Cool: dit is post nr 100!

Jaja, zoveel hebben wij al gepubliceerd op onze digitale uitlaatklep. En jullie gelezen natuurlijk, hahaha! Maar goed, terug naar Litouwen. Ik heb jullie immers beloofd dat het fietsdrama nog een vervolg zou krijgen. Maar eerst zal ik eens vertellen hoe het congres over de zielige zieke diertjes verlopen is...

Wij moesten ons donderdag om 12:00u melden bij de veterinaire academie van Kaunas voor het congres. Dus dan zoek je het hoofdgebouw op en ga je de mensen achter de balie lastigvallen. Die zullen immers wel weten waar zo'n internationaal congres plaatsvindt... Nou nee. En alweer sprak men geen engels, beetje lastig dus. Maar niet getreurd, er lopen immers hordes studenten rond. Dan die maar eens vragen. Tja, tot onze grote schrik spraken die ook geen engels. En niemand wist iets over een congres. Gelukkig spotte ik al gauw een mede-zooarchaeoloog en konden we samen litouwers lastigvallen. Met weinig resultaat. Uiteindelijk zijn we maar de campus opgegaan en elk gebouw gaan controleren. Gelukkig kwamen we toen nog meer soortgenoten tegen en uiteindelijk kwamen we bij het goede gebouw terrecht. Daar bleek ik niet op de lijst te staan. En da's knap, want ik heb uitgebreid gecorrespondeerd met de organisator over de betaling (die helemaal goed verlopen is dank zij mijn papa). Dus kreeg ik geen naamplaatje; kon zeuren wat ik wou (verstonden ze toch niet!). En hoewel ik zoals gewoonlijk snel vriendjes maakte en een hele hoop geleerd heb, was het congres op zich erg slecht georganiseerd (met uitzondering van het eten en vooral drinken dan!). De organisator was meestal niet aanwezig omdat hij een electricien over de vloer kreeg. Bovendien had hij er toch weinig aan gehad, want hij sprak nauwelijks engels. En da's lastig als de voertaal engels is... Wel werden we vermaakt met een echte litouwse zang- en dansgroep. Heerlijk! Wat ongeloofelijk afgezaagd. Ik was zo blij dat ik de dans letterlijk tot drie keer toe ontsprongen ben. Al dat geknuffel en gekontenbonk; helemaal niets voor mij! Het diner was een echte aanrader met veel echte litouwse hapjes en drankjes. Ze zijn voornamelijk gek op vlees en kaas. En alles is lekker vet. En natuurlijk heb ik ook kwas gedronken. Dat is een volksdrank gemaakt van brood en rozijnen. Ja, lol hebben we wel gehad!

De campus lag vlakbij Robinzonada en dus hebben we op de laatste dag van het congres nog maar eens geprobeerd een fiets te huren. En.... het lukte! Na lang proberen, hadden ze eindelijk twee fietsen gevonden waar wij min (Tries) of meer (ikkus) op pasten. Het waren van die lekkere ouderwetse mountainbikes zonder enig comfort en gemaakt van massief ijzer ipv aluminium. Volgens de VVV zou het 7 pond pp per dag kosten, maar we werden afgezet en betaalden een tientje voor alleen de middag pp. Oh ja, het huren op zich heeft ruim een uur geduurd, service staat hier nu eenmaal niet hoog in het vaandel...

We besloten nog een keer richting het stuwmeer te gaan. Er loopt een prachtig geasfalteerd fietspad vanuit de stad langs de rivier de Nemunas naar de stuwdam. Een heel stuk is zelfs aangelegd met Europees geld. Alleen jammer dat die litouwers er het equivalent van drie glasbakken op hebben uitgestrooid... Een wonder dat onze bandjes het gehouden hebben (kon niet gezegd worden van onze billetjes, man wat reden die fietsen slecht!). De gedeelten die we over de weg moesten fietsen waren trouwens goed te doen, de auto's houden prima rekening met je!

Eenmaal weer bij het meer en het klooster, hebben we eerst een kijkje genomen bij de Jachtklubas. Nou, niet voor ons soort mensen dus. Hier vermaakt zich te rijk en verwend Litouwen. Dan maar lekker langs het meer wandelen en een paar mooie foto's maken. We hebben de dag afgesloten met een heerlijke kebabas. Was wel effe lastig om zo'n ding te bestellen, vooral als de inheemse bevolking graag wil voordringen omdat ons gestuntel te lang duurt...

De terugweg was echt een martelgang, maar we hebben het gehaald. En wat we ervan geleerd hebben? Nou, iets wat we nog vaak zouden zien in Litouwen (en wat we al vaak hadden gezien in soortgelijke landen): men pompt ergens geld in, maar is vervolgens niet in staat of bereid om de zaak te onderhouden. Zo waren de fietsen bij Robinzonada gewoon op een hoop gekwakt en dat terwijl er plek genoeg was om ze netjes naast elkaar te zetten. Ook het abnormaal vele glas op het prachtige fietspad was doodzonde. Wij zeiden dan ook tegen elkaar: armoede is deels een keuze. Eigen rotzooi opruimen kan immers iedereen!