The colours of funghi

Daar zit ik dan eindelijk in m'n stoel met een minced pie in de hand. Die hebben we hier vanochtend voor de halve prijs gehaald. Het is Kerst geweest en dan willen de winkels zo snel mogelijk van het overgebleven Kerstspul af, dus ook van de minced pies. Nou, daar hebben wij toevallig geen problemen mee en hebben gelijk maar twee pakken van dat spul ingeslagen.

Jessica is weer met haar proefschrift bezig, net als op de andere Wessex-vrije dagen, en heeft zich in de werkkamer opgesloten. Aan mij de schone taak het huis aan kant te maken (en te houden) en voor de fouragerie te zorgen. Nu is dat huishouden voor mij als man zijnde geen enkel probleem. Even een fris lappie over de tegeltjes gehaald, een stofzuigertje hier en een stofdoekje daar en alles ziet er weer piekfijn uit. Een kwestie van een paar minuutjes. Maar ... Jessica heeft daar een probleem mee. Ik snap dat niet. Ik bedoel, schoon is schoon. Maar nee, vrouwen moeten alles op de een of andere manier moeilijk maken. Voor de wastafel moet je dat spul gebruiken, voor de wc iets anders en voor glaswerk weer iets anders. En dan moet je ook nog hopen verschillende doeken, vaatdoeken en dweilen gebruiken. Wat een onzin! Geen wonder dat alles tien maal zo lang duurt! Het liefst gebruik ik maar een doek, dat scheelt ook weer in de was. En ben je wat vergeten, haal even je vinger er over en de stof is weg. Heel simpel, helemaal niet moeilijk en niemand die het ziet. Nou ja, bijna niemand, Jessica ziet alles. En dat is een probleem, een groot probleem. Bijgevolg moet het huishouden precies gaan zoals zij het wil en dat kost een hoop tijd. Vandaar dat ik blij ben dat ik nu eindelijk even kan zitten en mijn bevindingen van een paar uur poetsen aan de Middleton Road met onze fan-gemeente kan delen.

Als poetsende man kom je af en toe tot interessante ontdekkingen. Ik weet nu bijvoorbeeld dat we hier niet alleen wonen. We hebben Stimpy de kat natuurlijk, en soms ook Wicht, en alle andere voor ons onzichtbare dingen die de katten wel lijken te zien. Maar die bedoel ik niet. Ik heb het over schimmel, paddestoeltjes, funghi. We hebben ze op meerdere plaatsen in huis. De grootste verzameling is in de keuken te vinden, gevolgd door de badkamer en de woonkamer. De slaap- en werkkamer lijken tot nu toe schimmelvrij te zijn. Tussen het poetsen en het nadenken welk middel nu weer te gebruiken door ben ik zo vrij geweest mijn fotografische kunsten uit te leven op onze huisschimmelcollectie. Dat maakte het huishouden gelijk een stuk interessanter.

We beginnen in de huiskamer. Hier zit een heel fijne, witte schimmel op de breuklijn in de buitenmuur. Hij zit in een donker hoekje in de kamer en je ziet het niet zo goed. Het was best wel even werk om de schimmel goed uit te lichten met een extra lamp, zeker omdat engelse stopcontacten niet altijd werken als je er een continentale plug in propt.

Een roodbruine schimmel is bij de deur tussen kamer en keuken te vinden. We hebben hier al weet ik hoeveel lagen waterresistente verf gesmeerd (natuurlijk eerst na de schimmel te hebben verwijderd met bleek), maar de schimmel is hardnekkig en komt steeds weer terug. Deze schimmel is erg goed te zien.

Een bruine tot groenige schimmel bevindt zich onder het aanrechtblad tegen de buitenmuur. De kattenbak staat hier dus de plek valt niet echt op.

En tenslotte hebben we een puntjes-achtige zwarte schimmel achter het behang in de badkamer. Jazeker, behang. Engelsen zijn een beetje raar en houden van engelse gezelligheid, en die gezelligheid bestaat uit behang en vloerbedekking. Ook in de badkamer. Schimmel houdt ook van behang en onze schimmel doet zich tegoed aan de overheerlijke behangselplak, met wat opzichtige vlekken als gevolg.

Dat wat wij hier hebben, is niet uniek. Laten we maar zeggen dat het min of meer normaal voor engelse huizen is. Vreemd eigenlijk voor een land waar health & safety groot geschreven worden. Eigenlijk zouden ze op bijna elke deur wel een waarschuwingsbord mogen plaatsen: Pas op! Het betreden van deze woning kan uw gezondheid schaden!

Kerstwens

Goedemorgen allemaal!

Na de carol service op zondagavond, de kerstmis afgelopen nacht (11.30u-01.00u) en het bellringen vanmorgen om half tien voor de mis in St Martin's zijn we nu even uitgekerst. Voor diegenen die ons "kerstschaap" hebben aangezien voor spam, volgt hier nog een keer de politiek zeer correcte tekst van onze kerstwens anno 2007:

Accepteer alstublieft zonder enige verplichting, expliciet of impliciet, onze beste wensen voor een milieubewust, sociaal verantwoordelijk, stress vermijdend, verslavingsvrije en geslachtsneutrale viering van de feestdagen rond de midwinterzonnewende, begeleidt door de meest plezierige tradities en uitingen van religieuze of seculiere aard van uw keuze, met respect voor de religieuze/seculiere overtuigingen en/of tradities van de ander, of hun keuze om deze in het geheel niet te praktiseren.

Wij wensen u een fiscaal succesvol, persoonlijk bevredigend en medisch ongecompliceerde erkenning van het begin van het algemeen geaccepteerde Gregoriaanse kalenderjaar 2008, maar niet zonder het betaamde respect voor de kalenders van de verschillende andere culturen wiens bijdragen aan onze maatschappij hebben geholpen ons land groots te maken, en zonder onderscheid van ras, innerlijke overtuiging, huidskleur, leeftijd, fysieke gesteldheid, geloof of seksuele geaardheid van de toegewenste.

Door het accepteren van deze groet, accepteert u de volgende algemene voorwaarden: Deze groet is onderhevig aan artikel 1 van de grondwet. De groet mag vrijelijk doorgestuurd worden mits de inhoud onveranderd blijft. De wensende verplicht zich hierbij niet om ook daadwerkelijk een van de wensen voor hem of haar zelf noch voor anderen in daden om te zetten en is ongeldig wanneer in strijd met de wet en herroepbaar op discretie van de wensende. Deze wens is gegarandeerd voor de duur van de gebruikelijke lengte van de gemiddelde kerstwens of te wel voor de periode van 1 jaar of zolang geen nieuwe wens wordt verstrekt, wat dan ook maar eerst mag komen. Het verstrekken van een eventuele nieuwe wens geschiedt geheel en al op discretie van de wensende.

N.B.: Geen enkele boom ondervond persoonlijke schade door het versturen van deze wens.

Verder willen we jullie de leukste kerstkaart die wij hebben gekregen niet onthouden. Hij is gemaalt door Sheila & Tim. Zij is ook archeozoologe...

Boozless in Salisbury

Vandaag was de laatste dag van het jaar bij Wessex. Als lid van het buiten-speel-team moest ik natuurlijk naar buiten, naar Popley bij Basingstoke. Daar is een groot terrein dat helemaal bebouwd gaat worden met echt engelse huizen. Dat wil zeggen met huizen van schoenendoosformaat. Het ziet er wel aardig uit, maar ze zijn wel erg klein, een formaatje schoonmoeder zullen we maar zeggen... Zoals de rest van de Belegschaft in het bedrijf hadden ook wij het helemaal gehad en keken we vol verlangen uit naar de vakantie, zeker met die asociaal lage temperaturen van de laatste weken. De opgravingsleider zag het net zo, met als resultaat dat we de dag rustig begonnen met thee (ik als buitenlander - a legal alien zoals ze mij noemen naar het bekende liedje van Sting - dronk natuurlijk koffie) in de keet. De manager was gisteren langs gekomen en had het een en ander voor ons meegenomen. Dat was niet allemaal op gekomen, vandaar dat we bij de thee en koffie ettelijke repen chocolade konden verorberen. Daarna hebben we wat grond/ijs verzet en wat papierwerk ingevuld en na ongeveer twee uur mochten we inpakken. Dat was dus een volstrekt zinloze opgravingsdag, zeker als je bedenkt dat het een uur rijden van bedrijf tot opgraving is. Maar goed, het was de laatste dag en mij zul je daar niet over horen klagen.

Hierna gingen we naar het huis van onze opgravingsleider in Southampton. Dit was om drie redenen: 1) zo kwamen we niet te vroeg terug op het bedrijf met alle nadelige gevolgen van dien, zoals het vervullen van andere werkzaamheden. 2) de opgravingsleider had weer een hoop hout uit de containers op de bouwplaats gered, dat naar zijn huis moest; handig voor in de open haard. 3) de opgravingsleider wilde zijn eigen auto thuis stallen (hij komt met eigen vervoer naar de opgraving) en met de bedrijfswagen mee terug zodat hij zich in Salisbury lekker zou kunnen laten vollopen. En daarmee zijn we bij het volgende thema aanbeland, waar jullie natuurlijk al vol spanning op zaten te wachten: de CHRISTMAS PARTY van WESSEX!

