Little Britain

Zo, tijd voor een up-date vanuit het 'veld'. Tja, het voelt hier soms net alsof je een anthropoloog bent die een of andere veldstudie naar het gedrag van de doorsnee Brit doet... Zo hadden we vorige week de eerste bijeenkomst van het 'Green Team'. Dat is een groepje Wessexianen die gaan proberen het bedrijf milieuvriendelijker te maken. En dat is hard nodig! Zo kopen ze hier rustig nog steeds apparaten die op batterijen werken. Het beste voorbeeld zijn wel de weegschalen die op mijn afdeling worden gebruikt. Ze werken op batterijen waarvan geen oplaadbare varianten bestaan. We hebben er zes en die moeten zo ongeveer elke maand nieuwe batterijen... Dat tikt lekker aan. En dan kun je in de UK dus nergens je oude batterijen inleveren... Jullie begrijpen, ze hebben mij lid-geluisd van het groene groepje! En dus neem ik nu trouw elke morgen om zeven uur de meterstand op zodat we over een tijdje kunnen zien of onze maatregelen ook zin hebben. Zo gaan we spaarlampen gebruiken, mensen erop wijzen dat ze 's nachts hun monitor niet aan laten staan, papier recyclen, efficienter met het verwarmingssysteem omgaan etc. Allemaal dingen die men op het continent zo'n 15 jaar geleden al heeft aangepakt!
En dan nog een mooie. De mensen hier hebben per hoofd van de bevolking de meeste schulden (excl. hypotheek!) van heel Europa. Nu hebben wij een creditcard en die heb ik op de laagst mogelijke limiet laten zetten: 500 pond. Ze trekken geen rente van mij, want ik betaal meteen alles terug en het ding dient alleen voor onze groene groente/fruit box, want die kun je niet op een andere manier betalen. Dat vindt de bank dus eigenlijk helemaal niet zo leuk: ik moet en zal immers schulden maken! En dus gebeurd het elke paar maanden dat ze automatisch en ongevraagd mijn limiet naar 1000 pond opkrikken. Dan bel ik ze maar weer op en vraag of ze dat alsjeblieft weer terug willen draaien. Dan wordt er ook altijd gevraagd waarom ik dat extra geld niet wil hebben. En op mijn antwoord dat ik niet in de schuldenval wil trappen, wordt altijd zenuwachtig gelachen... Ach, ja Britten!
Van het weekend hebben we overigens onze tocht van een paar weken geleden voortgezet. Nu zijn we wel, weliswaar niet droog, in Bishopstone beland. Onderweg nog een praatje gemaakt met een aardige local en twee leuke kerkjes bekeken. De meesten worden eigenlijk niet meer gebruikt. Niet alleen het kerkbezoek in de laatste decennia nam af, ook het feit dat veel kerkjes al erg oud zijn (11de-13de eeuw) en er in al die eeuwen wel het een en ander veranderde (de pest roeide een dorpje uit, gigantische stenen kerk bleef in de middle of nowhere staan etc.) heeft hier aan bijgedragen. Zo staat het kerkje van Stratford Tony echt helemaal leeg. Het ligt op een heuveltje tussen een paar boerderijtjes. Het heeft niet eens een verharde toegangsweg. Nu gaan ze er waarschijnlijk woningen in maken. En dat is hier hard nodig met al die woningnood. Eenmaal in Bshopstone kwamen we er trouwens achter dat het gezochte Cream Tea cafe daar niet was. Dat ligt in Fonthil Bishop en da's net iets te ver fietsen... Toen op de terugweg maar naar de Cathedral. Helaas hadden wij effe niet bedacht dat het toeristenseizoen weer is losgebarsten: weg lekkere jam, fruit scones en clotted cream. I.p.v. hadden ze ongezoete slagroom, jam uit een pasticje en plain scones. Stomme toeristen!
En toen zijn we gister naar de bedankmiddag van de Trussel Trust geweest. Dat is de plaatselijke Dabar voor de apo's onder de lezers. Wij hadden voor de kerst meegedaan aan hun schoenendozenactie en nu lieten ze een presentatie van de uitreiking van de dozen in een weeshuis en een aantal Sinti/Roma gemeenschappen in Bulgarije zien. Echt heel ontroerend! Na afloop hebben we nog een tijdje met de vrijwilligers en andere belangstellenden staan praten. Natuurlijk op de good old englische manier: met thee en zelfgemaakte taart! Ik kan niet wachten totdat m'n proefschrift klaar is, dan word ik namelijk ook vrijwilliger bij de Trust!

Zo, dan gaan we nu maar eens aan dat pr#$%^&* van mij....