Rare Wereld

Hij is morsdood. Opgehangen bij zonsopgang. Bush noemt dat een mijlpaal op weg naar democratie in Irak. In hoeveel echte democratieën wordt eigenlijk nog de doodstraf uitgevoerd? Gelukkig, de US of A valt daar niet onder; is geen echte democratie. Eerder een land vol christelijke godsdienstwaanzinnigen geleidt door de duivel himself. Toch raar. Eerst zet je iemand met behulp van veel geld aan het hoofd van een tweede-wereldland waar het concept 'irakees' niet bestaat. Deze persoon moet veel rijker en machtiger zijn dan de hem omringende chiefs en dus moet hij zich van tijd tot tijd wel 'misdragen'. De US of A helpt hem daar maar al te graag bij, al is het alleen maar door de ogen te sluiten... Dan hebben de SUV's (engelse spelling van sufferds) meer olie nodig en zit je plotseling in de weg. Geen probleem voor de US of A. Ineens blijk je massavernietigingswapens te produceren. Niet alleen jij wist daar niets van, ook de US of A niet, bleek achteraf... Gelukkig, Bush lost het wel even op. Gesteund door Westerse Landen waar op dat moment voornamelijk christelijke regeringen aan de macht zijn gaat hij jullie de democratie brengen. Het lijkt wel de 21ste-eeuwse vorm van een kruistocht tegen de 'fout-gelovigen'. In plaats van om de bevrijding van het beloofde land, gaat het nu om de bevrijding van het zwarte goud. Wat een vooruitgang sinds Paus Urbanus II in 1095 opriep tot de eerste kruistocht! En wat een devaluatie van de idee democartie!

Begrijp me goed: ik laat geen traan om Saddam. Maar ik kan je ook niet vertellen wat beter is: een redelijk welvarend land met een goed gezondheidssysteem, een goed schoolsysteem en redelijke gelijkheid tussen man en vrouw. Nadeel: niet iedere ethnische groep mocht in de welvaart delen en regelmatig verdwenen er mensen of werd er een dorp uitgemoord. Nu leven de Irakezen in een kapot geschoten land: weg welvaart voor 99% van de bevolking. Onder het mom van 'fairness' worden nu andere ethnische groepen benadeeld. Bovendien verdwijnen de mensen nu naar Geallieerde gevangenissen waar ze geen eerlijk proces wacht. Wel mishandeling van het ergste soort. Oh ja, en het moorden is ook niet opgehouden.

Kies maar.

Op jacht met Jessica

Op tweede kerstdag, hier boxing day genoemd (afgeleid van een oud gebruik: op deze dag gaf de heer des huizes zijn personeel een Christmas box, een kerstpakket dus), hadden we de mogelijkheid een Engelse gewoonte van dichtbij te bekijken. Er vinden op kerstpakketdag meerdere eigenaardigheden plaats. Zo worden de kerstspullen in de winkels met enorme kortingen verkocht en als je het een beetje slim aanpakt kan je dus nu alvast je kerstspullen voor volgend jaar kopen en dat voor de halve prijs. Een beetje op de penny lettend Engels persoon ligt dan met Kerst voor de deur van de grote warenhuizen om op tweede kerstdag zijn of haar slag te kunnen slaan. Dat lijkt me echt de ultime kerst... Dit hebben we overigens van horen zeggen, van Jackie, de tower captain. Zij en haar man kwamen ons 's morgens ophalen om op jacht te gaan. Niet op koopjes maar op groot wild.

In Engeland heb je voor- en tegenstanders van de jacht. In voorgaande jaren is de traditionele jacht op tweede kerstdag vaker veranderd in een jacht van de anti-jagers op de jagers. Dit is natuurlijk een beetje vreemd, aangezien de anti-jagers hierbij in jagers veranderen en de jagers in gejaagden. Om dit nu te voorkomen vindt de verzameling van jagers tegenwoordig op prive-grond plaats waar men de jagende anti-jagers op wettelijke gronden kan weren. Het prive-terrein was het manor Odstock en wij werden goedgekeurd naar binnen te mogen.

Nu hoor ik jullie al denken: Jessica en Patrice houden van jagen! Zij vinden het goed dat onschuldige konijntjes zoals Flappie zomaar worden afgeknald! Maar nee, dat is onzin. Het wild (met name fazanten) wordt speciaal voor de jacht gefokt en als ze daarna op het bord belanden, kunnen we er wel mee leven. Er zijn evenwel ook jagers die jagen om het jagen en het geschoten wild daarna laten begraven. Daar zijn we het niet mee eens. Het soort jacht wat hier bedreven werd, was van een ander laf soort: de drijfjacht. Paarden en honden drijven het wild op en jagers schieten het en masse af. Wat er later met het wild is gebeurd, weten we niet. We gingen alleen mee omdat het een Engelse traditie is en wij Feldforschung konden bedrijven.

Gelijk bij binnenkomst op het landgoed werden we omgekocht met Portwijn en minced pie (alweer zo iets vreemds; letterlijk vertaald zou minced pie een "gehakt taartje" zijn, maar in plaats van gehakt zitten er in sterke drank gewelde rozijnen en andere vruchten in). Om me er van te vergewissen dat men mij echt probeerde om te kopen, heb ik nog een paar extra minced pies gegeten. En hoewel ze goed smaakten, kan de drijfjacht mijn goedkeuring nog steeds niet wegdragen.



Als een van de eersten kwam de Lord of the Hounds aangereden met in zijn voetzog een kennel blaffende viervoeters. Hij was gekleed in hunting pink, wat logisch genoeg rood is. Het blijven natuurlijk Engelsen... In de loop van het volgende half uur kwam het veld steeds voller te staan met paarden en ruiters van allerlei allooi. Er waren grote en kleine paarden, Engelse Shires (een soort Belg, maar dan wat kleiner) en pony's. Ook waren er mannen, vrouwen en kinderen. De kinderen waren net als de ouders netjes in Tweed uitgedost en droegen allemaal een kogelwerend vest. Geweren hebben we niet gezien. Deze mensen drijven het wild alleen maar op. Na een stoot op de hoorn vertrok de hele stoet, de honden voorop, en was het ook voor ons voorbij.

Kerst-Mis

Even ter geruststelling voor de fans van Jessica, de schrijfster van ca. 98% van de blogs, zij zal de komende tijd echt weer gaan schrijven. Zij vond het echter een goed idee als ik dat nu deed. Goed, doen we dat. Het is tenslotte vakantie.

Het is niet te geloven dat er na het shopping gebeuren gisteren al weer zoveel gebeurd is dat we er een blog aan kunnen wijden. Ten eerste is de stol gebakken, waarvoor we zondag hals over kop de kwark moesten halen (en als appendix het tafelkleed). Hij is goed gelukt en erg lekker. Bij het regelmatig kijken in de oven of de stol al gaar was, viel het ons op dat de vochtproblemen in de keuken wel zeer groot werden. We hadden al eerder wat vochtplekken gezien, maar nu liep het water langs alle wanden naar beneden. De vochtmeneer die een paar weken eerder in huis is komen kijken, zei dat het water uit de grond in de muren trok en alleen door dure bouwmaatregelen te verhelpen was. Onze huisbazin was daarover not amused, wat dus betekent dat er niets zal gebeuren. In de -door ons prachtig gerenoveerde!- keuken begon het vochtprobleem nu echter behoorlijk heftige vormen aan te nemen en daarover waren wij not amused. Als noodoplossing hebben we de ramen in de keuken maar wijd opengegooid. Bij een temperatuur die iets boven het vriespunt lag en in een huis waar de temperatuur bijna niet op 20 graden te krijgen is, moet het opengooien van ramen echt als een noodoplossing worden gezien. Wonder boven wonder lijkt het te helpen. De vochtplekken zijn niet meer zo groot en als tweede positief punt sparen we stroom omdat de koelkast niet meer aan hoeft.

Aangezien we vastzitten in Salisbury -de treinen rijden immers niet meer- moeten wij ons in de stad zelf vermaken. Nu is dat geen probleem, want er zijn genoeg dingen te doen. Zo zijn we gisteravond naar de kerstmis in de kathedraal gegaan. Deze vond om half twaalf 's avonds plaats. Even ter informatie vooraf: de kathedraal is de bisschoppelijke zetel van meerdere bisschoppen van Salisbury en omstreken en de dagelijkse gang van zaken in en rond de kathedraal wordt door de dean (in het Nederlands: deken) geregeld.

We arriveerden een half uur van te voren en het gebouw zat al voor de helft vol. We konden midden-achter nog een plekje in het middenschip bemachtigen zodat we nog goed zicht (met onze lengtes meestal geen probleem) en redelijk geluid hadden (het orgel is eigenlijk te klein voor de grootte van het gebouw). Het was weer een prachtige ceremonie. Een van de bisschoppen, compleet met staf en mijter, werd voorafgegaan door een hele reeks bodempersoneel in glimmend goud en daar weer voor het jongens-, meisjes- en mannenkoor. In processie gingen zij door het middenschip en de zijbeuken, gehuld in een zee van wierook, waar Jessica zo van houdt... De dean, mevr. Osbourne, hield een preek zoals dat alleen in Engeland kan. Zij ging in op het middennachtelijk gebeuren, dat mensen dit altijd vreesden en dat dat eigenlijk helemaal niet nodig was. Twaalf uur, spook uur! Haar timing was perfect. Bij de laatste slagen van de kerkklok hield ze haar mond en je kon een speld horen vallen. Zo'n 4.000 Engelsen zaten als verstijfd en ongemakkelijk kijkend op hun stoelen en twee Nederlanders konden hun lachen bijna niet houden. Schit-ter-end!