Dat feestje was afgelopen woensdag en wij waren heel benieuwd of het waar was wat gezegd werd: Wessex + Christmas party = knokpartij. Al van te voren was er onenigheid ontstaan over de dag van het feestje. De lagere regionen binnen Wessex vonden woensdag niet goed gekozen omdat ze dan de volgende dag weer moesten werken en zich dus niet gewoon konden laten vollopen. De hogere regionen lieten zich niet vermurwen en zo liepen Jes en ik op woensdagavond door de kou in middelmatige deftigheid naar de Rugby club, de enige gelegenheid die de Wessex party nog onderdak durfde te verlenen. Gewapend met camera en vol verwachting zagen wij de avond tegemoet. Het viel mee en tegen. We hoefden de camera niet te gebruiken want ... er gebeurde niets! Het was gewoon een gezellige avond. Wel werd er heftig gedronken maar de collegae raakten op een prettige manier beneveld. Het eten was kwalitatief en kwantitatief in orde, beter dan in Warminster vorige week. De reden voor de rustige avond was waarschijnlijk het gebrek aan fieldstaff, de graafslaven waren in grote getalen weggebleven. We zaten voornamelijk tussen binnen-mensen.

De fieldstaff heeft vandaag zijn eigen 0nofficiele feestje in de stamkroeg in Salisbury. Dat stond vandaag nog eens groot aangekondigd op het mededelingenbord. Het is jammer dat ik de camera niet mee had, want de mededing was echt engels. Het kwam er op neer dat we allemaal moesten komen om ons, om het plat te zeggen, totaal klem te zuipen. De collegae die ik gesproken heb, vonden dat een fantastisch vooruitzicht. En dit doen ze dus ongeveer een keer in de week...

Wij hebben nu vakantie. Bedankt voor alle Kerst- en Nieuwjaarskaarten. Ze hangen mooi in het midden van de kamer. Als jullie geen kaart van ons hebben gehad, kijk dan even in de mailbox; misschien zit hij daar in. Ook niet? Stuur dan even een berichtje om een politiek correcte kerstwens te krijgen. Ja, ook dat is engels...

Kerstperikelen

Zo, tijd voor weer eens wat geleuter over onze belevenissen op het eiland. Onze mede-eilanders zijn inmiddels helemaal gek van de kerstdrukte en hun kwakkelende credit cards. In de stad kun je al weken elke dag over de hoofden van de gelukkige consumenten lopen. Gelukkig heeft het dominante kerst-gen van de Engelsen ook zo z'n goede kanten. Zo staat het leger er weer vrolijk op los te blazen, staan er mensen gezellig carols te kwelen in de winkelstraat en zijn er een hoop kerst-activiteiten in de Cathedral. Nu hebben jullie al kunnen lezen over de advent-processie "From Darkness to Light", inmiddels hebben we echter al weer een hoop nieuwe middeleeuwse gebruiken mogen aanschouwen. Zo was er vorige week de Boy Bishop Ceremony. Dit betekent dat de bisschop z'n macht tijdelijk overdraagt aan het hoofd van het jongenskoor. Het gaat terug op een passage uit het grote boek waar Jezus aangeeft dat de kinderen het ware geloof hebben. Dit hebben ze in de Middeleeuwen vermengd met de legende van Sinterklaas en daarom worden er tijdens de ceremonie Sinterklaasliedjes gezongen. Het was zo "druk" dat we lekker in de koorbanken mochten zitten. De kinderbisschop werd met de mantel, mijter en staf van de echte bisschop bekleed en mocht toen de mensen zegenen en een preek afsteken. En dat deed de twaalfjarige Jack met verwe! Hij sprak de rechten van het kind aan en vertelde over de Sinterklaasgebruiken in Oosteuropa. En legde even haarfijn uit dat de Engelse Kerstman niemand minder is dan Sinterklaas. Maar dat wisten we natuurlijk al; commercieel geintroduceerd door Coca Cola een eeuwtje geleden. Verder vond Jack z'n nieuwe kleren "awesome"! We couldn't agree less.

Vorige week woensdag hadden we ons eerste kerstdiner met de afdeling finds van Wessex. Dat houden ze al sinds jaar en dag in een restaurantje in Warminster. Misschien herinneren jullie je nog van vorig jaar dat je daar heel weinig voor veel kreeg... Een gewaarschuwd mens telt echter voor twee, en dus werd er vooraf een flinke boterham genuttigd! Eenmaal op het station op ons kerstbest, bleek de trein ruim een half uur vertraging te hebben. Toen hebben we er ook nog maar een muffin ingekiept... Eenmaal aangekomen bij het restaurant, zat de stemming er al iets te goed in. Collega's hadden mij 's middags al onthuld dat ze eerst even zouden gaan indrinken. Nou, daar hadden ze zich duidelijk aan gehouden... En met de biertjes, flessen wijn en tenslotte het echt zware geschut, werd het er niet beter op (lekkere agressieve stemming met veel gepest van een bepaalde collega en niemand die ingrijpt!). Toen men uitgebreid de geschlachtsdelen van de directie met de worteltjes en parsnips op tafel begon te vergelijken, nam onze plaatsvervangende schaamte wolkenkrabber-formaat aan. Gelukkig ging de laatste trein lekker vroeg en konden we na bijna drie uur opgelucht vertrekken. Met de deurklink nog in de hand keken we elkaar aan en zeiden tegelijk: Volgend jaar zonder ons! Het eten smaakte net als vorig jaar ook niet echt en met name het toetje moest je zoeken met een vergrootglas. Dan maak je dus geen goede beurt bij iemand die zich noodgedwongen door de andere gangen heen eet om vervolgens van het toetje te genieten. Gelukkig hebben onze "voorbereidingen" er wel voor gezorgd dat we dit jaar niet weer hongerig voor het raam van de afhaal-indier stonden!

Vrijdagavond waren we weer in de Cathedral te vinden. Dit keer om naar de Messiah te gaan. Helaas waren we een beetje laat met boeken en zaten we dus behoorlijk achteraan. Dan verliest het Hallelujah wel een beetje aan kracht; maar verder was het prachtig. Het werd gezongen door het eigen meisjes- en mannenkoor van de Cathedral. Afgezien van de koorpartijen en de sopraanstem, werd alles door de mannen gezongen. Dat werden dus altpartijen in falset. Houd ik persoonlijk niet zo van, maar is natuurlijk wel waarheidsgetrouw. Ook hier hebben we ons hogelijk verbaasd over het gedrag van onze mede-eilandbewoners. Vele kwamen te laat. Hele volksstammen stonden subiet op na het Hallelujah. Hoewel het programmam duidelijk aangaf dat deel III ook nog gewoon kwam. Nu geef ik ruiterlijk toe dat ik het persoonlijk ook leuker had gevonden als Handel bij het Hallelujah gestopt zou zijn, maar dat deed die eigenwijze Duitser nu eenmaal niet. Bovendien zit in deel III wel het prachtige "I know that my redeemer liveth". En toen het orgel nog nagalmde van de laatste noot van het allerlaatste stuk, liepen de meesten al naar buiten! How utterly rude and offensive!

Fazit: We zullen wel nooit compleet integreren! (maar lachen/verbazen blijf je je wel!).

Van Benidorm naar Southampton

Een vreemde titel, niet waar? En in deze tijd van het jaar zou de omgekeerde richting ook veel meer op z'n plaats zijn. De afgelopen dagen konden we niet zonder regenkleding de deur uit en dan is het nog afwachten of je droog overkomt. Want we zitten hier in Engeland. En wij gaan op de fiets naar het werk. Dat is op zich al een hele belevenis, maar als het regent en het daarbij ook nog donker is, nou dan kan je je lol op. Dan lijken namelijk nog meer Engelsen dan normaal de blikopener te hebben gevonden en in het blik te stappen. En deze ingeblikte personen zijn zo gefrusteerd door de regen dat ze het liefst direct op plaats van bestemming willen zijn. Een manier om dat te bereiken is door a. heel snel en b. rücksichtslos te rijden. En dat heeft natuurlijk consequenties voor ons fietsers: a. probeer geen haast te hebben, want je weet nooit waar je volgende Begegnung met een auto zal plaatsvinden. Die ontmoeting is meestal heel onverwacht, bijvoorbeeld uit de uitrit direct voor je, of hij komt van achter en slaat direct voor je af, of van voren en probeert bij een straatbreedte van 2 m toch nog even langs je te gaan; bij volle snelheid natuurlijk. Jes had vandaag het geluk deze laatste variant te mogen uitproberen. b. kijk uit voor plassen. Nee, natuurlijk niet voor de plassen waar je als fietser doorheen moet, maar voor de plassen waar de auto's doorheen gaan. Als je namelijk gelijk met een auto langs zo'n plas rijdt, dan krijg je een leuke douche. En bij een fietspad-breedte van 1,00-0,30 m valt er niet veel uit te wijken...

Tot zover deze uitwijding over het weer. Terug naar Benidorm. Dat ligt in Spanje en wie komt er ook al weer uit Spanje? Juist ja, Sinterklaas met al zijn Pieten. Via het internet mochten we zien hoe Sint met de boot in Nederland aankwam. Maar wij zitten in Engeland! Dus geen Sint. Geen pepernoten in de schoen bij de pas geveegde schoorsteen. Gelukkig heeft de Goedheiligman ons toch bedacht door een pakket op te sturen. Dank U Sinterklaasje!

Als tegenprestatie proberen we Sinterklaas hier in Engeland te promoten. Gisteren hadden we de Nicholas-party met de bell-ringers van Sarum St. Martin's. Dat was heel gezellig. We werden iets na zeven uur 's avonds opgehaald door Mary, wat heel prettig was omdat het voor de verandering maar weer eens regende. We gingen eerst naar St. Martin's om de buurt wakker te luiden. En daarna naar het huis van onze tower-captain Jackie. Zij had een hele boel klaar gezet en wij voelden ons een beetje schuldig omdat wij niets mee mochten nemen. Daar hebben wij ons niet aan gehouden en voor de ploeg een hele banketstaaf uit het sinterklaaspakket meegenomen. Die is in goede aarde gevallen en wij kregen de opdracht Sinterklaas te informeren dat er daarvan volgend jaar best wel wat meer van in het Klaaspakket mogen zitten... Voor de rest hebben we enorm zitten snaaien van pastei-achtige dingetjes en minced pies. Als klap op de vuurpijl had de toren ons nog met geschenken en een gedicht bedacht. Jes kreeg een enorme Toblebone. Dat is de gebruikelijke driehoekige Toblerone in de vorm van een bot. Die overigens heel erg lekker was. Ja was... Ik kreeg een origineel Nigeriaans potje met gouden (chocolade) munten. Een echte schatvondst dus. En dit was het gedicht:

St Nicholas again

(by Mary Crane)

Last year began a custom

Among the ringers here

To celebrate St Nicholas

With all our friends so dear.

A "Netherlandish" custom

We want to make our own,

Aided by "Patrice-the-pot"

And "Jessica-the-bone".

We have to write a poem

To help them celebrate

As well as having edibles

Upon this festive date.

O.K. We'll start with Jessica

She always spoke so well.

But now she's even better

At the language known as "bell".

Ask her what "stand" means and she says

"I haf to stop my bell".

Ask her to "hunt" and she replies

"I can do dat as vell".

When Wessex send Patrice away

(Which they do quite a lot)

He misses practice, then he moans

"My ringing's gone to pot".

But still he needn't worry.

He actually does well.

He changes places and he hunts

And - most times - stands his bell!

Thanks to Patrice and Jessica

For introducing us

To celebrations on this day

Of good St Nicholas.

So festive wishes to you both.

We're glad you came to stay

And join our merry little band

Of ringers here today.

Na afloop werden we weer netjes thuis gebracht. Dit keer door Margarete in haar tot kerstboom omgetoverde automobiel. Ik heb ondertussen al in een heleboel voertuigen gezeten maar nog nooit in eentje met een kerstboompje met lampjes op het dashboard, klokjes aan het plafond en slingers en takjes aan de binnenkant langs de ramen. Een soort huiskamer zo te zeggen.

De Toblebone en de pot met gouden munten waren overigens niet de eerste geschenken die we met Sinterklaas hebben gekregen. Een paar dagen eerder had ook Wicht (jullie weten wel, de aangelopen driekleur-poes) ons iets gegeven. Er lag namelijk een jonge rat op de keukenvloer. En Wicht was er best trots op. Ik heb haar hartelijk bedankt, de rat op een stuk karton geschoven en over de muur gegooid. Nee, niet de muur met de buren (hoewel hij daar niet eens zou misstaan, waarschijnlijk komt het beestje daar ook vandaan), maar de muur naar het grasveld achter het huis. Wicht heet trouwens Tilda, is drie jaar oud en woont een paar straten verderop. Jes heeft een paar dierenartsen opgebeld met de vraag of iemand een kat miste. Dat was niet het geval maar ze kon wel even langs komen om te kijken of het beestje misschien gechipt was. En dat was het geval. Jes heeft Wicht/Tilda netjes naar de eigenaar terug gebracht, die heel blij was, maar de kat zelf was dat niet zo. We verwachten haar binnenkort wel weer terug te zien... Stimpy was trouwens ook heel erg blij...

Reis door tijd en ruimte

Een rustige dag vandaag, tijd om weer eens wat op het blog te schrijven. Voor mij is dat al heel lang geleden. Jes is lekker rustig bezig met haar getande vriendjes en kijkt Idols 4 op het internet. Stimpy ligt naast haar en ook naast haar album. Een zeldzaam verschijnsel want gewoonlijk tollereert Jes geen levende wezens in de buurt van haar geliefde postzegels. Maar misschien is ze een goede bui. Ze was gisteren namelijk in het Heilige der Heilige: de postzegel winkel Stanley Gibbons in London.

Ja, we waren gisteren in London. We hebben door tijd en ruimte gereisd. En dat is in Engeland af en toe best wel lastig, vooral als je de trein neemt... Gewoonlijk is het een eitje om van Salisbury naar London Waterloo te gaan. Je stapt op het ene station in en anderhalf uur later op het andere station weer uit. Een kind kan de was doen. Maar niet in het weekend omdat er altijd wel ergens aan het spoor gewerkt wordt. Nu was dat tussen Andover en Woking het geval en moest dat stukje met de bus worden overbrugd. Dat stukje kostte op de heenweg een uur en op de terugweg anderhalf uur waardoor de reistijd bijna werd verdubbeld. Maar als je vroeg weggaat, bijvoorbeeld om kwart voor acht (geeuw), kom je toch nog op een redelijke tijd aan.

London is een wereldstad. Het is geen Hollywood, maar toch kom je er af en toe beroemdheden tegen. Namelijk Patrick Steward alias Jean-Luc Picard van Star Trek! We wisten dat hij in London woonde en dat je hem af en toe in het wild kon tegen komen, maar dat ons dat zou overkomen had ik nooit gedacht. Die kans kon ik niet laten lopen en heb hem gevraagd of ik met hem op de foto mocht. Daar had hij geen bezwaar tegen! Dus Jes heeft ons gelijk geknipst. Jullie snappen dat mijn dag niet meer stuk kon!

Maar het wordt nog beter. London is ook de hoofdstad van Pathetic Britain (ik weiger om het nog Great Britain te noemen; het enige waarin de Britten namelijk groot zijn is kleinzieligheid) en daar is ook de zetel van het koningshuis. Nog onder de indruk van ons treffen met Jean-Luc lopen we verder en ineens rukt Jes aan mijn arm. "Zie jij wat ik zie?" fluistert ze mij in het oor. Ja, echt waar, ongelogen, Queen Mum. We zijn niet gek op het koningshuis, maar als de gelegenheid zich voordoet, moet je die grijpen. Ik vond het al heel moedig van mezelf door Jean-Luc aan te spreken, maar wat Jes nu presteerde sloeg alles. Ze slaagde erin door de mensenmassa om Queen Mum heen te dringen en tot vlak naast haar te komen! Ik had de camera in de aanslag en knipste gelijk voordat de lijfwacht Jes weg kon slepen.

Daarna kwamen we langzaam tot bezinning. Queen Mum, dat kon toch eigenlijk niet? Het vreemde gevoel dat we hadden, werd nog eens versterkt toen we achtereenvolgens Napoleon, Ghandi, Vincent van Gogh en een heleboel anderen tegen kwamen. Had Jean-Luc Picard ons op een vreemde manier via een wormhole door tijd en ruimte gebeamd? Hoe, wat, waar? Hadden we iets verkeerds gegeten? Een champignonnetje teveel? Niet dat we wisten. We besloten er maar het beste van te maken en de kans uit te buiten. Jes reed een rondje met Lance Armstrong en discussieerde met Darwin en Kemal Ataturk. Ik raakte in gesprek met Gerhard Schroder, John F. Kennedy en Martin Luther King jr. Na deze hoogtepunten voerde onze weg door de duistere tunnels en kerkers van het heelal om uiteindelijk in het hier en nu, het drukke Londonse straatleven te belanden.

