Shocking!

Het nu volgende verhaal met bijbehorend beelmateriaal kan door sommige chocolade-liefhebbers als uiterst schokkend worden ervaren. Verder lezen geschied dan ook geheel en al op eigen verantwoordelijkheid! Een gewaarschuwd mens telt voor twee...

Maar laten we bij het begin beginnen. Zo'n kwart eeuw geleden liepen mijn ouders stad en land af op zoek naar een adventskalender die achter elk deurtje weliswaar iets lekkers had, maar dat geen chocolade bevatte. Ik was immers alergisch voor dat spul (wat een geluk dat ik daar nu geen last meer van heb!). Helaas bestonden dergelijke kalenders toen nog niet en dus herhaalde het 'drama' zich elk jaar opnieuw en bleef ik vele jaren adventskalender-maagd (toepasselijke term voor de tijd van het jaar dacht ik zo!).

Zoals gezegd kan ik tegenwoordig rustig een stukje chocolade eten zonder direct aan de sch*** te raken. En dus krijg ik van Patrice elk jaar een adventskalender. Het eerste jaar eentje gevuld met kindereieren. Dat was praktisch: ik de chocolade (want dit soort eet Patrice niet!) en hij het speeltje... Er volgden nog wat varianten en vorig jaar besloot ik er eentje voor hem te maken daar ik het grootste deel van december al in Engeland zou zitten. Zo gezegd zo gedaan. Schoenendoos vullen met reepjes fairtrade chocolade en kleine presentjes. Viel erg in de smaak! Dit jaar wilde ik een adventskalender die we telkens weer opnieuw kunnen vullen. Scheelt afval en bovendien kunnen er dan fairtrade bonbons in. Wordt er tenminste niemand uitgebuit voor mijn verslaving.

Dat werd dus weer een keertje stad en land aflopen voor een adventskalender. Maar het is uiteindelijk gelukt! Het is een prachtige rode kerstboom van stevig karton met 24 kleine laadjes die je, nadat je ze geleegd hebt, kunt omdraaien en weer terugschuiven waardoor een prachtig versierde kerstboom zichbaar wordt! Helemaal super dus! Nou ja, bijna. En nu komt het echt schokkende gedeelte... Patrice wilde dit jaar geen adventskalender. Vond 'ie niet nodig. En ik hem nog waarschuwen dat deze echt alleen van mij was en er niet gedeeld ging worden. Nee, was best; hij hoefde echt niet. Nou, denk maar niet dat je rustig van je bonbon kan genieten als Patrice je met uitgeteerde wangetjes en z'n 'o-wat-heb-ik-een-honger-blik' aan zit te kijken. Dat vroeg dus om drastische maatregelen: