Overstappen op Leeds ging gelukkig goed, al is het er wel echt Engels. Het station doet een beetje aan Dresden denken. Alleen heb je hier op hetzelfde peron de sporen 8a en b, 9a en b, 10a en b en 11a en b. Zo lang is het station. Best verwarrend de eerste keer! (kijk je namelijk als je bij het bordje 10 staat naar rechts, zie je geen 11 maar 12; ik moest dus op 11 zijn...). Vervolgens lekker met de boemel naar Bradford. Eenmaal daar, kon ik de weg niet meteen vinden. Voor het gemak lopen de snelwegen haast door het voetgangersgebied... Probeer dan maar eens over te steken... Naast de monsterlijk lelijke ijshockey hal lag de straat naar mijn guest house Ivy. Beetje aftands buurtje met prachtige maar vervallen grote victoriaanse stadshuizen met dichtgespijkerde ramen. En de straat bestond dus uit keien! En dan zit je dus middenin de grote stad! Gauw naar binnen.
Binnen kreeg ik een prachtige kamer in echte Engelse trut-stijl. Geweldig! Sommige dingen waren gloednieuw toen m'n oma een jaar of 10 was... Maar het was heel erg schoon en had een super sfeertje. Toilet en badkamer waren op de tussenverdieping (net als oorspronkelijk in de huizen in WHV). Het was nog te vroeg om te gaan slapen, maar ik was te moe om de snelweg weer over te steken en de stad te gaan verkennen. En dus knipte ik de tv aan (model eerste kleurentelevisie prototype).
Gelukkig werd de flauwe engelse commedie al gauw vervangen door een stukje entertainment van het hoogste niveau: een muis. Het beestje was van het zeer ondernemende type en kroop eerst maar eens in de prullenbak. Toen waren m'n schoenen aan de beurt en toen m'n tas. Helaas, niks van muis' gading. En m'n fototoestel stond natuurlijk daar waar muis liep. En een carriere als model-muis zag het niet zitten. Het spurte weg naar z'n holletje achter de staander van de wastafel (ja mam, zo'n mooie grote ouderwetse!). Ik vond het best sneu dat het beestje nu met een halve hartverzakking en hongerig in z'n holletje zat en besloot er eens wat aan te doen. Zakje suiker geleegd op een schoteltje en kuipje melk er naast. Helaas, muis liet zich niet meer zien. De volgende 10 uur hield ik mij intensief bezig met het bestuderen van de binnekant van m'n oogleden...
De volgende morgen bleek dat muis ook niet stil had gezeten. Op naar de badkamer. Dat bleek er een van het letterlijke badtype: geen douche alleen een warme en een koude kraan en een reuzachtig bad. Dat leek me een beetje veel van het goede en dus deed ik een hazenwasje. Als je weet dat je een workshop gaat krijgen van iemand die complete vissen eet en dan z'n eigen poep uit elkaar gaat pluizen opzoek naar diezelfde vis, leek een beetje lichaamsgeur me niet zo belangrijk!
En dan het belangrijkste deel: het ontbijt. Ik had me voorgenomen een zogenaamd SAWW-weekend in te lassen (schijt-aan-weight-watchers-weekend). En dus heb ik heerlijk naast m'n bordje paardenvoer, twee toast met jam en nutella gegeten. En dat alles met een vrijdoos van een zwarte kat op schoot. Mevrouw was niet weg te meppen! Het ontbijtmeisje maar netjes opgebiecht dat ik een nachtelijke bezoeker had gehad. Het kind raakte helemaal in paniek. Het hielp ook niet echt dat ik zei dat het muisje meer te bieden had dan de tv en dat ik het een heel cute beestje vond... Ze vond het echt heel erg. Ze hadden de laatste weken echt een plaag daar de huizen rondom bijna allemaal leeg stonden en als illegale afvalstort werden gebruikt. De kat had inmiddels zo de buik vol van al die muizen, dat ze ze niet meer echt ving. Tijd om m'n spullen te pakken en de stad te gaan verkennen. De workshop begon toch pas om half 11.
