maandag, november 17, 2008

Dorp aan de rivier

Of is het een stadje? Nee, dat denk ik niet, daarvoor is het veel te klein. We hebben het over Bradford on Avon, een dorp aan de bovenloop van de rivier de Avon, jullie weten wel, dat watertje dat quasi door onze achtertuin loopt en er voor zorgt dat we een fantastische verzameling schimmels in huis hebben. Jessica had in haar vrije tijd (vraag me niet wanneer dat is, want ze is altijd bezig) lopen of zitten denken wat we zouden kunnen gaan doen in het weekend. Ik zou namelijk komen. Om te voorkomen dat ik zou gaan tegensputteren had ze mij een dag tevoren een mail gestuurd met een gedetailleerd dagschema. Dan kon ik vast wennen aan het idee. We zouden naar Bradford on Avon kunnen gaan omdat het daar heel erg mooi moest zijn. Ik had er geen bezwaar tegen maar hield uiteraard een slag om de arm door te stellen dat het dan wel mooi weer (=droog) moest zijn omdat ik geen zin had om als een verzopen kat over modderige weggetjes te banjeren.

Zo gezegd, zo gedaan. Het weer zag er goed uit, herfstig, veel wolken en een waterig zonnetje dat door de wolken probeerde te komen. 's Morgens op een normale tijd gingen wij dus naar het station. Ik had me voorbereid op een dag wandelen in de natuur, had dus mijn wandelstappers aangetrokken en mijn fleece-jas. Jessica daarentegen had onder het dagje uit naar Bradford on Avon waarschijnlijk heel iets anders verstaan. Zij was in net. Dat wil zeggen schoen met hak en nette jas en ook de rest om door een ringetje te halen. "Je hebt me de hele morgen al zo zien rondlopen en dan trek je zo iets aan?", klonk daarna het verwijt. "We gaan toch wandelen?" was daarop mijn antwoord. "Dan kan je toch wel wat nets aantrekken? Moet je eens zien hoe we er nu bij lopen!' kaatste Jessica terug. Daarover had ik mijn twijfels. Misschien dat het Jessica zou lukken om op modderige paadjes schoon te blijven, mij zeker niet. Al op de eerste dag van een opgraving zie ik er vaak al als een modderzwijn uit. Niet omdat ik dat leuk vind, het gebeurt gewoon.

Na nog wat gesputter kwamen we daarna op het station en nadat de trein gekomen was, wrongen we ons in de overvolle trein. De Engelse spoorwegmaatschappijen hebben namelijk een nieuwe strategie ontwikkeld om het rendement te verhogen. Als een trein te veel lege plaatsen telt, wordt er gewoon een wagon afgekoppeld. Een lijn is pas rendabel als mensen in het gangpad moeten staan en over koffers en dergelijke moeten klimmen. De trein die wij hadden was nog niet optimaal ingezet, maar het kwam in de buurt. Jessica vond een zitplaats naast een mevrouw die haar alle bezienswaardigheden in Bradford on Avon opsomde die wij beslist moesten gaan bekijken. Heel leerzaam dus. Ik had een plaats gevonden tussen een stel pubers die met hun ouders naar Cardiff moesten. Dat was niet zo leerzaam en evenmin ontspannend. Zij speelden een soortement van galgje maar dan op de moderne methode, dat wil zeggen met de spelcomputer. 40 minuten later mochten we ons weer uit de trein wringen, die ondertussen nog voller was geworden.

Bradford on Avon. Op goed geluk liepen we de parkeerplaats voor het station af, want zoals gebruikelijk was er geen plattegrond van het dorp of een bordje met "centrum" te vinden. Dat bleek ook niet echt nodig te zijn aangezien de uitgang van de parkeerplaats aan de rand van het dorp lag. Ons eerste doel was koffie. Bij de brug zou een fairtrade restaurantje moeten staan dat heel goed zou zijn. Dat konden we niet vinden. Wel vonden we een ander geschikt lokaal, dat ook goede koffie c.q. chocolademelk en taart verkocht. Hiermee gesterkt begon de verkenningstocht door Bradford on Avon. Dit was het wandelen dat Jessica voor ogen had gehad: winkel in, winkel uit, winkel in, winkel uit. De rugtas werd voller en voller en ook mijn handen kregen snel tassen te dragen.

Ondertussen weet ik een beetje hoe ik mij moet gedragen als Jessica op het punt staat om iets aan te schaffen. Toch gebeurt het niet vaak dat ik haar van de koop weerhou, omdat een nee van mij kant er namelijk altijd toe leidt dat ik mij er voor de rest van de dag voor moet verantwoorden. Dan is het energetisch meer verantwoord om gewoon met de koop in te stemmen. Tot op een zeker punt. Dat is, als het mee te zeulen extra gewicht meer energie gaat kosten dan het verzinnen van treffende argumenten. Praktisch betekent dit dat er na een aarzelend begin veel wordt ingslagen, waarna onze koopkracht als een normaalcurve afneemt.

Na het inkopen volgde het verkennen van het cultureel erfgoed. Dat lag meer in mijn straatje. We begonnen met een Saksisch kapelletje. Een prachtig exemplaar, en Romeins aandoend. Zo zullen de eerste kerkjes op het vaste land er ook hebben uitgezien. Alleen vinden we daar alleen de plattegronden van terug. Hier stond er nog eentje. Natuurlijk behoorlijk gerestaureerd, maar toch. Vervolgens liepen we naar de Tithe Barn, een middeleeuwse graanschuur waar de tienden, de middeleeuwse belasting, in de vorm van graan en andere goederen werd opgeslagen. Deze was ook mooi met zicht op de prachtige houten spanten.


Omdat het ondertussen licht was gaan spetteren, zagen we van een wandeling langs het water af en zijn in plaats daar van de rest van het stadje gaan bekijken (ja, volgens de internet encyclopedie is Bradford on Avon toch een stad en wel de kleinste van Wiltshire). Dat was relatief snel gedaan, want zoals gezegd, het was behoorlijk klein. We besloten daarom maar naar huis gegaan. Niettemin, weer een geslaagd dagje uit.

dinsdag, november 11, 2008

Britain at its best!

Vandaag toch zo iets kroms gehoord! Als je hier je rijbewijs haalt, dan mag je tijdens het lessen niet op de snelweg. Dat mag pas nadat je je rijbewijs hebt. Net als rijden in het donker of onder akelige weersomstandigheden... Maar geen nood, je kan daarna nog een paar extra lessen nemen om ook dat deel van het rijbewijs onder de knie te krijgen. Rare jongens hoor die Britten!

Maar goed. Afgelopen weekend heb ik maar eens Patrice z'n optrekje in Nottingham bekeken. We gaan die plaats nu omdopen tot 'net-niet-stad'. Ik zal jullie nu in ongeveer 30 min uitleggen hoe dat zo komt (grapje, 28,5 min!). Allereerst, Patrice woont niet in Nottingham zelf, maar in Beeston, een er aan vast gegroeid dorpje. Op nog geen vijf minuten lopen van het station staat een rijtje prachtige grote Victoriaanse stadshuizen met op de benedenverdieping een erker. En in een van die kamers-met-erker op de benedenverdieping woont Tries. De kamer is ongeveer 13 à 14 vierkante meter groot en heeft een normale Nederlandse plafondhoogte (hier aan de Middleton Road is het maar net iets over de twee meter...). Centrale verwarming en dubbel glas zijn ook aanwezig. Klinkt leuk op papier, maar gelukkig hebben de Britten het weer weten te vern..ken. Het slotje op het kiepraam kon alleen geplaatst worden als het raam permanent op een kiertje staat! Ja, ja, techniek in de hand van een Brit staat voor niets! Bovendien kent de centrale verwarming voor het hele huis maar twee standjes: aan of uit. Om geld te sparen, gaat het ding vooral uit. En als 'ie dus aan springt, duurt het heel lang voor het warm is. Nu zou je daar natuurlijk zo'n handig computergestuurd kastje voor kunnen kopen die de minimale temperatuur pak 'm beet op zo'n 17 graden houdt. Maar da's natuurlijk het werk van de duivel...

