Op bezoek bij de koningin.

Nou, die dame van de bank had dus mooi de kaart niet gedeblokkeerd. En daar kwam ik pas achter toen ik wou internetbankieren. Mijn veiligheidscode was gewist. Nu ben ik niet zo van het onthouden van cijfertjes en zeker niet één van 10 cijfertjes. Nu hebben ze in Nederland gelukkig telefoonnummers van 10 cijfertjes en sommige daarvan ken ik gelukkig na jaren oefenen wel uit m'n hoofd. Nu hebben we dus een nieuwe veiligheidscode, joepie!

Maar goed, hier wilde ik het eigenlijk niet over hebben. Wel over ons bezoek aan de koningin vorige week zaterdag. Dat was een hele belevenis. Door de verregende zomer hebben we weinig van dit eiland gezien dit jaar. Met een dubieuze weersvoorspelling waren wij op zoek gegaan naar een combi-uitje: binnen c. q. buiten. Dat werd dus Windsor Castle, één van de optrekjes van Liz en Phil. Nou, wij willen er niet wonen. Ze zitten namelijk precies op de aanvliegroute van Heiderijtje en dus komt er elke 45 seconde een vliegtuig over. En niet van die kleintjes ook. Vreemd genoeg is Windsor wel de favo verblijfplaats van de koningin. Ze zal wel doof zijn, want dubbelglas hebben wij niet gezien. En voor het feit dat het zo'n "groene" familie is, zaten er gewone gloeilampen in de kroonluchters, foei!

Het optrekje zelf was wel aardig. Begin jaren '90 brandde een deel van de mooie kamers af en het kasteel is na jarenlange restauratie net weer open voor bezoekers. Nu wordt er gefluisterd dat die brand maar goed was ook, want de zaak stond op instorten. Tja, waarom zou de koningin wel in een goed onderhouden huis wonen? Je moet tenslotte wel een beetje volksna blijven!

Naast een immens poppenhuis, hebben we veel kunst met een grote, oude K gezien. De familie is niet bepaald platzak en dus barst het er van de Holbeins, Da Vinci's, Brueghels en Rubens. Het hangt er zo vol dat je bijna gaat denken dat het behang er niet strak op zit en dat ze wat te verbergen hebben.

Na al die kunst hebben we een kijkje buiten genomen. Het was tenslotte nog steeds droog. Daar hadden ze op gepaste afstand jongens en meisjes in rood-zwarte apenpakjes staan. Die begonnen geheel uit zichzelf om de zoveel tijd een leuk dansje met geweer-en-banjonet uit te voeren. Noemen ze ook wel wisselen van de wacht. Na het dansje even te hebben aangezien, zijn we de St George kapel gaan bekijken. Hoewel de Engelsen tegenwoordig bijna allemaal lid zijn van de één of andere dierenbeschermingsclub, hebben ze als nationale heilige Joris. U weet wel die van de draak... In de kapel kan je gezellig over Henkie 8 en Jane Seymour heen lopen. Die man was trouwens wel echt een beer van een vent aan z'n harnas te zien. Inmiddels waren we wel aan een broodje toe. En hoewel er bij de kaarsjes een kopie van het Onze Vader lag, konden wij op het hele Castle geen dagelijks brood vinden.

Uiteindelijk buiten het kasteel een broodjeszaak gevonden en het één en ander ingeslagen. Het weer was zo lekker dat we besloten van Windsor naar Eton te lopen. Daar staat de wel bekendste kakschool van Europa. Maar je mag er alleen in als je een kaartje koopt. Nou, laat maar zitten. Dan maar terug naar de Thames en het path op. Via Windsor zijn we toen naar Datchet gelopen. Onderweg mochten we niet verder want de heleboel was afgezet. Komt daar net de paardentrailer van Anky van Grunsven aanrijden. Wij haar hoofdgroom aangeschoten om te vragen wat er aan de hand was. Blijkt de koningin haar voortuin te hebben uitgeleend voor de Europese kampioenschappen "doe meer met paard". Tja, al dat rookvlees gaat ook vervelen. En ja hoor, een paar stappen verder lopen we langs Anky.

Na een flinke omweg kwamen we weer terug bij het water. Hoewel het er heel mooi is en we veel verschillende vlinders en libelles hebben gezien, gaat de vliegtuigherrie je al gauw vervelen. Eenmaal in Datchet vroegen we locals of het mogelijk was nog verder langs de Thames naar het volgende station te lopen. Huh, lopen? Na local nummer-ik-weet-niet-hoeveel bleek dat niet mogelijk, maar we konden wel naar Old Windsor. Dat was erg leuk volgens deze local. Had geen station, maar was niet zo ver en dus konden we dan weer terug naar Datchet en vandaar de trein pakken. Nu kennen wij dat engelse "leuk" inmiddels wel en we gingen dus ook met een heel apart gevoel van binnen op pad...

Het enige leuke aan Old Windsor is de weg er heen en het sluisje er vlak bij. Het plaatsje zelf heeft kraak nog smaak en al helemaal niks "olds". Die locals ook altijd. Wij dus maar weer terug naar Datchet en op de trein terug naar huis. Op Clapham Junction (Londen) moesten we overstappen en hadden we tijd voor een hapje eten. Daar zagen wij iets nieuws: de Urban Picnic Box (http://www.up-box.co.uk/). Superlekkere maaltijden in een kartonnen doos, compleet recyclebaar en met een landenthema. Wij namen de Morrocan: kip, couscous, kikkererwten salade, komkommer in yoghurt en een brownie toe. Goede, organische kwaliteit en absoluut geen vette hap. Een echte aanrader!

Bank perikelen

Op het moment hoost het hier maar weer eens. En aangezien ik niet van plan ben om een nat pak te halen door naar ‚huis‘ te gaan, kan ik net zo goed iets anders zinnigs gaan doen. Zoals jullie op de hoogte brengen van wat mij vandaag is overkomen.

Vanochtend belde Jessica mij op de universiteit om te zeggen dat de nieuwe bewoners van ons oude adres de post van de afgelopen maanden hadden doorgestuurd. We hadden gedacht alles omgezet te hebben, maar er slipt af en toe wel eens een organisatie door de mazen van het net, met name bij mij. In dit geval betrof het de bank; de Honkong-Sjanghai-Bankok- en nog eentje bank (HSBC). Die hadden wat reclame en andere onzin naar de Middleton Road gestuurd en dat moest maar even veranderd worden. „Goed“, zeg ik, „dan stuur ik wel even een briefje“. Nee, vond Jessica, bel nu gewoon even, dat is veeeel makkelijker. Een goed verstaander heeft een half woord nodig. Normaal gesproken zou dat inderdaad veel makkelijker moeten zijn, maar niet hier en niet nu. Dat wist ik echter toen nog niet. Daarom ben ik braaf op het internet het telefoonnummer van de bank gaan opzoeken. Dat was geen probleem, en het intoetsen van het telefoonnummer ook niet. Daarna begon de ellende. Ik verwachtte nu een bandje met een menu met opties: voor vragen over bankrekening toets 1, voor vragen over credit card toets 2, enz. Maar dat was niet het geval. Bij de HSBC moet je eerst de code van de bank waarbij je ingeschreven staat intoetsen. Dus ik gooi de hoorn erop, want die wist ik niet. Die code staat wel op je bankpas vermeld, maar dat is een ellenlang nummer en ik was vergeten hoe je dat ding precies moest opsplitsen om de code eruit te vissen. Gelukkig wist het internet raad: de eerste vier cijfers staan nergens voor, dan volgt de zescijferige sort-code en dan het achtcijferige rekeningnummer. Om het geheel nog wat makkelijker te maken is het nummer na zes cijfers in tweeën gesplitst. Je moet er maar op komen. Vervolgens heb ik nog een keer gebeld. Nu dacht ik goed voorbereid te zijn. Dacht ik. Sort code ingetoetst en ik denk, nu krijgen we iemand aan de lijn die hulpvaardig vraagt wat zij of hij voor mij kan doen. Mooi niet dus. HSBC is niet snel tevreden en wilde vervolgens mijn rekeningnummer weten. Gelukkig wist ik dat na het intermezzo op het internet op mijn bankpas te vinden, dus dat had ik ook goed. Nog niet genoeg van dat alles, wilden ze ook nog mijn geboortedatum weten. Ingetoetst, krijg je te horen dat deze datum niet overeenkomt met hun gegevens. „Ha”, denk ik, “krijgen we dat gedonder weer, lang leve de joint account”. Jessica en ik hebben namelijk na veel moeite een gezamelijke rekening gekregen. Ik kreeg een tweede kans om mijn geboortedatum in te toetsen en typte vervolgens Jessica’s geboortedatum in. Dat was goed. Vervolgens wilde de ingeblikte HSBC dame het eerste en dan het laatste cijfer van de security code weten, en voegde er fijntjes aan toe dat als je nu oplegde de kaart automatisch geblokkeerd zou worden. „F***ing ducks“ denk ik, en vreesde al het ergste. En natuurlijk werd mijn vrees bewaarheid. HSBC wilde niet de security code op mijn kaart maar op die van Jessica, en die wist ik natuurlijk niet. Vervolgens kreeg ik te horen dat mijn kaart geblokkeerd was (volgens Jessica wilden ze trouwens niet de cijfers van de security code op de achterkant van de kaart maar van de tiencijferige code die je bij het openen van een rekening moet opgeven; dat heb ik niet hoeven doen omdat we een gezamelijke rekening hebben).