Nou, aan Bradford mis je dus niks. Het is eigenlijk een middeleeuwse stad die pas echt belangrijk en rijk werd door de wolhandel in de 18de en 19de eeuw. Toen hebben de Victorianen de stad ook maar eens even gepimpt. Het stikt er dan ook van de hele imposante grote stenen en bakstenen gebouwen ala Duitsland. Alleen zijn ze in Duitsland leuk roze, lichtblauw, groen en geel. Hier niet. Hier is alles bruinig of grijzig. Geen stukje middeleeuwse bebouwing meer te zien. Zelfs de cathedraal uit 1300 hebben ze onder handen genomen. Die is alleen van binnen mooi met een verlaagd houten plafond met prachtige bonte engeltjes. Het orgel klonk ook wel aardig. 
Op weg naar m'n slaapplek had ik al bordjes zien staan met de naam 'Little Germany'. Daar wilde ik het mijne van weten. Het bleek de wijk te zijn die naast de cathedraal ligt. Geen idee waarom het kleinduitsland heet overigens. Het ziet er net zo uit als de rest en er zijn geeneens apotheken of bakkerwinkels op elke straathoek... So much for little Germany. Pap, het is overigens wel een paradijs voor u. Heel Bradford eigenlijk. Veel gebouwen worden uitegruimd en de befaamde containers staan haast in elke straat. En nee ik had geen plekje meer vrij in m'n rugzak...!
Toen ik van kleinduitsland naar de campus liep, kwam ik nog wel aan een duits-evangelische kerk voorbij. Tegenover lag een oud badhuis dat nu als pub dienst deed. De campus was redelijk groot (niet zo groot als Leicester). Hier doen de studenten alles op de campus: leren en wonen. Ze hadden er zelfs een faculteit voor peace studies. Zodra ik m'n kaartje tevoorschijn haalde om te kijken of ik nog goed liep, had ik al een aardige mevrouw met een velletje zo donker als koffie-zonder-melk naast me staan die vroeg of ze kon helpen. Dat is hier de normaalste zaak van de wereld. Bovendien is het hier vaak zo: hoe minder melk in de koffie; hoe hulpvaardiger.
Het weerzien met collega's was erg leuk! Inmiddels is het een behoorlijk hechte groep die veel literatuur en ongepubliceerde gegevens uitwisseld; student, professional en professor! Moet je voor de grap eens in Duitsland proberen...
We begonnen de dag met een college over vissen door Bone Jones (de man van de poep). Ik heb zelden zo'n goed college gehad. Na een minuut of 15 vroeg hij of we ons al verveelde en of we geen zin hadden in een beetje entertainment. Huh? Toen deelde hij aan de ene kant van de groep een sleutelhanger van een hamerhaai met een lampje uit en aan de andere kant een trekhaai die onder veel kabaal een zwemmer opvrat... Weer 15 minuten later commandeerde hij de voorste rij de tafels leeg te ruimen en naar elkaar toe te schuiven want nu was hij bored en kon wel wat entertainment gebruiken. Daar kwamen twee opwind-vissen op tafel die elkaar achterna zaten en waarvan de grotere de kleinere opat. Tja, archeozoologie is dus niet geheel en al ongevaarlijk voor de psyche...
Na een heerlijke lunch met heel veel sandwiches en taart, was het tijd voor wat praktisch werk. Enorm veel geleerd, zakje bot mee naar huis en over zes maanden is de volgende workshop. Het eerste stukje naar Leeds kon ik lekker samen treinen met Gill die in Leeds woont. Vervolgens had ik in Leeds ruim een uur en besloot ik de stad maar eens te gaan verkennen. Ook deze komt definitief niet op de lijst Try before you Die... Het is er wel iets levendiger dan in Bradford, maar de bouwstijl is hetzelfde. Dan maar lijdzaam de tijd doden op het station. Gelukkig. Millie's cookies bood uitkomst. Ik bestelde er 18 (het maximum dat je meekrijgt, zo populair zijn die dingen) voor Patrice. Ze moesten alleen nog even afgebakken worden en afkoelen... Maar met een sprintje haalde ik toch nog net de trein. Zes uur later rolde ik er weer uit. De koekjes zijn overigens niet oud geworden... Maar wat wil je dan ook met smaken als double chocolate, white chocolate chip, very ginger, white cherry etc!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten