Vilnius

Zo, vandaag gaan we met de trein naar de hoofdstad. Een hele belevenis! En alweer bijna gratis. De treinen zijn weliswaar al een beetje op leeftijd, maar erg schoon en vandalisme is praktisch afwezig. En, de treinen zijn erg breed met twee rijen van drie zitplaatsen naast elkaar. En hoog, Patrice kon gewoon rechtop staan; kan in de meeste engelse treinen dus niet!

De reis naar Vilnius duurde bijna twee uur en we kwamen langs openluchtmuseum-rijpe dorpjes. Eenmaal op het hoodstation van Vilnius moesten we toch wel effe voor een sanitaire stop. En hoewel het een modern station is, hadden ze hier dus gewoon hurk WC's... Anyway, tijd voor wat sightseeing! We begonnen met de kathedraal. Een monstreus wit ding in neoclassisitische stijl. Wel even wat anders als die romaanse en gothische bakstenen dingen die je normaal ziet. Via het paleis van de president, kwamen we bij het universiteitscomplex. De universiteit werd oorsponkelijk gesticht in 1579, maar werd in 1832 op gezag van de Russen gesloten en pas in 1919 weer geopend. De 13 binnenhoven zijn met elkaar verbonden en erg leuk om te bezichtigen. Vooral de universtaire boekhandel met z'n plafonds vol schilderingen van geleerden. Alleen: geen engels boek te vinden! En natuurlijk heeft de uni ook z'n eigen kerk: St Johannes. Weer lekker alles barok gepimpt natuurlijk, maar wel aardig.

Tijd voor een versnapering. Het nationale gerecht is pannenkoeken en dat serveerden ze gelukkig ook in het theehuis waar wij in totaal een keer of vier zijn wezen eten (ja, in twee dagen dan he). Heerlijk. Net als de kaassoep met garnalen en de heerlijke stukken taart. En stukken goedkoper dan Luigi in Harderwijk.

Na de sterking was het tijd voor de volgende kerk. De eerste die we tegenkwamen was de kerk van de heilige geest. Deze is van de poolse gemeenschap en staat bekend om de vele lijken die op natuurlijke wijze zijn gemummificeerd. En als echte "mummy-hugger" vond ik het maar wat flauw dat ze geen bezoek mochten ontvangen! Natuurlijk was dit ook weer een heerlijke blingbling kerk.

Voor WWII werd Vilnius wel het Jeruzalem van Europa genoemd en woonden er zo'n 100.000 joden in de stad. Nu wonen er nog zo'n 5000 in heel Litouwen en anti-semitisme is er heel gewoon. Zo zagen we in een van de kerken van Kaunas op een modern schilderij dat de man die Jezus (mooie griekse man!) aan het kruis spijkert het uiterlijk van de eeuwige jood heeft. Toch vreemd dat de sommige Christenen steeds vergeten dat Jezus een jood was en door de Romeinen aan het kruis is gehangen... Toen plannen bekend werden gemaakt om de joodse wijk weer op te bouwen, wakkerde een minister de jodenhaat aan door te zeggen dat als het project doorging "de litouwers slaven van de jood" zouden worden.

Op onze tweede dag in Vilnius hebben we de enige joodse synagoge die er nog staat bezocht. Hier hebben we een heel leuk gesprek (duits, jiddisch, engels, litouws en handen) gehad met een oude joodse man en twee deense toeristen. Hij vertelde dat hoewel ze nog steeds een minjan hebben, er nog maar zo'n 25 mensen actief deelnemen aan de gemeenschap en dat alle jonge mensen zijn geemigreerd. Best wel heel verdrietig. Een van de beroemdste joodse geleerden Gaon Elijah ben Shlomo Zalman leefde in het 18de eeuwse Vilnius.

Van het ene geloof terug naar het andere. Via de allerheilige kerk in barbie-roze en met een druk blingbling interieur ging het naar de Gates of Dawn met de kapel van de barmhartige moeder Gods die over de weg loopt. Best leuk zo'n halve open air dienst boven de straat. Maria kan lekker de hele dag naar buiten kijken naar de winkelende mensen. Het kapelletje is piepklein en er hangt dus een enorm icoon van Maria. Natuurlijk hebben ze het originele schilderij helemaal verguld en er om heen hangen allemaal metalen dankplaatjes. Het is een zeer belangrijk pelgrimsoort voor katholieken, russisch orthodoxen en grieks orthodoxen. Maria verbroedert zullen we maar zeggen!

Vlakbij de Gates of Dawn ligt het klooster van de russische orthodoxe kerk met de heilige geest kerk. De kerk is echt prachtig met een overdosis iconen en heel veel goud. En, ze hebben er lijken. En ze zijn er zo trots op dat je ze gewoon mag zien. Het gaat om drie martelaren uit de tijd dat Litouwen nog heidens was (de 14de eeuw). Voor Ivan, Eustachius en Anthonius liep het aanhangen van het nieuwe geloof niet zo heel best af... Maar nu liggen ze wel gezellig met z'n drietjes vooraan in de kerk. Netjes gekleed (ze worden ook regelmatig omgekleed!) in een glazen kistje...

In twee dagen Vilnius zie je heel wat kerken. De meeste zijn inmiddels weer in oude glorie hersteld (u weet wel: communisme en religie bijt elkaar), maar enkele staan nog op instorten. De fransicaner kerk is er zo eentje. Twee mensen waren bezig de schilderingen te herstellen. Heel apart sfeertje.

Zo, genoeg religeuse sightseeing, tijd voor wat archeologie en kastelen. In enkele winkels is het mogelijk om de kelder te bekijken. Dit was het voormalige straatniveau in de 15de eeuw. Heel apart. Vooral de kelder onder het amber museum (ja, een van de 100+ in dit land van de barnsteen) is erg spectaculair met z'n pottenbakkersovens. Verder zijn we ook nog Gedimimas Hill opgeklommen om het kasteel te zien. Gedimimas Hill begint direct achter de kathedraal. Naast de kathedraal lag ooit het paleis van de groothertogen van Litouwen. En dat wil men weer terug. En wel compleet en dus wordt het steentje voor steentje opgebouwd... Op 6 juli 2009 moet het klaar zijn om de viering van 1000 jaar Litouwen te kunnen vieren. Sinds de 13de eeuw staat er een kasteel bovenop Gedimimas Hill. Het huidige torentje stamt echter uit 1930, dat heb je nu eenmaal in een land dat zo vaak met de grond gelijk is gemaakt. Bovenop de heuvel heb je wel een prachtige blik over de stad.

Vilnius is echt een prachtige stad en met al z'n gebouwen in zacht roze, blauw, geel of groen in de stijl van rond 1900. Zo moet Dresden eruit hebben gezien voor de bommen. De stad heeft een hele prettige sfeer en is zeker in September niet te touristisch. Er lopen wel wat Nederlanders rond, maar het gros komt toch uit Duitsland en de omringende oostbloklanden. Echt een aanrader!

Lietuvos liaudies buities muziejus

Ja, klinkt openluchtmuseum opeens toch een beetje saai, vindt u niet? Wij hadden in ons boekje gezien dat er op een paar kilometer afstand van Kaunas een openluchtmuseum te vinden was. Je kon er met het OV komen, dus dat was helemaal lekker. Op naar het busstation. Daar wisten ze ons met veel moeite uit te leggen dat het vanaf de bushalte nog zo'n 3 kilometer lopen zou zijn naar het museum... (ja, wordt maar vast bang!). Tijdens het wachten op de bus zagen we een kolonie hele dikke mussen. Al gauw zagen we hoe die beetjes zo rijp voor de WW kwamen: iedereen voert ze. Wel heel schattig om te zien!

Wonder boven wonder kwamen we in de goede bus terrecht (de meeste zijn ouwetjes uit NL en D) en ging het opweg naar Rumsiskes. En toen stopte de bus dus gewoon langs de snelweg en mochten we eruit... En de enige twee andere mensen die ook uitstapten spraken alleen Litouws of Russisch. Met een beetje handen en voeten werk stuurden ze ons in elk geval de goede kant het veld over. Maar toen. Geen bordjes museum. Wel een bordje met een huisje erop, dan dat maar volgen. Ja, kom je wel lekker na een klein uurtje lopen bij een obscuur hotelletje terrecht. Domme Hollanders! Nou hadden we onderweg wel een groot houten bord met een heel aantal pijlen gezien. Bij nadere bestudering stond daar ook het woord muziejuz op. Tja, wel een hint he.

Na nog een half uurtje lopen, kwamen we bij de ingang. Daar zagen we drie aangebonden koeien staan. Da's hier heel gewoon. Er zit namelijk geen hek om het weiland en geld voor veel koeien heeft men toch niet. 's Avonds worden de dames gemolken en wordt de melk in afgesloten plastic vaatjes achterop de fiets vervoerd.

Voor twee pond veertig mochten we met z'n tweeën het muziejus binnen. In een schitterend park van 175 ha staan 140 gebouwen uit heel Litouwen en de touristische looproute is maar liefst 7km lang (en dan zie je lang niet alles!). Maar..., eerst moesten wij plassen. En da's in Litouwen altijd weer een verrassing. Dit keer was het een echte beerput. En nee, we hingen niet boven een museumstuk!

Veel van de houten huisjes hadden we ook al in het straatbeeld van Kaunas gezien. Met het verschil dan dat ze er hier een stuk beter onderhouden uitzagen. En de rijke Kaunasian heeft er inmiddels een "huls" van plastic overheen gedaan; heel erg nep. Er staan met name veel rijke boerderijen met bijgebouwen. Heel erg mooi. Bij de huisjes zitten vrouwen van alle leeftijden gezellig op te letten en te breien. En ze verkopen van allerlei zelfgemaakte produkten. Zo hebben we een zakje zoete paddo's gekocht; heerlijk. En lachen dat ze moest toen we ze op de foto zetten! Sowieso, de mensen waren hier heel aardig, maar spraken natuurlijk geen woordje over de grens. En dat zorgde er soms voor dat er minutenlang tegen ons werd aangekletst zonder dat ze in de gaten hadden dat we er niets van verstonden. Want hoewel er een schoolklas rondliep en wat verdwaalde Litouwers, was het park zo goed als leeg. Wat ook maar goed was, want kwam je een medebezoeker tegen in een huisje; werd je zonder pardon aan de kant geschoven...

Op een gegeven moment had ik tussen een tentoonstelling van kinderspeelgoed een object gezien gemaakt van het borstbeen van een gans. Ik kon niet ontdekken hoe het werkte en dus pakte ik het op (ja, je mag nog zo goed als overal gewoon komen; niks geen hekjes en touwtjes) en liet het aan de oma zien die op het huis paste. Ze begreep direct wat ik bedoelde en liet zien dat je het ding kon "opwinden" en dan kon laten springen. Dat werd dus weer een succesvolle aflevering van het populaire programma "lol met bot"!

Om zes uur zou het park dichtgaan en dus werd het tijd om de bushalte weer op te zoeken. Alleen waar? We waren aan de ene kant van de snelweg eruit gezet, maar hadden geen bushalte aan de andere kant gezien... Nu zijn wij niet voor een kant te vangen en dus keken we vanaf het viaduct om aan de andere kant van de weg te komen maar eens aandachtig naar links en rechts. En ja hoor, daar was de bushalte en de bus reed ook mooi net weg... Gelukkig is het de route vanaf Vilnius en komen er veel bussen voorbij. Volgens het bordje zouden we ruim een uur moeten wachten. Maar voor 1 keer waren we blij dat boekjes, bordjes en mondelinge info in Litouwen meestal niet klopt....

De volgende keer gaan we naar Vilnius! PS Meer foto's staan op FLICKR (wordt elke dag bijgewerkt), heb je nog geen uitnodiging ontvangen, trek dan effe aan de bel!

Cool: dit is post nr 100!

Jaja, zoveel hebben wij al gepubliceerd op onze digitale uitlaatklep. En jullie gelezen natuurlijk, hahaha! Maar goed, terug naar Litouwen. Ik heb jullie immers beloofd dat het fietsdrama nog een vervolg zou krijgen. Maar eerst zal ik eens vertellen hoe het congres over de zielige zieke diertjes verlopen is...

Wij moesten ons donderdag om 12:00u melden bij de veterinaire academie van Kaunas voor het congres. Dus dan zoek je het hoofdgebouw op en ga je de mensen achter de balie lastigvallen. Die zullen immers wel weten waar zo'n internationaal congres plaatsvindt... Nou nee. En alweer sprak men geen engels, beetje lastig dus. Maar niet getreurd, er lopen immers hordes studenten rond. Dan die maar eens vragen. Tja, tot onze grote schrik spraken die ook geen engels. En niemand wist iets over een congres. Gelukkig spotte ik al gauw een mede-zooarchaeoloog en konden we samen litouwers lastigvallen. Met weinig resultaat. Uiteindelijk zijn we maar de campus opgegaan en elk gebouw gaan controleren. Gelukkig kwamen we toen nog meer soortgenoten tegen en uiteindelijk kwamen we bij het goede gebouw terrecht. Daar bleek ik niet op de lijst te staan. En da's knap, want ik heb uitgebreid gecorrespondeerd met de organisator over de betaling (die helemaal goed verlopen is dank zij mijn papa). Dus kreeg ik geen naamplaatje; kon zeuren wat ik wou (verstonden ze toch niet!). En hoewel ik zoals gewoonlijk snel vriendjes maakte en een hele hoop geleerd heb, was het congres op zich erg slecht georganiseerd (met uitzondering van het eten en vooral drinken dan!). De organisator was meestal niet aanwezig omdat hij een electricien over de vloer kreeg. Bovendien had hij er toch weinig aan gehad, want hij sprak nauwelijks engels. En da's lastig als de voertaal engels is... Wel werden we vermaakt met een echte litouwse zang- en dansgroep. Heerlijk! Wat ongeloofelijk afgezaagd. Ik was zo blij dat ik de dans letterlijk tot drie keer toe ontsprongen ben. Al dat geknuffel en gekontenbonk; helemaal niets voor mij! Het diner was een echte aanrader met veel echte litouwse hapjes en drankjes. Ze zijn voornamelijk gek op vlees en kaas. En alles is lekker vet. En natuurlijk heb ik ook kwas gedronken. Dat is een volksdrank gemaakt van brood en rozijnen. Ja, lol hebben we wel gehad!

De campus lag vlakbij Robinzonada en dus hebben we op de laatste dag van het congres nog maar eens geprobeerd een fiets te huren. En.... het lukte! Na lang proberen, hadden ze eindelijk twee fietsen gevonden waar wij min (Tries) of meer (ikkus) op pasten. Het waren van die lekkere ouderwetse mountainbikes zonder enig comfort en gemaakt van massief ijzer ipv aluminium. Volgens de VVV zou het 7 pond pp per dag kosten, maar we werden afgezet en betaalden een tientje voor alleen de middag pp. Oh ja, het huren op zich heeft ruim een uur geduurd, service staat hier nu eenmaal niet hoog in het vaandel...

We besloten nog een keer richting het stuwmeer te gaan. Er loopt een prachtig geasfalteerd fietspad vanuit de stad langs de rivier de Nemunas naar de stuwdam. Een heel stuk is zelfs aangelegd met Europees geld. Alleen jammer dat die litouwers er het equivalent van drie glasbakken op hebben uitgestrooid... Een wonder dat onze bandjes het gehouden hebben (kon niet gezegd worden van onze billetjes, man wat reden die fietsen slecht!). De gedeelten die we over de weg moesten fietsen waren trouwens goed te doen, de auto's houden prima rekening met je!

Eenmaal weer bij het meer en het klooster, hebben we eerst een kijkje genomen bij de Jachtklubas. Nou, niet voor ons soort mensen dus. Hier vermaakt zich te rijk en verwend Litouwen. Dan maar lekker langs het meer wandelen en een paar mooie foto's maken. We hebben de dag afgesloten met een heerlijke kebabas. Was wel effe lastig om zo'n ding te bestellen, vooral als de inheemse bevolking graag wil voordringen omdat ons gestuntel te lang duurt...

De terugweg was echt een martelgang, maar we hebben het gehaald. En wat we ervan geleerd hebben? Nou, iets wat we nog vaak zouden zien in Litouwen (en wat we al vaak hadden gezien in soortgelijke landen): men pompt ergens geld in, maar is vervolgens niet in staat of bereid om de zaak te onderhouden. Zo waren de fietsen bij Robinzonada gewoon op een hoop gekwakt en dat terwijl er plek genoeg was om ze netjes naast elkaar te zetten. Ook het abnormaal vele glas op het prachtige fietspad was doodzonde. Wij zeiden dan ook tegen elkaar: armoede is deels een keuze. Eigen rotzooi opruimen kan immers iedereen!

To fiets or not to fiets, that's the question!

Gewapend met het inmiddels gewraakte boekje (=Lonely Planet Guide) gingen wij op weg naar de VVV. Want volgens ons boekje kon je daar fietsen huren. En nog belangrijker, Litouwen is een echt fietsland en Kaunas het absolute fiets-o-rama! Zo heeft deze prachtige industriestad maar liefst 37 km fietspad (zoveel ligt er nog niet in heel Nedersaksen...). Eenmaal bij de VVV bleken we naar de andere kant van de stad te moeten om ergens bij een survival-firma fietsen te gaan huren. Ondertussen al redelijk gewend aan het litouwse, gingen wij goed gemutst op stap. Vooral het swingen van de brug over de Neris als er een bus overheen reed, zal ons nog lang in herinnering blijven (we weten nu hoe een aardbeving moet voelen!). Eenmaal aangekomen bij de survival-firma Robinsonada hing er een briefje op de deur. Lekker in het litouws, dus wij eerst maar eens een litouwse gezocht de engels sprak en mee wou lopen om het briefje te vertalen. Bleek Robinsonada technische problemen te hebben, maar morgen gewoon open te zijn. Beloofd, echt waar...

Dan maar naar de dierentuin. Helemaal aan de andere kant van de stad. Zo'n lekker ouderwets concept met veel te kleine kooien (kan je de dieren wel lekker goed zien!) en heel veel personeel dat voornamelijk stond te niksen. Het was wel duidelijk een communistische dierentuin: we hebben nog nooit zoveel "relatiegeschenken"uit Cuba, China en Zuidamerika gezien! Ze hadden met name een hele grote verzameling wilde katten. En de roedel "huiskatten" die vrij door de dierentuin struinde hadden wel hele aparte patroontjes in hun velletjes...

De volgende dag gingen we weer vol goede moed naar Robinsonada. Helaas, het briefje hing er nog steeds. We waren graag richting het klooster Pazaislis gegaan dat aan het stuwmeer van Kaunas ligt. Dat is een heel aardig eindje. Maar uiteindelijk besloten we er maar gewoon heen te lopen. Via het prachtige dennenbos van het Panemunes parkas dat in een bocht van de Nemunas ligt, kwamen we bij de stuwdam. In het park lag trouwens het plaatselijk sanatorium. TB is een nog veel voorkomende ziekte in Litouwen en er worden voorlichtingsfilmpjes op tv over vertoond. Onderweg werden we zelfs nog aangezien voor Litouwers, zo weinig touristen zien ze er!

Het gebied rond het stuwmeer is een natuurgebied en echt prachtig! Het klooster ligt bovenop een heuvel omgeven door dennenbos. Het klooster zelf is behoorlijk vervallen, maar wordt druk gerestaureerd. Het gebouw is in de 17de eeuw in barokke stijl opgetrokken en daarna, naar goed litouws gebruik, herhaaldelijk van eigenaar gewisseld en niet geheel en al onbeschadigd uit de strijd gekomen. Nu wonen er de nonnen van St Casimir uit Chicago en kun je er heen voor een retraitre.

In ons boekje stond dat dit een absolute touristische trekpleister zou zijn. Nou, niet dus. Geen bordjes en geen ingang. Maar wel een groepje Russinnen dat op het punt stond te worden rondgeleidt. Even aansluiten dus voor iets meer dan 50 pence pp! Geen woord van verstaan, maar vriendelijk waren ze wel. Van binnen was de kloosterkerk een echte barbie-droom: helemaal roze! En er hing een heel beroemd icoon: the Camaldolese Mother of God. Nou, niet helemaal onze smaak, zullen we maar zeggen... En er hingen allemaal kleine metalen armpjes, beentjes en hartjes omheen. Katholieken zijn toch ook net heidenen!

En, oh ja, hoe noem je een klooster in het communistisch? Juist, een architectonisch ensemble...

Ergens tussendoor hebben we ook nog het Akropolis bezocht. Een gigantische shopping mal met wel 200 shops, een complete uitgaansstad met ijsbaan, casino, imax en bowlingcentrum op het dak. Niet normaal meer. En ondanks dat de gemiddelde Litouwer maar 379 euro per maand verdiend en de prijzen gewoon europees waren, was het er stikdruk. Het monster is elke dag van 8.00 tot 24.00 uur open. Maar lekker ijs hadden ze er wel!

En 's avonds hebben we heerlijk ontspannen voor de buis gezeten. Met vier litouwse, een stuk of vijf russische, bbc world, een wereld sportzender en MTV vermaakt een mens zich best. Vooral omdat er altijd wel ergens een Heimatabend rechtstreeks werd uitgezonden. Heerlijk afgezaagd. Net als alle oost-tv trouwens. Alles net als in de jaren tachtig! Maar innovatief zijn ze ook. Ze hebben een kruising tussen Big Brother en Idols uitgebroed. Ja, en met hun voorliefde voor het engels, hebben ze meteen maar even alle liedjes vertaald... Zooooo, verslavend! Viskas Rock 'n Roll, lalala adrenalinas! Of wat dacht u van: Visko buuuus, visko buss! Geweldig toch! Of had u liever de nieuwste film van Jannis Bondas gezien met Bradas Pittas in de hoofdrol? Of wat dacht u van het nieuwste album van Justinas Timberlak'as....

Zo, morgen gaan we naar het congres en heel misschien zijn er dan wel fietsen, spannend!

Rondje Kaunas

Goedenavond!

Vandaag is het tijd voor een rondje Kaunas. U weet wel, die charmante industriestad aan de Neris en Nemunas! Laten we maar eens beginnen met een rondje Oude Stad. Dit is het meest originele stukje Kaunas met een echt Oost-Duitsland-sfeertje. We begonnen, hoe kan het ook anders in het land van de 1001 gebedshuizen, met een kerk. En wel de kathedrale basiliek van de Sinten Petrus & Paulus. Best bijzonder, er hing een afbeelding van Jozef met het kindje Jezus op de arm; zie je niet zo heel vaak. Alleen spatte het er hier wel overduidelijk vanaf dat Jozef de vader niet was: donkere, joodse man met een blonde, blozende westeuropese peuter in z'n armen...

Via de eerste kerk kwamen we op het marktplein met het raadhuis en ja hoor: kerk nummer 2 (St Franciscus Xavierius, zit aan het Jezuietenklooster vast) en kerk nummer 3 (Heilige 3Eenheid, hier zit het seminarie aan vast). Helaas konden we geen van de gebouwen verder in. Tijd voor het volgende hoogtepunt van Kaunas: Perkuno Namas oftewel Het huis van de donder. Een prachtig huis in gothische baksteen architectuur uit de 15de eeuw.

Maar dan nu toch echt op naar het absolute hoogtepunt: het kasteel! Daar zou de VVV in zitten en een tentoonstelling te zien zijn. Uhm, nee de VVV was de vrijdag voor onze aankomst verhuisd en verder staat het kasteel leeg. Het is ooit gebouwd als verdediging tegen de invallen van de kruisridders (ja, die zaten immers overal waar men niet in J van N geloofde!). En ook het kasteel van Kaunas werd uiteindelijk met de grond gelijk gemaakt. Maar niet getreurd, Groothertog Vytautas de Grote (onthoud u deze naam; deze man was een toppertje!) bouwde het huidige kasteel-min-alle-overduidelijke-herbouwfasen-in-moderne-baksteen, glazen kap en belachelijk nep dak, aan het begin van de 15de eeuw. En waarvoor zult u denken? Nou, kunnen de bruidsparen uit de omgeving er lekker hun foto's laten maken...

Zullen we maar weer een kerkje doen? Dit keer eentje die er zo slecht aan toe is, dat je de tranen in de ogen springen. Het is de kerk van St Joris (draak was niet thuis; maar had wel duidelijk binnenshuis geniest...) met het Benedictijnenklooster er aan vast. Het hele gebeuren werd in de 16de eeuw opgetrokken in de bekende gothische baksteen architectuur. Doordat afwisselend de legers van de tsaar en later dat van de beroemdste kerkenhater uit Frankrijk (of Corsica, 't is maar hoe je het bekijkt) het gebouw als kazerne gebruikten, is er nu meer dan 1 likje verf nodig om de zaak weer op te knappen. Maar dit was absoluut het hoogtepunt van de dag! Doordat de ramen voor het grootste deel waren dichtgemetseld, was het binnen heel donker en er branden een paar kaarsjes (met het fototoestel op de zelfontspanner lijkt het net alsof het gewoon licht was in de kerk; mis het was schemer!). Er staat niets meer op z'n plek, de cripte is opengebroken, oude voorwerpen liggen her en der verspreidt. Maar wat een sfeer! Fantastisch!

Na zoveel vrome sightseeing was het tijd voor wat natuurschoon. Kaunas is een echte socialistische stad. Lelijke woontorens gecombineerd met prachtige grote parken zodat de werkende mens ook een beetje gratis kan recreëren. Santakos Parkas begint direct achter het kasteel en loopt door in een puntje tot waar de twee rivieren samenstromen. Er was nog een duits stel op hetzelfde wandelidee gekomen.

Zo, tijd voor taart. En die kun je in Litouwen in overvloed krijgen bij de zogenaamde Tortai. Alleen, ze spreken er geen fatsoenlijke taal. En vriendelijk zijn ze er al helemaal niet. Maar goed, de taart was heerlijk en met de hulp van een vriendelijke jongeman (een absolute uitzondering zoals in de loop van twee weken zou blijken!), konden we bestellen. Leuk detail, de taart wordt afgewogen. En omdat wij toch rijk zijn, kregen we een extra groot stuk (dachten ze ons een oor aan te naaien, hahaha!). Koffie voor twee met gebak kost omgerekend nog geen zes GULDEN!

Op naar de kabelbaan om Kaunas van boven te bekijken. Op weg naar de Aleksotas kabelbaan kwamen we natuurlijk nog wel even langs de kerk van Vytautas (heb je hem weer!). De kabelbaan werd bestuurd door twee hele aardige mannen (echt, alweer behoorlijk uitzonderlijk) die met handen en voeten probeerden ons van alles uit te leggen. Na voor 10 Pence pp naar boven te zijn getakeld, konden we van een prachtig uitzicht over de oude stad genieten. Van hier liepen we naar een schattig oud houten kerkje genaamd St Casimir. In de spiksplinternieuwe kerk die ze er achter hadden gebouwd, troffen we een priester aan die helaas geen woordje over de grens sprak. Dus weten we niet wat ze met het openluchtmuseum-rijpe kerkje gaan doen.

Inmiddels begon de blaas te drukken, de maag te verlangen naar meer taart, kortom tijd voor de volgende tortai. We kwamen terecht in een soort koffie en thee huis in de jaren '30 stijl. Met heel veel verschillende soorten thee, koffie en taart. En de serveerster sprak engels. Ja, echt waar! Eindelijk weten wat je eet en drinkt voordat je besteld! En aardig was ze ook. We zouden er nog vaak komen.

Zo, de volgende keer gaan we naar het klooster en naar de dierentuin. Nu moest ik maar eens naar bed.

PS Om blogger niet om te brengen, heb ik de rest van de fotos op Flickr gezet. Niet voor iedereen toegankelijk, maar ik zal zo dadelijk uitnodigingen gaan versturen. Mocht je er geen een gehad hebben, meld je dan even!

Laba diena!

