Op jacht met Jessica

Op tweede kerstdag, hier boxing day genoemd (afgeleid van een oud gebruik: op deze dag gaf de heer des huizes zijn personeel een Christmas box, een kerstpakket dus), hadden we de mogelijkheid een Engelse gewoonte van dichtbij te bekijken. Er vinden op kerstpakketdag meerdere eigenaardigheden plaats. Zo worden de kerstspullen in de winkels met enorme kortingen verkocht en als je het een beetje slim aanpakt kan je dus nu alvast je kerstspullen voor volgend jaar kopen en dat voor de halve prijs. Een beetje op de penny lettend Engels persoon ligt dan met Kerst voor de deur van de grote warenhuizen om op tweede kerstdag zijn of haar slag te kunnen slaan. Dat lijkt me echt de ultime kerst... Dit hebben we overigens van horen zeggen, van Jackie, de tower captain. Zij en haar man kwamen ons 's morgens ophalen om op jacht te gaan. Niet op koopjes maar op groot wild.

In Engeland heb je voor- en tegenstanders van de jacht. In voorgaande jaren is de traditionele jacht op tweede kerstdag vaker veranderd in een jacht van de anti-jagers op de jagers. Dit is natuurlijk een beetje vreemd, aangezien de anti-jagers hierbij in jagers veranderen en de jagers in gejaagden. Om dit nu te voorkomen vindt de verzameling van jagers tegenwoordig op prive-grond plaats waar men de jagende anti-jagers op wettelijke gronden kan weren. Het prive-terrein was het manor Odstock en wij werden goedgekeurd naar binnen te mogen.

Nu hoor ik jullie al denken: Jessica en Patrice houden van jagen! Zij vinden het goed dat onschuldige konijntjes zoals Flappie zomaar worden afgeknald! Maar nee, dat is onzin. Het wild (met name fazanten) wordt speciaal voor de jacht gefokt en als ze daarna op het bord belanden, kunnen we er wel mee leven. Er zijn evenwel ook jagers die jagen om het jagen en het geschoten wild daarna laten begraven. Daar zijn we het niet mee eens. Het soort jacht wat hier bedreven werd, was van een ander laf soort: de drijfjacht. Paarden en honden drijven het wild op en jagers schieten het en masse af. Wat er later met het wild is gebeurd, weten we niet. We gingen alleen mee omdat het een Engelse traditie is en wij Feldforschung konden bedrijven.

Gelijk bij binnenkomst op het landgoed werden we omgekocht met Portwijn en minced pie (alweer zo iets vreemds; letterlijk vertaald zou minced pie een "gehakt taartje" zijn, maar in plaats van gehakt zitten er in sterke drank gewelde rozijnen en andere vruchten in). Om me er van te vergewissen dat men mij echt probeerde om te kopen, heb ik nog een paar extra minced pies gegeten. En hoewel ze goed smaakten, kan de drijfjacht mijn goedkeuring nog steeds niet wegdragen.



Als een van de eersten kwam de Lord of the Hounds aangereden met in zijn voetzog een kennel blaffende viervoeters. Hij was gekleed in hunting pink, wat logisch genoeg rood is. Het blijven natuurlijk Engelsen... In de loop van het volgende half uur kwam het veld steeds voller te staan met paarden en ruiters van allerlei allooi. Er waren grote en kleine paarden, Engelse Shires (een soort Belg, maar dan wat kleiner) en pony's. Ook waren er mannen, vrouwen en kinderen. De kinderen waren net als de ouders netjes in Tweed uitgedost en droegen allemaal een kogelwerend vest. Geweren hebben we niet gezien. Deze mensen drijven het wild alleen maar op. Na een stoot op de hoorn vertrok de hele stoet, de honden voorop, en was het ook voor ons voorbij.