We hebben hardop meegezongen met de Christmas carols. Aan het einde ging het in processie terug naar de deuren in het westfront. In kaarslicht en wierookvlagen gehuld, doorspekt met gouden glimmers ziet de kathedraal er nog imposanter uit dan anders. Je waant je een beetje terug in de Middeleeuwen. Het enige wat daaraan afbreuk deed, was de kerststal. Elke zichzelf respecterende kerk heeft wel zo'n ding en het lijkt wel of er een competitie bestaat wie er dat jaar de meest afzichtelijke stal kan produceren. Wilhelmshaven voert wel de boventoon met een totaal ongeproportioneerde os en ezel in een Zwitsers chalet, maar Salisbury Cathedral kan er ook wat van. Levensgrote witte papiermache engelen hangen in de viering met een dito kerstgebeuren daaronder. Het zal wel Kunst zijn, maar ook een kwelling voor het oog.

Bij de uitgang kregen we een hand van de bisschop en de dean en ging het naar huis, alwaar we de stol hebben geproefd. Die was, zoals gezegd, erg lekker. Vanochtend zijn we dan weer vroeg opgestaan omdat we moesten bell-ringen. We waren maar met ons vieren en het luiden ging niet zo goed als gisteren. Maar ja, vier klokken luiden is nu eenmaal een stuk moeilijker dan zes!

Merry Christmas!

G.B.J. Hilterman

Of was het G.J.B. Hilterman? Voor degenen onder ons die van ver na de maanlanding zijn: De heer Hilterman schreef altijd een column in het NRC Handelsblad over zijn zicht der dingen op de wereld. En dat is nu precies wat Jessica wilde dat ik nu ging doen; op het blog (psychisch exhibitionisme dus...). Hoe kwam het zover? Wel, daar gaat een hele geschiedenis aan vooraf. Ga er maar even voor zitten.

Het begon allemaal toen de wereld nog in orde was: gisteren, de eerste dag van de vacantie. Jawel, vacantie! Bij Wessex Archaeology wordt er namelijk tot 2 januari niet gewerkt. Redelijk vroeg zijn we de stad in gegaan om onze laatste boodschappen te doen. Het grootste deel van de waslijst hadden we vrijdag al afgewerkt en nu ware alleen de markt en de slager aan de beurt. De markt was geen enkel probleem. Het leek niet veel drukker te zijn dan anders. De organische groenteman had alles wat we wilden hebben (bloemkool, pepperoni, gember, appels, tomaten) en de viskraam schuin tegenover had een prachtige kabeljouw (zonder vlees, alleen de graten) voor de vergelijkingscollectie. Bij de slager was het evenwel een beetje drukker. Hier oefenden de ingezetenen van het Verenigde Koninkrijk hun meest geliefde hobby uit: het queu-en. Het doet me altijd een beetje denken aan het liedje van Andre van Duin: file. Wel meer dan duizend Engelsen staan daar netjes op een rij. Zoveel waren het er niet, maar genoeg om tot een uur te moeten wachten. Ik werd in de rij gedumpd en Jes. ging de rest van de inkopen doen. Na 10 minuten kwam ze terug met een Christmas pudding voor moeder en dochter van de viskraam, omdat ze elke week wel een ontviste vis voor ons hebben, en met het een en ander voor onze vrienden die op tweede kerstdag bij ons komen eten. Daar ik niet veel verder was opgeschoten in de rij ging Jes. de pudding maar vast naar de viskraam brengen. Ondertussen werd ik vermaakt door drie meiden die tegenover de slager op een viool, cello en hobo kerstliedjes stonden te spelen. Ook kwam de eigenaar van het vogelkooitje (Bird & Carter; zie een paar blogs eerder), die ook de buurman van de slager is, langs de rij gelopen met de vraag of iemand koffie wilde. Hij zei me dat hij voor ons de gebruikelijke cappucino en sandwiches vast zou klaarzetten. Toen Jes. terugkwam en ik nog steeds niet erg was opgeschoten, besloten we de rij de rij te laten en gelijk door te gaan naar de koffie en daarna in de supermarkt een varkenshaasje (of iets dat daarop leek) te halen.


Blik op de binnenkant van Bird & Carter

Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg nog kaarsen gehaald, wat, verwonderlijk genoeg, erg moeilijk was. We hebben in meerdere winkels moeten kijken en hebben nu onder andere een paar sterk geurende witte kaarsen. Het aroma komt je tegemoet zodra je de deur aan de Middleton Road open doet... Maar goed, nu komt het. Jes. vroeg mij of we ook nog een tafellaken nodig hadden. Volgens mij hadden we nog zo'n rood geval en we werden ons enig dat we thuis het een en ander zouden nakijken. Dat hebben we niet gedaan, en dat had gevolgen voor de dag erna: vandaag dus.

De dag begon goed: bewolkt maar niet echt koud. Ik eerst naar m'n clubhuis en daarna door naar St. Martin's om de Anglicanen naar hun clubhuis te luiden. Daar we met ons zessen waren mocht ik voor het eerst zelfstandig luiden, dat wil zeggen, zonder dat er iemand naast me stond om in geval van nood het touw te grijpen, mocht ik iets stoms doen. Het ging goed! Jacky, de towercaptain, was in haar nopjes en ik behoorlijk trots dat ik in de laatste ronde de klok in een keer stil kreeg. Zoals ondertussen gebruikelijk ging het daarna naar het vogelkooitje voor koffie en een sandwich. Alles prima. Ook de weg naar huis was prima. Maar dan... Jessica wilde een stol bakken maar zag dat ze de kwark vergeten had. Kan gebeuren en is ook geen probleem want Waitrose is onze buurman en is ook op zondag open. Daar kwam ik op het stomme idee om te vragen of we nog servetten nodig hadden. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, ik had dat gisteren moeten vragen. Nu moesten we de stad in om een tafellaken en servetten te kopen want Waitrose is gewoon (asociaal) duur.


De klokkentoren van St. Martin's

Als man zijnde denk je nu, inkopen, de lievelingsbezigheid van de vrouw. Fout gedacht, dit gaat niet op voor Jessica, niet op zondag en niet als ze wil postzegelen. En ik maar tegen Jes. zeggen dat ze het inkopen stiekumpjes toch heel leuk vind en dat de noodzaak van een tafellaken niet zo groot was omdat we toch nog zo'n rood geval hadden. Het volgende gesprek ontwikkelde zich:

Jes.: Wat voor rood geval dan?
Ik: Nou, zo'n vierkant ding.
Jes.: Dat bedekt niet de hele tafel.
Ik: Maakt toch niet uit?
Jes.: Dan staan de borden dus niet op het kleed. Bovendien glijdt het weg.
Ik: Er komen toch schalen op?
Jes.: En als je de schaal pakt glijdt het kleed weg.
Ik: Dan doen we er toch een laken onder?
Jes.: We hebben geen kleed voor eronder.
Ik: We hebben nog wel een wit beddelaken. Die kan er mooi onder.
Jes.: Nee!

Dus wij verder op onze queeste. Engelsen schijnen geen tafelkleden te gebruiken. Uiteindelijk hebben we er eentje gehaald, die we al in de eerste winkel hadden gezien waar we naar binnen zijn gegaan. Dit bevestigt mijn vermoeden dat Jessica het winkelen stiekum toch heel leuk vond.

Oliver Twist of het kerstdiner van Wessex

Afgelopen woensdag hadden wij het kerstdiner van Wessex. We werden om half acht in een restaurantje in Warminster verwacht. Dat werd dus voor die tijd eten... Wij met de trein naar Warminster, is tenslotte maar het volgende dorp op het lijntje naar Bath. Dat vonden onze collega's toch wel heel vreemd en het was lastig alle goedbedoelde lifts af te slaan. Nare ervaringen uit het verleden zorgden er echter voor dat wij niet het risico wilden lopen mee te moeten rijden met iemand die gedronken heeft. En het bleek later dat onze strategie de juiste was...
In de uitnodiging stond dat je je mocht 'up-dressen' als je daar zin in had. Dat liet ik me geen tweede keer zeggen en dus heb ik drie (!) uur in de badkamer verbracht en me in m'n rode jurk gehezen. Het koste overigens nog meer moeite om Patrice in z'n trouwpak te krijgen... Het weer speelde ook lekker mee: het was de tot dan toe koudste nacht van het jaar. Dat werd dus klappertanden in avondjurk en colbert.
Eenmaal in Warminster bleek dat wij de eersten waren. Gelukkig kwam de rest relatief vlot binnendruppen. We hadden van te voren kunnen kiezen uit een twee- of driegangenmenu. Daar het allemaal best aardig geprijst was, kozen wij voor een tweegangenmenu. Fout! Wij waren dus de enige twee die geen voorafje hadden (stukkie stokbrood met een smeerseltje).
Tijd voor de kadootjes. Iedereen moest een kleinigheidje kopen en ingepakt meenemen. Die werden nu uitgedeeld. Wij hadden gezorgd voor zingende kerstdecoraties en een zelfmaak gipsen kerstman. Patrice kreeg een pen met een blauwe kikker ergens uit de Amazonas geplukt. Als je het beestje op de rug drukt gaat z'n bekkie open, begint 'ie te schreeuwen en op de kop toe word jij verblindt door een rode laser... Ik kreeg een geheel ongevaarlijke presse papier.
Toen kwam eindelijk het hoofdgerecht: ik varkensrollade en Tries kalkoen. Helaas, vergrootglazen werden niet uitgereikt... De hoeveelheid wit per bord straalde je tegemoet... Het vlees was in dunne plakjes gesneden, met een wijnsausje overgoten en een walnoot-groot bolletje 'stuffing' maakte het geheel compleet. Oh nee, er was nog meer: twee schaaltjes met gemengde groente voor maar liefst 11 personen. Nou, ineens kun je Oliver Twist in z'n culturele context plaatsen: Mag ik nog een beetje?
Overigens de Engelsen wachten niet op elkaar voordat er gegeten of gedronken wordt en men wenst elkaar ook geen smakelijk eten. Het is gewoon ieder voor zich. Gelukkig kregen we ook nog een toetje: Christmas Pudding. Je kon er de krant door lezen. En dat voor 6.95! Daar heb je een hele voor bij Waitrose! Gelukkig was de koffie met minced pie daarna gratis. Maar ook hier hadden ze gespaard: de minced pie had geen knapperig dekseltje.
Om 11 over 11 ging de laatste trein en daar wij niet voor het, ongetwijfeld karige, ontbijt wilden blijven, blauwbekten wij ons opweg richting het station. Gelukkig kwam de trein gauw en konden we lekker ontdooien. Eenmaal terug in good old Salisbury viel ons op dat op de borden stond dat de treinen vanaf Christmas Eve 22:00u tot en met 27 December niet rijden! Da's lekker handig als je je familie en vrienden wilt bezoeken met de kerst. Bovendien, met de drinkcultuur hier lijkt het me wel zo veilig als de mensen met het openbaar vervoer gaan. Ideetje Mr Blair? Op weg naar huis konden we ons maar net inhouden toen we aan Takdihr, onze Afhaal-Indian, voorbij liepen!

welcome

Hoezo welcome? Nou, heel simpel, dat was het eerste wat mij te binnen schoot toen ik de titel moest invullen. Het is weer mijn beurt wat te schrijven (Jessica heeft een schrijf-rust-dag en zit nu rustig te naald en draden met wat kleine stukjes stof, ook wel quilten genaamd). Stimpy ligt naast Jssica te slapen en Woezel ligt naast de pseudo openhaard en naast de stoel waar ik nu zit te schrijven.

Terug naar welcome. Ik zat vandaag weer met m'n Sinterklaas cadeautje te spelen, foto hier, foto daar, heel leuk allemaal. Toen vond Jessica dat ik ook maar een foto van de voordeur moest maken. Daar hangt nu een kerstkrans aan. Niet zo'n ding met spijs, maar een echte ring van mos met een heleboel hulst erin (Ilex aquifolium voor de kenners). Die deur, badend in het zonlicht met die krans erop, vond ik er heel uitnodigend uitzien. Vandaar welcome!


Wat hebben we dit weekend gedaan? Zaterdag hebben we eigenlijk alleen maar gewinkeld. Niet dat we veel gekocht hebben, maar wel een hoop geslenter. Echt het type bezigheid waar een stoere man in de bloei van z'n leven genoegen in schept... Wat je wel niet allemaal doet om je vrouw gelukkig te maken. Aan het eind van de middag zijn we naar de andere kant van de stad gelopen om een kerstboom te halen. Die dingen schijnen alleen op een enkele plaats verkocht te worden en wel aan de rand van de stad waar je met de auto "makkelijk" kunt komen. Aan voetgangers wordt niet gedacht. Het is af en toe dan ook erg moelijk om aan de overkant van een straat te komen.

Op een weiland stonden nog een hoop kerstbomen op hun nieuwe baasje te wachten. Alweer voor de kenners: het gaat hier om de species Abies Koreana. Een twee meter hoog exemplaar verwisselde hier van eigenaar. De schrijver van dit stuk had de boom op zijn schouder kunnen laden en in een half uur naar huis kunnen lopen, maar de bezorging was gratis en dus was een beetje krachtpatsen overbodig. De bezorging ging evenwel niet over rozen en Jessica heeft de bezorger net als die lui in een verkeerstoren per telefoon naar de Middletonroad moeten leiden.

Vandaag hebben we de boom opgetuigd. Ik geloof dat er 120 lampjes inzitten en een heleboel zilveren ballen en andere vormen. Hij staat heel mooi in de hoek van de kamer. En, oh ja, onder de boom ligt een echte Engelse cracker!

Omdat het weer zo mooi was, zijn we nog een stukje door de meadows gaan lopen, nu in een deel van de stad waar we nog nooit geweest zijn. We hebben een paar mooie plaatjes geschoten die we u niet willen onthouden:

Pure bliss!

Gistermiddag hebben we een halfuur de klokken geluid na afloop van een trouwerij. De bruid was een echt winterbruidje met een wit bonten cape en handschoentjes (wij komen natuurlijk voor de bruid, niet voor de 10 pond die je krijgt voor het luiden!). 's Avonds waren we met zoveel ringers dat we ipv de gebruikelijke zes, alle acht de klokken konden luiden! Dat klinkt heel wat beter en is veel leuker. Iedereen was dan ook in een opperbeste stemming! Ik mocht de zwaarste bel in de omgekeerde startpositie brengen. Nou, da's dus mooi een total body work-out! De rest van de avond heb ik voornamelijk de zes, zeven en acht geluidt. Die hebben gewoon de mooiste klank en galmen lekker lang na. Dus in dit geval: groter is beter!

Shocking!

Het nu volgende verhaal met bijbehorend beelmateriaal kan door sommige chocolade-liefhebbers als uiterst schokkend worden ervaren. Verder lezen geschied dan ook geheel en al op eigen verantwoordelijkheid! Een gewaarschuwd mens telt voor twee...

Maar laten we bij het begin beginnen. Zo'n kwart eeuw geleden liepen mijn ouders stad en land af op zoek naar een adventskalender die achter elk deurtje weliswaar iets lekkers had, maar dat geen chocolade bevatte. Ik was immers alergisch voor dat spul (wat een geluk dat ik daar nu geen last meer van heb!). Helaas bestonden dergelijke kalenders toen nog niet en dus herhaalde het 'drama' zich elk jaar opnieuw en bleef ik vele jaren adventskalender-maagd (toepasselijke term voor de tijd van het jaar dacht ik zo!).

