Mint jelly & roasted lamb

Vandaag eens even een blik op de culinaire hoogstandjes van onze allerliefste eilandbewoners. Afgelopen zondag waren we uitgenodigd voor een Sunday Lunch bij Gill en Les; een echtpaar van een jaartje of zeventig. We kennen ze via het bell ringing. Ze hebben beiden bij de RAF gewerkt en houden van reizen. Bovendien hebben ze altijd veel buitenlandse studenten in huis gehad. Met zulke mensen kun je dus hele interresante gesprekken hebben!
Van te voren hadden we ze gewaarschuwd dat Patrice nogal veel eet. En dat had Gill ter harte genomen! Er kwam gesmoorde prei, brocoli, bloemkool, wortel mais mix, verse aardappeltjes in de schil, jus, geroosterde lamb en Yorkshire pudding op tafel. En iets groens. Dat groens was dus de beroemde mint jelly. Beetje gek om iets groen glibberigs op je stukje lam te smeren, maar wel erg lekker. Nadat Patrice er voor gezorgd had dat Gill en Les de rest van de week op een houtje bijten, werden we aan het toetje gezet: Trifle. Heerlijk. Daar mogen ze me in begraven. Oh, nee dat kan niet; ik betaal polis voor een crematie... Het is een laagjes pudding-achtig-iets met koek op de bodem, kersen, custard, slagroom en amandelen. Hmmmmmmmmm!
Het huis was overigens ook prachtig. Ze wonen aan de doorgaande weg naar Salisbury in het dorpje Britford en kijken aan de achterkant uit op de Avon valley. Elke kamer had een ander behangetje met een ander motiefje en andere vloerbedekking. Heel veel bloemetjes en roze kleurtjes!
Na een hele geslaagde lunch vertrokken we weer naar huis. De volgende keer komen ze bij ons en wilden ze iets typisch nederlands eten. Dat wordt dus stamppot en bitterkoekjesvla.

Naïef

Dacht ik eindelijk na bijna acht jaar een lekker kazig huisje-boompje-beestje leventje te kunnen gaan opbouwen met Tries, nou mooi niet dus. Nee, we vragen geen scheiding aan. 't Is meer proffesioneel van aard. Op een van mijn bottenclubjes heb ik eens voorzichtig bij een universitair hoofddocent van de Uni van Nottingham geïnformeerd of ze geen slakken voor Tries hadden. Nou, die hebben ze wel en ze gaan hem nu ondersteunen om een onderzoeksvoorstel voor een Marie Curie research fellowship in te dienen... Als het allemaal doorgaat, woont hij vanaf september of zo voor een jaar of twee in Nottingham. En dan gaan we weer lekker een weekendrelatie beginnen. Daar waren we tenslotte net mee gestopt. Naïef he!

She has risen...

