Er is er een jarig....!

More cream tea

De tijd van de goede-doelen-manifestaties, de dorpsfeesten, open tuinen, flower festivals etc is weer aangebroken. Het gaat natuurlijk wel allemaal op z'n brits, dus de kans dat het gebodene wat tegenvalt is ruimschoots aanwezig.

Afgelopen zondag werden we door Less getipt om naar Britford te komen voor het plaatselijke flower festival en dan via Longford Park naar Nunton te lopen en de flowers daar eveneens te bekijken. Klinkt niet echt aanlokkelijk? Mis! Het is heel aanlokkelijk! Je mag namelijk door Longford Park. Dat is de achtertuin van een rijke stinkerd (Earls of Ragnor) en daar mag je normaal niet komen. En van Britford naar Nunton is toch echt wel een eindje; groot park dus.

We begonnen bij de pastorie in Britford met een kopje koffie en een stukje lemon curd cake/fruit cake. Daar troffen we een mevrouw die ons bijna een jaar geleden de weg had gewezen; Engeland is dus net een dorp! Op naar de kerk voor de routebeschrijving naar Nunton. Even vragen dus maar. Schijnbaar keek ik te perplex en sprak ik met een te groot accent en dus verontschuldigde de gevraagde zich en begon heeeeel langzaam te praten! Dat kan echt alleen hier. Maar goed, uiteindelijk bemachtigden we een kaart met routebeschrijving en een volmacht. Even je naam op een lijst invullen; rijke stinkerd wil weten wie er door het park lopen en off we got. Die volmacht was dus nodig om het park binnen te komen....

Het park was heel erg mooi en er was bijna niemand anders op het idee gekomen te gaan wandelen. Daar waar we niet verder mochten, zagen we een enorm slot liggen. Echt een beetje over de top. Maar goed, ook dat zie je hier wel meer (wij wonen immers in de gouden driehoek). Vlak bij de uitgang van het park kwamen we nog een zwaan met jonkies tegen. Hoewel kleine varkentjes piglets, kleine eendjes ducklings en kleine gansjes goslings heten, heet een mini-zwaan dus cygnet, naar het latijn.

Eenmaal buiten het park liepen wij verder in de richting van Nunton church. Ook daar hadden ze weer een pastorie met lekkers. En we werden met smart verwacht, er waren nog niet veel mensen geweest. Twee cream teas dan maar. Helaas hadden ze de melk alvast in de thee gedaan... Gelukkig waren de scones met verse aardbeien wel heel erg lekker. En omdat ze toch nog zoveel over hadden, hebben we ook nog maar een stukje heerlijke carrot cake gegeten. We hebben dan ook bedacht dat 'we eat our way through England' doen!

Poffertjes voor charity

Afgelopen zaterdag was het dan zo ver: het jaarlijkse feest van St Martin. En wij hadden beloofd poffertjes te bakken (meteen verbastert tot 'Dutch pancakes'). Dat werd dus kilos meel, veel eieren en liters melk inslaan. En dan maar bakken. Twee-en-een-half uur om precies te zijn. Maar dan heb je ook wat: zo'n 800 poffertjes! Jackie zou haar magnetron meenemen zodat ze ter plekke even opgepiept konden worden. Klontje boter erbij, beetje poedersuiker erover en klaar is Klara.

Het feest vond plaats in de tuin van de parochie (super groot en heel erg mooi; je zou er haast priester voor worden!). De kraampjes met taart, boeken, rommelmarktspullen en de cream teas waren al opgebouwd. Om drie uur kwamen de schaapjes van Father Keith massaal binnenstromen en konden we beginnen met poffertjes verkopen. Het liep alleen niet zo heel erg goed. Maar wat wil je ook als de meeste van je schaapjes de optimale schlachtleeftijd al veertig jaar geleden gepasseerd zijn? Die eten niet meer zo veel. Bovendien moesten ze kiezen tussen cream tea, taart, poffertjes of popcorn. We hielden dus na zo'n anderhalf uur magnetronnen, tweederde over... Nu is dat natuurlijk niet zo een groot probleem: een bak voor Christina, Father Keith en de kids; een bak voor Ben, een bak voor Jackie, een bak voor Mary en haar vader en de rest lekker voor ons! Maar volgend jaar bakken we minstens de helft minder!


Tja, en dan die andere kraampjes he. Wij hebben samen vier cream teas opgemaakt (telkens een bordje met sandwiches en scones en koekjes erbij). Dus aan ons heeft het niet gelegen dat ze nog wel een heel bejaardenhuis van cream tea hadden kunnen voorzien! Verder hebben we ze ook maar van enkele taarten, boeken, kaarzen en Jezus & Maria afgeholpen. De laatste twee beginnen zich al aardig thuis te voelen boven op de kast. Het zijn twee gipsen beelden die wel een beetje TLC (tender loving care) kunnen gebruiken. Vooral Maria heeft echt betere tijden gekend. Jezus mist alleen wat kleur op z'n Romeinse toga. Tante Miep had hem beslist mooi gevonden; 't is nogal een knapperd! Tries gaat ze binnenkort bijschilderen en dan kunnen ze worden geherhuisvest.

Speciaal voor mama: de tuin!

Busy weekend

Zo, ik heb het wel even gehad met al die pathologisch veranderde botjes uit Emden, dus vetel ik jullie maar eens even wat wij van het weekend gedaan hebben. Op zaterdagmiddag zijn we naar Romsey gegaan. Dat ligt tussen Salisbury en Southampton. Tot onze grote vreugde bleken ze daar een Aldi te hebben... Na uitgebreid te hebben genoten van een van de betere gevolgen van een verenigd Europa, hebben we de abdij bezocht. Voordat Henkie 8 besloot dat hij geld nodig had en dus de kloosters ophief en verkocht, was dit een groot klooster gevuld met Cisterciënzer nonnen. Deze orde is eigenlijk een beetje zielig. In de dertiende eeuw begonnen als een hervormingsreactie op de steeds rijker en corrupter wordende Benedictijnen, besloten de Cistercïenzers het eens totaal anders aan te pakken. Terug naar de armoede. Dus niet langer afhankelijk zijn van giften en nalatenschappen. In plaats daarvan kochten ze land dat ze bewerkten (grote agrarische vooruitgang) en de winst werd weer gestoken in de aankoop van meer land. En daar zit hem nou net het jammere: door al dat land werden ze langzaam aan stinkend rijk! En gingen ze dus steeds meer op de decadente Benedictijnen lijken.

Op zondag besloten wij een dagje vrij te nemen: geen klokkenluiden. In plaats daarvan gingen we met de trein naar Brockenhurst. Dit ligt middenin de New Forest (Engelsen lopen wat achter. Nieuw betekend hier "gesticht in de middeleeuwen"...). We hadden al eens gezien dat je hier fietsen kon huren op het station en dat ze zelfs tendams hadden. Nou, dat werd de perfecte relatietest! Na een paar minuten hadden we uitgevonden dat ik de gangmaakster ben en Tries een setje remblokjes!

We besloten de route naar Beaulieu (Buily of zo iets; ach ja Engelsen) te fietsen. Daar zou een abdij ruïne te bezichtigen zijn. Onderweg kwamen we al gauw de halfwilde paarden tegen die massaal in dit nieuwe bos rondlopen. En een hoop veulentjes dat ze hadden! Zo veel dat ik van mening was dat ze er eentje niet zouden missen. Volgens Tries zou hij/zij niet in de achtertuin passen daar ook kleine veulentjes groot worden. Dat was echter helemaal niet mijn bedoeling... Maar goed, ik besloot toch maar te wachten met het toevoegen van een veulentje aan de vergelijkingscollectie. Tenslotte was het tijd voor cream tea. Bij een boerderij hebben we vervolgens de grootste en lekkerste scones ooit gegeten!

Na de scones kwamen we al vlot bij het bordje Beaulieu. Wij dachten dus dat je gewoon naar een ruïne in het vrije landschap kon fietsen. Mispoets. Het bleek een soort pretpark te zijn met een nogal happige entreeprijs. Maar goed we stonden nu eenmaal in de rij en we waren er nu toch. Dus telden wij de 16 pond 40 neer (ja mam u leest het goed!; en dat was nog exclusief entree voor het nationaal motor museum want dan was het 30 pond 50 geweest!). Eenmaal binnen liepen we direct tegen een deel van het monorail parcour aan. Om even later een oude dubbeldekker met teveel te zware Britten te paseren. Gelukkig zagen we al gauw een ruïne. Het bleek de fulling mill te zijn. Daar verbeterden ze vroeger de kwaliteit van wollen weefsels. Vandaar zagen we de ruïne van de abdij ook liggen. Maar eerst kwamen we nog langs een enorm restaurant, de James Bond Experience, het National Motor Museum, de race simulator, een spelletjes hal en een enorme picnick area. Voor ons een hele vreemde combinatie!

De abdij zelf was er weer eentje van het cisterzïencer-soort. Maar dan wel de grootste die er ooit op het eiland heeft gestaan! Alleen de kerk was al enorm. Ze hadden de contouren heel smaakvol met verschillende soorten steen en beplanting aangegeven en het altaar bestond uit een in blokvorm gekweekte buxus met een eenvoudig houten kruis. In het voormalig woonhuis van de lekenbroeders (analfabeten ongeschikt voor de kerkdienst; een cisterzïenzer-uitvinding; voorheen konden eigenlijk alleen welgestelden hun roeping volgen) was een tentoonstelling over het leven in het klooster ingericht. Vooral de tijdtabel sprak me wel aan: opstaan om vier uur 's morgens en al om 7 uur 's avonds naar bed in de winter! Geweldig ritme voor een ochtendmens! De presentatie van het geheel, inclusief een film met 3D-reconstructie, was heel erg goed. Binnen het kloosterterrein hadden ze ook nog een kruidentuin aangelegd.