We besloten om bij te komen in het nieuwe filiaal van Masala Zone. We hadden een kortingsbon bij ons en konden ons weer heerlijk volstoppen met de heerlijkste Indische gerechten. Uitbuiken in Covent Garden met z'n kleine winkeltjes, waar het enorm druk was. Het is tenslotte bijna Kerst en dan gaan de Engelsen nog raarder doen dan gewoonlijk. Ze raken gestresst want er moeten een heleboel kado's voor de familie worden gekocht. Allemaal goedbedoelde rotzooi, waar niemand op zit te wachten en die een heleboel kost. Kerst is de tijd om je eens goed in de schulden te steken! Wij kunnen daar gewoon om lachen. Wij hebben Sinterklaas!

Tegen een uur of vier gingen we daar naar toe waar we eigenlijk voor gekomen waren: The British Museum. Daar is op dit moment de tentoonstelling over China's Terracotta Army. jes had al maanden geleden geboekt, want de belangstelling is enorm. Geen wonder, want het eerste keer dat een deel van het gebakken leger uit marcheren is. En London is een stuk dichterbij dan China. Het is een heel mooie tentoonstelling. We hebben er een paar uur rondgelopen. Ter informatie voor degenen die nog nooit van dit leger gehoord hebben of wel de klok (chinees: ding) hebben horen luiden maar niet weten waar de klepel hangt (daar is geen chinees woord voor daar chinese ding's geen klepel hebben): Het terracotta leger werd in 1974 gevonden. Het gaat om 7000 levensgrote terracotta soldaten die allemaal verschillend zijn. Zij bewaakten het ondergrondse rijk dat de First Emperor Ying Zheng in de tweede helft van de 3e eeuw voor Christus als graftombe voor zichzelf heeft laten bouwen. Dat ondergrondse rijk beslaat een oppervlakte van 56 km2. Tot nu toe is er slechts een klein deel van dit complex opgegraven. De kern met z'n opgeworpen heuvel is onaangeroerd. Niettemin is het tot zover gevonden materiaal al enorm indrukwekkend. Behalve de soldaten zijn er paarden, karren, beamten, muzikanten, kunstenaars enzovoorts. Allemaal levensgroot en van gebakken klei. Natuurlijk was er slechts een kleine selectie van het vondstmateriaal aanwezig, maar niettemin!

De terugreis naar Salisbury nam weer de tijd van een halve wereldreis in beslag, maar we hebben het weer gered om thuis te komen. Daar wachtten twee hongerende katjes op ons. Ja, twee. Helaas, helaas, geen Woezel, die we nog echt heel erg missen. Maar wel Stimpy en sinds een dag of drie een wit-rood-zwart poesje dat er voor zorgt dat Stimpy een strenger dieet volgt dan hij zou willen. Jes heeft rondgevraagd of er iemand in de buurt het ongeveer half jaar oude beestje mist. Maar niemand weet iets. Zij is het huis niet uit te slaan, snort als een naaimachine en eet als Hollebolle Gijs. Frappant is dat zij in het kopje bijna dezelfde tekening heeft als Woezel. Arme Stimpy. Dacht hij het rijk eindelijk alleen te hebben, komt er een indringster. We weten nog niet wat we met haar aan moeten. We gaan eerst verder vragen of ze niet gemist wordt en dan? Tsja, het antwoord is nog open!

He was the best!

A much beloved cat

Of ginger hue

Who travelled far

And paid his due

In loving purrs

And plaintive mew.

A warm and furry

Friendly cat

A welcome presence

As he sat

On chair or sofa,

Bed or mat.

He lived his life

With joy and zest

In every place

A welcome guest.

A much loved cat.

He was the best.

Mary Crane

Halloween

Vorige week was het halloween. En omdat wij al aardig aan het inburgeren zijn, hadden wij een pompoen besteldt bij onze biologische groenten en fruit man. Werd keurig met de yoghurt, melk, appels en groente thuis afgeleverd. Netjes een handleiding voor het maken van de Jack 'o Latern erbij. En dan maar snijden! Van het pompoenvlees hebben we een heerlijke soep gegeten en zelfs de pitten smaakten prima na wat roosteren.




Vanaf een uurtje of zes stond de pompoen vanaf de vensterbank de mensen toe te grijnzen. En het heeft geholpen; we hadden dit jaar wel 10 kindertjes. Pardon, skelletjes, heksjes en Harry Pottertjes. Heel erg schattig. Maar het leukst waren toch wel de moeders die ons (net als vorig jaar) complimenteerden met onze leuke inrichting. En dan waren er nog de twee jonge vaders met vijf griezeltjes die nadat de kinderen allemaal wat lekkers hadden, vroegen of ze er ook alsjeblieft eentje mochten...

Wat krijg je als je Dame Edna op kd lang loslaat?

Nou, ga zelf maar kijken:

http://www.youtube.com/watch?v=BxyuVs0SK9s

Vooral de vraag van Dame Edna, aangekleed met veel poeha, "Sinds wanneer weet je dat je een ..... Canadees bent?" is brilliant!

En dan het klapstuk; een duet tussen de twee "heren" met het liedje "I'm every woman":

http://www.youtube.com/watch?v=FzgUgFia9eM

Garant voor tien minutjes brullen van het lachen!

Tries is trouwens zo lief geweest mij eind januari mee naar London te nemen voor een concert van kd! Dat wordt genieten big time!

Netley

We hadden wel weer eens zin om een beetje van de omgeving te verkennen en dus graasden wij de website van Southwestern Trains af op zoek naar een leuk dagje uit. Daar vonden we een wandelroute van Netley naar Botley, lekker langs de kust bij Southampton en dat leek ons wel wat. Het enige nadeel is, wil je wat doen op zaterdag, dan moet je bijtijds je bedje uit... Ze keken op de markt dan ook wel even raar op toen we zo vroeg de groente, kaas en broodjes kwamen halen.

Met de trein kwamen we via Southampton in Netley terecht. Onze wandeling begon in het Royal Victoria country park. Het bleek dat hier ooit het Royal Victoria military hospital had gestaan. Dit gebouw was bijna een kwart mijl (ca. 400 m) lang en werd gebouwd op aandringen van Vicky zelf. Ze (hier had ene Florence Nightingale de hand in) was namelijk nogal geschrokken van de erbarmelijke omstandigheden waarin de gewonde soldaten op de Krim behandeld werden. En zo verees dit enorme ziekenhuis in 1856. Vanaf die tijd werden er gewonde militairen van alle militaire acties in het 'empire' behandeld. De enige schermutselingen die ons 'vastelanders' wat zeiden waren de Boer War en de beide wereldoorlogen. Vanuit de loopgraven in België en Noord-Frankrijk was het maar een paar uur tot aan Netley. Veder heeft het ziekenhuis overuren gedraaid gedurende D-Day. Helaas werd het ziekenhuis, op de kapel na, in 1966 compleet gesloopt.

Afgezien van de interessante tentoonstelling in de voormalige kapel van het ziekenhuis, is ook de begraafplaats een bezoekje waard. Hier liggen naast voormalig personeel van het ziekenhuis ook 3500 soldaten uit alle windstreken. En ze liggen allemaal gezellig door elkaar: Duitsers naast Australiërs, Nieuw-zeelanders, Canadezen en natuurlijk de Engelsen zelf.

In de kapel stond een alleraardigste vrijwilligster die ons natuurlijk meteen vroeg waar we vandaan kwamen ('Salisbury', vaag gezicht, 'waar oorsponkelijk', 'Nederland'; ja deze conversatie kunnen we inmiddels dromen!). Ze vertelde dat er ook nog een grote ruine van een cisterciënzer klooster te bezichtigen was. Het bleek er weer eentje te zijn uit de serie 'Dit gebeurt er met je klooster als je niet doet wat Henkie 8 zegt...". Maar mooi was het wel. Het gebouw is nog zeer compleet en dat is vooral te danken aan de romantici die hier inspiratie kwamen opdoen voor hun schilderijen en boeken. We hebben er zeker een uurtje rondgelopen en plaatjes geschoten. Inmiddels werd ons wel duidelijk dat de wandeling naar Botley maar voor een volgend weekend bewaard moest worden. Na nog heerlijk een eindje langs het water gelopen te hebben, ging het maar weer eens op huis aan.

Meer foto's van Netley kunnen jullie in ons foto-album vinden! We zouden het overigens leuk vinden als jullie commentaar zouden leveren op onze berichtjes. Dit kun je doen door op 'reacties' te klikken. Je moet je wel eerst even aanmelden bij blogger (dit om te voorkomen dat er misbruik van gemaakt wordt).

Haardleed

Nou, de openhaard is van de baan! Het kost mevrouw maar liefst 1500 pond om de schoorsteen te laten repareren. En hoewel ze twee huizen bezit, is ze zo arm als een kerkrat. Maar dat is hier heel gewoon. Overigens hadden we sowieso geen vuurtje mogen stoken, daar we maar huurders zijn. En vuurtje stoken mag alleen in je eigen huis. Hoezo tweede rangsburger! En dat was mevrouw natuurlijk vergeten na te vragen. Net zo als het feit dat de gasleiding gekapt moet worden als er meer dan zes maanden geen gebruik van wordt gemaakt. En dan krijg je dus een lek (zie post van een tijdje terug). En hoewel ons lek al weer heel wat maandjes achter ons ligt, is het ding nog steeds niet fatsoenlijk gekapt! Ik stel hierbij dan ook voor dat we voortaan het 'great' voor britain maar weglaten...