Vervolgens moest ik aan de lijn blijven, want ik zou worden doorverbonden. Heel interessant. Ze blokkeren je kaart als je de informatielijn belt. Maar goed. Het treurspel gaat verder. De bank had nog niet genoeg gegevens en een levende HSBC-troela wilde vervolgens weten of ik schulden had en wat mijn laatste transactie was geweest. Toen werd eindelijk gevraagd wat HSBC voor mij kon betekenen. Nou, ik wilde graag een adreswijziging doorgeven. Dat was mogelijk, maar ik kreeg wel de indruk dat zoiets erg laag op haar prioriteitenlijstje stond. Ik had mij voor dit goed voorbereid. De laatste twee letters van de postcode van ons huidige adres zijn telefonisch namelijk niet eenvoudig door te geven: TE. Ik had daarom voor de zekerheid het Nato-alfabet opgezocht. Dus ik zeg Tango, Echo. Gelukkig kreeg de troela aan de andere kant van de lijn het voor elkaar daar PP van te maken. Dus ik probeer het nog maar eens met een westeuropese variant: Thomas, Easy. Nu ging het goed. Of ze nog meer voor me kon betekenen? Internet bankieren, verzekeringen? Nee, dat hoefde ik niet, maar zou u mijn kaart misschien weer kunnen deblokkeren? Verbazingwekkend genoeg was dat mogelijk. We hebben dit akkefietje namelijk al eens eerder gehad met mijn credit card. Die werd ook geblokkerd omdat ze niet mijn maar Jessica’s nummer wilden weten. Toen moest Jessica persoonlijk aan de telefoon komen en allerlei gegevens opdreunen voordat ik mijn kaart weer kon gebruiken. Ik had gedacht dat dat nu wel weer het geval zou zijn. Maar dat was niet zo. Eigenlijk ging dit deel verbazingwekkend simpel. Troela ging even babbelen met security en het was gedaan. Zei ze tenminste…

Quo vadis?

Het antwoord op die vraag weten we niet. Het antwoord op de vraag "waar vandaan" weten we echter wel. Dat is, ik weet het. Jessica is er op het moment slechts voor de helft achter. Maar nu ik het hele antwoord weet, begin ik langzaam in te zien dat een half antwoord eigenlijk helemaal niet zo verkeerd is. Iets niet weten kan namelijk best voordelen hebben. Tijdens mijn zoektocht hoopte ik op een voordeelpositie, maar in plaats van voordeel kreeg ik nadeel, hoon en smaad. Het antwoord leverde geen gevoel van euforie, geen juich-stemming, zoiets als de aansluitende trein net halen ondanks 20 minuten vertraging, nee, alleen een doffe bewustwording en het moeten accepteren van feiten. Dezelfde trein net zien wegrijden nadat je in zeven haasten bepakt en bezakt van het ene perron naar het andere bent gerend tegen een stroom van logge chlorestorolanten in. Kennis is macht, maar het zal even duren voor het nieuw verworven inzicht een plaats binnen mijn bewustzijn zal hebben gevonden. Het zal zelfs nog langer duren om dit inzicht op een positieve wijze te etableren en er voordeel mee te doen. Nee, dan Jessica. Zij mag dan wel slechts het halve antwoord weten, maar lachte mijn hele antwoord vierkant uit. Zij is in het voordeel, nog wel. Ook Jessica wil namelijk van de boom van kennis eten, maar de zoetzure appel die ik genomen heb, is niet naar haar smaak. Sterker nog, onze moderne Eva wil geen enkele appel tot zich nemen maar alleen de vruchten van de boom plukken. Iemand anders mag eten, iemand anders die niet ik heet, want ik heb mijn antwoord niet verkregen via de route die zij zich wenst. Ik snap het wel, ik ben de gewone weg gegaan, de standaardroute. Om in treintaal te spreken, van Salisbury via Birmingham New Street naar Beeston. Dat is niet altijd de snelste weg, maar wel de goedkoopste. Jessica wil waarschijnlijk via London. Nou, we zullen zien. Haar proefkonijn is al uitgezocht. Stampertje zit al vol ongeduld te wachten want ook hij wil de hele waarheid weten. En zijn hele waarheid zal Jessica's missende halve waarheid zijn. Tot die tijd is de halve waarheid haar hele waarheid waarmee mijn waarheid geslagen kan worden. Ja, de Genographic Project maakt meer kapot dan je lief is. Mijn mitochondriaal DNA is geanalyseerd en hieruit blijkt ik van moeders zijde een gewoon H'tje ben. Samen met haplogroep R1b van vaders zijde maakt dat van mij een doodgewone Noord-Europeaan. Nu maar afwachten wat Jessica's vader is!

Een lofrede op de spin

Wat zou ik graag een spin willen zijn.

Altijd je huisje bij je.

En in plaats van schoonmaken, weef je gewoon een nieuwe.

Wil je een groter huis dan de buren, dan hoef je je niet tot aan je nek in de schulden. Gewoon een uurtje eerder opstaan en beginnen met weven!