zaterdag, december 30, 2006

Rare Wereld

Hij is morsdood. Opgehangen bij zonsopgang. Bush noemt dat een mijlpaal op weg naar democratie in Irak. In hoeveel echte democratieën wordt eigenlijk nog de doodstraf uitgevoerd? Gelukkig, de US of A valt daar niet onder; is geen echte democratie. Eerder een land vol christelijke godsdienstwaanzinnigen geleidt door de duivel himself. Toch raar. Eerst zet je iemand met behulp van veel geld aan het hoofd van een tweede-wereldland waar het concept 'irakees' niet bestaat. Deze persoon moet veel rijker en machtiger zijn dan de hem omringende chiefs en dus moet hij zich van tijd tot tijd wel 'misdragen'. De US of A helpt hem daar maar al te graag bij, al is het alleen maar door de ogen te sluiten... Dan hebben de SUV's (engelse spelling van sufferds) meer olie nodig en zit je plotseling in de weg. Geen probleem voor de US of A. Ineens blijk je massavernietigingswapens te produceren. Niet alleen jij wist daar niets van, ook de US of A niet, bleek achteraf... Gelukkig, Bush lost het wel even op. Gesteund door Westerse Landen waar op dat moment voornamelijk christelijke regeringen aan de macht zijn gaat hij jullie de democratie brengen. Het lijkt wel de 21ste-eeuwse vorm van een kruistocht tegen de 'fout-gelovigen'. In plaats van om de bevrijding van het beloofde land, gaat het nu om de bevrijding van het zwarte goud. Wat een vooruitgang sinds Paus Urbanus II in 1095 opriep tot de eerste kruistocht! En wat een devaluatie van de idee democartie!

Begrijp me goed: ik laat geen traan om Saddam. Maar ik kan je ook niet vertellen wat beter is: een redelijk welvarend land met een goed gezondheidssysteem, een goed schoolsysteem en redelijke gelijkheid tussen man en vrouw. Nadeel: niet iedere ethnische groep mocht in de welvaart delen en regelmatig verdwenen er mensen of werd er een dorp uitgemoord. Nu leven de Irakezen in een kapot geschoten land: weg welvaart voor 99% van de bevolking. Onder het mom van 'fairness' worden nu andere ethnische groepen benadeeld. Bovendien verdwijnen de mensen nu naar Geallieerde gevangenissen waar ze geen eerlijk proces wacht. Wel mishandeling van het ergste soort. Oh ja, en het moorden is ook niet opgehouden.

Kies maar.

donderdag, december 28, 2006

Op jacht met Jessica

Op tweede kerstdag, hier boxing day genoemd (afgeleid van een oud gebruik: op deze dag gaf de heer des huizes zijn personeel een Christmas box, een kerstpakket dus), hadden we de mogelijkheid een Engelse gewoonte van dichtbij te bekijken. Er vinden op kerstpakketdag meerdere eigenaardigheden plaats. Zo worden de kerstspullen in de winkels met enorme kortingen verkocht en als je het een beetje slim aanpakt kan je dus nu alvast je kerstspullen voor volgend jaar kopen en dat voor de halve prijs. Een beetje op de penny lettend Engels persoon ligt dan met Kerst voor de deur van de grote warenhuizen om op tweede kerstdag zijn of haar slag te kunnen slaan. Dat lijkt me echt de ultime kerst... Dit hebben we overigens van horen zeggen, van Jackie, de tower captain. Zij en haar man kwamen ons 's morgens ophalen om op jacht te gaan. Niet op koopjes maar op groot wild.

In Engeland heb je voor- en tegenstanders van de jacht. In voorgaande jaren is de traditionele jacht op tweede kerstdag vaker veranderd in een jacht van de anti-jagers op de jagers. Dit is natuurlijk een beetje vreemd, aangezien de anti-jagers hierbij in jagers veranderen en de jagers in gejaagden. Om dit nu te voorkomen vindt de verzameling van jagers tegenwoordig op prive-grond plaats waar men de jagende anti-jagers op wettelijke gronden kan weren. Het prive-terrein was het manor Odstock en wij werden goedgekeurd naar binnen te mogen.

Nu hoor ik jullie al denken: Jessica en Patrice houden van jagen! Zij vinden het goed dat onschuldige konijntjes zoals Flappie zomaar worden afgeknald! Maar nee, dat is onzin. Het wild (met name fazanten) wordt speciaal voor de jacht gefokt en als ze daarna op het bord belanden, kunnen we er wel mee leven. Er zijn evenwel ook jagers die jagen om het jagen en het geschoten wild daarna laten begraven. Daar zijn we het niet mee eens. Het soort jacht wat hier bedreven werd, was van een ander laf soort: de drijfjacht. Paarden en honden drijven het wild op en jagers schieten het en masse af. Wat er later met het wild is gebeurd, weten we niet. We gingen alleen mee omdat het een Engelse traditie is en wij Feldforschung konden bedrijven.

Gelijk bij binnenkomst op het landgoed werden we omgekocht met Portwijn en minced pie (alweer zo iets vreemds; letterlijk vertaald zou minced pie een "gehakt taartje" zijn, maar in plaats van gehakt zitten er in sterke drank gewelde rozijnen en andere vruchten in). Om me er van te vergewissen dat men mij echt probeerde om te kopen, heb ik nog een paar extra minced pies gegeten. En hoewel ze goed smaakten, kan de drijfjacht mijn goedkeuring nog steeds niet wegdragen.



Als een van de eersten kwam de Lord of the Hounds aangereden met in zijn voetzog een kennel blaffende viervoeters. Hij was gekleed in hunting pink, wat logisch genoeg rood is. Het blijven natuurlijk Engelsen... In de loop van het volgende half uur kwam het veld steeds voller te staan met paarden en ruiters van allerlei allooi. Er waren grote en kleine paarden, Engelse Shires (een soort Belg, maar dan wat kleiner) en pony's. Ook waren er mannen, vrouwen en kinderen. De kinderen waren net als de ouders netjes in Tweed uitgedost en droegen allemaal een kogelwerend vest. Geweren hebben we niet gezien. Deze mensen drijven het wild alleen maar op. Na een stoot op de hoorn vertrok de hele stoet, de honden voorop, en was het ook voor ons voorbij.

maandag, december 25, 2006

Kerst-Mis

Even ter geruststelling voor de fans van Jessica, de schrijfster van ca. 98% van de blogs, zij zal de komende tijd echt weer gaan schrijven. Zij vond het echter een goed idee als ik dat nu deed. Goed, doen we dat. Het is tenslotte vakantie.

Het is niet te geloven dat er na het shopping gebeuren gisteren al weer zoveel gebeurd is dat we er een blog aan kunnen wijden. Ten eerste is de stol gebakken, waarvoor we zondag hals over kop de kwark moesten halen (en als appendix het tafelkleed). Hij is goed gelukt en erg lekker. Bij het regelmatig kijken in de oven of de stol al gaar was, viel het ons op dat de vochtproblemen in de keuken wel zeer groot werden. We hadden al eerder wat vochtplekken gezien, maar nu liep het water langs alle wanden naar beneden. De vochtmeneer die een paar weken eerder in huis is komen kijken, zei dat het water uit de grond in de muren trok en alleen door dure bouwmaatregelen te verhelpen was. Onze huisbazin was daarover not amused, wat dus betekent dat er niets zal gebeuren. In de -door ons prachtig gerenoveerde!- keuken begon het vochtprobleem nu echter behoorlijk heftige vormen aan te nemen en daarover waren wij not amused. Als noodoplossing hebben we de ramen in de keuken maar wijd opengegooid. Bij een temperatuur die iets boven het vriespunt lag en in een huis waar de temperatuur bijna niet op 20 graden te krijgen is, moet het opengooien van ramen echt als een noodoplossing worden gezien. Wonder boven wonder lijkt het te helpen. De vochtplekken zijn niet meer zo groot en als tweede positief punt sparen we stroom omdat de koelkast niet meer aan hoeft.

Aangezien we vastzitten in Salisbury -de treinen rijden immers niet meer- moeten wij ons in de stad zelf vermaken. Nu is dat geen probleem, want er zijn genoeg dingen te doen. Zo zijn we gisteravond naar de kerstmis in de kathedraal gegaan. Deze vond om half twaalf 's avonds plaats. Even ter informatie vooraf: de kathedraal is de bisschoppelijke zetel van meerdere bisschoppen van Salisbury en omstreken en de dagelijkse gang van zaken in en rond de kathedraal wordt door de dean (in het Nederlands: deken) geregeld.

We arriveerden een half uur van te voren en het gebouw zat al voor de helft vol. We konden midden-achter nog een plekje in het middenschip bemachtigen zodat we nog goed zicht (met onze lengtes meestal geen probleem) en redelijk geluid hadden (het orgel is eigenlijk te klein voor de grootte van het gebouw). Het was weer een prachtige ceremonie. Een van de bisschoppen, compleet met staf en mijter, werd voorafgegaan door een hele reeks bodempersoneel in glimmend goud en daar weer voor het jongens-, meisjes- en mannenkoor. In processie gingen zij door het middenschip en de zijbeuken, gehuld in een zee van wierook, waar Jessica zo van houdt... De dean, mevr. Osbourne, hield een preek zoals dat alleen in Engeland kan. Zij ging in op het middennachtelijk gebeuren, dat mensen dit altijd vreesden en dat dat eigenlijk helemaal niet nodig was. Twaalf uur, spook uur! Haar timing was perfect. Bij de laatste slagen van de kerkklok hield ze haar mond en je kon een speld horen vallen. Zo'n 4.000 Engelsen zaten als verstijfd en ongemakkelijk kijkend op hun stoelen en twee Nederlanders konden hun lachen bijna niet houden. Schit-ter-end!

We hebben hardop meegezongen met de Christmas carols. Aan het einde ging het in processie terug naar de deuren in het westfront. In kaarslicht en wierookvlagen gehuld, doorspekt met gouden glimmers ziet de kathedraal er nog imposanter uit dan anders. Je waant je een beetje terug in de Middeleeuwen. Het enige wat daaraan afbreuk deed, was de kerststal. Elke zichzelf respecterende kerk heeft wel zo'n ding en het lijkt wel of er een competitie bestaat wie er dat jaar de meest afzichtelijke stal kan produceren. Wilhelmshaven voert wel de boventoon met een totaal ongeproportioneerde os en ezel in een Zwitsers chalet, maar Salisbury Cathedral kan er ook wat van. Levensgrote witte papiermache engelen hangen in de viering met een dito kerstgebeuren daaronder. Het zal wel Kunst zijn, maar ook een kwelling voor het oog.

Bij de uitgang kregen we een hand van de bisschop en de dean en ging het naar huis, alwaar we de stol hebben geproefd. Die was, zoals gezegd, erg lekker. Vanochtend zijn we dan weer vroeg opgestaan omdat we moesten bell-ringen. We waren maar met ons vieren en het luiden ging niet zo goed als gisteren. Maar ja, vier klokken luiden is nu eenmaal een stuk moeilijker dan zes!

Merry Christmas!

zondag, december 24, 2006

G.B.J. Hilterman

Of was het G.J.B. Hilterman? Voor degenen onder ons die van ver na de maanlanding zijn: De heer Hilterman schreef altijd een column in het NRC Handelsblad over zijn zicht der dingen op de wereld. En dat is nu precies wat Jessica wilde dat ik nu ging doen; op het blog (psychisch exhibitionisme dus...). Hoe kwam het zover? Wel, daar gaat een hele geschiedenis aan vooraf. Ga er maar even voor zitten.

Het begon allemaal toen de wereld nog in orde was: gisteren, de eerste dag van de vacantie. Jawel, vacantie! Bij Wessex Archaeology wordt er namelijk tot 2 januari niet gewerkt. Redelijk vroeg zijn we de stad in gegaan om onze laatste boodschappen te doen. Het grootste deel van de waslijst hadden we vrijdag al afgewerkt en nu ware alleen de markt en de slager aan de beurt. De markt was geen enkel probleem. Het leek niet veel drukker te zijn dan anders. De organische groenteman had alles wat we wilden hebben (bloemkool, pepperoni, gember, appels, tomaten) en de viskraam schuin tegenover had een prachtige kabeljouw (zonder vlees, alleen de graten) voor de vergelijkingscollectie. Bij de slager was het evenwel een beetje drukker. Hier oefenden de ingezetenen van het Verenigde Koninkrijk hun meest geliefde hobby uit: het queu-en. Het doet me altijd een beetje denken aan het liedje van Andre van Duin: file. Wel meer dan duizend Engelsen staan daar netjes op een rij. Zoveel waren het er niet, maar genoeg om tot een uur te moeten wachten. Ik werd in de rij gedumpd en Jes. ging de rest van de inkopen doen. Na 10 minuten kwam ze terug met een Christmas pudding voor moeder en dochter van de viskraam, omdat ze elke week wel een ontviste vis voor ons hebben, en met het een en ander voor onze vrienden die op tweede kerstdag bij ons komen eten. Daar ik niet veel verder was opgeschoten in de rij ging Jes. de pudding maar vast naar de viskraam brengen. Ondertussen werd ik vermaakt door drie meiden die tegenover de slager op een viool, cello en hobo kerstliedjes stonden te spelen. Ook kwam de eigenaar van het vogelkooitje (Bird & Carter; zie een paar blogs eerder), die ook de buurman van de slager is, langs de rij gelopen met de vraag of iemand koffie wilde. Hij zei me dat hij voor ons de gebruikelijke cappucino en sandwiches vast zou klaarzetten. Toen Jes. terugkwam en ik nog steeds niet erg was opgeschoten, besloten we de rij de rij te laten en gelijk door te gaan naar de koffie en daarna in de supermarkt een varkenshaasje (of iets dat daarop leek) te halen.