How to survive the English?

Tja, op bovenstaande vraag hebben we na bijna twee jaar ook nog geen antwoord... Neem nou gisteren. We kregen bezoek van de schoorsteenveger om te kijken of onze open haard weer gebruikt kon gaan worden. Bij het vegen ging alles goed en de rook van de rookbommetjes kwam braaf de schoorsteen uit. Joepie! Wij naar de winkel voor een vuurkorf en een vonkenvanger en natuurlijk hout. Fikkie gemaakt en gezien hoe de temperatuur met een graadje of vijf steeg. En toen zou Patrice boven gaan stofzuigen. Ging mooi niet door dankzij de dichte rook op beide slaapkamers! Gauw de schoorsteenveger weer gebeld. Tja mevrouwtje dat is niet zo mooi, dan zit er dus een breuk in de schoorsteen en da's een dure grap. Meteen ook maar even de verhuurster gebeld en die regelde nog wel een afspraak met iemand die komt kijken hoeveel de grap gaat kosten, maar ze vertelde er al meteen bij dat ze er geen geld aan wil uitgeven. Als alternatief krijgen we elektrische kacheltjes! Nou, die rotdingen mag ze houden. Ze stinken en ze kosten een vermogen aan stroom.

En money-wise zitten we toch al in het rood deze maand. Onze kat Woezel is namelijk ernstig ziek geworden. Hij mocht drie weken geleden lekker vier daagjes bij de dierenarts logeren en kwam naar huis met een hele apotheek aan pilletjes. Hij blijkt een ernstige hartaandoening te hebben en het was maar zeer de vraag of de pilletjes zouden helpen. Na heel wat bezoekjes aan de dierenarts en zo'n 1000 pond armer, is 'ie gelukkig weer zo goed als nieuw. Helaas zijn de pilletjes nogal duur en gaat hij voortaan zo'n 100 pond per maand kosten. Maar we volgen het advies van een aantal Engelsen maar niet op: laat je hem toch inslapen! Niet dus. Hij 'weet' niet dat 'ie ernstig ziek is en kliert gewoon lekker een end in 't weg met z'n broertje Stimpy, vreet zich een slag in de rondte en spint zich een ongeluk. Domme pech voor onze beurs, maar dat komt vast ook wel weer goed.

En als klap op de vuurpijl is Tries ook maar weer eens afgewezen voor een promotie bij Wessex. Op allemaal best wel vage gronden. Je zou er een potje moedeloos van worden!

Curonian Spit

Zo, tijd voor ons laatste verhaaltje over Litouwen. Aan het einde van onze twee weken vakantie zijn we met de bus naar Kleipeda geweest. Zegt u hoogst waarschijnlijk niets, maar is beter bekend als Memel, de hoofdstad van het Pruisische Rijk (iedereen die postzegels spaart, weet dat; niks nutteloze hobby dus!). Met de bus doe je daar zo'n 3.5 uur over. Helaas is er maar weinig over wat aan het rijke pruisische leven herinnert. Memel is de enige zeehaven aan de oostzee en die werd dus lekker platgegooid in WWII. Gelukkig zijn een paar van de typische vakwerkhuisjes bewaard gebleven (o.a. de Raiffaisenbank).

Bij de VVV hadden ze een hele gezellige papagaai. Kleppen dat dat beest deed! Maar zodra je dichterbij kwam, werd 'ie heel erg stil. Held op sokken dus. Je kunt hier aan de kust duidelijk merken dat er veel duitse touristen komen: men spreekt beter duits dan engels. Er was tevens een hele grote markt in de markthallen. Veel verse groente en fruit, paddestoelen, vis en vlees. Vooral de halve koeien en varkens die overal geslacht werden, was een hele belevenis.

Vanaf Memel gingen we met de boot (5 min.) naar Smilthyne op de Kurische Nehrung (Curonian Spit of Koerse Schoorwal). Dit is een landtong van ruim 90km lengte en nergens breeder dan 3km. Op de landtong zijn de hoogste duinen van Europa te vinden. Het grootste deel ligt in Litouwen, maar een klein deel ligt in de russische enclave Kaliningrad. Eenmaal op het eiland besloten we te gaan lopen naar het volgende dorpje Juodkranté (oftewel: Schwarzkranz). Het hele eiland is een natuurgebied en er rijden nauwelijks auto's. Je komt er in September bijna niemand tegen (behalve dan een oud vrouwtje dat in het litouws om de tijd vroeg en in ruil voor het antwoord haar appel met ons deelde! paddenstoelenverzamelaars en een heleboel hazelwormen!). Het zou volgens de kaart zo'n 16km wandelen zijn... Ja, niet dus: het werden er wel zo'n 25 met al die idylische slingerende wandelpaadjes. Doodop kwamen wij dan ook Schwarzkranz binnen strompelen. En daar vonden we na wat zoeken een heel leuk hotel voor een spotprijsje. Enig nadeel: het seizoen was voorbij en het enige eten wat je kon kopen kwam van een kiosk (of verse vis van de lokale bevolking; wordt alleen een beetje lastig klaarmaken op je hotelkamertje; en oostzee-sushi is aan mij niet besteed). Maar goed, wittebrood, salami en een plak chocolade voor toe, is ook helemaal niet verkeerd!

Tijdens het douchen werd je bijna vergast door de stank van het water; heel veel zwavel. En tijdens het ontbijt kwamen we met een groepje nederlandse managers in contact die een cursus work-life-balance aan het volgen waren. Schitterend: betalen zich een breuk om van de therapeut te horen te krijgen dat je in het leven moet kiezen en dat je niet alles kunt doen. Nou, dat advies had ik ze gratis gegeven! Waren ze natuurlijk wel al het natuurschoon van de Curonian Spit misgelopen....

Na het ontbijt hebben wij onze tassen gepakt en zijn op de bus naar Nida gestapt. Dat is de grootste badplaats en is zeer touristisch (vooral heel veel Duitsers). Aan het eind van het dorp begint de hoogste duin van Europa: Parnidis van zo'n 52 m. Heel erg mooi! En van boven kun je de russische enclave zien liggen. We zijn ook nog even naar het grenshek gelopen. Zonder visa kom je er echter niet in. En het ouwe Königsberg schijnt ook niet de moeite waard te zijn nadat de Sovjets het gepimpt hebben. Dichtbij de grens schijnt ook nog een gevangenenkamp voor franse soldaten van de Ruslandveldtocht van Napoleon te hebben gezeten. Natuurlijk geen infobordje verder te bekennen.
Terug van het duin zijn we vis wezen eten in een typisch litouws restaurant. We hebben er ruim een uur op moeten wachten, want landgenoten gaan natuurlijk voor... Na het eten hebben we nog het museum bezocht alwaar een interresante manier van kraaienvangen op foto's was vastgelegd... En toen was het tijd om weer richting Kaunas te vertrekken. Dit was met afstand het mooiste uitje van onze vakantie!

Vilnius

Zo, vandaag gaan we met de trein naar de hoofdstad. Een hele belevenis! En alweer bijna gratis. De treinen zijn weliswaar al een beetje op leeftijd, maar erg schoon en vandalisme is praktisch afwezig. En, de treinen zijn erg breed met twee rijen van drie zitplaatsen naast elkaar. En hoog, Patrice kon gewoon rechtop staan; kan in de meeste engelse treinen dus niet!

De reis naar Vilnius duurde bijna twee uur en we kwamen langs openluchtmuseum-rijpe dorpjes. Eenmaal op het hoodstation van Vilnius moesten we toch wel effe voor een sanitaire stop. En hoewel het een modern station is, hadden ze hier dus gewoon hurk WC's... Anyway, tijd voor wat sightseeing! We begonnen met de kathedraal. Een monstreus wit ding in neoclassisitische stijl. Wel even wat anders als die romaanse en gothische bakstenen dingen die je normaal ziet. Via het paleis van de president, kwamen we bij het universiteitscomplex. De universiteit werd oorsponkelijk gesticht in 1579, maar werd in 1832 op gezag van de Russen gesloten en pas in 1919 weer geopend. De 13 binnenhoven zijn met elkaar verbonden en erg leuk om te bezichtigen. Vooral de universtaire boekhandel met z'n plafonds vol schilderingen van geleerden. Alleen: geen engels boek te vinden! En natuurlijk heeft de uni ook z'n eigen kerk: St Johannes. Weer lekker alles barok gepimpt natuurlijk, maar wel aardig.