Ja, en wel om 3.45 AM op eerste paasdag. En dat allemaal omdat ene Jezus van Nazareth zo'n 2000 jaar geleden niet het geduld kon opbrengen netjes in z'n graf te blijven liggen. Tja en dat leverde een wereldgodsdienst op met een hoop toeters en bellen. En een van die toeters is pasen. Nu had Patrice het ludieke idee de paasmis in de Cathedral bij te wonen. Ja, wat de wekker niet lukt, krijgt het bodempersoneel van God wel voor elkaar: Patrice die zonder morren heel vroeg opstaat! Eenmaal bij het westfront aangekomen, raakten we elkaar kwijt. Na enkele minuten bleek dat we allebei twee kaarzen hadden gehaald. En hoewel die dingen bij wijze van grote uitzondering gratis waren, besloten we daar maar niet meteen misbruik van te maken. Twee kaarzen terug naar het uitdeelpunt dan maar.
Na een tijdje gewacht te hebben kwam de stoet bodempersoneel met veel blingbling in beweging opweg naar de paasbrandstapel. Doordat het nog steeds erg duister was en het een beetje heiig was, leek het wel op een scene uit de kaskraker 'Bishops in the mist'. Het bodempersoneel deed even uit de doeken waarom we allemaal ook alweer zo vroeg waren opgestaan en toen werd het paasvuur aangestoken. De deuren in het westfront gingen open en met de paaskaars voorop liepen we allemaal de kerk in. Het was maar goed dat de paaskaars de enige kaars was die brandde, want Christenen zijn werkelijk heel galant als ze als grote groep door een smalle doorgang moeten...
Eenmaal binnen in de stikdonkere kerk werd met het vlammetje van de paaskaars alle andere kaarsjes aangestoken. Iedereen liep vervolgens naar het gedeelte onder de spire. Lekker naast die kreunende pilaren... Heel toevallig belandden wij bij de pilaar van de vrijmetselaarij... Voor de kerk hadden we al een boekje met de order of service gekregen: niet misselijk, maar liefst 21 bladzijden dik. Dat zou dus wel een latertje worden. De cantor zong vervolgens een paaslied van een kantje of vijf en af en toe moesten wij ook meedoen. Aan het einde van z'n latijn, pardon lied, bleek dat Jezus was opgestaan en maakte iedereen een hels kabaal. Er was zowaar iemand die een perslucht toeter had meegenomen... Het gebruik van het ding zorgde voor grote hilariteit bij de bisschop en de dean!
Na nog meer lezen en zingen was het tijd voor de doop. Nu dacht ik altijd dat de wederdopers een andere groep was, maar dat bleek niet geheel juist. Het bodempersoneel wapende zich met een bakje water en een olijftak en spetterde ons al gelukzalig glimlachend nat. Ik bedacht me zo dat het allicht een weekje gebouw schoonmaken scheelt! Tot grote hilariteit van alle gelovigen nam de bischop een hand vol wijwater en plensde het al grijnzend de cantor in z'n gezicht. Het deed me een beetje denken aan het einde van een Asterix & Obelix avontuur waarin het met de bart ook altijd slecht afloopt...
Bijna tijd voor het hoogtepunt van de dienst, maar eerst nog even de communie. En dan nu het absolute hoogtepunt: Handel! Lekker met z'n allen en een superenthousiaste organist 'U zij de glorie' zingen. Helemaal te gek! Ik stel dan ook voor dat we volgend jaar allemaal lekker uitslapen tot een uurtje of half tien, uitgebreid gaan ontbijten, de kerk verduisteren met gordijnen zodat de kaarsjes nog steeds beeldig uitkomen en dan effe twee keer het U zij de glorie zingen!
Na de dienst kwam de baas van de Cathedral op ons af om ons een hand te geven. June Osborne is de dean en wordt getipt als de eerste vrouwelijke bischop. Het hele spulletje inclusief bodempersoneel verplaatste zich naar de cloisters voor een glaasje champagne. Helaas wisten we niet dat je van te voren kaartjes had moeten kopen voor het gezamelijke ontbijt. Dat doen we dan volgend jaar maar. Hoewel, het was wel vroeg hoor! Een van de priesters stond nog even met ons in de cloisters te praten (o wat leuk, u ook hier? Ja. Woont u in Salisbury. Ja. Maar u bent toch oorspronkelijk niet van hier. Klopt, wij komen uit Nederland. O, wat leuk. Nou, de dienst zal wel een beetje anders zijn als dat u het gewend bent. Ja, bij ons is de paasmis 's avonds. etc.) en en passant biechte ze op dat ze blij was dat het maar een keer per jaar Pasen is; ze was van nature nog al een uitslaapster!
Best wel moe na een dienst van 2-en-een-half-uur en, na veertig dagen abstinentie, snakkend naar een stukje chocolade waggelden we naar huis. Daar aangekomen sneuvelde mijn paasei en vergreep Patrice zich aan een van de paasmuffins. En daarna kroop ik lekker m'n bedje in voor twee uurtjes welverdiende rust. We moesten tenslotte ook nog bellringen rond een uurtje of half elf!

Ontgelen

Vreemde titel he? Nou, niet echt. Wij hebben zojuist in twee dagen noeste arbeid ons huisje ontgeeld. Elk nog zo klein penseelstreekje lelijk geel zit nu onder een geciviliseerd laagje creme! Wij ook trouwens... Het huisje was nog al uitgewoond toen we er in kwamen en daar wij in vliegende haast verhuisd zijn, konden we niet eerst alles schilderen. De keuken hebben we al vrij in het begin aangepakt; daar moest je voorheen echt met een zonnebril op naar binnen. Het was een combi van fluoriserend geel en donker groen. Toen hebben we de slaapkamer gedaan en de overloop. De muur waar het bed van de vorige bewoonster voor stond was voorzien van een grote plek menselijk smeer/vet... Dat werd effe poetsen met ammonia en overschilderen in blauw. En dan hebben we dus nu de hele benedenverdieping gedaan. Alles in prachtig creme met witte plafonnetjes (daar houden ze hier van en dus hebben we dat maar aangehouden; je moet toch een beetje integreren).

Zo, nu is het tijd voor een verse paas-muffin en dan naar bed!