Blik op de binnenkant van Bird & Carter

Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg nog kaarsen gehaald, wat, verwonderlijk genoeg, erg moeilijk was. We hebben in meerdere winkels moeten kijken en hebben nu onder andere een paar sterk geurende witte kaarsen. Het aroma komt je tegemoet zodra je de deur aan de Middleton Road open doet... Maar goed, nu komt het. Jes. vroeg mij of we ook nog een tafellaken nodig hadden. Volgens mij hadden we nog zo'n rood geval en we werden ons enig dat we thuis het een en ander zouden nakijken. Dat hebben we niet gedaan, en dat had gevolgen voor de dag erna: vandaag dus.

De dag begon goed: bewolkt maar niet echt koud. Ik eerst naar m'n clubhuis en daarna door naar St. Martin's om de Anglicanen naar hun clubhuis te luiden. Daar we met ons zessen waren mocht ik voor het eerst zelfstandig luiden, dat wil zeggen, zonder dat er iemand naast me stond om in geval van nood het touw te grijpen, mocht ik iets stoms doen. Het ging goed! Jacky, de towercaptain, was in haar nopjes en ik behoorlijk trots dat ik in de laatste ronde de klok in een keer stil kreeg. Zoals ondertussen gebruikelijk ging het daarna naar het vogelkooitje voor koffie en een sandwich. Alles prima. Ook de weg naar huis was prima. Maar dan... Jessica wilde een stol bakken maar zag dat ze de kwark vergeten had. Kan gebeuren en is ook geen probleem want Waitrose is onze buurman en is ook op zondag open. Daar kwam ik op het stomme idee om te vragen of we nog servetten nodig hadden. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, ik had dat gisteren moeten vragen. Nu moesten we de stad in om een tafellaken en servetten te kopen want Waitrose is gewoon (asociaal) duur.


De klokkentoren van St. Martin's

Als man zijnde denk je nu, inkopen, de lievelingsbezigheid van de vrouw. Fout gedacht, dit gaat niet op voor Jessica, niet op zondag en niet als ze wil postzegelen. En ik maar tegen Jes. zeggen dat ze het inkopen stiekumpjes toch heel leuk vind en dat de noodzaak van een tafellaken niet zo groot was omdat we toch nog zo'n rood geval hadden. Het volgende gesprek ontwikkelde zich:

Jes.: Wat voor rood geval dan?
Ik: Nou, zo'n vierkant ding.
Jes.: Dat bedekt niet de hele tafel.
Ik: Maakt toch niet uit?
Jes.: Dan staan de borden dus niet op het kleed. Bovendien glijdt het weg.
Ik: Er komen toch schalen op?
Jes.: En als je de schaal pakt glijdt het kleed weg.
Ik: Dan doen we er toch een laken onder?
Jes.: We hebben geen kleed voor eronder.
Ik: We hebben nog wel een wit beddelaken. Die kan er mooi onder.
Jes.: Nee!

Dus wij verder op onze queeste. Engelsen schijnen geen tafelkleden te gebruiken. Uiteindelijk hebben we er eentje gehaald, die we al in de eerste winkel hadden gezien waar we naar binnen zijn gegaan. Dit bevestigt mijn vermoeden dat Jessica het winkelen stiekum toch heel leuk vond.

vrijdag, december 22, 2006

Oliver Twist of het kerstdiner van Wessex

Afgelopen woensdag hadden wij het kerstdiner van Wessex. We werden om half acht in een restaurantje in Warminster verwacht. Dat werd dus voor die tijd eten... Wij met de trein naar Warminster, is tenslotte maar het volgende dorp op het lijntje naar Bath. Dat vonden onze collega's toch wel heel vreemd en het was lastig alle goedbedoelde lifts af te slaan. Nare ervaringen uit het verleden zorgden er echter voor dat wij niet het risico wilden lopen mee te moeten rijden met iemand die gedronken heeft. En het bleek later dat onze strategie de juiste was...
In de uitnodiging stond dat je je mocht 'up-dressen' als je daar zin in had. Dat liet ik me geen tweede keer zeggen en dus heb ik drie (!) uur in de badkamer verbracht en me in m'n rode jurk gehezen. Het koste overigens nog meer moeite om Patrice in z'n trouwpak te krijgen... Het weer speelde ook lekker mee: het was de tot dan toe koudste nacht van het jaar. Dat werd dus klappertanden in avondjurk en colbert.
Eenmaal in Warminster bleek dat wij de eersten waren. Gelukkig kwam de rest relatief vlot binnendruppen. We hadden van te voren kunnen kiezen uit een twee- of driegangenmenu. Daar het allemaal best aardig geprijst was, kozen wij voor een tweegangenmenu. Fout! Wij waren dus de enige twee die geen voorafje hadden (stukkie stokbrood met een smeerseltje).
Tijd voor de kadootjes. Iedereen moest een kleinigheidje kopen en ingepakt meenemen. Die werden nu uitgedeeld. Wij hadden gezorgd voor zingende kerstdecoraties en een zelfmaak gipsen kerstman. Patrice kreeg een pen met een blauwe kikker ergens uit de Amazonas geplukt. Als je het beestje op de rug drukt gaat z'n bekkie open, begint 'ie te schreeuwen en op de kop toe word jij verblindt door een rode laser... Ik kreeg een geheel ongevaarlijke presse papier.
Toen kwam eindelijk het hoofdgerecht: ik varkensrollade en Tries kalkoen. Helaas, vergrootglazen werden niet uitgereikt... De hoeveelheid wit per bord straalde je tegemoet... Het vlees was in dunne plakjes gesneden, met een wijnsausje overgoten en een walnoot-groot bolletje 'stuffing' maakte het geheel compleet. Oh nee, er was nog meer: twee schaaltjes met gemengde groente voor maar liefst 11 personen. Nou, ineens kun je Oliver Twist in z'n culturele context plaatsen: Mag ik nog een beetje?
Overigens de Engelsen wachten niet op elkaar voordat er gegeten of gedronken wordt en men wenst elkaar ook geen smakelijk eten. Het is gewoon ieder voor zich. Gelukkig kregen we ook nog een toetje: Christmas Pudding. Je kon er de krant door lezen. En dat voor 6.95! Daar heb je een hele voor bij Waitrose! Gelukkig was de koffie met minced pie daarna gratis. Maar ook hier hadden ze gespaard: de minced pie had geen knapperig dekseltje.
Om 11 over 11 ging de laatste trein en daar wij niet voor het, ongetwijfeld karige, ontbijt wilden blijven, blauwbekten wij ons opweg richting het station. Gelukkig kwam de trein gauw en konden we lekker ontdooien. Eenmaal terug in good old Salisbury viel ons op dat op de borden stond dat de treinen vanaf Christmas Eve 22:00u tot en met 27 December niet rijden! Da's lekker handig als je je familie en vrienden wilt bezoeken met de kerst. Bovendien, met de drinkcultuur hier lijkt het me wel zo veilig als de mensen met het openbaar vervoer gaan. Ideetje Mr Blair? Op weg naar huis konden we ons maar net inhouden toen we aan Takdihr, onze Afhaal-Indian, voorbij liepen!

zondag, december 17, 2006

welcome


Hoezo welcome? Nou, heel simpel, dat was het eerste wat mij te binnen schoot toen ik de titel moest invullen. Het is weer mijn beurt wat te schrijven (Jessica heeft een schrijf-rust-dag en zit nu rustig te naald en draden met wat kleine stukjes stof, ook wel quilten genaamd). Stimpy ligt naast Jssica te slapen en Woezel ligt naast de pseudo openhaard en naast de stoel waar ik nu zit te schrijven.

Terug naar welcome. Ik zat vandaag weer met m'n Sinterklaas cadeautje te spelen, foto hier, foto daar, heel leuk allemaal. Toen vond Jessica dat ik ook maar een foto van de voordeur moest maken. Daar hangt nu een kerstkrans aan. Niet zo'n ding met spijs, maar een echte ring van mos met een heleboel hulst erin (Ilex aquifolium voor de kenners). Die deur, badend in het zonlicht met die krans erop, vond ik er heel uitnodigend uitzien. Vandaar welcome!


Wat hebben we dit weekend gedaan? Zaterdag hebben we eigenlijk alleen maar gewinkeld. Niet dat we veel gekocht hebben, maar wel een hoop geslenter. Echt het type bezigheid waar een stoere man in de bloei van z'n leven genoegen in schept... Wat je wel niet allemaal doet om je vrouw gelukkig te maken. Aan het eind van de middag zijn we naar de andere kant van de stad gelopen om een kerstboom te halen. Die dingen schijnen alleen op een enkele plaats verkocht te worden en wel aan de rand van de stad waar je met de auto "makkelijk" kunt komen. Aan voetgangers wordt niet gedacht. Het is af en toe dan ook erg moelijk om aan de overkant van een straat te komen.

Op een weiland stonden nog een hoop kerstbomen op hun nieuwe baasje te wachten. Alweer voor de kenners: het gaat hier om de species Abies Koreana. Een twee meter hoog exemplaar verwisselde hier van eigenaar. De schrijver van dit stuk had de boom op zijn schouder kunnen laden en in een half uur naar huis kunnen lopen, maar de bezorging was gratis en dus was een beetje krachtpatsen overbodig. De bezorging ging evenwel niet over rozen en Jessica heeft de bezorger net als die lui in een verkeerstoren per telefoon naar de Middletonroad moeten leiden.

Vandaag hebben we de boom opgetuigd. Ik geloof dat er 120 lampjes inzitten en een heleboel zilveren ballen en andere vormen. Hij staat heel mooi in de hoek van de kamer. En, oh ja, onder de boom ligt een echte Engelse cracker!

Omdat het weer zo mooi was, zijn we nog een stukje door de meadows gaan lopen, nu in een deel van de stad waar we nog nooit geweest zijn. We hebben een paar mooie plaatjes geschoten die we u niet willen onthouden:

donderdag, december 14, 2006

Pure bliss!

Gistermiddag hebben we een halfuur de klokken geluid na afloop van een trouwerij. De bruid was een echt winterbruidje met een wit bonten cape en handschoentjes (wij komen natuurlijk voor de bruid, niet voor de 10 pond die je krijgt voor het luiden!). 's Avonds waren we met zoveel ringers dat we ipv de gebruikelijke zes, alle acht de klokken konden luiden! Dat klinkt heel wat beter en is veel leuker. Iedereen was dan ook in een opperbeste stemming! Ik mocht de zwaarste bel in de omgekeerde startpositie brengen. Nou, da's dus mooi een total body work-out! De rest van de avond heb ik voornamelijk de zes, zeven en acht geluidt. Die hebben gewoon de mooiste klank en galmen lekker lang na. Dus in dit geval: groter is beter!

woensdag, december 13, 2006

Shocking!

Het nu volgende verhaal met bijbehorend beelmateriaal kan door sommige chocolade-liefhebbers als uiterst schokkend worden ervaren. Verder lezen geschied dan ook geheel en al op eigen verantwoordelijkheid! Een gewaarschuwd mens telt voor twee...

Maar laten we bij het begin beginnen. Zo'n kwart eeuw geleden liepen mijn ouders stad en land af op zoek naar een adventskalender die achter elk deurtje weliswaar iets lekkers had, maar dat geen chocolade bevatte. Ik was immers alergisch voor dat spul (wat een geluk dat ik daar nu geen last meer van heb!). Helaas bestonden dergelijke kalenders toen nog niet en dus herhaalde het 'drama' zich elk jaar opnieuw en bleef ik vele jaren adventskalender-maagd (toepasselijke term voor de tijd van het jaar dacht ik zo!).