Tijd voor een versnapering. Het nationale gerecht is pannenkoeken en dat serveerden ze gelukkig ook in het theehuis waar wij in totaal een keer of vier zijn wezen eten (ja, in twee dagen dan he). Heerlijk. Net als de kaassoep met garnalen en de heerlijke stukken taart. En stukken goedkoper dan Luigi in Harderwijk.

Na de sterking was het tijd voor de volgende kerk. De eerste die we tegenkwamen was de kerk van de heilige geest. Deze is van de poolse gemeenschap en staat bekend om de vele lijken die op natuurlijke wijze zijn gemummificeerd. En als echte "mummy-hugger" vond ik het maar wat flauw dat ze geen bezoek mochten ontvangen! Natuurlijk was dit ook weer een heerlijke blingbling kerk.

Voor WWII werd Vilnius wel het Jeruzalem van Europa genoemd en woonden er zo'n 100.000 joden in de stad. Nu wonen er nog zo'n 5000 in heel Litouwen en anti-semitisme is er heel gewoon. Zo zagen we in een van de kerken van Kaunas op een modern schilderij dat de man die Jezus (mooie griekse man!) aan het kruis spijkert het uiterlijk van de eeuwige jood heeft. Toch vreemd dat de sommige Christenen steeds vergeten dat Jezus een jood was en door de Romeinen aan het kruis is gehangen... Toen plannen bekend werden gemaakt om de joodse wijk weer op te bouwen, wakkerde een minister de jodenhaat aan door te zeggen dat als het project doorging "de litouwers slaven van de jood" zouden worden.

Op onze tweede dag in Vilnius hebben we de enige joodse synagoge die er nog staat bezocht. Hier hebben we een heel leuk gesprek (duits, jiddisch, engels, litouws en handen) gehad met een oude joodse man en twee deense toeristen. Hij vertelde dat hoewel ze nog steeds een minjan hebben, er nog maar zo'n 25 mensen actief deelnemen aan de gemeenschap en dat alle jonge mensen zijn geemigreerd. Best wel heel verdrietig. Een van de beroemdste joodse geleerden Gaon Elijah ben Shlomo Zalman leefde in het 18de eeuwse Vilnius.

Van het ene geloof terug naar het andere. Via de allerheilige kerk in barbie-roze en met een druk blingbling interieur ging het naar de Gates of Dawn met de kapel van de barmhartige moeder Gods die over de weg loopt. Best leuk zo'n halve open air dienst boven de straat. Maria kan lekker de hele dag naar buiten kijken naar de winkelende mensen. Het kapelletje is piepklein en er hangt dus een enorm icoon van Maria. Natuurlijk hebben ze het originele schilderij helemaal verguld en er om heen hangen allemaal metalen dankplaatjes. Het is een zeer belangrijk pelgrimsoort voor katholieken, russisch orthodoxen en grieks orthodoxen. Maria verbroedert zullen we maar zeggen!

Vlakbij de Gates of Dawn ligt het klooster van de russische orthodoxe kerk met de heilige geest kerk. De kerk is echt prachtig met een overdosis iconen en heel veel goud. En, ze hebben er lijken. En ze zijn er zo trots op dat je ze gewoon mag zien. Het gaat om drie martelaren uit de tijd dat Litouwen nog heidens was (de 14de eeuw). Voor Ivan, Eustachius en Anthonius liep het aanhangen van het nieuwe geloof niet zo heel best af... Maar nu liggen ze wel gezellig met z'n drietjes vooraan in de kerk. Netjes gekleed (ze worden ook regelmatig omgekleed!) in een glazen kistje...

In twee dagen Vilnius zie je heel wat kerken. De meeste zijn inmiddels weer in oude glorie hersteld (u weet wel: communisme en religie bijt elkaar), maar enkele staan nog op instorten. De fransicaner kerk is er zo eentje. Twee mensen waren bezig de schilderingen te herstellen. Heel apart sfeertje.

Zo, genoeg religeuse sightseeing, tijd voor wat archeologie en kastelen. In enkele winkels is het mogelijk om de kelder te bekijken. Dit was het voormalige straatniveau in de 15de eeuw. Heel apart. Vooral de kelder onder het amber museum (ja, een van de 100+ in dit land van de barnsteen) is erg spectaculair met z'n pottenbakkersovens. Verder zijn we ook nog Gedimimas Hill opgeklommen om het kasteel te zien. Gedimimas Hill begint direct achter de kathedraal. Naast de kathedraal lag ooit het paleis van de groothertogen van Litouwen. En dat wil men weer terug. En wel compleet en dus wordt het steentje voor steentje opgebouwd... Op 6 juli 2009 moet het klaar zijn om de viering van 1000 jaar Litouwen te kunnen vieren. Sinds de 13de eeuw staat er een kasteel bovenop Gedimimas Hill. Het huidige torentje stamt echter uit 1930, dat heb je nu eenmaal in een land dat zo vaak met de grond gelijk is gemaakt. Bovenop de heuvel heb je wel een prachtige blik over de stad.

Vilnius is echt een prachtige stad en met al z'n gebouwen in zacht roze, blauw, geel of groen in de stijl van rond 1900. Zo moet Dresden eruit hebben gezien voor de bommen. De stad heeft een hele prettige sfeer en is zeker in September niet te touristisch. Er lopen wel wat Nederlanders rond, maar het gros komt toch uit Duitsland en de omringende oostbloklanden. Echt een aanrader!

Lietuvos liaudies buities muziejus

Ja, klinkt openluchtmuseum opeens toch een beetje saai, vindt u niet? Wij hadden in ons boekje gezien dat er op een paar kilometer afstand van Kaunas een openluchtmuseum te vinden was. Je kon er met het OV komen, dus dat was helemaal lekker. Op naar het busstation. Daar wisten ze ons met veel moeite uit te leggen dat het vanaf de bushalte nog zo'n 3 kilometer lopen zou zijn naar het museum... (ja, wordt maar vast bang!). Tijdens het wachten op de bus zagen we een kolonie hele dikke mussen. Al gauw zagen we hoe die beetjes zo rijp voor de WW kwamen: iedereen voert ze. Wel heel schattig om te zien!

Wonder boven wonder kwamen we in de goede bus terrecht (de meeste zijn ouwetjes uit NL en D) en ging het opweg naar Rumsiskes. En toen stopte de bus dus gewoon langs de snelweg en mochten we eruit... En de enige twee andere mensen die ook uitstapten spraken alleen Litouws of Russisch. Met een beetje handen en voeten werk stuurden ze ons in elk geval de goede kant het veld over. Maar toen. Geen bordjes museum. Wel een bordje met een huisje erop, dan dat maar volgen. Ja, kom je wel lekker na een klein uurtje lopen bij een obscuur hotelletje terrecht. Domme Hollanders! Nou hadden we onderweg wel een groot houten bord met een heel aantal pijlen gezien. Bij nadere bestudering stond daar ook het woord muziejuz op. Tja, wel een hint he.

Na nog een half uurtje lopen, kwamen we bij de ingang. Daar zagen we drie aangebonden koeien staan. Da's hier heel gewoon. Er zit namelijk geen hek om het weiland en geld voor veel koeien heeft men toch niet. 's Avonds worden de dames gemolken en wordt de melk in afgesloten plastic vaatjes achterop de fiets vervoerd.

Voor twee pond veertig mochten we met z'n tweeën het muziejus binnen. In een schitterend park van 175 ha staan 140 gebouwen uit heel Litouwen en de touristische looproute is maar liefst 7km lang (en dan zie je lang niet alles!). Maar..., eerst moesten wij plassen. En da's in Litouwen altijd weer een verrassing. Dit keer was het een echte beerput. En nee, we hingen niet boven een museumstuk!

Veel van de houten huisjes hadden we ook al in het straatbeeld van Kaunas gezien. Met het verschil dan dat ze er hier een stuk beter onderhouden uitzagen. En de rijke Kaunasian heeft er inmiddels een "huls" van plastic overheen gedaan; heel erg nep. Er staan met name veel rijke boerderijen met bijgebouwen. Heel erg mooi. Bij de huisjes zitten vrouwen van alle leeftijden gezellig op te letten en te breien. En ze verkopen van allerlei zelfgemaakte produkten. Zo hebben we een zakje zoete paddo's gekocht; heerlijk. En lachen dat ze moest toen we ze op de foto zetten! Sowieso, de mensen waren hier heel aardig, maar spraken natuurlijk geen woordje over de grens. En dat zorgde er soms voor dat er minutenlang tegen ons werd aangekletst zonder dat ze in de gaten hadden dat we er niets van verstonden. Want hoewel er een schoolklas rondliep en wat verdwaalde Litouwers, was het park zo goed als leeg. Wat ook maar goed was, want kwam je een medebezoeker tegen in een huisje; werd je zonder pardon aan de kant geschoven...