Zoals gezegd kan ik tegenwoordig rustig een stukje chocolade eten zonder direct aan de sch*** te raken. En dus krijg ik van Patrice elk jaar een adventskalender. Het eerste jaar eentje gevuld met kindereieren. Dat was praktisch: ik de chocolade (want dit soort eet Patrice niet!) en hij het speeltje... Er volgden nog wat varianten en vorig jaar besloot ik er eentje voor hem te maken daar ik het grootste deel van december al in Engeland zou zitten. Zo gezegd zo gedaan. Schoenendoos vullen met reepjes fairtrade chocolade en kleine presentjes. Viel erg in de smaak! Dit jaar wilde ik een adventskalender die we telkens weer opnieuw kunnen vullen. Scheelt afval en bovendien kunnen er dan fairtrade bonbons in. Wordt er tenminste niemand uitgebuit voor mijn verslaving.

Dat werd dus weer een keertje stad en land aflopen voor een adventskalender. Maar het is uiteindelijk gelukt! Het is een prachtige rode kerstboom van stevig karton met 24 kleine laadjes die je, nadat je ze geleegd hebt, kunt omdraaien en weer terugschuiven waardoor een prachtig versierde kerstboom zichbaar wordt! Helemaal super dus! Nou ja, bijna. En nu komt het echt schokkende gedeelte... Patrice wilde dit jaar geen adventskalender. Vond 'ie niet nodig. En ik hem nog waarschuwen dat deze echt alleen van mij was en er niet gedeeld ging worden. Nee, was best; hij hoefde echt niet. Nou, denk maar niet dat je rustig van je bonbon kan genieten als Patrice je met uitgeteerde wangetjes en z'n 'o-wat-heb-ik-een-honger-blik' aan zit te kijken. Dat vroeg dus om drastische maatregelen:

Tales from the grave....

Afgelopen zaterdag hadden wij een probleem. Wij wilden twee bloempotjes. Eentje voor de coriander en eentje voor de chiliplant. Nou dat werd dus mission impossible! We merken de laatste weken al dat het steeds drukker wordt naar mate de kerst nadert. En blij dat die mensen over het algemeen zijn zo lekker gestressed veel te dure kerstkado's kopend... En daar lopen wij dan opgewekt tussendoor op zoek naar simple bloempotjes in winkels vol met kerstspullen!

Maar eerst kwamen wij langs St Thomas waar het kerstbomenfestival in volle gang was. Verschillende maatschappelijke instanties en soms ook particulieren leveren een versierde kerstboom aan die in de kerk wordt opgesteld. Er is een heel muziekaal programma met voornamelijk kinderen die kerstliedjes spelen of zingen. Zoals elke zaterdag kun je er gezellig koffie drinken en taart eten voor een prikkie. Alles voor het goede doel natuurlijk!
Unaniem vonden we de kerstboom met de tekst 'Happy Birthday Jesus' de leukste. Onze collega's van het klokkenluiden verzorgden de koffiemorgen en dus deden wij ons tegoed aan een minced pie en een lekker bakkie slappe koffie. In het infoblad stond dat ze dit jaar geld ophaalden om de kerk en de pastorie geheel rolstoeltoegankelijk te maken. Gelukkig had ik die morgen net besloten het bakje met kleingeld in m'n tas te stoppen. De mevrouw bij de collectebus was er heel blij mee (en ik ook want al dat kopergeld weegt best een hoop!).

Terug naar de bloempotjes. Het weer was erg lekker en dus besloten we een wandeling te maken. Daar het probleem met de bloempotjes nog steeds niet naar tevredenheid was opgelost, besloten we naar het tweedehandswinkeltje van St Marks te lopen; een modern kerkgebouw aan de andere kant van de stad waar ze veel voor het armere deel van de bevolking doen. En wat bleek: geen bloempotjes! Gelukkig wel twee grote blauwe soepkommen: that will do! Ook kwamen we nog een wat ouder boekje over zoetwatervissen, een boek met quiltpatronen, een CD van Joan Armetrading en een legpuzzel van 1500 stukjes tegen. En natuurlijk hebben wij ook hier een stukje taart met chocolademelk genuttigd. Alles voor het goede doel natuurlijk!