Zoals gezegd kan ik tegenwoordig rustig een stukje chocolade eten zonder direct aan de sch*** te raken. En dus krijg ik van Patrice elk jaar een adventskalender. Het eerste jaar eentje gevuld met kindereieren. Dat was praktisch: ik de chocolade (want dit soort eet Patrice niet!) en hij het speeltje... Er volgden nog wat varianten en vorig jaar besloot ik er eentje voor hem te maken daar ik het grootste deel van december al in Engeland zou zitten. Zo gezegd zo gedaan. Schoenendoos vullen met reepjes fairtrade chocolade en kleine presentjes. Viel erg in de smaak! Dit jaar wilde ik een adventskalender die we telkens weer opnieuw kunnen vullen. Scheelt afval en bovendien kunnen er dan fairtrade bonbons in. Wordt er tenminste niemand uitgebuit voor mijn verslaving.

Dat werd dus weer een keertje stad en land aflopen voor een adventskalender. Maar het is uiteindelijk gelukt! Het is een prachtige rode kerstboom van stevig karton met 24 kleine laadjes die je, nadat je ze geleegd hebt, kunt omdraaien en weer terugschuiven waardoor een prachtig versierde kerstboom zichbaar wordt! Helemaal super dus! Nou ja, bijna. En nu komt het echt schokkende gedeelte... Patrice wilde dit jaar geen adventskalender. Vond 'ie niet nodig. En ik hem nog waarschuwen dat deze echt alleen van mij was en er niet gedeeld ging worden. Nee, was best; hij hoefde echt niet. Nou, denk maar niet dat je rustig van je bonbon kan genieten als Patrice je met uitgeteerde wangetjes en z'n 'o-wat-heb-ik-een-honger-blik' aan zit te kijken. Dat vroeg dus om drastische maatregelen:














dinsdag, december 12, 2006

Tales from the grave....

Afgelopen zaterdag hadden wij een probleem. Wij wilden twee bloempotjes. Eentje voor de coriander en eentje voor de chiliplant. Nou dat werd dus mission impossible! We merken de laatste weken al dat het steeds drukker wordt naar mate de kerst nadert. En blij dat die mensen over het algemeen zijn zo lekker gestressed veel te dure kerstkado's kopend... En daar lopen wij dan opgewekt tussendoor op zoek naar simple bloempotjes in winkels vol met kerstspullen!

Maar eerst kwamen wij langs St Thomas waar het kerstbomenfestival in volle gang was. Verschillende maatschappelijke instanties en soms ook particulieren leveren een versierde kerstboom aan die in de kerk wordt opgesteld. Er is een heel muziekaal programma met voornamelijk kinderen die kerstliedjes spelen of zingen. Zoals elke zaterdag kun je er gezellig koffie drinken en taart eten voor een prikkie. Alles voor het goede doel natuurlijk!
Unaniem vonden we de kerstboom met de tekst 'Happy Birthday Jesus' de leukste. Onze collega's van het klokkenluiden verzorgden de koffiemorgen en dus deden wij ons tegoed aan een minced pie en een lekker bakkie slappe koffie. In het infoblad stond dat ze dit jaar geld ophaalden om de kerk en de pastorie geheel rolstoeltoegankelijk te maken. Gelukkig had ik die morgen net besloten het bakje met kleingeld in m'n tas te stoppen. De mevrouw bij de collectebus was er heel blij mee (en ik ook want al dat kopergeld weegt best een hoop!).

Terug naar de bloempotjes. Het weer was erg lekker en dus besloten we een wandeling te maken. Daar het probleem met de bloempotjes nog steeds niet naar tevredenheid was opgelost, besloten we naar het tweedehandswinkeltje van St Marks te lopen; een modern kerkgebouw aan de andere kant van de stad waar ze veel voor het armere deel van de bevolking doen. En wat bleek: geen bloempotjes! Gelukkig wel twee grote blauwe soepkommen: that will do! Ook kwamen we nog een wat ouder boekje over zoetwatervissen, een boek met quiltpatronen, een CD van Joan Armetrading en een legpuzzel van 1500 stukjes tegen. En natuurlijk hebben wij ook hier een stukje taart met chocolademelk genuttigd. Alles voor het goede doel natuurlijk!

Nu het bloempottenvraagstuk een min-of-meer passende oplossing had gevonden, konden wij onze aandacht op andere dingen concentreren. Op de terugweg besloten we dan ook het kerkhof te bezoeken... Wij waren nogal benieuwd wat er op de aanplakbiljetten, die aan het hek prijkten, stond. Ze waren van de gemeente en ze waarschuwden ons ervoor dat een groot aantal grafmonumenten verzakt waren en je dus maar beter op de paadjes kon blijven, want anders... Ja, wat eigenlijk? De gemeente gebruikte alleen de vage term 'health and safety risk', dus dat moesten wij nader onderzoeken! Het enige dat wij konden vaststellen is dat sommige graven zo verzakt zijn, dat de laatste dag voor sommigen een makkie wordt...
We kwamen er ook achter dat zo'n begraafplaats een waar paradijs qua inspiratie kan zijn. Patrice wil namelijk graag een engel met een kruis op z'n graf. Dat heeft hij heel precies in z'n hoofd. Daar het in de lijn der verwachting ligt dat ik het monument tzt moet uitzoeken, kunnen we maar beter zorgen dat ik ook weet hoe het er uit moet zien. De ene engel is tenslotte de andere niet! Gelukkig bood deze begraafplaatst engeltjes genoeg. Wat mijn eigen wensen betreft, ik kwam een beetje aan het twijfelen. Ze hebben hier namelijk een soort grind van paarse stukjes glas dat in plaats van de bloemetjes/plantjes op het graf gestrooid wordt. Helemaal mijn kleurtje. Maar uiteindelijk kwam ik toch tot de conclusie dat het plaatsen van mijn urn-met-inhoud bij nacht en ontij in een van de grafheuvels die uitkijkt over Stonehenge nog tot daar aan toe is; het ding vervolgens bedekken met een laagje paarse glasscherven zou wel eens ietjes teveel in de gate kunnen lopen...


Net toen we de begraafplaats weer af wilde lopen, kwam er een grijze eekhoorn (de rode zijn hier bijna allemaal uitgestorven door toedoen van de grijze) uit de boom. Hij sprong van steen tot steen en bleef tenslotte zitten op een stenen kruis om een nootje te eten.

En tot slot nog wat foto's die we tijdens onze wandeling gemaakt hebben:

We beginnen met een foto van ons beiden:


Deze foto is gemaakt in het Local Nature Reserve dat bijna direct achter ons huis begint. Het is een stuk van het dal van de Avon tussen twee van de vijf bebouwde heuvelruggen van Salisbury. Via dit gebied zijn we van onze heuvel naar die van St Marks gelopen.

En dan ligt aan de rechterkant het oppidum van Old Sarum en latere vroegmiddeleeuwse voorloper van Salisbury.

Dit is dan het plaatje recht voor uit met een prachtige, maar dreigende lucht erboven.

En dit is een blik op de wijk waar wij wonen met op de achtergrond de torenspits van de cathedraal.

Zoals jullie zien wonen wij op een heel mooi plekje! Kom zelf maar kijken als je het niet gelooft...

maandag, december 11, 2006

Patrice z'n sinterklaaskadootje

Aangezien Patrice een sinterklaaskadootje heeft gehad, moet dit dus wel betekenen dat hij min of meer zoet is geweest het afgelopen jaar. Hmm, het kan natuurlijk ook zo zijn dat Sinterklaas niet meer zo bij is. Hij is tenslotte al zo'n 1726 jaar oud. Tja, dan verwissel je wel eens een Patrice met een lieve kleine Patricia!

Enfin. Patrice heb ik inmiddels al een week niet meer gezien. Wel een camera op pootjes, zo'n twee meter boven de grond, die alles flitst wat binnen z'n bereik komt. Vooral de katten zijn zwaar de dupe.

Leuk joh!

Sinterklaas goes England

Ik realiseer me dat ik ons blog een beetje verwaarloos heb... Nu maar hopen dat 'ie geen complex krijgt!

Vorige week woensdag hebben we de collega's van Wessex ingewijd in de grondbeginselen van het Sinterklaasfeest. Op 5 december stonden er verschillende bakken met strooigoed en speculaas in de finds room (lekker tussen de scherven en de skeletten). Nou dat leverde een paar vurige 'gelovigen' extra op! Volgend jaar gaan we dan ook zeker in de herhaling!


Normaal gesproken hebben we op woensdagavond altijd onze oefenavond van het klokkenluiden. Nou vorige week dus effe niet... De pub The Tollgate is om de hoek en daar hebben we een heerlijk avondje gevierd met z'n vijftienen (Patrice zat helaas op een opgraving in Herne Bay en is de komende weken door-de-weeks uit huis). En ik maar bang zijn dat ik te weinig strooigoed, speculaas, taaitaai etc zou hebben; bleken die dommerds van te voren gegeten te hebben... Ach ja, het zijn beginnelingen, ze kennen de spelregels nog niet zo goed...


Van te voren waren Margaret, Jackie en Mary wel heel erg geinterreseerd in de precieze afloop van Sinterklaasavond. Toen had ik natuurlijk nattigheid moeten voelen... Eenmaal allemaal present kreeg ik een fles Bailey's in een kattensuprise en Mary las het volgende gedicht voor:

Our Orange friends invited us
to gather here tonight
to celebrate St Nicholas
and also have a bite
We understand the custom
is to write a poem small
to celebrate St Nicholas
so listen, one and all

Our Jessica is into bones
she likes them old, with scratches
she has a lot of animal ones
and tries to find the matches



Patrice is good at digging
he uses trowels a lot
he'd like to find a golden hoard
but usually it's pot

So now we come to goodies
the things we're here to eat
we wonder if they dug them up
from underneath their feet!

A bone for Jessica
cooked in Patrice's pot
it really doesn't matter though
I'm sure we'll eat the lot!

Bovenstaand gedicht zit in een keurig lijstje en ze hebben het elkaar op de hak nemen principe in elk geval goed begrepen. Het was een hele geslaagde avond en er werd dan ook meteen afgesproken vaker zo informeel samen te komen. En op mijn suggestie wordt er dus in januari Juulklapp gevierd. Hoe dat is afgelopen lezen jullie tzt.

maandag, december 04, 2006

From Darkness to Light

Bovenstaande is de titel van de adventsmis in de kathedraal waar wij zondagavond heen zijn geweest. Het is nogal een populair gebeuren en hoewel ze op zaterdag al precies hetzelfde hadden gedaan, werd ons aangeraden ruim twee uur van te voren in de rij te gaan staan. Nou, dat bleek geen slecht idee! De rij begon in de cloisters, dus je stond wel droog. Helemaal vooraan zaten mensen op stoeltjes met een meegebrachte picknickmand! Onvoorbereid als wij waren, restte ons niets anders dan een bekertje mulled wine en een minced pie te gaan halen.
Na een uurtje in de rij te hebben gestaan, gingen de deuren open. Bij elke deur en tussendeur en gangpad werden we door een steward hartelijk welkom geheten. Daar we nogal vooraan in de rij stonden, kwamen we op de derde rij vanaf het koor in het middenschip te zitten. Betere zitplaatsen kun je je haast niet wensen! Toen moesten we nog ruim een uur wachten!
Het orgel begon te spelen en nadat onze dean Joan Osborne even het hoe en waarom had uitgelegd, gingen de lichten een voor een uit totdat het pikkedonker was. Helemaal achteraan werd de adventskaars aangestoken en begonnen de processies van bischoppen, hulpbischoppen en verder religeus grondpersoneel langzaam de zijbeuken in te lopen. Onderweg werden duizenden kaarsjes aangestoken die overal stonden. Ondertussen zong het jongens en meisjes koor van de kathedraal. Het duurde bijna een uur voordat de processies het hele gebouw doorgelopen waren. Ze werden onderbroken door lezingen uit het oude (veel Jesaja) en nieuwe testament en gemeenschappelijk gezongen carols. Het was een hele bijzondere ervaring om zo'n enorm pikdonker gebouw langzaam in een zee van kleine vlammetjes te zien veranderen. En het is wonderlijk hoe stil zo'n 5000 mensen kunnen zijn; je voelt de gespannen afwachting op het moment dat de eerste kaars wordt aangestoken. Vanuit een historisch perspectief was het voor ons ook heel apart om in een middeleeuws gebouw een heel middeleeuws geinspireerd ritueel mee te maken. We kijken nu al uit naar de carol mis vlak voor kerst, de nachtmis op kerstavond en de mis op oudejaarsavond; al is dit vast niet meer te toppen!