Deze foto's zijn genomen vanaf de plek onder de vieringtoren: richting altaar en richting voordeur.

Na het klooster was het tijd voor Palace House. Dit was het manor huis gebouwd aan het eind van de 19de/begin 20ste eeuw door de Montague familie. Hier was nog een tentoonstelling ingericht over de 'hush-hush-troops'. Beaulieu is tijdens de tweede wereldoorlog gebruikt als trainingskamp voor de special forces: spionnen die het de nazi's moeilijk moesten maken. Ze lieten onder andere een film zien met de 'gevaarlijkste vrouw' van de tweede wereldoorlog. Nu was ze natuurlijk een schattig oma'tje van ergens in de tachtig. Maar toen schijnt ze er heel wat omgelegd te hebben!

Via de Mill Pond Walk liepen we weer naar de uitgang. We wilden tenslotte nog meer van de New Forest zien. Op de Walk zagen we nog iets typisch engels: een gedenksteen voor iemand die rond 1100 was omgekomen tijdens de jacht. Dat kan echt alleen hier!

Vanaf Beaulieu fietsten we verder naar de monding van de Solent en het dorpje Bucklers Hard. Wij dachten wederom dat je hier lekker met de fiets doorheen mocht. Maar nee. Het hele dorp is omgebouwd tot een museumpje over de scheepsbouw ten tijde van Nelson en voor bijna 12 pond mag je dat gaan bekijken (mam ik leer het: we hebben het niet gedaan!). Dan maar lekker onze meegebrachte fruitsalade opgegeten en weer verder gefietst. Op de terugweg naar Brockenhurst kwamen we ook nog over een voormalig vliegveld uit de tweede wereldoorlog. Het is nu alleen nog maar een verzameling betonnen paadjes op een open vlakte. Maar wel grappig.

Na zo'n 40 km op de tandem hadden we allebei een beurse kont en werd het tijd om weer op de trein naar Salisbury te stappen.

Race for Life

Nog een paar weken en dan is het 1 juli. En dan ga ik vijf kilometer afzien voor het goede doel: de kankerbestrijding! Naast het feit dat dat voor mij een persoonlijke overwinning zal zijn (ik haat hardlopen!), krijgt de kankerbestrijding hopelijk het vorstelijke bedrag van 250 pond.

Vandaag heb ik op m'n werk een mailtje rond gestuurd met de vraag of mensen wilde sponsoren. En je kunt zeggen van die Engelsen wat je wilt, maar gul zijn ze wel! Neem maar eens een kijkje op http://www.raceforlifesponsorme.org/fairytale. Dus, mocht je er nu achterkomen dat je me nog niet gesponsered hebt, pak dan je creditcard en klik op bovenstaande link.

Zorg dat het thermometertje helemaal rood wordt!

Stimpy's flirt met het hiernamaals

Dat was effe schrikken afgelopen donderdag. Stimpy wilde niet opstaan om te komen eten. Nou, da's heel vreemd! Normaal heeft hij z'n voer al bijna op voordat het in z'n bakje zit. Toen hij eindelijk wel van het bed afkwam, viel die steeds om... Hmm, doet 'ie normaal ook nooit. En tot overmaat van ramp verstopte hij zich eerst onder de bank en toen onder het bed. En als je hem aan wilde raken, begon 'ie te grommen. Dan maar met Wessex een thuiswerkdag organiseren en een afspraak met de dierenarts maken. Het ging hem zienderogen slechter. Het enige wat er nog inging waren stukjes kaas. En zelfs die moest je erin stoppen, halen ho maar. Zelfs Woezel veruilde de gebruikelijk haal voor een lik.
Eenmaal bij de dierenarts bleek dat z'n nieren bijna niet meer functioneerden (totaal uitgedroogd) en vreesden we het ergste. Hij kreeg drie spuiten en moest voor de volgende ochtend zijn opgeknapt. Ik 35 pond armer en een nieuwe afspraak voor de volgdende ochtend. Dagje vrij regelen met Wessex dus maar. De rest van de dag heb ik Stimpy zowat verzopen: kattemelk, water over z'n eten, yoghurt etc. Het beest kreeg echt de pest aan mij... Na een half dagje watergeven, begon hij alweer met Woezel te vechten. Alles weer in orde dus. Dat vond de dierenarts de volgende dag ook. Toch nog maar weer drie spuiten erin en ja hoor, ik weer 35 pond armer!
Geen idee waarom Stimpy zo met het hiernamaals flirte. Hij weet inmiddels allang hoe z'n leven na de dood eruit gaat zien (Woezel ook trouwens). Ja, daar kun je maar beter eerlijk over zijn. Eerst gan ze een paar maanden de grond in. Dan worden ze schoongespoeld. Onderdeeltje per onderdeeltje van een nummertje voorzien en dan de la in. Niks zo leuk als zicht op de eeuwigheid in een la van een vergelijkingscollectie! Ook iets voor u?