Nu het bloempottenvraagstuk een min-of-meer passende oplossing had gevonden, konden wij onze aandacht op andere dingen concentreren. Op de terugweg besloten we dan ook het kerkhof te bezoeken... Wij waren nogal benieuwd wat er op de aanplakbiljetten, die aan het hek prijkten, stond. Ze waren van de gemeente en ze waarschuwden ons ervoor dat een groot aantal grafmonumenten verzakt waren en je dus maar beter op de paadjes kon blijven, want anders... Ja, wat eigenlijk? De gemeente gebruikte alleen de vage term 'health and safety risk', dus dat moesten wij nader onderzoeken! Het enige dat wij konden vaststellen is dat sommige graven zo verzakt zijn, dat de laatste dag voor sommigen een makkie wordt...
We kwamen er ook achter dat zo'n begraafplaats een waar paradijs qua inspiratie kan zijn. Patrice wil namelijk graag een engel met een kruis op z'n graf. Dat heeft hij heel precies in z'n hoofd. Daar het in de lijn der verwachting ligt dat ik het monument tzt moet uitzoeken, kunnen we maar beter zorgen dat ik ook weet hoe het er uit moet zien. De ene engel is tenslotte de andere niet! Gelukkig bood deze begraafplaatst engeltjes genoeg. Wat mijn eigen wensen betreft, ik kwam een beetje aan het twijfelen. Ze hebben hier namelijk een soort grind van paarse stukjes glas dat in plaats van de bloemetjes/plantjes op het graf gestrooid wordt. Helemaal mijn kleurtje. Maar uiteindelijk kwam ik toch tot de conclusie dat het plaatsen van mijn urn-met-inhoud bij nacht en ontij in een van de grafheuvels die uitkijkt over Stonehenge nog tot daar aan toe is; het ding vervolgens bedekken met een laagje paarse glasscherven zou wel eens ietjes teveel in de gate kunnen lopen...


Net toen we de begraafplaats weer af wilde lopen, kwam er een grijze eekhoorn (de rode zijn hier bijna allemaal uitgestorven door toedoen van de grijze) uit de boom. Hij sprong van steen tot steen en bleef tenslotte zitten op een stenen kruis om een nootje te eten.

En tot slot nog wat foto's die we tijdens onze wandeling gemaakt hebben:

We beginnen met een foto van ons beiden:

Deze foto is gemaakt in het Local Nature Reserve dat bijna direct achter ons huis begint. Het is een stuk van het dal van de Avon tussen twee van de vijf bebouwde heuvelruggen van Salisbury. Via dit gebied zijn we van onze heuvel naar die van St Marks gelopen.

En dan ligt aan de rechterkant het oppidum van Old Sarum en latere vroegmiddeleeuwse voorloper van Salisbury.

Dit is dan het plaatje recht voor uit met een prachtige, maar dreigende lucht erboven.

En dit is een blik op de wijk waar wij wonen met op de achtergrond de torenspits van de cathedraal.

Zoals jullie zien wonen wij op een heel mooi plekje! Kom zelf maar kijken als je het niet gelooft...

Patrice z'n sinterklaaskadootje

Aangezien Patrice een sinterklaaskadootje heeft gehad, moet dit dus wel betekenen dat hij min of meer zoet is geweest het afgelopen jaar. Hmm, het kan natuurlijk ook zo zijn dat Sinterklaas niet meer zo bij is. Hij is tenslotte al zo'n 1726 jaar oud. Tja, dan verwissel je wel eens een Patrice met een lieve kleine Patricia!

Enfin. Patrice heb ik inmiddels al een week niet meer gezien. Wel een camera op pootjes, zo'n twee meter boven de grond, die alles flitst wat binnen z'n bereik komt. Vooral de katten zijn zwaar de dupe.

Leuk joh!

Sinterklaas goes England

Ik realiseer me dat ik ons blog een beetje verwaarloos heb... Nu maar hopen dat 'ie geen complex krijgt!

Vorige week woensdag hebben we de collega's van Wessex ingewijd in de grondbeginselen van het Sinterklaasfeest. Op 5 december stonden er verschillende bakken met strooigoed en speculaas in de finds room (lekker tussen de scherven en de skeletten). Nou dat leverde een paar vurige 'gelovigen' extra op! Volgend jaar gaan we dan ook zeker in de herhaling!


Normaal gesproken hebben we op woensdagavond altijd onze oefenavond van het klokkenluiden. Nou vorige week dus effe niet... De pub The Tollgate is om de hoek en daar hebben we een heerlijk avondje gevierd met z'n vijftienen (Patrice zat helaas op een opgraving in Herne Bay en is de komende weken door-de-weeks uit huis). En ik maar bang zijn dat ik te weinig strooigoed, speculaas, taaitaai etc zou hebben; bleken die dommerds van te voren gegeten te hebben... Ach ja, het zijn beginnelingen, ze kennen de spelregels nog niet zo goed...

Van te voren waren Margaret, Jackie en Mary wel heel erg geinterreseerd in de precieze afloop van Sinterklaasavond. Toen had ik natuurlijk nattigheid moeten voelen... Eenmaal allemaal present kreeg ik een fles Bailey's in een kattensuprise en Mary las het volgende gedicht voor:

Our Orange friends invited us
to gather here tonight
to celebrate St Nicholas
and also have a bite
We understand the custom
is to write a poem small
to celebrate St Nicholas
so listen, one and all

Our Jessica is into bones
she likes them old, with scratches
she has a lot of animal ones
and tries to find the matches

Patrice is good at digging
he uses trowels a lot
he'd like to find a golden hoard
but usually it's pot

So now we come to goodies
the things we're here to eat
we wonder if they dug them up
from underneath their feet!

A bone for Jessica
cooked in Patrice's pot
it really doesn't matter though
I'm sure we'll eat the lot!

