Dus hebben we WeightWatchers en bellringing maar even gelaten voor wat het was en heerlijk uitgeteld op de bank Friends zitten kijken. Kopje thee met scones en clotted cream (ik alleen een hapje, Patrice de rest) erbij, voetjes op de poef, beiden een kat op schoot; zo stel ik me later het leven in een bejaardenhuis voor... Relaxed man! Om negen uur al eens gevraagd of we niet naar bed zouden gaan en toen toch besloten nog maar een aflevering te kijken zodat het tenminste aangenaam 10 voor half tien zou worden... Toen konden we eindelijk naar bed. We hadden gister Woezel op de douche en Stimpy in de keuken opgesloten, maar daar ze zo, min-of-meer vredig, saampjes op de bank lagen; kreeg Patrice gewetenswroeging en vond dat ze wel samen vrij door het huis konden lopen. Het kattenluik gaat dan wel dicht (ze gebruiken beiden Woez' bak) want hoewel Woezel niet schijnt te snappen hoe het ding werkt, vertrouwen we hem toch niet helemaal. Vervolgens waren de katten helemaal happy: Stimpy rende naar boven om het beste plekje (mijn hoofdkussen) op bed te bemachtigen en Woezel ging eens kijken of er nog wat te eten viel. Vroeger at Woezel partout geen zacht voer en Stimpy absoluut geen brokjes: moet je nu eens kijken! Daarna kwam Woezel ook naar boven en ontdekte dat er voor hem geen plaats meer was in de herberg... pardon, op bed. En dus verkoos hij de stoel bij het raam. Toen daalde er een vredige rust over de bewoners aan de Middleton Road nummer 7. Tot...: vijf minuten voor zes ik ruw uit m'n slaap werd gewekt door Woezel die op het nachtkastje naast me was gekropen en nu druk bezig was m'n aandacht te trekken. Dat had 'ie beter niet kunnen doen. Biologische bewegingsmelder Stimpy (die nog steeds op m'n kussen lag) liet met een luide grom en wat gesis weten dat de breedte van mijn hoofd wat hem betreft toch net iets te dichtbij was... Scheelt weer: morgen hoeven we de wekker niet te zetten!

Katten zijn net kleine kinderen...

Nou, 't gaat lekker met onze twee rode katers; de miscommunicatie loopt op volle toeren! En jaloers dat ze zijn. Ineens weet je waar al die gezegden vandaan komen: kattekwaad, kattekop, kattig, etc. Vanaf heden moeiteloos te veranderen in Woezelkwaad en Stimpykop! Maar ze hebben een probleem: ook al kunnen ze elkaar niet lijden, mij vinden ze helemaal het einde. Dus: elkaar laten passeren in de gang zonder een pootje uit te steken zit er niet in, maar net doen alsof je de ander niet ziet zodat ze gelijktijdig door mij geaaid kunnen worden (maximale afstand is dan zo'n 1.72 m), lukt gek genoeg wel. Ook zitten ze samen op bed: Stimpy op het kussen, Woezel aan m'n voeten. En natuurlijk met z'n vieren op de bank Friends kijken!
Nee, geen idee hoe ouders het aandurfen om een tweede kind te nemen. Ik bedoel, leg een kind van pak 'm beet 1.5 maar eens uit dat er over een half jaar een broertje of zusje bijkomt. Zeg maar dag met je handje tegen 50% van de aandacht die je voorheen kreeg! Zou Madonna daarom de publiciteit gezocht hebben? Krijgt het kind tenminste aandacht genoeg... En natuurlijk de ontwikkelingshulp en de adoptiebranche. En daar Madonna bekend staat als een trendsettster, zal dit slechte voorbeeld wel goed doen volgen... Half Hollywood zal binnenkort wel een kindje gaan organiseren.
Nee, dan heb ik persoonlijk toch liever wat minder media-geile ouders. Neem nou Tammy en Melissa Etheridge. Die hebben vorige week een tweeling gekregen. Precies twee keer is er een kort nieuwsbericht de deur uit gegaan: Hoera Tammy is zwanger en we zijn heel blij & negen maanden later: Hoera de tweeling is er en we zijn heel blij. Ze zien zelfs niet op tegen de komende slapeloze nachten. Misschien kunnen ze ook een tijdje voor Stimpy en Woezel zorgen?