X-mas dinner & Carols

Zo. Wij hebben ons eerste kerstdiner achter de rug! Zaterdagavond zijn we met de bellringers naar de Wassailevening van de scouting geweest. Een wassail is een drinkgelag, maar aangezien je zelf je drinken en je glas moest meenemen (wat wij niet wisten...), bleef het binnen de perken. We begonnen met een glaasje mulled wine om in winterse stemming te komen.

Op de tafels lagen de beroemde X-mas crackers. Nooit eentje 'gebruikt' dus werd ik meteen door Jackie ingewijd. Na een luide knal kwam er een balon, een papieren kroontje en een briefje met raadseltjes uit (What do yo get if you cross a piece of bacon with a spaceship? An unidentified frying object!). Dat werd dus een jolige troep volwassenen met papieren kroontjes die druk bezig waren hun ballonetjes op te blazen. Gedurende de avond volgden er vele melige ballongevechten...
Het voorgerecht bestond uit zelfgebakken brood met notenpate en fetasmurrie. Errug lekker! Helaas was het brood zo op en dus maakte Patrice van de nood een deugt en smeerde de zoutjes onder... Tot groot verdriet van allen, mocht onze tafel pas als laatste naar het buffet. Gelukkig was er meer dan genoeg: quiche in vier varianten, pastasla, vruchtensla, groene sla, griekse sla, allerlei koude vleesjes en verschillende sausjes. Wederom, errug lekker.
Tussendoor werden we vermaakt door de plaatselijke jeugd brassband. Ze speelde hele leuke jazzmuziek. We zaten echter in de aula van een voormalige school en het volume was iets te luid voor de ruimte...
Tijd voor het toetje: een enorme taart (bijna een vierkante meter en zeker 20 cm hoog) met vruchtensmurrie of lemon cheese cake. Alles zelf gemaakt door Robert, een bellringer van St Thomas en een voortreffelijke banketbakker. Ondertussen waren alle lootjes voor de verloting verkocht en dus kon het trekken beginnen. Wij hadden zoals gewoonlijk niets, maar dat hinderde niet. Er werd 400 pond opgehaald voor het goede doel (welke weten we eigenlijk niet...).
Ter afsluiting hebben we met z'n allen carols gezongen onder het genot van koffie met minced pie. Tegen een uurtje of twaalf gingen we moe en voldaan naar huis met een enorme doggie bag vol met een enorm stuk taart. Weggooien is immers zonde!

zondag, november 26, 2006

We have set our shoes...

Nu Sinterklaas vorige week in Middelburg was aangekomen, dachten we dat hij nu ook wel in de buurt van Salisbury moest zijn. En dus hebben we gisteravond onze schoen en laars bij de openhaard gezet. Van te voren even een liedje zingen en natuurlijk worteltjes voor het paard erbij en dan maar afwachten. Nou, spannend hoor! Het regende hier heel behoorlijk vanacht, dus wij al bang dat Americo was uitgegeleden en nu in spagaat op de nok zou zitten... Glukkig is de brandweerkazerne om de hoek; ze hadden de schimmel er zo weer af kunnen takelen.



Vanmorgen vol verwachting naar beneden en ja hoor: de wortels weg en de schoen/laars gevuld! Hiermee is het bewijs geleverd: Sinterklaas komt ook in Salisbury!

vrijdag, november 24, 2006

Apgen en zo

Zoals de meesten van jullie wel weten behoor ik tot het Apostolisch Genootschap (www.apgen.nl). Hoewel er hier in Engeland geen plaats van samenkomst is, lever ik af en toe mijn bijdrage 'online' via de meedenkgroep. Hiervoor verzamel ik allerlei stukjes die daarvoor wel eens handig zouden kunnen zijn. Het volgende stukje kwam ik tegen in de 'Sarum Link' het blad van het diocees Salisbury. Het is geschreven door Andrew Salmon uit Wareham:

Ik heb een droom. Mensen stromen de kerk binnen – maar het is niet het geijkte kerkgebouw. Het is een gebouw voor allerlei activiteiten en voor alle leeftijden. Alles gebeurt tegelijker tijd en op verschillende plaatsen.
Er is een plek waar je wat kunt nuttigen, een voor entertainment, een voor medische behandelingen (inclusief ‘alternatief’), verschillende ruimtes voor de diverse sportdisciplines, een sportschool, een crèche, een leeromgeving, een ontspanningsruimte met de mogelijkheid tot counseling, een adviesbureau, een kledingwinkel en nog veel meer.
Maar wat is er gebeurt met de plek waar traditioneel de godsdienst beleden werd, met de kerkbanken dicht aan dicht, welke elke vorm van echt menselijk contact belette? Er is een speciale gebedsruimte voor godsdienstbeoefening die bij behoefte vergroot kan worden. Niet langer ligt de nadruk op de zondagsdienst als hoofdzakelijke kerkactiviteit zoals dat tegenwoordig nog door de meeste mensen wordt verondersteld.
In plaats daarvan is de godsdienstbeoefening onderdeel geworden van elke andere aanwezige activiteit; er is geen onderscheid meer tussen het spirituele en het sociale. Alles vindt plaats in de geest van het gebed.
De sleutelfactor is dat elk lid betrokken is bij een sociale activiteit, sommige in het gebouw zoals beschreven, maar de meerderheid gaat naar buiten en op in de maatschappij.
Ze zijn gewapend met borstels, spades en allerlei gereedschap om de noden die van te voren geïnventariseerd waren te gaan verhelpen. Dit is verworden tot de hoofdactiviteit van de kerk, de vuurproef van een oprecht geloof en de gebruikelijke voorwaarde voor het verkrijgen van lidmaatschap. En het is geheel in de geest van God.
Helaas, toen werd ik wakker en realiseerde me dat ik had gedroomd.

Bovenstaand stukje hangt bij ons op de koelkast. Het herinnert mij eraan wat ik echt wil: praktisch bezig zijn met mijn levensovertuiging. Dat brengen wij o.a. in praktijk door goed te kijken waar onze levensmiddelen vandaan komen en hoe ze verpakt zijn, onze betrokkenheid bij Eresi in Uganda, kleingeld geven aan collectes, schoenendozen pakken voor Bulgarije, het sponsoren van collega’s die geld inzamelen voor een goed doel en in de kleine dingetjes van elke dag (deur openhouden, mensen voorlaten, beetje lief zijn). Vooral dat laatste is bij tijd en wijle een hele opgave...

Nog zo een losse opmerking: de Engelse staat is niet zo’n verzorgingsstaat zoals de Nederlandse wel is/was. Dat heeft er voor gezorgd dat er heel wat liefdadigheid wordt bedreven. Mensen staan op straat met een bakje, verkopen zelfgebakken taart of runnen een vlooienkraam of leveren een prestatie waarvoor ze zich laten sponsoren. Hoewel geboren uit nood levert het wel betrokkenheid bij elkaar op en daar kunnen wij zeker iets van leren!

maandag, november 20, 2006

Pub cultuur

Vandaag is het mijn beurt om weer eens wat te schrijven. Het gaat over gisteren en daarom zou dit bericht voor het bericht moeten staan dat Jessica vandaag heeft geschreven. Maar dat gaat niet, heb ik net van haar gehoord. We gaan dus terug in de tijd, back to the past, once upon a time, long ago. Nou ja, goed, een dag dus.
Het lijkt wel een sprookje en die dag begon ook sprookjesachtig mooi, wat weer betreft dan. Ik geloof niet dat ik op een sprookje lijk als ik 's morgens wakker moet worden. Dan kan je de "r" van het sprookje wel weglaten. Het was dus mooi weer en we zijn op tijd op de fiets gesprongen, trotseerden het Salisbury'se verkeer en parkeerden om ca. 10:20 de stalen rossen tegen het hek aan de zuidzijde van St. Martins. Na alle dode vliegen te hebben opgeruimd onder in de toren mocht Jessica de touwen grijpen en belletje trekken. Ik mocht niet omdat niemand het touw kan grijpen als ik weer een stuk van de klok om zeep zou helpen.
Daarna naar de vogelkooi (een idee van Jessica om de namen van de eigenaren van het restaurant met sandwiches en taart te kunnen onthouden: Bird & Cage, wat eigenlijk Carter moet zijn, maar dat is een kleinigheid) voor een versnapering in verband met mijn wordt-vet-dieet. Het lijkt Hans en Grietje wel.
Vervolgens zijn we een stukje gaan fietsen. Over drukke wegen en vervolgens over rustige paden naar een natuurpark in de buurt van Wyley. Omdat het een natuurpark is, moet je er natuurlijk met de auto heen. Anders is het ontbreken van faciliteiten om de fiets neer te kunnen zetten niet te verklaren. We hebben daar gezellig over een weggetje langs kunstmatige watervlaktes gelopen en een heleboel ducks en coots gezien. Er waren ook koekeloerhutten zodat je de beestjes kon bekijken zonder dat ze je konden zien. Daarin hingen allemaal plakaten met de afbeeldingen van vogels en hun namen. Heel handig. Ja, het was een leuk parkje. Op de weg naar de uitgang heeft Jessica nog een parkwachter aangeschoten (figuurlijk) in verband met dode flattermannetjes. Hij zou haar melden als ze er eentje zagen liggen, dan zou ze hem kunnen ophalen.
Terug naar Salisbury zijn we bij een pub gestopt. Om de een of andere reden heten die dingen heel vaak The Royal Oak. Ook deze maakte daarop geen uitzondering. Het was iets over 2 in de middag en eigenlijk is lunchtime met de traditionele sunday roast dan voorbij. Op goed geluk zijn we toch naar binnen gegaan om sandwiches te eten. Helaas zijn we nog niet goed op de hoogte van de Engelse pub-cultuur. Wij naar binnen, lopen langs de bar naar het gedeelte met gedekte tafeltjes, althans dat was het plan. Aan het einde van de bar worden we aangesproken door de barmevrouw met een "How may I help you?" Dit klinkt heel vriendelijk, maar het werd gezegd als een Rottweiler met schuim op de bek. Wij gedroegen ons navenant. Stokstijf blijven staan, handjes in de lucht en heel langzaam draaien. Wij wilden graag een sandwich, als het nog ging, mocht o.i.d. a.u.b. please? Ja het ging nog, maar wel bij de bar plaatsnemen! Dat is pas Engelse politeness. Daar kunnen we nog veel van leren! Dus, voor iedereen die nog eens naar een Engelse pub wil: Ga linea recta naar de bar, blijf daar staan en wacht tot je aangesproken wordt. Please!

Boer zoekt vrouw

ADSL is echt geniaal! Vooral als je landt op een site als www.uitzendinggemist.nl en daar blijken dan alle afleveringen van 'Boer zoekt Vrouw' op te staan... Dat werd dus zaterdagavond een marathonzitting koeienmelken en stal uitmesten. Patrice had nog stoer geroepen dat 'ie wel wat anders ging doen, maar toen het puntje bij paaltje kwam bleef 'ie mooi op de bank plakken (hij moest zelfs stop als er een bakkie leut moest komen...). En het was weer net zo genieten als vorig jaar! Er blijken weer vier 'a vijf leuke stelletjes te zijn ontstaan. Mensen vinden hun eerste liefde of een nieuwe liefde zonder al te veel emo-tv.

Een ding snap ik alleen niet. Boer Hans vond het heel belangrijk dat zijn toekomstige vriendin ook wat met het geloof zou hebben (momentje stilte voor het eten en kerkbezoek). Vervolgens blijkt een van de dames een homosexuele zoon met dito schoonzoon te hebben en daar wordt Hans dan niet blij van. Maar er echt mee zitten doet 'ie gelukkig ook niet, 't is immers haar probleem... Nu lijkt mij persoonlijk respect voor iemand geaardheid belangrijker dan bidden voor het eten en de bank drukken op zondagmorgen...

Geen idee waarom geloof en homosexualiteit elkaar zo vaak uitsluiten. Zeker het christendom, als geloof van de universele liefde, zou toch open moeten staan voor mensen met een andere sexuele geaardheid (die waarbij je een ander beschadigd natuurlijk daargelaten). Zou het misschien komen doordat het traditionele huwelijk in de kerk erg belangrijk is? Het huwelijk is overigens pas in de middeleeuwen de kerk ingesleept. Is wel zo handig als je wat meer controle over de schaapjes wilt. 't Ging overigens hand in hand met het inperken van de rechten van de vrouw, maar da's weer een heel ander verhaal!

Nee, zelf denk ik dat de diepgewortelde homofobie van sommige mensen ergens anders vandaan komt. Het is vermoedelijk al heel oud. Kijk: toen we nog jaagden en verzamelden of als nomaden richting het beloofde land trokken, toen koste homosexualiteit de groep gewoon teveel. De groep kon het zich niet permiteren als er twee lekker egoistisch homosexueel gingen zitten doen. Immers, zeker in het geval van mannen, nam de kans op nakomelingen drastisch af en dus kwam het voortbestaan van de groep in het geding. Aangezien een deel, en misschien kun je zelfs wel zeggen het grootste deel, van de bijbel doorverteld/geschreven is in een tijd dat de meeste mensen nog een nomadenbestaan leidden, kan ik me zo voorstellen dat deze mentaliteit her en der een beetje doorschemerd (al heb ik zelf nog nooit een directe veroordeling van homosexualiteit in het dikke boek kunnen vinden!).