Op een gegeven moment had ik tussen een tentoonstelling van kinderspeelgoed een object gezien gemaakt van het borstbeen van een gans. Ik kon niet ontdekken hoe het werkte en dus pakte ik het op (ja, je mag nog zo goed als overal gewoon komen; niks geen hekjes en touwtjes) en liet het aan de oma zien die op het huis paste. Ze begreep direct wat ik bedoelde en liet zien dat je het ding kon "opwinden" en dan kon laten springen. Dat werd dus weer een succesvolle aflevering van het populaire programma "lol met bot"!

Om zes uur zou het park dichtgaan en dus werd het tijd om de bushalte weer op te zoeken. Alleen waar? We waren aan de ene kant van de snelweg eruit gezet, maar hadden geen bushalte aan de andere kant gezien... Nu zijn wij niet voor een kant te vangen en dus keken we vanaf het viaduct om aan de andere kant van de weg te komen maar eens aandachtig naar links en rechts. En ja hoor, daar was de bushalte en de bus reed ook mooi net weg... Gelukkig is het de route vanaf Vilnius en komen er veel bussen voorbij. Volgens het bordje zouden we ruim een uur moeten wachten. Maar voor 1 keer waren we blij dat boekjes, bordjes en mondelinge info in Litouwen meestal niet klopt....

De volgende keer gaan we naar Vilnius! PS Meer foto's staan op FLICKR (wordt elke dag bijgewerkt), heb je nog geen uitnodiging ontvangen, trek dan effe aan de bel!

Cool: dit is post nr 100!

Jaja, zoveel hebben wij al gepubliceerd op onze digitale uitlaatklep. En jullie gelezen natuurlijk, hahaha! Maar goed, terug naar Litouwen. Ik heb jullie immers beloofd dat het fietsdrama nog een vervolg zou krijgen. Maar eerst zal ik eens vertellen hoe het congres over de zielige zieke diertjes verlopen is...

Wij moesten ons donderdag om 12:00u melden bij de veterinaire academie van Kaunas voor het congres. Dus dan zoek je het hoofdgebouw op en ga je de mensen achter de balie lastigvallen. Die zullen immers wel weten waar zo'n internationaal congres plaatsvindt... Nou nee. En alweer sprak men geen engels, beetje lastig dus. Maar niet getreurd, er lopen immers hordes studenten rond. Dan die maar eens vragen. Tja, tot onze grote schrik spraken die ook geen engels. En niemand wist iets over een congres. Gelukkig spotte ik al gauw een mede-zooarchaeoloog en konden we samen litouwers lastigvallen. Met weinig resultaat. Uiteindelijk zijn we maar de campus opgegaan en elk gebouw gaan controleren. Gelukkig kwamen we toen nog meer soortgenoten tegen en uiteindelijk kwamen we bij het goede gebouw terrecht. Daar bleek ik niet op de lijst te staan. En da's knap, want ik heb uitgebreid gecorrespondeerd met de organisator over de betaling (die helemaal goed verlopen is dank zij mijn papa). Dus kreeg ik geen naamplaatje; kon zeuren wat ik wou (verstonden ze toch niet!). En hoewel ik zoals gewoonlijk snel vriendjes maakte en een hele hoop geleerd heb, was het congres op zich erg slecht georganiseerd (met uitzondering van het eten en vooral drinken dan!). De organisator was meestal niet aanwezig omdat hij een electricien over de vloer kreeg. Bovendien had hij er toch weinig aan gehad, want hij sprak nauwelijks engels. En da's lastig als de voertaal engels is... Wel werden we vermaakt met een echte litouwse zang- en dansgroep. Heerlijk! Wat ongeloofelijk afgezaagd. Ik was zo blij dat ik de dans letterlijk tot drie keer toe ontsprongen ben. Al dat geknuffel en gekontenbonk; helemaal niets voor mij! Het diner was een echte aanrader met veel echte litouwse hapjes en drankjes. Ze zijn voornamelijk gek op vlees en kaas. En alles is lekker vet. En natuurlijk heb ik ook kwas gedronken. Dat is een volksdrank gemaakt van brood en rozijnen. Ja, lol hebben we wel gehad!

De campus lag vlakbij Robinzonada en dus hebben we op de laatste dag van het congres nog maar eens geprobeerd een fiets te huren. En.... het lukte! Na lang proberen, hadden ze eindelijk twee fietsen gevonden waar wij min (Tries) of meer (ikkus) op pasten. Het waren van die lekkere ouderwetse mountainbikes zonder enig comfort en gemaakt van massief ijzer ipv aluminium. Volgens de VVV zou het 7 pond pp per dag kosten, maar we werden afgezet en betaalden een tientje voor alleen de middag pp. Oh ja, het huren op zich heeft ruim een uur geduurd, service staat hier nu eenmaal niet hoog in het vaandel...

We besloten nog een keer richting het stuwmeer te gaan. Er loopt een prachtig geasfalteerd fietspad vanuit de stad langs de rivier de Nemunas naar de stuwdam. Een heel stuk is zelfs aangelegd met Europees geld. Alleen jammer dat die litouwers er het equivalent van drie glasbakken op hebben uitgestrooid... Een wonder dat onze bandjes het gehouden hebben (kon niet gezegd worden van onze billetjes, man wat reden die fietsen slecht!). De gedeelten die we over de weg moesten fietsen waren trouwens goed te doen, de auto's houden prima rekening met je!

Eenmaal weer bij het meer en het klooster, hebben we eerst een kijkje genomen bij de Jachtklubas. Nou, niet voor ons soort mensen dus. Hier vermaakt zich te rijk en verwend Litouwen. Dan maar lekker langs het meer wandelen en een paar mooie foto's maken. We hebben de dag afgesloten met een heerlijke kebabas. Was wel effe lastig om zo'n ding te bestellen, vooral als de inheemse bevolking graag wil voordringen omdat ons gestuntel te lang duurt...

De terugweg was echt een martelgang, maar we hebben het gehaald. En wat we ervan geleerd hebben? Nou, iets wat we nog vaak zouden zien in Litouwen (en wat we al vaak hadden gezien in soortgelijke landen): men pompt ergens geld in, maar is vervolgens niet in staat of bereid om de zaak te onderhouden. Zo waren de fietsen bij Robinzonada gewoon op een hoop gekwakt en dat terwijl er plek genoeg was om ze netjes naast elkaar te zetten. Ook het abnormaal vele glas op het prachtige fietspad was doodzonde. Wij zeiden dan ook tegen elkaar: armoede is deels een keuze. Eigen rotzooi opruimen kan immers iedereen!

To fiets or not to fiets, that's the question!

Gewapend met het inmiddels gewraakte boekje (=Lonely Planet Guide) gingen wij op weg naar de VVV. Want volgens ons boekje kon je daar fietsen huren. En nog belangrijker, Litouwen is een echt fietsland en Kaunas het absolute fiets-o-rama! Zo heeft deze prachtige industriestad maar liefst 37 km fietspad (zoveel ligt er nog niet in heel Nedersaksen...). Eenmaal bij de VVV bleken we naar de andere kant van de stad te moeten om ergens bij een survival-firma fietsen te gaan huren. Ondertussen al redelijk gewend aan het litouwse, gingen wij goed gemutst op stap. Vooral het swingen van de brug over de Neris als er een bus overheen reed, zal ons nog lang in herinnering blijven (we weten nu hoe een aardbeving moet voelen!). Eenmaal aangekomen bij de survival-firma Robinsonada hing er een briefje op de deur. Lekker in het litouws, dus wij eerst maar eens een litouwse gezocht de engels sprak en mee wou lopen om het briefje te vertalen. Bleek Robinsonada technische problemen te hebben, maar morgen gewoon open te zijn. Beloofd, echt waar...

Dan maar naar de dierentuin. Helemaal aan de andere kant van de stad. Zo'n lekker ouderwets concept met veel te kleine kooien (kan je de dieren wel lekker goed zien!) en heel veel personeel dat voornamelijk stond te niksen. Het was wel duidelijk een communistische dierentuin: we hebben nog nooit zoveel "relatiegeschenken"uit Cuba, China en Zuidamerika gezien! Ze hadden met name een hele grote verzameling wilde katten. En de roedel "huiskatten" die vrij door de dierentuin struinde hadden wel hele aparte patroontjes in hun velletjes...

De volgende dag gingen we weer vol goede moed naar Robinsonada. Helaas, het briefje hing er nog steeds. We waren graag richting het klooster Pazaislis gegaan dat aan het stuwmeer van Kaunas ligt. Dat is een heel aardig eindje. Maar uiteindelijk besloten we er maar gewoon heen te lopen. Via het prachtige dennenbos van het Panemunes parkas dat in een bocht van de Nemunas ligt, kwamen we bij de stuwdam. In het park lag trouwens het plaatselijk sanatorium. TB is een nog veel voorkomende ziekte in Litouwen en er worden voorlichtingsfilmpjes op tv over vertoond. Onderweg werden we zelfs nog aangezien voor Litouwers, zo weinig touristen zien ze er!