't Is weer even wennen om weer het grootste deel van de dag Engels te spreken na twee weken Litouwen. Want, in tegenstelling tot wat onze reisgids vermeldt, ze spreken er geen Engels of Duits. Dat werd dus een spoedcursus! Het was overigens niet het enige foutje in de gids... Ook de warm hospitality hebben we niet kunnen ontdekken, maar daarover later meer. Laten we lekker afgezaagd bij het begin beginnen. Hoe kwam het echtpaar Grimm/de Rijk nu toch in Litouwen verzeild; 't Solse Gat is toch ook prachtig!? Ja, maar daar in het bos bij Drie werd nu eenmaal geen congres over zieke beestjes gehouden (animal palaeopathology voor ingewijden). Het congres werd namelijk door de Veterinaire Academie van Kaunas georganiseerd. Nu, alleen te gaan vliegen voor drie dagen congres, leek ons een beetje zonde. Dan maar twee weken vakantie opnemen!

Ryanair vliegt rechtstreeks op Kaunas vanaf Stansted, dus dat was mooi meegenomen. Het feit dat je voor een prikkie vliegt, zorgt er wel voor dat je het een en ander aan ongemak wat reistijden betreft im Kauf moet nemen. Wij waren dan ook zeer verbaasd dat onze medereizigers van de 7.00u 's morgens vlucht op zaterdagavond zo goed als allemaal een matje bij zich hadden... En ook slaapzakken bleek later.... Er waren namelijk veel te weinig stoelen. En dus lagen de mensen rijen dik voor het grote panorama-raam te slapen! Een weet voor de volgende keer. Na een slapeloze nacht onder een overhangend reclamebord en op een bedje van Wessex PPE (Personal Protective Equipment = je jas), mochten we eindelijk het vliegtuig in. Bij het in-checken werden we al direct voor Litouwers aangezien; we waren waarschijnlijk ook de enige andere Europeanen aan boord. Dit had bij ons natuurlijk al een alarmbelletje moeten laten afgaan...

Na ruim twee uur vliegen, rolden we in Kaunas het vliegtuig weer uit. We werden in de Middle of Nowhere door de mensen van wie we het appartement hadden gehuurd, afgehaald. Zwijgend reden we naar het appartement: deze jongen spak geen engels. Er zouden er nog vele volgen. Meteen maakte Kaunas een bekende indruk: Ossi-charme pur. Een hoop vervallen Plattenbauten aan de horizon en zoveel gaten in de weg dat de spaarzame vering van de voor-zondvloedse Renault er ook niets meer aan kon verzachten. Eenmaal in ons appartement in het centrum van Kaunas, was ons ook veel vertrouwd. Vooral de schimmel op de muren, die hebben we immers aan de Middleton Road ook! Het was een lekker ruim appartement met woonkamer, slaapkamer, badkamer en keuken. Best mooi, maar eens gebouwd en ingericht; nooit meer onderhouden. En als zelfs Tries opmerkt dat er wel een doekje door mag, dan snapt u het wel! Het eerste wat we dan ook deden was een rondje rond ons huis richting de hoofdstraat en op zoek naar een supermarkt voor een fles of twee van het gruwelijk effectieve spulletje genaamd Cillit Bang.

Kaunas bestaat uit een oude stad gelegen op een landtong waar de rivieren de Nemunas en Neris samenstromen. Het nieuwe gedeelte ligt daar omheen en daar stond ook ons appartement. Het is een grote industriestad met zo'n 400.000 inwoners. Het nieuwe deel heeft een brede winkelstraat met een lengte van 1621 meter. En aan het einde staat de kerk van St Michael de aartsengel. De eerste van een hele reeks; ze staan letterlijk op elke straathoek. Doordat Litouwen historisch gezien "innige" banden heeft met Polen, zijn ze hier katholiek. De overige baltische staten zijn gereformeerd.

Vlak achter ons huis bevond zich het solidarity square met het monument om de 'heroes who perished in the fights for independence' te eren. Ja, het is een zeer nationalistisch volkje! Zo, dat is het voor nu. Stay tuned for more tales from the Wild, wild East!