Kerst-Mis

Even ter geruststelling voor de fans van Jessica, de schrijfster van ca. 98% van de blogs, zij zal de komende tijd echt weer gaan schrijven. Zij vond het echter een goed idee als ik dat nu deed. Goed, doen we dat. Het is tenslotte vakantie.

Het is niet te geloven dat er na het shopping gebeuren gisteren al weer zoveel gebeurd is dat we er een blog aan kunnen wijden. Ten eerste is de stol gebakken, waarvoor we zondag hals over kop de kwark moesten halen (en als appendix het tafelkleed). Hij is goed gelukt en erg lekker. Bij het regelmatig kijken in de oven of de stol al gaar was, viel het ons op dat de vochtproblemen in de keuken wel zeer groot werden. We hadden al eerder wat vochtplekken gezien, maar nu liep het water langs alle wanden naar beneden. De vochtmeneer die een paar weken eerder in huis is komen kijken, zei dat het water uit de grond in de muren trok en alleen door dure bouwmaatregelen te verhelpen was. Onze huisbazin was daarover not amused, wat dus betekent dat er niets zal gebeuren. In de -door ons prachtig gerenoveerde!- keuken begon het vochtprobleem nu echter behoorlijk heftige vormen aan te nemen en daarover waren wij not amused. Als noodoplossing hebben we de ramen in de keuken maar wijd opengegooid. Bij een temperatuur die iets boven het vriespunt lag en in een huis waar de temperatuur bijna niet op 20 graden te krijgen is, moet het opengooien van ramen echt als een noodoplossing worden gezien. Wonder boven wonder lijkt het te helpen. De vochtplekken zijn niet meer zo groot en als tweede positief punt sparen we stroom omdat de koelkast niet meer aan hoeft.

Aangezien we vastzitten in Salisbury -de treinen rijden immers niet meer- moeten wij ons in de stad zelf vermaken. Nu is dat geen probleem, want er zijn genoeg dingen te doen. Zo zijn we gisteravond naar de kerstmis in de kathedraal gegaan. Deze vond om half twaalf 's avonds plaats. Even ter informatie vooraf: de kathedraal is de bisschoppelijke zetel van meerdere bisschoppen van Salisbury en omstreken en de dagelijkse gang van zaken in en rond de kathedraal wordt door de dean (in het Nederlands: deken) geregeld.

We arriveerden een half uur van te voren en het gebouw zat al voor de helft vol. We konden midden-achter nog een plekje in het middenschip bemachtigen zodat we nog goed zicht (met onze lengtes meestal geen probleem) en redelijk geluid hadden (het orgel is eigenlijk te klein voor de grootte van het gebouw). Het was weer een prachtige ceremonie. Een van de bisschoppen, compleet met staf en mijter, werd voorafgegaan door een hele reeks bodempersoneel in glimmend goud en daar weer voor het jongens-, meisjes- en mannenkoor. In processie gingen zij door het middenschip en de zijbeuken, gehuld in een zee van wierook, waar Jessica zo van houdt... De dean, mevr. Osbourne, hield een preek zoals dat alleen in Engeland kan. Zij ging in op het middennachtelijk gebeuren, dat mensen dit altijd vreesden en dat dat eigenlijk helemaal niet nodig was. Twaalf uur, spook uur! Haar timing was perfect. Bij de laatste slagen van de kerkklok hield ze haar mond en je kon een speld horen vallen. Zo'n 4.000 Engelsen zaten als verstijfd en ongemakkelijk kijkend op hun stoelen en twee Nederlanders konden hun lachen bijna niet houden. Schit-ter-end!

We hebben hardop meegezongen met de Christmas carols. Aan het einde ging het in processie terug naar de deuren in het westfront. In kaarslicht en wierookvlagen gehuld, doorspekt met gouden glimmers ziet de kathedraal er nog imposanter uit dan anders. Je waant je een beetje terug in de Middeleeuwen. Het enige wat daaraan afbreuk deed, was de kerststal. Elke zichzelf respecterende kerk heeft wel zo'n ding en het lijkt wel of er een competitie bestaat wie er dat jaar de meest afzichtelijke stal kan produceren. Wilhelmshaven voert wel de boventoon met een totaal ongeproportioneerde os en ezel in een Zwitsers chalet, maar Salisbury Cathedral kan er ook wat van. Levensgrote witte papiermache engelen hangen in de viering met een dito kerstgebeuren daaronder. Het zal wel Kunst zijn, maar ook een kwelling voor het oog.

Bij de uitgang kregen we een hand van de bisschop en de dean en ging het naar huis, alwaar we de stol hebben geproefd. Die was, zoals gezegd, erg lekker. Vanochtend zijn we dan weer vroeg opgestaan omdat we moesten bell-ringen. We waren maar met ons vieren en het luiden ging niet zo goed als gisteren. Maar ja, vier klokken luiden is nu eenmaal een stuk moeilijker dan zes!

Merry Christmas!