dinsdag, oktober 30, 2007

Wat krijg je als je Dame Edna op kd lang loslaat?

Nou, ga zelf maar kijken:

http://www.youtube.com/watch?v=BxyuVs0SK9s

Vooral de vraag van Dame Edna, aangekleed met veel poeha, "Sinds wanneer weet je dat je een ..... Canadees bent?" is brilliant!

En dan het klapstuk; een duet tussen de twee "heren" met het liedje "I'm every woman":

http://www.youtube.com/watch?v=FzgUgFia9eM

Garant voor tien minutjes brullen van het lachen!

Tries is trouwens zo lief geweest mij eind januari mee naar London te nemen voor een concert van kd! Dat wordt genieten big time!

zondag, oktober 28, 2007

Netley

We hadden wel weer eens zin om een beetje van de omgeving te verkennen en dus graasden wij de website van Southwestern Trains af op zoek naar een leuk dagje uit. Daar vonden we een wandelroute van Netley naar Botley, lekker langs de kust bij Southampton en dat leek ons wel wat. Het enige nadeel is, wil je wat doen op zaterdag, dan moet je bijtijds je bedje uit... Ze keken op de markt dan ook wel even raar op toen we zo vroeg de groente, kaas en broodjes kwamen halen.

Met de trein kwamen we via Southampton in Netley terecht. Onze wandeling begon in het Royal Victoria country park. Het bleek dat hier ooit het Royal Victoria military hospital had gestaan. Dit gebouw was bijna een kwart mijl (ca. 400 m) lang en werd gebouwd op aandringen van Vicky zelf. Ze (hier had ene Florence Nightingale de hand in) was namelijk nogal geschrokken van de erbarmelijke omstandigheden waarin de gewonde soldaten op de Krim behandeld werden. En zo verees dit enorme ziekenhuis in 1856. Vanaf die tijd werden er gewonde militairen van alle militaire acties in het 'empire' behandeld. De enige schermutselingen die ons 'vastelanders' wat zeiden waren de Boer War en de beide wereldoorlogen. Vanuit de loopgraven in België en Noord-Frankrijk was het maar een paar uur tot aan Netley. Veder heeft het ziekenhuis overuren gedraaid gedurende D-Day. Helaas werd het ziekenhuis, op de kapel na, in 1966 compleet gesloopt.

Afgezien van de interessante tentoonstelling in de voormalige kapel van het ziekenhuis, is ook de begraafplaats een bezoekje waard. Hier liggen naast voormalig personeel van het ziekenhuis ook 3500 soldaten uit alle windstreken. En ze liggen allemaal gezellig door elkaar: Duitsers naast Australiërs, Nieuw-zeelanders, Canadezen en natuurlijk de Engelsen zelf.

In de kapel stond een alleraardigste vrijwilligster die ons natuurlijk meteen vroeg waar we vandaan kwamen ('Salisbury', vaag gezicht, 'waar oorsponkelijk', 'Nederland'; ja deze conversatie kunnen we inmiddels dromen!). Ze vertelde dat er ook nog een grote ruine van een cisterciënzer klooster te bezichtigen was. Het bleek er weer eentje te zijn uit de serie 'Dit gebeurt er met je klooster als je niet doet wat Henkie 8 zegt...". Maar mooi was het wel. Het gebouw is nog zeer compleet en dat is vooral te danken aan de romantici die hier inspiratie kwamen opdoen voor hun schilderijen en boeken. We hebben er zeker een uurtje rondgelopen en plaatjes geschoten. Inmiddels werd ons wel duidelijk dat de wandeling naar Botley maar voor een volgend weekend bewaard moest worden. Na nog heerlijk een eindje langs het water gelopen te hebben, ging het maar weer eens op huis aan.
Meer foto's van Netley kunnen jullie in ons foto-album vinden! We zouden het overigens leuk vinden als jullie commentaar zouden leveren op onze berichtjes. Dit kun je doen door op 'reacties' te klikken. Je moet je wel eerst even aanmelden bij blogger (dit om te voorkomen dat er misbruik van gemaakt wordt).