Suikerspin en draaimolen

Gister was Blogger een beetje kriegel, dus kon ik jullie niet vertellen over m'n suikerspin-avontuur op dinsdagavond. Wat was het geval; na belletjelellen zijn we (Mary, Helen, Margaret, Elisabeth, ik en Patrice) nog even naar de kermis op het marktplein geweest. Dollepret, vijf dames en een heer. Als eerste hebben we allemaal een suikerspin gegeten op uitnodiging van Mary. Als je eenmaal de 45 gepasseerd bent, ziet het er een beetje raar uit als je die dingen in je eentje eet. Dus doe je dat met tenminste twee andere 45-plussers, iemand van over de zeventig, iemand van bijna 40 en iemand van onder de dertig (aan jullie de taak om te bedenken welke demographische gegevens bij wie horen....). Na een rondje over de kermis, kwamen we voorbij aan de, jawel, stoomdraaimolen met paarden drie rijen dik... Tja, en dat is gevaarlijk op een all-girls-night-out! Dus wij met z'n allen; allen? nee, eentje bleef moedig weerstand bieden aan de kinderlijke drang op een felgekleurd paardje plaats te nemen en een paar rondjes te draaien: Patrice. En dus hadden wij mooi iemand om naar te zwaaien!

Oh Happy Days!

J e hebt zo van die dagen dat je thuis komt van je werk en dat Brad van BT op je antwoordapparaat staat en je blij verteld dat alles nu is opgelost en je binnen 10 werkdagen broadband hebt... Geweldig! Bovendien ligt er een brief op de mat van Tiscali waarin ze je hartelijk bedanken voor je brief en ze je beloven alles in orde te maken als je een kopie van je BT contract opstuurt. Geweldig! Helaas is mijn vertrouwen in de telecomwereld ernstig tanende en dus wachten we maar even tien dagen af wat er gaat gebeuren. Daarna sturen we ofwel Tiscali het gevraagde contract en wachten nogmaals af of we sturen Tiscali een sliepuit-brief met de mededeling dat dankzij hun superservice based in Calcutta, BT nu een klant rijker is! Het laatste scenario bevalt me stukken beter...

Vorige week heeft Patrice nog gesolliciteerd op een interne post bij Wessex. Hoewel hij het niet geworden is (de post was voorbestemd voor iemand die van een tijdelijk naar een vast contract ging), heeft hij a.s. vrijdag wel een gesprek met Karen en Lorraine over zijn toekomst bij Wessex als slakspecialist! Helemaal super!

Jessica's Grimm

Nou heb ik nooit gedacht dat "alleen op de wereld" op mij van toepassing was, maar vandaag werd google me toch een beetje te veel... Wat is namelijk het geval? Eens in de zoveel tijd typ ik m'n eigen naam in in Google en kijk wat ik nu weer allemaal heb uitgespookt. Lang was ik met een bladzijde of vijf wel klaar. Nou, mooi niet meer dus! 930 vermeldingen van Jessica's Grimm op het world wide web. De meeste komen niet eens uit Duitsland, wat je gezien de naam wel zou verwachten. Nee, ook hier rukken de Yankees op. En echt leuke mensen lijken me die andere Jessica's Grimm ook niet allemaal. Ik bedoel, hoe spannend kan een bibliothekaresse, een zwemster of een voorzitster van een of ander commitee zijn? Ondernemende types zijn het wel. Al die E-Mailadressen en telefoonnummers waaronder "wij" bereikbaar zijn, wauw! Misschien moet ik maar eens een naamgenotensite oprichten. Kan best leuk worden, want zo te zien zijn we allemaal van ongeveer dezelfde leeftijd (je weet wel; die tijd dat ouders nog dachten dat de naam Jessica exotisch was...). Gauw terug naar m'n botten, voordat ik begin een E-Mail-lijst op te zetten!