Echter, vandaag de dag leven we niet meer als nomaden op eeuwige trektocht (de camping in Frankrijk daargelaten) en dus wordt het hoog tijd dat we enkele van onze instincten eens gaan omprogrammeren! Wat mij betreft heeft iedere relatie waarbinnen respect de boventoon voert en niemand beschadigd raakt, bestaansrecht. Als mensen deze relatie willen bezegelen met een huwelijk, mijn zegen hebben ze. Kinderen die in een dergelijk gezin opgroeien waarin liefde en respect geleefd worden, mogen hun handjes dichtknijpen.

Hmm. Wat heavy! Gelukkig was de intocht van Sinterklaas in Middelburg, waarbij dit jaar echt helemaal niets fout ging (behalve dan dat akkefietje met de vuurtoren...), ook nog te zien op www.uitzendinggemist.nl !

dinsdag, november 14, 2006

Like a virgin, blogging for the very first time (from home, that is!)

Patrice is echt een schat en doorgaans kunnen we het ook heel goed met elkaar vinden. Wij kunnen bijvoorbeeld heel goed samen klussen. Ik schilderen, Patrice hakken en zagen. Of behangen, da's bij ons geen relatie-killer-nummer-1. Gewoon: ik smeren, hij plakken. Maar er is 1 ding dat wij echt niet samen kunnen: computeren! Lastig als het draadloze modem aangesloten moet worden. Ik probeer dat soort dingen gewoon maximaal een uurtje en vraag dan hulp aan meer deskundige mensen (is meestal Andres, de vriend van m'n zus). Helaas, Patrice is een man en dus valt hulpvragen onder het hoofdstuk 'nederlaag erkennen'. Het is dan voor mij het handigst om Patrice gewoon wat te laten aanklungelen; duurt meestal een paar dagen, dan begeeft mijn geduld het... Dan ga ik me er weer tegenaan bemoeien. Dat was dus gister tussen negen en elf 's avonds. Het was hier zo 'gezellig' dat zelfs de katten zich niet meer lieten zien... En dat alleen maar omdat ik suggereer toch maar even de handleiding van A-Z door te lezen i.p.v. m'n digital sweetheart in alle rust te laten plug-en-playen!

Gelukkig heb ik vandaag als nog in alle rust de handleiding doorgeploegd (die wordt dus volgensmij gewoon speciaal voor vrouwen geschreven). En zie daar, er ging mij een lichtje op, en na de instellingen verandert te hebben, bij het modem een ledje aan. En dan nu a huge thank you aan Patrice voor z'n eeuwige bewaarzucht: hij had het kladje met de WEB-sleutel een jaar geleden uit mijn prullenbak geplukt waardoor ik ook daadwerkelijk m'n computer weer op het netwerk kon aansluiten. Conclusie: het is maar goed dat we beiden een eigen laptop en nuttige eigenaardigheden hebben!

maandag, november 13, 2006

ADSL: the final part!

Ja, jullie lezen het goed: wij hebben nu ADSL! En Tiscali heeft het bijna helemaal goed gedaan... Ze hebben ons een gewone modem gestuurd i.p.v. een draadloze. Maar dat mag de pret niet drukken! Nu zijn we eindelijk weer online. En dat heeft natuurlijk gevolgen voor onze E-Mailadressen. Ik ga ze hier echter niet noemen, want zin aan spam in m'n gloednieuwe digitale brievenbus heb ik niet. Dus, heb je geen meeltje met de nieuwe gegevens ontvangen en wil je weten waar je ons voortaan kunt bereiken, stuur even een meeltje naar het oude adres, bel of schrijf en het wordt geregeld.

Zaterdag hebben we overigens de keuken van een nieuw laagje verf voorzien. Is heel erg mooi geworden. Wij dachten altijd dat onze tegeltjes een beetje goor waren. En dat bleek met poetsen niet op te lossen. Nu de wanden echter niet meer felgeel zijn, maar creme; is het tegeltjesprobleem ook opgelost! Nu hoeven we alleen de slaapkamer, de woonkamer en de eetkamer nog maar van een laagje verf te voorzien. Nu ik er zo over nadenk, is dit het tweede huis dat van 'geel' naar een fatsoenlijke kleur gaat. De Schippersmeen was echt van onder tot boven geel en dan was er ook nog jarenlang stevig gerookt!

Afgelopen zondag was het hier trouwens Remembrance Sunday omdat op de 11de van de 11de om 11 minuten over 11 het vredesacoord/nederlaag van de eerste wereldoorlog werd ondertekend. De meeste mensen liepen al dagen met een klaproos op hun jas rond (Patrice en ik vielen als klaplozen dus nog al op). Met het klokkenluiden voor de mis werden er leren lappen om een kant van de klepel gebonden zodat je een kling en een bong hoort. Klinkt heel erg mooi en natuurlijk erg plechtig en wordt normaal ook bij begravenissen gedaan. Helaas waren de lappen niet om de klepel van de laaste bel blijven zitten en dus klonk het hele riedeltje: kling, kling, kling, kling, kling, kling, bong, bong, bong, bong, bong, kling! Precies om elf uur luidde de tenor 11 keer en werden er twee minuten stilte in acht genomen. En daarna natuurlijk het persoonlijke lijflied van de Queen: God save the Queen. En toen hadden we wel koffie verdient, dachten we. Helaas, op de markt was er een parade met veel mensen in apepakjes met medailles. Iedereen die genoeg had van de parade vluchtte een pub in. En dus zat ons koffiehuis ook helemaal vol. Dan maar aan de tafel met de messen-vorken-lepeltjes gaan zitten. Wij laten ons immers onze koffie met iets lekkers niet afnemen!

vrijdag, november 10, 2006

Stuff the Goose: 45 days to X-mas

U leest het goed: nog maar 6 weken en dan is het weer kerst. En iedereen om ons heen wordt al langzaam gek... Want hier is dat het feest van het jaar met veel kadootjes en het verplichte familie diner. We krijgen dan ook regelmatig te horen 'dat we toch zeker wel met kerst naar Nederland zullen gaan', nou nee dus... En dan krijg je me toch een meelijwekkende blik toegeworpen! Zelfs nadat je hebt uitgelegd dat wij Sinterklaas vieren en geen kerst, verandert de blik nog niet echt. Maar, wij zouden ons niet zijn, als we niet zouden proberen er wat aan te doen. En dus gaan we hier Sinterklaas vieren: op 5 December op het werk en op 6 December in de pub met de bellringers. Eens kijken of we ze om kunnen krijgen!
Dan nu naar de goose. Wel mijn goose heeft eigenlijk gewoon een naam: Patrice en hoewel hij soms een rare vogel is, is hij toch zeker geen domme gans! Hij wordt echter wel gestuffed en moet op 1ste Kerstdag 80 kilo wegen. Na een hele week van plakken chocolade, chips, noten, full English breakfast, extra maaltijden, veel fruit en liters thee: heeft hij er inmiddels een halve kilo bij! Great joy and hapiness: nog 6.5 te gaan. Het erge is dat ik hem alles op een presenteerblaadje moet aandragen en zelf niks mag (het meeste staat immers niet op de no-count lijst van WeightWatchers). Da's dus echt de kat op het spek binden. En Patrice maar klagen dat hij geen eten meer kan zien. Heel ondankbaar; ik zou er wat voor over hebben om onbeperkt chocolade te kunnen eten en nog steeds te weinig te wegen (en ik ken ook nog wel een paar familieleden die dat ook wel zouden willen!). Maar goed je moet er wat voor over hebben; een man zonder lekker kontje is namelijk niks!

maandag, november 06, 2006

Guy Fawkes Night of 101 dingen die je kunt doen met een stoute katholiek

Van het weekend hebben we weer eens een stukje echte Engelse folklore kunnen meebeleven: Guy Fawkes of Bonfire Night. Op 5 november 1605 was ene Guy Fawkes met een groepje medeplichtigen van plan het Engelse parlement op te blazen. Ze wilden van de protestantse koning af en dus was het niet genoeg om alleen hem wat door het eten te mengen, nee de hele adel moest er aan geloven. En dan zoek je natuurlijk een gelegenheid waarbij de hele kliek in een gebouw bijeen komt: de opening van het parlementair jaar. Guy en co namen overigens op de koop toe dat een aantal van de vermoedelijke slachtoffers trouwe katholieken waren... Helaas voor Guy, zoals u allemaal weet, staat het parlement er nog. Hij werd bij een inspectie van de kelders ontdekt en men kon hem het lontje op tijd afhandig maken. Alle samenzweerders kwamen gruwelijk aan hun eindje, daar de koning de grap niet echt kon waarderen. Guy zelf werd eerst opgehangen en vervolgens gevierendeeld. Geen idee wat dat vierendelen dan nog voor zin heeft, maar goed. Men heeft ook wel eens een paus opgegraven en terechtgesteld...
In elk geval vieren de Engelsen dit heugelijke feit elk jaar met vuurwerk en een groot kampvuur waarop een pop genaamd Guy Fawkes geroosterd wordt. Net als vorig jaar zijn we met Jörn en Line naar Dinton House geweest omdat ze daar een heel mooi vuurwerk en een van de grootste kampvuren hebben. Het vuurwerk was weer prachtig, Guy roosterde leuk en na afloop was het erg gezellig in de pub!

vrijdag, november 03, 2006

Victoriaanse vrieskist

Vandaag beginnen we maar eens met een paar afschrikwekkende getallen: woonkamer 16 graden, slaapkamer 14 graden, overloop en werkkamer 11 graden, keuken en badkamer 7! graden... En dit is niet omdat de verwarming het niet doet of omdat het buiten -30 graden vriest... Dit is als de verwarming, als je die night-storage-heaters überhaupt zo kan noemen, bijna op de hoogste stand staan en de namaak openhaard (electrisch blaaskacheltje met oranje lamp en echte kooltjes) staat te loeien. Dit beloofd wat voor als het echt koud wordt (nu vriest het -2 's nachts)! Ik ga maar een bordje op het dak monteren: vogeltjes pas op! als je gaat zitten, verbrand je je gat! En de buitenmuren zijn waarschijnlijk ook een soort knuffelmuren bij gebrek aan isolatie... Overigens; ook zonder een thermometer wisten we dat het erg koud was in huis. Open de koelkast; geen verschil tussen in de koelkast en de rest van de keuken. Bovendien, de katten wilden vanacht liever onder de deken... Lichtpuntje, de koelkast slaat merkwaardig genoeg niet echt vaak aan op een dag...hahaha.

Volgensmij heb ik jullie ook nog niet verteld dat Patrice Dinsdagavond de stay (veiligheidspal)van klok vijf gebroken heeft. Ja, je neemt hem mee, maar het blijft natuurlijk wel een jongetje! Nee, het was best wel even schrikken. Hij ging maar een halve meter de lucht in en had het geluk dat het touw van het wiel liep waardoor hij niet vijf meter de lucht in ging en z'n hoofd stootte. Klokken vier en vijf zijn de klokken waarop het afgelopen jaar een man of 10 hebben leren klokkenluiden (de meesten zijn vroegtijdig afgehaakt). In het begin trekt iedereen veel te hard waardoor de veiligheidspal klap op klap krijgt te verduren. Waarschijnlijk had Patrice dus gewoon de pech dat een van zijn tikjes de spreekwoordelijke laatste druppel was.