donderdag, oktober 25, 2007

Haardleed

Nou, de openhaard is van de baan! Het kost mevrouw maar liefst 1500 pond om de schoorsteen te laten repareren. En hoewel ze twee huizen bezit, is ze zo arm als een kerkrat. Maar dat is hier heel gewoon. Overigens hadden we sowieso geen vuurtje mogen stoken, daar we maar huurders zijn. En vuurtje stoken mag alleen in je eigen huis. Hoezo tweede rangsburger! En dat was mevrouw natuurlijk vergeten na te vragen. Net zo als het feit dat de gasleiding gekapt moet worden als er meer dan zes maanden geen gebruik van wordt gemaakt. En dan krijg je dus een lek (zie post van een tijdje terug). En hoewel ons lek al weer heel wat maandjes achter ons ligt, is het ding nog steeds niet fatsoenlijk gekapt! Ik stel hierbij dan ook voor dat we voortaan het 'great' voor britain maar weglaten...

zondag, oktober 21, 2007

How to survive the English?

Tja, op bovenstaande vraag hebben we na bijna twee jaar ook nog geen antwoord... Neem nou gisteren. We kregen bezoek van de schoorsteenveger om te kijken of onze open haard weer gebruikt kon gaan worden. Bij het vegen ging alles goed en de rook van de rookbommetjes kwam braaf de schoorsteen uit. Joepie! Wij naar de winkel voor een vuurkorf en een vonkenvanger en natuurlijk hout. Fikkie gemaakt en gezien hoe de temperatuur met een graadje of vijf steeg. En toen zou Patrice boven gaan stofzuigen. Ging mooi niet door dankzij de dichte rook op beide slaapkamers! Gauw de schoorsteenveger weer gebeld. Tja mevrouwtje dat is niet zo mooi, dan zit er dus een breuk in de schoorsteen en da's een dure grap. Meteen ook maar even de verhuurster gebeld en die regelde nog wel een afspraak met iemand die komt kijken hoeveel de grap gaat kosten, maar ze vertelde er al meteen bij dat ze er geen geld aan wil uitgeven. Als alternatief krijgen we elektrische kacheltjes! Nou, die rotdingen mag ze houden. Ze stinken en ze kosten een vermogen aan stroom.
En money-wise zitten we toch al in het rood deze maand. Onze kat Woezel is namelijk ernstig ziek geworden. Hij mocht drie weken geleden lekker vier daagjes bij de dierenarts logeren en kwam naar huis met een hele apotheek aan pilletjes. Hij blijkt een ernstige hartaandoening te hebben en het was maar zeer de vraag of de pilletjes zouden helpen. Na heel wat bezoekjes aan de dierenarts en zo'n 1000 pond armer, is 'ie gelukkig weer zo goed als nieuw. Helaas zijn de pilletjes nogal duur en gaat hij voortaan zo'n 100 pond per maand kosten. Maar we volgen het advies van een aantal Engelsen maar niet op: laat je hem toch inslapen! Niet dus. Hij 'weet' niet dat 'ie ernstig ziek is en kliert gewoon lekker een end in 't weg met z'n broertje Stimpy, vreet zich een slag in de rondte en spint zich een ongeluk. Domme pech voor onze beurs, maar dat komt vast ook wel weer goed.

En als klap op de vuurpijl is Tries ook maar weer eens afgewezen voor een promotie bij Wessex. Op allemaal best wel vage gronden. Je zou er een potje moedeloos van worden!

donderdag, oktober 04, 2007

Curonian Spit

Zo, tijd voor ons laatste verhaaltje over Litouwen. Aan het einde van onze twee weken vakantie zijn we met de bus naar Kleipeda geweest. Zegt u hoogst waarschijnlijk niets, maar is beter bekend als Memel, de hoofdstad van het Pruisische Rijk (iedereen die postzegels spaart, weet dat; niks nutteloze hobby dus!). Met de bus doe je daar zo'n 3.5 uur over. Helaas is er maar weinig over wat aan het rijke pruisische leven herinnert. Memel is de enige zeehaven aan de oostzee en die werd dus lekker platgegooid in WWII. Gelukkig zijn een paar van de typische vakwerkhuisjes bewaard gebleven (o.a. de Raiffaisenbank).

Bij de VVV hadden ze een hele gezellige papagaai. Kleppen dat dat beest deed! Maar zodra je dichterbij kwam, werd 'ie heel erg stil. Held op sokken dus. Je kunt hier aan de kust duidelijk merken dat er veel duitse touristen komen: men spreekt beter duits dan engels. Er was tevens een hele grote markt in de markthallen. Veel verse groente en fruit, paddestoelen, vis en vlees. Vooral de halve koeien en varkens die overal geslacht werden, was een hele belevenis.

Vanaf Memel gingen we met de boot (5 min.) naar Smilthyne op de Kurische Nehrung (Curonian Spit of Koerse Schoorwal). Dit is een landtong van ruim 90km lengte en nergens breeder dan 3km. Op de landtong zijn de hoogste duinen van Europa te vinden. Het grootste deel ligt in Litouwen, maar een klein deel ligt in de russische enclave Kaliningrad. Eenmaal op het eiland besloten we te gaan lopen naar het volgende dorpje Juodkranté (oftewel: Schwarzkranz). Het hele eiland is een natuurgebied en er rijden nauwelijks auto's. Je komt er in September bijna niemand tegen (behalve dan een oud vrouwtje dat in het litouws om de tijd vroeg en in ruil voor het antwoord haar appel met ons deelde! paddenstoelenverzamelaars en een heleboel hazelwormen!). Het zou volgens de kaart zo'n 16km wandelen zijn... Ja, niet dus: het werden er wel zo'n 25 met al die idylische slingerende wandelpaadjes. Doodop kwamen wij dan ook Schwarzkranz binnen strompelen. En daar vonden we na wat zoeken een heel leuk hotel voor een spotprijsje. Enig nadeel: het seizoen was voorbij en het enige eten wat je kon kopen kwam van een kiosk (of verse vis van de lokale bevolking; wordt alleen een beetje lastig klaarmaken op je hotelkamertje; en oostzee-sushi is aan mij niet besteed). Maar goed, wittebrood, salami en een plak chocolade voor toe, is ook helemaal niet verkeerd!

Tijdens het douchen werd je bijna vergast door de stank van het water; heel veel zwavel. En tijdens het ontbijt kwamen we met een groepje nederlandse managers in contact die een cursus work-life-balance aan het volgen waren. Schitterend: betalen zich een breuk om van de therapeut te horen te krijgen dat je in het leven moet kiezen en dat je niet alles kunt doen. Nou, dat advies had ik ze gratis gegeven! Waren ze natuurlijk wel al het natuurschoon van de Curonian Spit misgelopen....

Na het ontbijt hebben wij onze tassen gepakt en zijn op de bus naar Nida gestapt. Dat is de grootste badplaats en is zeer touristisch (vooral heel veel Duitsers). Aan het eind van het dorp begint de hoogste duin van Europa: Parnidis van zo'n 52 m. Heel erg mooi! En van boven kun je de russische enclave zien liggen. We zijn ook nog even naar het grenshek gelopen. Zonder visa kom je er echter niet in. En het ouwe Königsberg schijnt ook niet de moeite waard te zijn nadat de Sovjets het gepimpt hebben. Dichtbij de grens schijnt ook nog een gevangenenkamp voor franse soldaten van de Ruslandveldtocht van Napoleon te hebben gezeten. Natuurlijk geen infobordje verder te bekennen.
Terug van het duin zijn we vis wezen eten in een typisch litouws restaurant. We hebben er ruim een uur op moeten wachten, want landgenoten gaan natuurlijk voor... Na het eten hebben we nog het museum bezocht alwaar een interresante manier van kraaienvangen op foto's was vastgelegd... En toen was het tijd om weer richting Kaunas te vertrekken. Dit was met afstand het mooiste uitje van onze vakantie!