Grootste gemeenschappelijke deler: POEP

Tijd voor een beetje religeuze overpeinzing (nee, niet schrikken; 't wordt een openbaring!). Tenslotte heet deze week niet voor niets heilige of stille week. In mijn vrome bui dus maar eens even alle vier de afleveringen van ReliRuil gekeken. Hare Krishna ruilt met evangelist: die zagen mekaar niet zo zitten. Volgens de evangelist was zijn god toch een andere want hij hoefde van god niet door de Kalverstraat de dansen... Nee, dan de Joodse en de Zen Boedhist. Hoewel de Joodse genoot van het mediteren, vond ze het toch maar niets dat de gemiddelde Zen Boedhist nergens naar streeft of naar opweg is. Gewoon loslaten lag haar niet zo. Niet zo vreemd als je bedenkt dat de Joden er 613 ge-en verboden op na houden. En als je gewend bent aan de rust van meditatie, dan valt zo'n 'jodenkerk' dus wel effe vies tegen... Nee, dan de christin en de moslima. Beide dames konden het uitskend met elkaar vinden en kwamen er al gauw achter dat veel op hetzelfde terug gaat. Alleen vond de moslima wel dat het christendom beter bij het polytheïsme ingedeeld kan worden met z'n Vader, Zoon én heilige Geest... Maar de leukste ReliRuil was toch wel die tussen een monnik en een Pandit Hindoe! Meneer de Pandit was het klooster niet meer uit te slaan en de monnik vond winkelen met de dochter des huizes toch ook wel stoer!
De meeste ReliRuilers kwamen er wel achter dat er een aantal gemeenschappelijke kenmerken zijn zoals lief zijn voor je medemens en de natuur. Maar het moest allemaal theologisch niet te dichtbij komen... Nu, dat is mij allemaal veel te ingewikkeld en dus heb ik in Cambridge een T-shirt me de volgende tekst gekocht:

Taoism

Shit happens

Buddhism

If shit happens, it isn't really shit

Hinduism

This shit has happened before

Islam

If shit happens, it is the will of Allah

Catholicism

Shit happens because you deserve it

Protestantism

Let shit happen to somebody else

Judaism

Why does this shit always happen to us?

Rastafarianism

Let's smoke this shit

De moraal van dit verhaal? Kies het stukje poep dat het beste bij je past! En voor de apgenners onder jullie; wat dachten jullie van deze: Let us learn together from this shit!

Helemaal alleen...

Nou ja, niet helemaal natuurlijk. Stimpy en Woezel en m'n postzegels zijn er natuurlijk ook nog. Maar Patrice is wel weg en da's toch wat minder. Hij is vorige week zondag vertrokken naar Nederland om voor zijn oude baas wat ijzerslakken te bekijken en komt woensdag gelukkig al weer terug. Via de webcam kunnen we elkaar lekker cheesy vertellen hoeveel we elkaar wel niet missen; de techniek staat voor niets!

Vandaag was het erg mager by St Martin's. Slechts met z'n vieren moesten we de gemeente de kerk inluiden. En dan was het vandaag nog wel Palmpasen. En aangezien ze in St Martin bijna katholiek zijn, hadden ze een leuke optocht (mannen in jurken en opa & oma achter de rollator er achteraan). Zoals meestal werden we na het luiden uitgenodigd toch ook eens de dienst bij te wonen. Nou, wij konden de neiging goed onderdrukken en gingen ieders ons weegs richting de koffie.


Eenmaal thuis aangekomen dacht ik de webradio eens even aan te zetten om de dienst van 9.30u van het apgen in Harderwijk te beluisteren. Immers, Hannah zou vandaag gedoopt worden en dat wilde ik toch wel even meemaken. Ik dus vroom achter de laptop. Ging het eerste deel ook heel aardig; veel gelachen met Herder Struik. Maar helaas, het bestand liep maar tot aan de aanhef van de weekbrief... Dan maar afwachten tot de foto's van de doop op de website verschijnen!


Gister mijn gebruikelijke boodschappentas bij St Michael afgegeven. Ze waren er weer erg blij mee. Lekker geklept met medewerksters Sue en Rachael en natuurlijk een bakkie mét gedronken. Ze hadden ook een heerlijk uitziende chocoladetaart, maar ik ben toch maar braaf voor de fruit cake gegaan. Veertig dagen zonder chocolade begint me inmiddels behoorlijk de keel uit te hangen... Grimm focus! Nog maar zeven nachtjes slapen en je mag aan je gigantische organische-en-donkere-medemens-verwantwoorde paasei beginnen!


Wat ik overigens niet meer aantrof op een van de schappen bij de Re-Store van St Michael: de klomp. De afgelopen weken konden we ons er steeds van overtuigen dat we niet de enige waren die het ding niet wilden hebben... Nu is 'ie dus weg en we wensen hem alle goeds voor z'n verdere carriere als vertegenwoordiger van de culturele normen en waarden van ons kikkerlandje!