Nu we het toch over Patrice hebben, ik heb een nieuw doel in m'n leven: Patrice 80 kilo met Kerst. Nee, hij gaat niet op tafel... Maar hij is een beetje te dun en dat komt voornamelijk omdat hij 'vergeet' te eten. Geen idee hoe je zo'n eerste levensbehoefte kunt vergeten, maar hij is er goed in! Dus smokkel ik allerlei extra's in z'n broodbak (die er dan 's avonds nog steeds inzitten...) en vanaf het moment dat hij 's avonds thuiskomt, sta ik voordurend klaar met fruit, plaatje koek, gebakken eieren met spek, extra boterham, extra portie avondeten (bovenop de twee die hij gewend is), etc. Nu maar hopen dat er tenminste iets aan blijft hangen!

woensdag, november 01, 2006

Ditjes-en-datjes

Bij gebrek aan een goed verhaal, krijgen jullie een paar losse eindjes voorgeschoteld. Ten eerste: ik ben 'at goal' zoals dat heet bij WeightWatchers. Dit betekend dat ik op kan houden met afvallen en nu alleen moet proberen de 63 kilo ook min of meer vast te houden. Dus, nu heb ik in totaal vijf punten per dag die ik mag versnacken! Dat is mooi een koekje extra! Volgende week maandag is m'n inwijding als goldmember. 't zal me benieuwen...
Dan; de Goden zijn ons genadig geweest: we hebben broadband. Tenminste: de marker is eindelijk weg en ik ben geregistreerd bij Tiscali en krijg over 10 tot 15 dagen m'n pakket en de inlogcodes. Nog even geduld dus en dan kan het webcammen beginnen!
De afgelopen dagen zijn we ook nog een beetje aan het klussen geweest in en om het huis. Zo hebben we een aantal struikjes gekocht bij de red-de-zwanen-en-andere-vogels-vereniging. Is lekker goedkoop en je helpt er weer een paar gevederde vriendjes mee. Besides, hebben Woezel en Stimpy ook meer keus... Verder hebben we de enige twee ramen die niet dubbelglas waren, met dubbelglasfolie beplakt. Best een leuk werkje, maar helaas, de enkelglasramen zijn nu op. En als klap op de vuurpijl deel I: Andy de klusjesman heeft het douchescherm verkeerdom op het bad gemonteerd. Nu kun je er dus niet meer bij als je wilt schoonmaken (nee mensen, niet schoonmaken is geen optie!). En nu moet hij terugkomen van de landlady... En da's niet de eerste keer. Langzaam wordt het pijnlijk... Oh ja, nu vuurpijl deel II: het lekt water door de wand in de woonkamer, gang, hal en badkamer. We leven nu dus zeg maar in een aquarium!
En dan was er nog Halloween. Nou, waarschijnlijk wonen wij in een buurt met teveel ongeassimileerde buitenlanders haha! We hadden maar 1 groepje van 7. Maar die waren dan ook wel heel erg leuk! Vooral de opmerking van een van die jonge gastjes dat wij zo'n leuk ingericht huisje hadden, was echt wel lachen. Wij vinden namlijk dat we in een 'Bruchbude' wonen, kun je nagaan hoe het gemiddelde engelse huis er van binnen uitziet...

maandag, oktober 30, 2006

Classic Ghost Walk

Het is bijna Halloween en dus worden er allerlei activiteiten rondom het thema griezelen georganiseerd. De gemiddelde Brit is namelijk dol op geesten, elfjes, spoken, etc. En het geloof in deze zaken is, anders dan verwacht, niet afhankelijk van het opleidingsniveau... Dus, toen wij in het plaatstelijk wat-te-doen-als-ik-mij-verveel-blaadje zagen staan dat er door de stadsgidsen verschillende avondwandelingen rond het thema werden aangeboden, besloten wij ons aan te melden voor de Classic Ghost Walk van zaterdagavond 8 uur. Geen idee wat we er ons onder moesten voorstellen!
Samen met zo'n 35 andere griezellustigen werden we Salisbury ingestuurd (gesplitst in twee groepen). Onze gids Margaret vertelde vooraf dat geen van de verhalen verzonnen zijn, maar allemaal terug te vinden zijn in officiele documenten. Nou, dat begon al goed (vooral voor onze zeer nuchtere Patrice!). Vervolgens werden we door nachtelijk Salisbury geleid om kennis te maken met een aantal "geestige" inwoners. Zo leeft Olivier in de porceleinwinkel. Hij komt waarschijnlijk uit de tijd van de Engelse burgeroorlog en is eigenlijk best wel aardig. Alleen wanneer ze de etalages omruimen, dan zet hij een deel weer terug... En dan is daar Matilda in de Pizza-Express. Zij is een jongedame uit de 18de eeuw en jaagt vooral mensen de stuipen op het lijf door langs te komen als 's avondslaat de kas wordt opgemaakt... En dan woont de geest van de Hertog van Buckingham in Debenhams (zeg maar de V&D). Hij werd ooit op last van de koning daar op de binnenplaats onthoofd. En dan is er nog de grijze dame die rondwaard op de begraafplaats van St Thomas en in de Haunch of Venison, een pub die er op uit kijkt. Zij verschijnt luid kreunend tussen half twaalf en twaalf 's avonds laat en dan ruikt het er naar vers omgewoelde aarde... Vast een voormalige tuinliefhebster met een slakkenprobleem...!
Op naar het voormalig ziekenhuis. Daar was in de negentiende eeuw eens een nachtzuster die moest waken bij een hele zieke baby. En u raadt het reeds, tijdens een secondenslaapje ging de baby dood. Ze kon het zichzelf niet vergeven en hing zich op in de koffiekamer. De overige zusters zijn haar nog vaak als 'guiding angel' tegengekomen en men zegt dat ze een potentieel grote brand heeft geblust door de waterleiding op het goede moment te laten barsten! Toen het ziekenhuis werd verplaats naar een stek buiten de stad, heeft de kapelaan haar geprobeerd over te halen te gaan en dat schijnt gelukt te zijn. Van het ziekenhuis naar het armenhuis. Echt de meest creepy plek in Salisbury! Hier schijn je mensen 's nachts te horen huilen, zo leuk waren de ontspanningsactivieten en zo lekker was het eten hier; om nog maar te zwijgen van je toekomstverwachtingen als je hier landde...
Door naar de Close. In het grote huis, waar tot in de tachtiger jaren een soort PABO gevestigd was, hadden ze in 1967 een middeleeuwse kannunik die niet blij was met twee meisjes. Hij probeerde er eentje te wurgen. Daar was de school niet zo blij mee, exorcist op bezoek en kamer verzegeld... Ook hebben ze er hele grote witte volgels die rond de torenspits circelen als er een bisschop sterft...
Aan het eind van de Close, bij de St Anne poort, staat het huis van een beroemde oogarts. Zijn zus had in haar slaapkamer regelmatig bezoek van een vrouw die haar op de houten lambrisering wees. Zus nieuwsgierig en dus werden de planken gelicht. Bleek er een testament in te zitten. Zus bracht het braaf naar de stadsjurist en zo kon een oude erfenis-kwestie geregeld worden: kinderen uit een eerder huwelijk werden door pa en de nieuwe vrouw namelijk hun moeders erfdeel onthouden. De wijzende vrouw verscheen nog een keertje om zus te bedanken. In het poortgebouw zelf woont een geest uit de tijd dat het koniklijk hof in Salisbury resideerde omdat de pest in Londen woedde. Helaas, deze man kwam al met de bultjes uit Londen en viel in Salisbury dood neer. Iedereen als de dood om hem te begraven en dus werd hij met dure kleren en juwelen in een graf op het kerkhof bij St Martin gedumpt. De doodgraver vertelde het z'n kleinzoon en die groef 50 jaar later de goodies op. Daar is het spook dus nog steeds een beetje ontstemd over...
En dan is er nog die keer dat een groepje soldaten zat te drinken en tooste op de duivel, die prompt even op bezoek kwam. De schroeiplekken schijnen nog op de vensterbank te zitten en er zijn vragen over gesteld in het parlement... Een van de oudste gebouwen in Salisbury (13de/14de eeuw) is het hotel de Red Lion. Daar horen ze regelmatig een kind huilen, terwijl er geen kind te vinden is... Ook dacht een gast een keer een victoriaans themafeestje op de binneplaats te zien; was 'ie wel de enige...
Uit bovenstaande moge duidelijk zijn dat wij ons op, zeer Engelse wijze, goed vermaakt hebben!

woensdag, oktober 25, 2006

Quality Time

Zo even in het weekend op-en-neer-crossen is toch wel wat vermoeiend... Het duurt ongeveer 12 uur met een bestelbusje (anders kregen we de laatste dozen niet mee) van deur tot deur. En wij zijn natuurlijk ook geen 21 meer... haha. Dus hebben we WeightWatchers en bellringing maar even gelaten voor wat het was en heerlijk uitgeteld op de bank Friends zitten kijken. Kopje thee met scones en clotted cream (ik alleen een hapje, Patrice de rest) erbij, voetjes op de poef, beiden een kat op schoot; zo stel ik me later het leven in een bejaardenhuis voor... Relaxed man! Om negen uur al eens gevraagd of we niet naar bed zouden gaan en toen toch besloten nog maar een aflevering te kijken zodat het tenminste aangenaam 10 voor half tien zou worden... Toen konden we eindelijk naar bed. We hadden gister Woezel op de douche en Stimpy in de keuken opgesloten, maar daar ze zo, min-of-meer vredig, saampjes op de bank lagen; kreeg Patrice gewetenswroeging en vond dat ze wel samen vrij door het huis konden lopen. Het kattenluik gaat dan wel dicht (ze gebruiken beiden Woez' bak) want hoewel Woezel niet schijnt te snappen hoe het ding werkt, vertrouwen we hem toch niet helemaal. Vervolgens waren de katten helemaal happy: Stimpy rende naar boven om het beste plekje (mijn hoofdkussen) op bed te bemachtigen en Woezel ging eens kijken of er nog wat te eten viel. Vroeger at Woezel partout geen zacht voer en Stimpy absoluut geen brokjes: moet je nu eens kijken! Daarna kwam Woezel ook naar boven en ontdekte dat er voor hem geen plaats meer was in de herberg... pardon, op bed. En dus verkoos hij de stoel bij het raam. Toen daalde er een vredige rust over de bewoners aan de Middleton Road nummer 7. Tot...: vijf minuten voor zes ik ruw uit m'n slaap werd gewekt door Woezel die op het nachtkastje naast me was gekropen en nu druk bezig was m'n aandacht te trekken. Dat had 'ie beter niet kunnen doen. Biologische bewegingsmelder Stimpy (die nog steeds op m'n kussen lag) liet met een luide grom en wat gesis weten dat de breedte van mijn hoofd wat hem betreft toch net iets te dichtbij was... Scheelt weer: morgen hoeven we de wekker niet te zetten!

dinsdag, oktober 24, 2006

Katten zijn net kleine kinderen...

Nou, 't gaat lekker met onze twee rode katers; de miscommunicatie loopt op volle toeren! En jaloers dat ze zijn. Ineens weet je waar al die gezegden vandaan komen: kattekwaad, kattekop, kattig, etc. Vanaf heden moeiteloos te veranderen in Woezelkwaad en Stimpykop! Maar ze hebben een probleem: ook al kunnen ze elkaar niet lijden, mij vinden ze helemaal het einde. Dus: elkaar laten passeren in de gang zonder een pootje uit te steken zit er niet in, maar net doen alsof je de ander niet ziet zodat ze gelijktijdig door mij geaaid kunnen worden (maximale afstand is dan zo'n 1.72 m), lukt gek genoeg wel. Ook zitten ze samen op bed: Stimpy op het kussen, Woezel aan m'n voeten. En natuurlijk met z'n vieren op de bank Friends kijken!
Nee, geen idee hoe ouders het aandurfen om een tweede kind te nemen. Ik bedoel, leg een kind van pak 'm beet 1.5 maar eens uit dat er over een half jaar een broertje of zusje bijkomt. Zeg maar dag met je handje tegen 50% van de aandacht die je voorheen kreeg! Zou Madonna daarom de publiciteit gezocht hebben? Krijgt het kind tenminste aandacht genoeg... En natuurlijk de ontwikkelingshulp en de adoptiebranche. En daar Madonna bekend staat als een trendsettster, zal dit slechte voorbeeld wel goed doen volgen... Half Hollywood zal binnenkort wel een kindje gaan organiseren.
Nee, dan heb ik persoonlijk toch liever wat minder media-geile ouders. Neem nou Tammy en Melissa Etheridge. Die hebben vorige week een tweeling gekregen. Precies twee keer is er een kort nieuwsbericht de deur uit gegaan: Hoera Tammy is zwanger en we zijn heel blij & negen maanden later: Hoera de tweeling is er en we zijn heel blij. Ze zien zelfs niet op tegen de komende slapeloze nachten. Misschien kunnen ze ook een tijdje voor Stimpy en Woezel zorgen?

donderdag, oktober 19, 2006

Suikerspin en draaimolen

Gister was Blogger een beetje kriegel, dus kon ik jullie niet vertellen over m'n suikerspin-avontuur op dinsdagavond. Wat was het geval; na belletjelellen zijn we (Mary, Helen, Margaret, Elisabeth, ik en Patrice) nog even naar de kermis op het marktplein geweest. Dollepret, vijf dames en een heer. Als eerste hebben we allemaal een suikerspin gegeten op uitnodiging van Mary. Als je eenmaal de 45 gepasseerd bent, ziet het er een beetje raar uit als je die dingen in je eentje eet. Dus doe je dat met tenminste twee andere 45-plussers, iemand van over de zeventig, iemand van bijna 40 en iemand van onder de dertig (aan jullie de taak om te bedenken welke demographische gegevens bij wie horen....). Na een rondje over de kermis, kwamen we voorbij aan de, jawel, stoomdraaimolen met paarden drie rijen dik... Tja, en dat is gevaarlijk op een all-girls-night-out! Dus wij met z'n allen; allen? nee, eentje bleef moedig weerstand bieden aan de kinderlijke drang op een felgekleurd paardje plaats te nemen en een paar rondjes te draaien: Patrice. En dus hadden wij mooi iemand om naar te zwaaien!

dinsdag, oktober 17, 2006

Oh Happy Days!