Dooie boel...

Kom je 's maandags voor het eerst weer op je werk na een weekje conferentiebezoek in Duitsland, hebben je collega's in de tussentijd weer ijverig dode dieren voor je verzameld: een grote landschildpad van de buurman van Jackie die een paar maanden in de composthoop van Karen heeft liggen rotten, een musje van Jackie en een kikker van Elaine. Tja, en dan heb je dus een probleem; want alle hangingbaskets (de beestjes gaan in een panty en dan in een hangingbasket die wordt ingegraven; anders vind je ze zo moeilijk terug) waren vol. Dat werd dus een dagje exhumeren!
De schildpad moest goed schoongemaakt worden en de poten nog begraven; er zat nog teveel vlees aan... De hangingbaskets leverden twee jonge ratten, een bosmuis, een kauwtje, twee mollen en twee jonge houtduiven op. En die moesten natuurlijk allemaal schoongespoeld worden, want veren en haren vergaan veel langzamer dan vlees... Al gauw werd het bewijs geleverd dat zelfs de beleefdste Brit er op een gegeven moment genoeg van heeft. Met een "Jessica stink jij zo?" werd ik naar buiten verbannen...

Kiekeboe! of Broadband deel II

Ja, we leven nog! En de strijd om broadband gaat gewoon door. Vorige week drie brieven van Tiscali op dezelfde dag gehad: 1) hartelijk welkom hier is uw paswoord en binnen 10 dagen komt alles in orde; 2) we hebben het automatische afboeken in orde gemaakt; 3) helaas, we kunnen u geen broadband leveren want uw gegevens kloppen niet... Had de lieve medemens uit Dehli het telefoonnummer verkeerd verstaan.... Vandaar dat er ineens geen marker meer op de lijn zat! Zoals in de brief gesteld, Tiscali een E-mail met het juiste telefoonnummer gestuurd en aan het eind van de week antwoord gekeregen: er zit een marker op de lijn en dus kunt u naar u ADSL fluiten... He, what's new baby Bombay?
Toen reste ons niks anders als alle helpsites van de andere broadband-leveraars uit te proberen om te kijken of iemand de marker niet zou opmerken. Helaas: ook bij Orange, AOL en BT bleek er iets op de lijn te zitten. Leuk detail: de site van BT weet wel dat er een marker op de lijn zit; de mensjes uit het dorp achter Dublin niet...
Compleet aan het eind van mijn Latijn heb ik gister te lange leste besloten me maar eens heel dom op te stellen... Ik BT gebeld. Hallo ik wil wel broadband van jullie. Oh mevrouw wat fijn. Gaan we gauw regelen hoor! Maar wat ziet ik nou? u heeft al broadband. Oh, wat raar ik ben pas sinds vier weken in het land en dit is een nieuwe lijn. Nou mevrouw dan heeft in het verleden al eens iemand broadband op deze lijn gehad en dat niet fatsoenlijk stopgezet. Maar geen probleem, ik zal even met mijn collega's van de marker-verwijder-dienst bellen en dan maak ik het in orde. Ik zet u even in de wacht.
En toen ging het mis. Ik kwam terrecht in de normale wachtrij en kreeg na een half uur een compleet ander persoon aan de lijn. Verhaal weer verteld en weer ging die persoon er bij z'n collega's achteraan. Gelukkig ging het nu wel goed. We worden nu binnen 5 dagen gebeld door de marker-verwijder-dienst en dan kunnen we eindelijk broadband bestellen! Geleerde les: BT kan alleen markers van de lijn verwijderen als je daarna bij hun het veel duurdere pakket afsluit... Dublin: Bombay 1:0!