Bovenstaand gedicht zit in een keurig lijstje en ze hebben het elkaar op de hak nemen principe in elk geval goed begrepen. Het was een hele geslaagde avond en er werd dan ook meteen afgesproken vaker zo informeel samen te komen. En op mijn suggestie wordt er dus in januari Juulklapp gevierd. Hoe dat is afgelopen lezen jullie tzt.

From Darkness to Light

Bovenstaande is de titel van de adventsmis in de kathedraal waar wij zondagavond heen zijn geweest. Het is nogal een populair gebeuren en hoewel ze op zaterdag al precies hetzelfde hadden gedaan, werd ons aangeraden ruim twee uur van te voren in de rij te gaan staan. Nou, dat bleek geen slecht idee! De rij begon in de cloisters, dus je stond wel droog. Helemaal vooraan zaten mensen op stoeltjes met een meegebrachte picknickmand! Onvoorbereid als wij waren, restte ons niets anders dan een bekertje mulled wine en een minced pie te gaan halen.
Na een uurtje in de rij te hebben gestaan, gingen de deuren open. Bij elke deur en tussendeur en gangpad werden we door een steward hartelijk welkom geheten. Daar we nogal vooraan in de rij stonden, kwamen we op de derde rij vanaf het koor in het middenschip te zitten. Betere zitplaatsen kun je je haast niet wensen! Toen moesten we nog ruim een uur wachten!
Het orgel begon te spelen en nadat onze dean Joan Osborne even het hoe en waarom had uitgelegd, gingen de lichten een voor een uit totdat het pikkedonker was. Helemaal achteraan werd de adventskaars aangestoken en begonnen de processies van bischoppen, hulpbischoppen en verder religeus grondpersoneel langzaam de zijbeuken in te lopen. Onderweg werden duizenden kaarsjes aangestoken die overal stonden. Ondertussen zong het jongens en meisjes koor van de kathedraal. Het duurde bijna een uur voordat de processies het hele gebouw doorgelopen waren. Ze werden onderbroken door lezingen uit het oude (veel Jesaja) en nieuwe testament en gemeenschappelijk gezongen carols. Het was een hele bijzondere ervaring om zo'n enorm pikdonker gebouw langzaam in een zee van kleine vlammetjes te zien veranderen. En het is wonderlijk hoe stil zo'n 5000 mensen kunnen zijn; je voelt de gespannen afwachting op het moment dat de eerste kaars wordt aangestoken. Vanuit een historisch perspectief was het voor ons ook heel apart om in een middeleeuws gebouw een heel middeleeuws geinspireerd ritueel mee te maken. We kijken nu al uit naar de carol mis vlak voor kerst, de nachtmis op kerstavond en de mis op oudejaarsavond; al is dit vast niet meer te toppen!

X-mas dinner & Carols

Zo. Wij hebben ons eerste kerstdiner achter de rug! Zaterdagavond zijn we met de bellringers naar de Wassailevening van de scouting geweest. Een wassail is een drinkgelag, maar aangezien je zelf je drinken en je glas moest meenemen (wat wij niet wisten...), bleef het binnen de perken. We begonnen met een glaasje mulled wine om in winterse stemming te komen.

Op de tafels lagen de beroemde X-mas crackers. Nooit eentje 'gebruikt' dus werd ik meteen door Jackie ingewijd. Na een luide knal kwam er een balon, een papieren kroontje en een briefje met raadseltjes uit (What do yo get if you cross a piece of bacon with a spaceship? An unidentified frying object!). Dat werd dus een jolige troep volwassenen met papieren kroontjes die druk bezig waren hun ballonetjes op te blazen. Gedurende de avond volgden er vele melige ballongevechten...
Het voorgerecht bestond uit zelfgebakken brood met notenpate en fetasmurrie. Errug lekker! Helaas was het brood zo op en dus maakte Patrice van de nood een deugt en smeerde de zoutjes onder... Tot groot verdriet van allen, mocht onze tafel pas als laatste naar het buffet. Gelukkig was er meer dan genoeg: quiche in vier varianten, pastasla, vruchtensla, groene sla, griekse sla, allerlei koude vleesjes en verschillende sausjes. Wederom, errug lekker.
Tussendoor werden we vermaakt door de plaatselijke jeugd brassband. Ze speelde hele leuke jazzmuziek. We zaten echter in de aula van een voormalige school en het volume was iets te luid voor de ruimte...
Tijd voor het toetje: een enorme taart (bijna een vierkante meter en zeker 20 cm hoog) met vruchtensmurrie of lemon cheese cake. Alles zelf gemaakt door Robert, een bellringer van St Thomas en een voortreffelijke banketbakker. Ondertussen waren alle lootjes voor de verloting verkocht en dus kon het trekken beginnen. Wij hadden zoals gewoonlijk niets, maar dat hinderde niet. Er werd 400 pond opgehaald voor het goede doel (welke weten we eigenlijk niet...).
Ter afsluiting hebben we met z'n allen carols gezongen onder het genot van koffie met minced pie. Tegen een uurtje of twaalf gingen we moe en voldaan naar huis met een enorme doggie bag vol met een enorm stuk taart. Weggooien is immers zonde!