Verder staan er in de kamer een bureau, een ladenkast, een kledingkast en een bed. En dat bed haten we. Toen Patrice de kamer kwam huren, werd met de eigenaar overeengekomen dat er een tweepersoonsslaapbank in zou komen te staan. Ik zou immers ook af en toe langskomen. Helaas werd dit weer zo'n typisch Brits iets: ja zeggen en iets anders doen (ik zweer je, de Arabieren hebben dit overgenomen ten tijden van het Mandaat!). Er staat dus nu een bed 1.20 breed en 1.90 lang. En hoewel wij niet bepaald dik zijn, is 1.20 breed toch een beetje te weinig. Zeker als je bedenkt dat die man van 1.96 m z'n knieën moet optrekken om in een bed van 1.90 m geen kouwe voeten te krijgen. Nu gaan we de huisheer maar vragen het ding te verwijderen en kopen we zelf wel een Beddinge bij IKEA Nottingham.

Maar goed. Patrice deelt z'n huis met nog drie anderen: Kim (India), Roderigo (Columbia) en Jason (Engels). Lekker internationaal gezelschap dus. En je zou het niet zeggen, maar mijn mannetje stoort zich aan de afwezigheid van enig hygiëne-besef bij z'n mede-bewoners. Jarenlange training binnen het huwelijk kan dus ook zo z'n nadelen hebben...


Enfin. Na Stimpy, die ik had meegenomen, van eten te hebben voorzien, liepen we een rondje door Beeston. Leuke winkelstraat met een paar interessante winkeltjes: een grote fairtrade lifestyle winkel, een grote organische winkel, een Oxfam en verschillende tweedehands boekwinkeltjes. Op de markt was een Franse markt aan de gang en dus hebben we meteen maar even een pannenkoek uitgeprobeerd. Na wat geshop, ging het weer huiswaarts.

's Avonds zijn we uit eten geweest in The Library. Een leuk modern restaurantje met heerlijk eten. Naast ons zaten Hazel en Ian, beiden emiritus professoren van de universiteit. Verfrissend wereldwijs en eens niet behebt met een eiland-tunnel-blik hebben we de avond al discussierend doorgebracht. Ze zijn er gewoonlijk elke dinsdagavond, dus dat moet nog wel een keer te timen zijn!

De volgende dag zijn we Nottingham in gegaan. Dat was volgens Patrice zo'n driekwartier à een uur lopen... Ja, met zevenmijlslaarzen wel. Kleine meisjes doen er al gauw anderhalf uur over. En dat in SBW (Standard British Weather = regen). Eenmaal in Nottingham, wilde dat kleine meisje wel iets drinken en even plassen. Nou, dat was even zoeken. Niks geen leuke cafeetjes. Alleen een hoop Starbucks and the like. Dan maar naar O'Briens, weet je tenminste wat er in de koffie zit. Na de koffie op naar de VVV om te kijken of er nog iets leuks te beleven viel in Nottingham. Dat werd een teleurstelling. Geen stadswandelingen door historisch Nottingham; wel werd ons duidelijk dat Nottingham de shopping metropool van de Midlands is. Nu houd ik best van shoppen, maar dan niet in van die superdure merkwinkels. Nergens waren de charityshops of de tweedehands boekwinkeltjes te zien. Geen leuke kerkjes of musea. Helemaal niets! Na wat stroopwafels en gevulde speculaas te hebben ingeslagen op de internationale markt, besloten we maar terug te gaan naar Beeston (met de bus, joepie!).

Eenmaal terug in Beeston, hebben we de Oxfam, de fairtrade en de boekwinkel maar eens flink onder handen genomen. Een verademing vergeleken bij de kouwe kak in Nottingham. Een paar pond lichter ging het vervolgens weer huiswaarts. Met een geroosterd bammetje met honing op het bed hebben we toen nog lekker een beetje televisie gekeken. Je moet je tenslotte terdege voorbereiden op weer een nacht niet lekker slapen...