Het gebied rond het stuwmeer is een natuurgebied en echt prachtig! Het klooster ligt bovenop een heuvel omgeven door dennenbos. Het klooster zelf is behoorlijk vervallen, maar wordt druk gerestaureerd. Het gebouw is in de 17de eeuw in barokke stijl opgetrokken en daarna, naar goed litouws gebruik, herhaaldelijk van eigenaar gewisseld en niet geheel en al onbeschadigd uit de strijd gekomen. Nu wonen er de nonnen van St Casimir uit Chicago en kun je er heen voor een retraitre.

In ons boekje stond dat dit een absolute touristische trekpleister zou zijn. Nou, niet dus. Geen bordjes en geen ingang. Maar wel een groepje Russinnen dat op het punt stond te worden rondgeleidt. Even aansluiten dus voor iets meer dan 50 pence pp! Geen woord van verstaan, maar vriendelijk waren ze wel. Van binnen was de kloosterkerk een echte barbie-droom: helemaal roze! En er hing een heel beroemd icoon: the Camaldolese Mother of God. Nou, niet helemaal onze smaak, zullen we maar zeggen... En er hingen allemaal kleine metalen armpjes, beentjes en hartjes omheen. Katholieken zijn toch ook net heidenen!

En, oh ja, hoe noem je een klooster in het communistisch? Juist, een architectonisch ensemble...

Ergens tussendoor hebben we ook nog het Akropolis bezocht. Een gigantische shopping mal met wel 200 shops, een complete uitgaansstad met ijsbaan, casino, imax en bowlingcentrum op het dak. Niet normaal meer. En ondanks dat de gemiddelde Litouwer maar 379 euro per maand verdiend en de prijzen gewoon europees waren, was het er stikdruk. Het monster is elke dag van 8.00 tot 24.00 uur open. Maar lekker ijs hadden ze er wel!

En 's avonds hebben we heerlijk ontspannen voor de buis gezeten. Met vier litouwse, een stuk of vijf russische, bbc world, een wereld sportzender en MTV vermaakt een mens zich best. Vooral omdat er altijd wel ergens een Heimatabend rechtstreeks werd uitgezonden. Heerlijk afgezaagd. Net als alle oost-tv trouwens. Alles net als in de jaren tachtig! Maar innovatief zijn ze ook. Ze hebben een kruising tussen Big Brother en Idols uitgebroed. Ja, en met hun voorliefde voor het engels, hebben ze meteen maar even alle liedjes vertaald... Zooooo, verslavend! Viskas Rock 'n Roll, lalala adrenalinas! Of wat dacht u van: Visko buuuus, visko buss! Geweldig toch! Of had u liever de nieuwste film van Jannis Bondas gezien met Bradas Pittas in de hoofdrol? Of wat dacht u van het nieuwste album van Justinas Timberlak'as....

Zo, morgen gaan we naar het congres en heel misschien zijn er dan wel fietsen, spannend!

Rondje Kaunas

Goedenavond!

Vandaag is het tijd voor een rondje Kaunas. U weet wel, die charmante industriestad aan de Neris en Nemunas! Laten we maar eens beginnen met een rondje Oude Stad. Dit is het meest originele stukje Kaunas met een echt Oost-Duitsland-sfeertje. We begonnen, hoe kan het ook anders in het land van de 1001 gebedshuizen, met een kerk. En wel de kathedrale basiliek van de Sinten Petrus & Paulus. Best bijzonder, er hing een afbeelding van Jozef met het kindje Jezus op de arm; zie je niet zo heel vaak. Alleen spatte het er hier wel overduidelijk vanaf dat Jozef de vader niet was: donkere, joodse man met een blonde, blozende westeuropese peuter in z'n armen...

Via de eerste kerk kwamen we op het marktplein met het raadhuis en ja hoor: kerk nummer 2 (St Franciscus Xavierius, zit aan het Jezuietenklooster vast) en kerk nummer 3 (Heilige 3Eenheid, hier zit het seminarie aan vast). Helaas konden we geen van de gebouwen verder in. Tijd voor het volgende hoogtepunt van Kaunas: Perkuno Namas oftewel Het huis van de donder. Een prachtig huis in gothische baksteen architectuur uit de 15de eeuw.

Maar dan nu toch echt op naar het absolute hoogtepunt: het kasteel! Daar zou de VVV in zitten en een tentoonstelling te zien zijn. Uhm, nee de VVV was de vrijdag voor onze aankomst verhuisd en verder staat het kasteel leeg. Het is ooit gebouwd als verdediging tegen de invallen van de kruisridders (ja, die zaten immers overal waar men niet in J van N geloofde!). En ook het kasteel van Kaunas werd uiteindelijk met de grond gelijk gemaakt. Maar niet getreurd, Groothertog Vytautas de Grote (onthoud u deze naam; deze man was een toppertje!) bouwde het huidige kasteel-min-alle-overduidelijke-herbouwfasen-in-moderne-baksteen, glazen kap en belachelijk nep dak, aan het begin van de 15de eeuw. En waarvoor zult u denken? Nou, kunnen de bruidsparen uit de omgeving er lekker hun foto's laten maken...

Zullen we maar weer een kerkje doen? Dit keer eentje die er zo slecht aan toe is, dat je de tranen in de ogen springen. Het is de kerk van St Joris (draak was niet thuis; maar had wel duidelijk binnenshuis geniest...) met het Benedictijnenklooster er aan vast. Het hele gebeuren werd in de 16de eeuw opgetrokken in de bekende gothische baksteen architectuur. Doordat afwisselend de legers van de tsaar en later dat van de beroemdste kerkenhater uit Frankrijk (of Corsica, 't is maar hoe je het bekijkt) het gebouw als kazerne gebruikten, is er nu meer dan 1 likje verf nodig om de zaak weer op te knappen. Maar dit was absoluut het hoogtepunt van de dag! Doordat de ramen voor het grootste deel waren dichtgemetseld, was het binnen heel donker en er branden een paar kaarsjes (met het fototoestel op de zelfontspanner lijkt het net alsof het gewoon licht was in de kerk; mis het was schemer!). Er staat niets meer op z'n plek, de cripte is opengebroken, oude voorwerpen liggen her en der verspreidt. Maar wat een sfeer! Fantastisch!

Na zoveel vrome sightseeing was het tijd voor wat natuurschoon. Kaunas is een echte socialistische stad. Lelijke woontorens gecombineerd met prachtige grote parken zodat de werkende mens ook een beetje gratis kan recreëren. Santakos Parkas begint direct achter het kasteel en loopt door in een puntje tot waar de twee rivieren samenstromen. Er was nog een duits stel op hetzelfde wandelidee gekomen.

Zo, tijd voor taart. En die kun je in Litouwen in overvloed krijgen bij de zogenaamde Tortai. Alleen, ze spreken er geen fatsoenlijke taal. En vriendelijk zijn ze er al helemaal niet. Maar goed, de taart was heerlijk en met de hulp van een vriendelijke jongeman (een absolute uitzondering zoals in de loop van twee weken zou blijken!), konden we bestellen. Leuk detail, de taart wordt afgewogen. En omdat wij toch rijk zijn, kregen we een extra groot stuk (dachten ze ons een oor aan te naaien, hahaha!). Koffie voor twee met gebak kost omgerekend nog geen zes GULDEN!

Op naar de kabelbaan om Kaunas van boven te bekijken. Op weg naar de Aleksotas kabelbaan kwamen we natuurlijk nog wel even langs de kerk van Vytautas (heb je hem weer!). De kabelbaan werd bestuurd door twee hele aardige mannen (echt, alweer behoorlijk uitzonderlijk) die met handen en voeten probeerden ons van alles uit te leggen. Na voor 10 Pence pp naar boven te zijn getakeld, konden we van een prachtig uitzicht over de oude stad genieten. Van hier liepen we naar een schattig oud houten kerkje genaamd St Casimir. In de spiksplinternieuwe kerk die ze er achter hadden gebouwd, troffen we een priester aan die helaas geen woordje over de grens sprak. Dus weten we niet wat ze met het openluchtmuseum-rijpe kerkje gaan doen.

Inmiddels begon de blaas te drukken, de maag te verlangen naar meer taart, kortom tijd voor de volgende tortai. We kwamen terecht in een soort koffie en thee huis in de jaren '30 stijl. Met heel veel verschillende soorten thee, koffie en taart. En de serveerster sprak engels. Ja, echt waar! Eindelijk weten wat je eet en drinkt voordat je besteld! En aardig was ze ook. We zouden er nog vaak komen.

Zo, de volgende keer gaan we naar het klooster en naar de dierentuin. Nu moest ik maar eens naar bed.

PS Om blogger niet om te brengen, heb ik de rest van de fotos op Flickr gezet. Niet voor iedereen toegankelijk, maar ik zal zo dadelijk uitnodigingen gaan versturen. Mocht je er geen een gehad hebben, meld je dan even!