maandag, december 15, 2008

D. I. Why???

Snappen jullie het? Wij niet. Overal in Europa komen ziektes voor, maar gelukkig probeert men daar wel iets aan te doen. Men probeert de ziekte te genezen of in ieder geval terug te dringen. In Engeland is dat niet het geval. Jullie wisten het misschien nog niet, maar er heerst hier een sluipende ziekte, een besmettelijke ziekte, en ik begin er ook een beetje last van te krijgen. In de derde regel schreef ik "overal in Europa" en even later "in Engeland [...] niet". Net als de meeste eilandbewoners beschouw ook ik Engeland niet meer als Europa. Sterker nog, Jessica en ik zijn ondertussen verfent voorstanders van een Europa zonder Engeland. De redenen voor deze uitlating zijn de gebeurtenissen van afgelopen weekend. Die hebben alles te maken met één van de uitzaaiingen van deze Angliene spongiforme encefalopathie (ASE oftewel gekkeengelsenziekte), de D. I. Y. (do it yourself).

Vorige week kwamen wij terug van de markt en liepen daarbij langs een huis waar ijverig gewerkt werd. Er hing een briefje voor het raam met "te huur" erop. De huurprijs was even hoog als de huur die wij nu betalen en ook het huis leek dezelfde omvang te hebben. Thuis stelde Jessica voor om terug te gaan om te vragen of we het huis van binnen zouden mogen bekijken. Het is namelijk geen lolletje om hier te wonen. Ten eerste hoor je voortdurend het verkeer op de ringroad. Ten tweede is de temperatuur binnen hoogstens een paar graden hoger dan buiten, en dat met de night storage heater op de hoogste stand. En ten derde hebben we ondertussen zulk een imposante verzameling van verschillende soorten schimmel op de wanden dat de vergelijkingscollectie in het Instituut van Volksgezondheid erbij in het niet valt. Met andere woorden, we zijn die gezondheidschadelijke levensomstandigheden een beetje heel erg zat.

Wij dus terug naar onze mogelijke nieuwe woning. Als dat de nieuwe woning zou worden, zou dat wel de makkelijkste verhuizing tot nu toe worden. Het huis staat namelijk maar zo'n 20 m verderop, op de hoek met de Middleton Road. We klopten netjes aan, zoals het hoort (in Engeland heeft men in de regel geen bel of een bel die het niet doet) en er werd open gedaan. En ja, we mochten wel even binnen kijken. De eigenaars, een middelbaar echtpaar, hadden weliswaar al potentiele huurders, maar voor het geval dat zij zouden afspringen hadden ze alvast een back-up. Er werd nog volop geklust en geschilderd. Er zouden nieuwe houten vloeren komen en nieuwe vloerbedekking, een nieuwe keuken en een nieuwe badkamer. Dat laatste hadden de potentiele huurders bedongen, en door die hogere kosten ging natuurlijk ook de huurprijs met 25 GBP omhoog. Nou ja, vooruit, daar konden ook wij nog mee leven want het was er warm en stil. Een nadeel was echter wel het kleinere oppervlak van het huis, vooral ook omdat hier de originele Victorian Terrace House-indeling nog behouden was. Bij ons aan de Middleton Road is alles uitgebroken wat het geheel lichter en groter maakt. Dat hield ons wel iets tegen want om bij de volgende verhuizing nog meer meubels weg te doen, wilden we eigenlijk niet. Maar ja, aan de andere kant weten we ook niet of ze nog wel bruikbaar zijn nu ze aan zoveel schimmel zijn blootgesteld. Maar goed, de verhuurders stelden voor om volgend weekend terug te komen omdat dan alles af zou zijn.

Afgelopen weekend vrijdag, ik was net weer terug uit Nottingham, werd er gebeld. Het klussend echtpaar vertelde dat de potentiele huurders waren afgesprongen en dat wij het huis konden huren als we wilden. Jessica was door het dolle heen en kon niet wachten tot we daar de volgende dag binnen konden komen kijken. Om 11 uur stonden we gewapend met meetlat, potlood en papier op de stoep. We wilden gelijk meten of al onze meubels zouden passen. Zoals te verwachten was, was het huis verre van af. Er was geschilderd, de nieuwe keuken stond erin, er lag vloerbedekking in de kleine slaapkamer boven en het plaatsje achter was betegeld. Men was nu druk bezig met het leggen van de houten vloeren en de tegels in de badkamer. Wij mochten ongestoord meten en daarbij werden enige opmerkelijk ontdekkingen gedaan. We komen nu terug op het thema D. I. Y.; het klusniveau van de gemiddelde Engelsman.

Laten we beginnen met de keuken. Die zag er goed uit. Gekocht voor 500 GBP bij Homebase en geplaatst door een vakman. De U-vormige indeling was bedacht door een keukenexpert volgens de verhuurders. Alleen jammer van de wasmachine. Die stond er niet in, maar er was wel een plaats voor vrij gehouden. Wij hebben een continentale wasmachine, Qualität aus Deutschland. Die zijn iets hoger en waarschijnlijk ook iets breder dan de wasmachines hier. Daar hebben we aan de Middleton Road nog problemen mee gehad totdat we uiteindelijk besloten rigoreus een stuk van het aanrechtblad af te zagen. Hier hoefde dat niet. Alleen, de standplaats was niet diep genoeg. Ook hier zijn wasmachines zo'n 60 cm diep. Het aanrechtblad was ca. 55 cm breed. Dat wil zeggen dat de machine minstens 5 cm zou uitsteken. Minstens, want aan de achterzijde liep nog een afvoerbuis, wat het geheel een verdere 10 cm naar voren zou schuiven. De wasmachine zou in één van de hoeken van de U-vorm komen en prachtig één van de keukenkastjes blokkeren. Bovendien zou hij voor de gootsteen staan zodat je voor de wasmachine gebogen zou moeten afwassen enz. Quality from the UK.

Daarna was de bovenverdieping aan de beurt. De master bedroom zag er aardig uit, ook al was er nog niet veel gedaan. Het schilderwerk was matig. Spijkers, stof en garnituur waren meegeschilderd en het behang liet los langs het plafond. Dat kennen we. Zoiets kunnen we verhelpen; we hebben ondertussen al zoveel huizen opgeknapt. Het is alleen jammer van de tijd die er in gaat zitten. De spare bedroom was er een stuk erger aan toe. Hier was wat meer gedaan. Hier lag namelijk ook een vloerbedekking en wel één met een geometrisch patroon. Een normaal denkend persoon legt zo'n kleedje parallel langs in ieder geval één van de muren (hier staat standaard niets haaks op elkaar), een Engelman legt hem in een hoek van ongeveer vijf graden. Dat geeft misschien een mooier effect als je dronken bent, maar als Europeaan heb je daar niets aan. Verder waren de muren in een abominabele toestand. Ze waren ooit gepleisterd en daarna verschillende malen behangen, gerepareerd en beschilderd met als gevolg dat elke fase als kloof, dal en heuvel duidelijk zichtbaar was. Bovendien liep er een breuk vlak langs het plafond met iets dat verdacht veel op schimmel leek. Het ergste was wel het plafond waar ooit een heel stuk uit leek te zijn gevallen en weer teruggezet leek te zijn. Dit was duidelijk zichtbaar door een reliëf van meerdere centimeters.

De volgende ruimte was de badkamer, waar nog druk gewerkt werd. Het plafond zag er hier bijna nog erger uit dan in de spare bedroom. Het was tijd om weer terug naar beneden te gaan.

De voorkamer kenmerkte zich door structuur schilderwerk dat bijna overal op was aangebracht, ook daar waar je het eigenlijk niet zou verwachten. De achterkamer was iets minder heftig bewerkt maar hier hadden vorige bewoners een soort megaletterbakken langs twee wanden getimmerd die, zoals het liet zien, ook zouden blijven zitten. Bovendien zat er een soort van ijzeren band over een deel van het midden van het plafond, natuurlijk beschildert maar met tekenen van beginnende corrosie, mogelijk om de papieren (!) lamp aan het plafond te houden.

We hadden genoeg gezien en haalden de verhuurders erbij voor nog wat vragen. Bij de keuken begonnen ze al ongelukkig te kijken, maar ze zouden uitzoeken of dat wat wij zeiden, dat ieder wasmachine daar zou uitsteken, waar was. Toen we over de letterbakken begonnen, begon de mannelijke helft (de vrouwelijke helft trok zich steeds meer terug) onbegrijpende en onbegrijpelijke klanken uit te stoten. Hij kon zich niet voorstellen dat iemand zoiets niet in zijn huis wilde hebben. Maar goed, hij zou het eruit slopen. De ijzeren band kon hij niet verklaren maar was volgens hem ook niet belangrijk. We mochten zowiezo alleen papieren lampen ophangen. Met betrekking tot de open haarden in voor- en achterkamer, nee, er mocht en kon niet in gestookt worden aangezien de schoorstenen afgesloten waren. Waarom je die dingen dan niet gewoon weg haalt, is ons een raadsel want ze nemen enorm veel ruimte in en zijn lelijk bovendien. Het toppunt kwam op de bovenverdieping, met betrekking tot het plafond in de spare bedroom. Nee, hij ging daar niets aan doen. We waren veel te fussy, veel te moeilijke huurders, wilden veel te veel, waren nergens tevreden mee. Kortom, hij wilde ons niet meer als huurders. Daarna liep hij woedend weg. Zijn vrouw probeerde nog te vergoeilijken door te zeggen dat hij zo druk was en dat het huis af moest enz. We namen afscheid, zeiden nog even tijd te willen hebben voor een beslissing en zijn daarna weggegaan.

De beslissing laat zich wel raden. Beter een huis dat er ondanks geluidsoverlast, kou en schimmel goed uit ziet, en een redelijke, goedwillende verhuurster heeft, dan een huis dat stil en warm lijkt te zijn, maar op z'n Engels wordt opgeknapt en mogelijk over een paar maanden ook begint weg te rotten. Bovendien zouden we in dat huis niets mogen doen. Niet schilderen, geen spijker in de muur slaan, en niet meer dan zeven achtereenvolgende dagen van huis zijn zonder de verhuurders te verwittigen. Dat zijn in Engeland normale huurregels. Wat dat betreft hebben wij het heel goed getroffen met onze verhuurster.