Voor de volgende morgen hadden we een tripje naar Wollaton Hall gepland. Dat zou een groot landschapspark met herten en een kasteel zijn op loopafstand van Beeston. Nou dat loopafstand klopte wel en herten hadden ze er ook. De andere beschrijvingen in het foldertje wat minder. Zo zou er een gerestaureerde keuken uit de Tudor periode zijn en een natuurhistorische verzameling van nationaal belang. Beiden vielen enorm tegen! Nu hebben we die ervaring al vaker gemaakt hier in Engeland. De foldertjes zijn mooi, maar de werkelijkheid bijna altijd een slap aftreksel. Zo begonnen we met een rondleiding door het gebouw. De gids had een prachtige jurk aan uit de Tudor periode, maar bleek inderdaad niet meer dan een mooi popje. Ik weet aardig wat over eetgewoonten in de Late Middeleeuwen en wist haar op een handvol onwaarheden te betrappen bij de rondgang door de keukens. Die waren niet meer dan knalgeel geschilderd en voorzien van een paar stukken nepvlees en een haardvuur. Verder vertelde ze ons even en passant dat ze niet te veel op de architectuur en de geschiedenis in ging, want dat ging niet alleen haarzelf maar ook de meeste mensen boven het hoofd. We couldn't agree less!


Gelukkig was daar ook nog het awardwinning cafe in the courtyard. Nou, ze hadden het beter koffie in de zwijnenstal kunnen noemen. Het personeel was te traag om de tafeltjes schoon te krijgen en de Britten te snel in alles op de grond gooien. Een echte perpetuum mobile! En de koffie was goor! Kwam nog wel uit een duur uitziende automaat. Zo ongeloofelijk bitter. En de scone was van gisteren. Nee, dat doen we niet nog eens.

Maar, als echte Nederlanders geven wij natuurlijk niet op na een teleurstellende ervaring met Nottingham. We hebben overduidelijk nog wat tijd nodig om aan de omgeving te wennen. En dus hebben we meteen een lijstje gemaakt van alle dingen in de buurt van Nottingham waar we beslist nog eens heen moeten. Zo zijn er nog een heleboel kerken, kasteeltjes en voormalige abdijen die zich kunnen verheugen op een bezoekje van twee kritische Nederlanders. En in de stijl van de 'Apostelen van de Friezen en Germanen' trekken wij nu door het midden van Engeland en wijzen Lizzie haar onderdanen op hun tekortkomingen. Nu maar hopen dat ons niet hetzelfde lot beschoren is als Bonifatius...

woensdag, november 05, 2008

Dear Mr President

Congratulations! Maar nu graag wel even al die mooie beloftes waarmaken. Nou, ja het grootste deel in elk geval. En dat kunt u natuurlijk niet alleen zoals u al fijntjes opmerkte in uw acceptance speech. Nou, dat hoeft ook niet. Ik ga u helpen. Want u heeft natuurlijk bergen geld nodig om een gezondheidsverzekeringssysteem van de grond te krijgen. En een klein beetje krijgt u van mij! Hoe? Heel simpel. Ik zal weer beginnen trouw m'n lievelings thee te gaan consumeren. Met dank aan Bush moest ik daar de afgelopen vier jaar op verzichten. Celestial Seasonings wordt namelijk in Bolder, Colorado gemaakt. En al geruime tijd heb ik het niet zo op Amerika. En hoe pak je als enkeling zo'n groot land het beste aan: juist via je consumptie-patroon. Piece of cake zullen we maar zeggen. En verder heb ik natuurlijk enthousiast mee gedaan aan de campagnes van Avaaz.com. Maar die zult u inmiddels wel kennen. En dit is dan ook meteen een waarschuwing. Don't mess with me! Want u kunt er van verzekerd zijn dat ik uw ass weet te vinden om hem te kicken mocht u zich al te zeer van uw verkiezingsbeloften Verabschieden! En wees gerust, ik begrijp best dat u in de eerste 100 dagen niet alles kan recht breien wat Mr Bush in acht jaar onderuit heeft gehaald. Nee, benijden doe ik u dan ook niet. Hoewel, 't Witte Huis is best een leuk optrekje een een pup wil ik ook al jaren!