J e hebt zo van die dagen dat je thuis komt van je werk en dat Brad van BT op je antwoordapparaat staat en je blij verteld dat alles nu is opgelost en je binnen 10 werkdagen broadband hebt... Geweldig! Bovendien ligt er een brief op de mat van Tiscali waarin ze je hartelijk bedanken voor je brief en ze je beloven alles in orde te maken als je een kopie van je BT contract opstuurt. Geweldig! Helaas is mijn vertrouwen in de telecomwereld ernstig tanende en dus wachten we maar even tien dagen af wat er gaat gebeuren. Daarna sturen we ofwel Tiscali het gevraagde contract en wachten nogmaals af of we sturen Tiscali een sliepuit-brief met de mededeling dat dankzij hun superservice based in Calcutta, BT nu een klant rijker is! Het laatste scenario bevalt me stukken beter...

Vorige week heeft Patrice nog gesolliciteerd op een interne post bij Wessex. Hoewel hij het niet geworden is (de post was voorbestemd voor iemand die van een tijdelijk naar een vast contract ging), heeft hij a.s. vrijdag wel een gesprek met Karen en Lorraine over zijn toekomst bij Wessex als slakspecialist! Helemaal super!

vrijdag, oktober 13, 2006

Jessica's Grimm

Nou heb ik nooit gedacht dat "alleen op de wereld" op mij van toepassing was, maar vandaag werd google me toch een beetje te veel... Wat is namelijk het geval? Eens in de zoveel tijd typ ik m'n eigen naam in in Google en kijk wat ik nu weer allemaal heb uitgespookt. Lang was ik met een bladzijde of vijf wel klaar. Nou, mooi niet meer dus! 930 vermeldingen van Jessica's Grimm op het world wide web. De meeste komen niet eens uit Duitsland, wat je gezien de naam wel zou verwachten. Nee, ook hier rukken de Yankees op. En echt leuke mensen lijken me die andere Jessica's Grimm ook niet allemaal. Ik bedoel, hoe spannend kan een bibliothekaresse, een zwemster of een voorzitster van een of ander commitee zijn? Ondernemende types zijn het wel. Al die E-Mailadressen en telefoonnummers waaronder "wij" bereikbaar zijn, wauw! Misschien moet ik maar eens een naamgenotensite oprichten. Kan best leuk worden, want zo te zien zijn we allemaal van ongeveer dezelfde leeftijd (je weet wel; die tijd dat ouders nog dachten dat de naam Jessica exotisch was...). Gauw terug naar m'n botten, voordat ik begin een E-Mail-lijst op te zetten!

donderdag, oktober 12, 2006

Dooie boel...

Kom je 's maandags voor het eerst weer op je werk na een weekje conferentiebezoek in Duitsland, hebben je collega's in de tussentijd weer ijverig dode dieren voor je verzameld: een grote landschildpad van de buurman van Jackie die een paar maanden in de composthoop van Karen heeft liggen rotten, een musje van Jackie en een kikker van Elaine. Tja, en dan heb je dus een probleem; want alle hangingbaskets (de beestjes gaan in een panty en dan in een hangingbasket die wordt ingegraven; anders vind je ze zo moeilijk terug) waren vol. Dat werd dus een dagje exhumeren!
De schildpad moest goed schoongemaakt worden en de poten nog begraven; er zat nog teveel vlees aan... De hangingbaskets leverden twee jonge ratten, een bosmuis, een kauwtje, twee mollen en twee jonge houtduiven op. En die moesten natuurlijk allemaal schoongespoeld worden, want veren en haren vergaan veel langzamer dan vlees... Al gauw werd het bewijs geleverd dat zelfs de beleefdste Brit er op een gegeven moment genoeg van heeft. Met een "Jessica stink jij zo?" werd ik naar buiten verbannen...

dinsdag, oktober 10, 2006

Kiekeboe! of Broadband deel II

Ja, we leven nog! En de strijd om broadband gaat gewoon door. Vorige week drie brieven van Tiscali op dezelfde dag gehad: 1) hartelijk welkom hier is uw paswoord en binnen 10 dagen komt alles in orde; 2) we hebben het automatische afboeken in orde gemaakt; 3) helaas, we kunnen u geen broadband leveren want uw gegevens kloppen niet... Had de lieve medemens uit Dehli het telefoonnummer verkeerd verstaan.... Vandaar dat er ineens geen marker meer op de lijn zat! Zoals in de brief gesteld, Tiscali een E-mail met het juiste telefoonnummer gestuurd en aan het eind van de week antwoord gekeregen: er zit een marker op de lijn en dus kunt u naar u ADSL fluiten... He, what's new baby Bombay?
Toen reste ons niks anders als alle helpsites van de andere broadband-leveraars uit te proberen om te kijken of iemand de marker niet zou opmerken. Helaas: ook bij Orange, AOL en BT bleek er iets op de lijn te zitten. Leuk detail: de site van BT weet wel dat er een marker op de lijn zit; de mensjes uit het dorp achter Dublin niet...
Compleet aan het eind van mijn Latijn heb ik gister te lange leste besloten me maar eens heel dom op te stellen... Ik BT gebeld. Hallo ik wil wel broadband van jullie. Oh mevrouw wat fijn. Gaan we gauw regelen hoor! Maar wat ziet ik nou? u heeft al broadband. Oh, wat raar ik ben pas sinds vier weken in het land en dit is een nieuwe lijn. Nou mevrouw dan heeft in het verleden al eens iemand broadband op deze lijn gehad en dat niet fatsoenlijk stopgezet. Maar geen probleem, ik zal even met mijn collega's van de marker-verwijder-dienst bellen en dan maak ik het in orde. Ik zet u even in de wacht.
En toen ging het mis. Ik kwam terrecht in de normale wachtrij en kreeg na een half uur een compleet ander persoon aan de lijn. Verhaal weer verteld en weer ging die persoon er bij z'n collega's achteraan. Gelukkig ging het nu wel goed. We worden nu binnen 5 dagen gebeld door de marker-verwijder-dienst en dan kunnen we eindelijk broadband bestellen! Geleerde les: BT kan alleen markers van de lijn verwijderen als je daarna bij hun het veel duurdere pakket afsluit... Dublin: Bombay 1:0!

dinsdag, september 26, 2006

Bid voor ons...

Het lijkt erop dat aan onze ADSL-lijdensweg een einde is gekomen. Na de afgelopen weken bijna elke dag uren aan de telefoon te hebben gehangen met verschillende helplines, ettelijke E-Mails en een hele boze brief, schijnt er nu schot in de zaak te zitten. Met een beetje geluk hebben wij over 10 dagen een internetverbinding! Maar, we hebben jullie hulp hard nodig! Je weet hier tenslotte maar nooit of alles goed blijft gaan... Dus wat voor een (bij)geloof je ook hebt, als je straks op je knietjes gaat (al dan niet in richting Mekka, maakt niet uit) of je klavertjevier gelukzalig aankijkt: bid voor de mensen van Tiscali en die van BT. Het kan vast geen kwaad! Een kleine gebedssuggestie:

Lieve Tiscali die in de telecomhemel machtig is,
uw ADSL kome en uw software geschiedde
leid ons niet in vertwijfeling,
zodat ook wij uw help-line niet meer hoeven te bellen!

maandag, september 25, 2006

Typical British

Zondag zijn we weer gaan campanoligeren oftewel bell ringen. Dat wil zeggen Jessica ging dat doen, ik deed de backstroke onder de bezielende begeleiding van Jim. Nou moet je niet te laatdunkend doen over dit onderdeel van het bell ringen. De backstroke is het onderdeel waarbij de klok terug wordt getrokken naar de stay, de houten paal die de klok in omgekeerde positie houdt. Met mijn lengte is het een kunst om het touw strak te houden. Jim had een extra knoop in het touw gemaakt, zodat het wat korter was wat het strak houden vergemakkelijkt. Volgens mij ging het wel aardig.
Daarna gingen we typisch engels doen: picnicken. Jawel, compleet met kleedje om op te zitten en bordjes, bekers, bestek en een heleboel lekkernijen. Het waren twee tassen vol en om daarmee te lopen was niet direct een pretje te noemen, maar gelukkig was het niet ver tot Clarendon palace, ongeveer een uurtje. Een prachtige omgeving was de beloning. Clarendon palace is in de 12e eeuw gebouwd en rond 1600 opgegeven. De grondvesten zijn nog goed te zien, het gevolg van de opgravingen in de jaren 30 van de vorige eeuw. De boel is daarna geconsolideerd. Bij het paleis is in de Middeleeuwen een groot hertenkamp ingericht, omsloten door een kunstmatige wal van, wat zullen we zeggen, 25 m hoog. We hebben maar een klein deel van de wal gezien, de rest ging verloren in het landschap, zo groot is het. En dan te bedenken dat de wal door mensenhanden is opgericht. Wat een werk! En dat allemaal voor een paar edellieden die graag op een makkelijke manier op herten wilden jagen…Bij de ruïnes hebben we ons kleedje uitgespreid en onze voorraden weggewerkt. Net als gisteren zijn we geen mens tegen gekomen. Jammer eigenlijk, we zouden nu echt als engels kunnen doorgaan.

Patrice

Stakkers

Deze titel is op meerdere personen van toepassing. Ten eerste op ons. Jawel, het is zaterdag morgen en we moeten aan het huis klussen. Het eerste wat er gedaan moest worden, was het recht zetten van de klerenkasten in de slaapkamer. We wonen namelijk in een oud huis. naar mijn idee ergens uit de jaren 20, volgens onze collega Jörn echter, stammen deze huizen uit de 19e eeuw. Daarmee is dit huis het oudste waarin we tot nog toe gewoond hebben. Een consequentie daarvan is dat alles scheef is. Ook de slaapkamerkasten staan scheef. Onder staan ze tegen de muur, bovenaan zit zo’n 7-10 cm speling en ook naar de zijkant loopt het alles behalve in een rechte hoek. Tijd dus om daar wat aan te doen. We hadden bedacht dat een vloertje onder de kast misschien wel een goed idee zou zijn. Die vloer zou dan gemaakt worden van de kast die we uit de keuken hadden gesloopt om plaats te maken voor de koelkast. Op die manier zouden we twee vliegen in één klap slaan: én de kasten in de slaapkamer zouden in verhouding tot de rest recht staan én de keukenkast was netjes weggewerkt. Dit idee werkte tot een bepaalde mate. De slaapkamerkasten staan nu min of meer recht maar we konden er niet de hele keukenkast onder werken. De rest daarvan hebben we op onze niet-begaanbare zolder weggewerkt (je kan alleen op 5 cm brede balkjes lopen die zo’n 60 cm uit elkaar liggen; daartussen zit stro en stucwerk...). Het was nog een heel karwei om de zijkanten van de kast (ca. 2,0 x 0,7 m) door het kleine zoldergat te krijgen zonder met hoofd en handen klem te komen zitten, maar daarna ging het goed. Door het vele vet dat nog op de kast zat, gleed het hout goed door.
Na ook de bijkeuken te hebben opgeruimd, zijn we op de fiets gesprongen om naar Heale Garden voor een cream tea te gaan. Fietsen is een belevenis in dit land, zeker na een week te zijn meegereden naar de opgraving in Poundbury bij Dorchester. Het is schrikbarend hoe er gereden wordt en het aantal keren dat er “f*** cyclists!” wordt geroepen is ook niet meer op één hand te tellen. Dat blijft wel in je achterhoofd als je hier gaat fietsen. Het was nu echter zaterdag en relatief rustig. Het verkeer hield rekening met ons en de rit was best ontspannend. In een half uurtje waren we op de plaats van bestemming. Er was echter geen cream tea. Vreemde lui die Engelsen. Zou je denken dat ze hier te pas en te onpas thee met scones drinken en eten, hebben ze dat niet eens! Maar goed, het weekend is nog lang en ergens zullen ze toch wel scones hebben.Daarna verder op de fiets, heuveltje op en heuveltje af. Tot we bij een heuveltje van 16% (naar beneden) kwamen. Dat werd me toch een beetje te gortig. We hebben de fietsen tegen het hek bij een grote grafheuvel neergezet en zijn verder gaan lopen. Engeland, het land van de wandelaars, je komt er dus niemand tegen. Ja, paarden, heel veel paarden. Aaiend en voerend kwamen we teneinde op een plaats waar nog meer grafheuvels te zien waren. Eerst vijf toen zeven, toen elf. Behoorlijke dingen. En toen, plotseling, dook tussen de grafheuvels aan de rand van de heuvelrug Stonehenge op. Een fantastisch gezicht, stralend in de zonneschijn. Toen we verder liepen konden we Stonehenge helemaal zien liggen, met de motorway ervoor en touristen als mieren er omheen. Stakkers. Zij moesten £8,00 of meer betalen, terwijl wij wel het mooiste uitzicht hadden!

Patrice

vrijdag, september 22, 2006

Van katten en mensen...

Zo, vandaag is het mijn beurt om te bloggen. Maar eerst zal ik mij eens even voorstellen; ik ben Stimpy; een kat met een verleden. Eerst woonde ik in een cottage in Wales met Blue en Lee. Leuke mensen hoor, daar niet van, maar wel een tikkie vreemd. Spring je bijvoorbeeld Blue 's morgens in de badkamer op z'n blote rug (ja, nagels uit he, waar moet je je anders aan vasthouden op zo'n glad roze velletje?), smijt 'ie je per ongeluk het raam uit en breek je je staart. Maar, goed dat is inmiddels al lang geleden en bijna vergeten. Bovendien, zo'n parmantige krul in je staart doet het goed bij de dames!
Nou, en toen besloten ze te gaan verhuizen naar Australië. En ik mocht geeneens mee! Dan maar naar Salisbury. Wel een achteruitgang hoor, van een cottage naar een twee-onder-een-kap... En dan die mensen die er woonden: de een probeerde me te vermoorden door me het verkeerde eten te geven. Nou, dat heeft 'ie geweten. Ik moest mooi aan het infuus en twee nachtjes bij de dierenarts logeren. Ineens is per portie verpakte Wishkas dan toch zo duur nog niet... En dan dat andere vrouwmens. Elke keer als ze me zag, begon ze spontaan te niessen. Bovendien stonk ze geweldig naar hond. Nee, vaak schoonlikken, daar deed ze niet aan!
Daar moest ik dus ook weg; puur uit eigenbelang natuurlijk! En nu woon ik aan de Middleton Road. De eerste anderhalve week was helemaal te gek! Zoveel nieuwe dingen te besnuffelen en dan die open kast die ze hebben, daar kan je toch zo leuk inklimmen! En de luie stoel, gemaakt voor dit goddelijke lijf! Helaas, een weekje geleden begon de ellende: een manspersoon in huis. Nu heb ik niets tegen boys, maar deze wil 's nachts ook in hetzelfde bed slapen... En dat terwijl dat mijn plekje is. Het is toch duidelijk een twee-persoons- en geen drie-persoonsbed. Nou, ik sla me er wel doorheen. Ik geef hem lekker geen aandacht. Moet je opletten. Krijg je na verloop van tijd vanzelf stukjes kaas, mag je yoghurtbakjes uitlikken en krijg je een keertje extra eten. Zo doe je dat! Oh, ja ik doe er ook nog maar even een foto van mezelf bij. Nee, ik ben niet op de een of andere trip: die ogen horen zo. De flitser moest zo nodig aan en het vrouwtje wou per se dat ik in de lens keek...

Stimpy

donderdag, september 21, 2006

Nummertje

Om gebruik te kunnen maken van de "gratis" gezondheidszorg (NHS) in England moet je je inschrijven bij een huisarts. Ik daar braaf heen op maandag. Krijg je een formuliertje dat je moet invullen en weer mee terug moet nemen. Bovenaan op het formuliertje moet je je NHS number invullen. Tja, die hebben wij niet. Ik gister maar eens bellen met de landelijke NHS infolijn. Hmm, geen idee wat u moet doen, maar ik laat u zo even terugbellen door iemand die het wel weet. Toen ik werd teruggebeld en het hele verhaal weer uit de doeken had gedaan, bleek ik de verkeerde te hebben en dus kreeg ik een ander nummer. Dat nummer gebeld. Nee, mevrouw u moet niet bij ons zijn. Wij zijn pas gereorganidingest en dus moet u ons hoofdkantoor in Devizes hebben. Wacht, ik geef u het nummer en vraag maar naar Jill Knee. Ik braaf het nummer bellen en me laten doorverbinden met Jill. Nee, zegt Jill u moet de afdeling registratie hebben en die zijn al naar huis. Hier is het nummer en probeert u het morgen maar. Ik vandaag het nieuwe nummer gebeld en raad eens! Ik heb geen NHS nummer en hoef het ook niet op het formulier in te vullen, want zodra ik me bij de dokter inschrijf zorgen zij ervoor en krijg ik in c. 6 weken een pasje met nummer thuisgestuurd....! Nou, ga ik vanmiddag toch gezellig weer naar de dokter; ik heb tenslotte toch niets beters te doen dan een powerpointpresentatie voor de conferentie op 4-6 Oktober in Jena voor te bereiden, een nederlands kikker handboek te vertalen en een thesis te schrijven. Ik ben dol op deze vorm van bezigheidstherapie...

woensdag, september 20, 2006

Belletjelellen en groene pompoenen

Goeiemiddag!
Gisteravond is Patrice voor het eerst meegeweest naar de practice night van mijn bell ringing groep in St Martin. Met z'n bijna twee meter is 'ie wel wat aan de lange kant en is het touw veel te lang (dat slaat dan als een zweep in je gezicht bij elke haal...). Prompt werden er allerlei ingenieuze knopen en andere touwverkortende-maatregelen uitgedacht. Gek genoeg bleef het touw te lang en had Patrice de grootste moeite het touw op "spanning" te houden. Ook een leuk gezicht: degeen die Patrice het trucje moest bijbrengen, was ongeveer een kop kleiner... A.s. zondag mag Patrice z'n kunsten op een zwaardere bel vertonen: beter voor de bel en beter voor Patrice!

Dan nog wat. Elke donderdag krijgen wij een box met organisch groente en fruit. Zaten vorige week twee groene bollen in. Ongeveer zo groot als een sinaasappel. Het leek wel wat op de een of andere pompoen. Geen idee hoe je zoiets klaarmaakt. Gelukkig is daar Google. Pompoen ingetypt en op afbeelding gezocht. En ja hoor, het is een zogenaamde groene pompoen. Nu nog even een receptje zoeken en we kunnen ze slachten!

dinsdag, september 19, 2006

VT Wonen

Goeiemorgen!

Patrice zit op ongeveer anderhalf uur van Salisbury op een opgraving op een landgoed van Charles; dat begint al goed! Hij kan het goed met de rest van z'n team vinden. Maar 's avonds is hij wel kapot; het zijn lange dagen.

Zoals beloofd, de foto's van ons huisje:

Nummer 7 is het huisje met de plantjes voor het raam. Aan de rechterkant wonen Rob en Jenn en aan de linkerkant, gescheiden van ons door het gangetje naar de tuin, woont de plaatselijke dorpsgek (waar we gelukkig erg weinig last van hebben!).

Dit is onze woonkamer gezien vanaf de trap naar de eerste verdieping. Let vooral ook op de enige openhaard met electrisch haardje met echte kooltjes! Helemaal rechts op de foto kan je nog net een stukje van de deur naar ons "halletje" ontwaren: 1.12 x 1.13 m groot... Helemaal links staat onze Norebo-kast die de ruimte in tweeen deelt. Op de plaats van Neferetete komt de televisie ooit te staan (die staat nu bij m'n ouders op zolder; paste niet meer in het busje; god zij dank kun je DVD'tjes op je computer afdraaien!).

De eetkamer aan de achterkant van het huis. Links kan je nog net de trap naar boven zien. Links achter is de keuken en rechts achter, achter de dubbele deuren, bevindt zich een bijkeuken waar de fietsen kunnen staan. Hoewel het hele huis voorzien is van dubbelglas, hebben ze de dubbele deuren overgeslagen (de bijkeuken is maar een constructie van golfplaat, houdt de warmte niet echt binnen...), daar moeten we dus nog even iets op verzinnen!

En dit is ons keukentje met uitzicht op de achtertuin. Heel romantisch met zo'n enorme TL-buis. Kun je zien wat je klaarmaakt... In de achterwand zit het kattenluikje; meer een kattenkruipruimte dus. Naast het groene fornuis staat de koelkast. Daarvoor moesten we wel een stukje van het aanrechtblad afzagen... Kniesoor die daar op let! Aan de rechterkant zit de deur naar de bijkeuken. Die ging nog maar heel moeilijk open en volgens de klusjesman kon dat niet verholpen worden door een beetje te schuiven met de ringetjes in het scharnier. Daar zou dus een specialist bijkomen... Nou, dat werd Patrice, want het bleek dus wel gewoon te kunnen! Dat scheelt onze Landlady weer een hoop centen!

En dit is onze achtertuin! Op de foto lijkt het heel wat... In het echt is het een kruizing tussen een oerwoud, beton en de vuilstort. Een klusje voor volgend voorjaar!

Tijd om een kijkje op de bovenverdieping te nemen! Dit is onze badkamer. Als je doucht en je plaatst de waterkoker op de juiste plaats in de keuken, dan wordt 'ie vanzelf gevuld... Maar daar gaan ze gauw wat aan doen.

Zo, dit is onze slaapkamer. Zoals je ziet, heeft de kat het zich geriefelijk gemaakt op het bed. Tegenover onze kasten staat een wand met inbouwkasten; opbergruimte genoeg dus. Aan die kant bevindt zich ook het raam met de straatlantaarn er voor. Gelukkig hadden we nog een donkerblauw rolgordijn!

En dit is de werkkamer met alle boeken en de computers. Lekker rood zoals je ziet. Vanuit het raam heb je een mooi uitzicht op de ringroad... Langs alle wanden staan stukjes Ivar-stellingkast. Echt een uitkomst IKEA! Ik moet er niet aandenken dat onze kasten niet uitelkaar zouden kunnen; hadden we mooi niet kunnen verhuizen...

En dit is hem dan: de ringroad! Loopt lekker dicht langs ons huisje en in een bochtje, dus heb je helemaal het idee dat je er middenin zit... En fietsen doen ze hier praktisch niet, dus is het ding erg druk. Maar hopen dat we er gauw aan wennen.

Ik hoop dat jullie deze virtuele toer door ons huisje leuk vonden. Kom het gauw eens in het echt bekijken! Salisbury zelf is absoluut de moeite waard en naar Stonehenge kan je op de fiets. Bovendien is vliegen naar Bournemouth niet zo duur en vanaf het vliegveld ben je met een taxi of gecombineerd met de trein zo in Salisbury!

See you! Jessica

maandag, september 18, 2006

Happy family!

Het is wel weer even wennen hoor, een man in huis. Gister is Patrice aangekomen en vandaag mocht hij meteen mee op survey ergens in Dorchester. Was wel vroeg vanmorgen. Er moet toch iets eerder opgestaan worden om een extra persoon te douchen en te laten ontbijten... Stimpy ziet er de voordelen wel van in: twee mensen waar je 's nachts tegenaan kunt gaan liggen en die je wakker kunt maken voor een midnight snack... En natuurlijk twee bakjes van de yoghurt die je mag uitlikken!
De site ligt redelijk ver weg en dus zal Patrice vanavond pas tegen zessen thuis zijn. Dan sta ik alweer op het punt om naar m'n hongerclubje te gaan. Maar als ik dan terugkom, staat als het goed is het eten op tafel. Is wel luxe hoor! Met een beetje geluk staan morgen de eerste foto's van ons huisje op deze blog.

vrijdag, september 15, 2006

Niagara-falls & nijlpaard

Nee, wij gaan niet gauw met vakantie (waarschijnlijk helemaal niet, want we hebben Libanon, Syrie en Jordanie geboekt voor de kerstdagen...). De titel slaat op ons toilet. Als je die voorheen doorspoelde dan was het net of de Niagara watervallen tijdelijk naar de Middleton Road waren verplaatst. Typisch engels. De meeste mensen betalen hier een hoofdelijk omgeslagen watertarief. Dat spoort niet echt aan tot zuinig doen. Sinds kort kan je een eigen meter aanvragen; dus onze aanvraag loopt! En daarom heb ik meteen ook maar een hippo-the-water-saver besteld. Is een soort plastic zak die je in het reserviour van het toilet plaatst, waardoor er 3.5 L water minder gebruikt wordt bij het spoelen.
Zojuist gehoord dat Patrice volgende week op een dicht-bij-huis opgraving is ingedeeld en dus gewoon een hele week thuis zal zijn!

Een goed weekend gewenst!