The colours of funghi

Daar zit ik dan eindelijk in m'n stoel met een minced pie in de hand. Die hebben we hier vanochtend voor de halve prijs gehaald. Het is Kerst geweest en dan willen de winkels zo snel mogelijk van het overgebleven Kerstspul af, dus ook van de minced pies. Nou, daar hebben wij toevallig geen problemen mee en hebben gelijk maar twee pakken van dat spul ingeslagen.

Jessica is weer met haar proefschrift bezig, net als op de andere Wessex-vrije dagen, en heeft zich in de werkkamer opgesloten. Aan mij de schone taak het huis aan kant te maken (en te houden) en voor de fouragerie te zorgen. Nu is dat huishouden voor mij als man zijnde geen enkel probleem. Even een fris lappie over de tegeltjes gehaald, een stofzuigertje hier en een stofdoekje daar en alles ziet er weer piekfijn uit. Een kwestie van een paar minuutjes. Maar ... Jessica heeft daar een probleem mee. Ik snap dat niet. Ik bedoel, schoon is schoon. Maar nee, vrouwen moeten alles op de een of andere manier moeilijk maken. Voor de wastafel moet je dat spul gebruiken, voor de wc iets anders en voor glaswerk weer iets anders. En dan moet je ook nog hopen verschillende doeken, vaatdoeken en dweilen gebruiken. Wat een onzin! Geen wonder dat alles tien maal zo lang duurt! Het liefst gebruik ik maar een doek, dat scheelt ook weer in de was. En ben je wat vergeten, haal even je vinger er over en de stof is weg. Heel simpel, helemaal niet moeilijk en niemand die het ziet. Nou ja, bijna niemand, Jessica ziet alles. En dat is een probleem, een groot probleem. Bijgevolg moet het huishouden precies gaan zoals zij het wil en dat kost een hoop tijd. Vandaar dat ik blij ben dat ik nu eindelijk even kan zitten en mijn bevindingen van een paar uur poetsen aan de Middleton Road met onze fan-gemeente kan delen.

Als poetsende man kom je af en toe tot interessante ontdekkingen. Ik weet nu bijvoorbeeld dat we hier niet alleen wonen. We hebben Stimpy de kat natuurlijk, en soms ook Wicht, en alle andere voor ons onzichtbare dingen die de katten wel lijken te zien. Maar die bedoel ik niet. Ik heb het over schimmel, paddestoeltjes, funghi. We hebben ze op meerdere plaatsen in huis. De grootste verzameling is in de keuken te vinden, gevolgd door de badkamer en de woonkamer. De slaap- en werkkamer lijken tot nu toe schimmelvrij te zijn. Tussen het poetsen en het nadenken welk middel nu weer te gebruiken door ben ik zo vrij geweest mijn fotografische kunsten uit te leven op onze huisschimmelcollectie. Dat maakte het huishouden gelijk een stuk interessanter.

We beginnen in de huiskamer. Hier zit een heel fijne, witte schimmel op de breuklijn in de buitenmuur. Hij zit in een donker hoekje in de kamer en je ziet het niet zo goed. Het was best wel even werk om de schimmel goed uit te lichten met een extra lamp, zeker omdat engelse stopcontacten niet altijd werken als je er een continentale plug in propt.

Een roodbruine schimmel is bij de deur tussen kamer en keuken te vinden. We hebben hier al weet ik hoeveel lagen waterresistente verf gesmeerd (natuurlijk eerst na de schimmel te hebben verwijderd met bleek), maar de schimmel is hardnekkig en komt steeds weer terug. Deze schimmel is erg goed te zien.

Een bruine tot groenige schimmel bevindt zich onder het aanrechtblad tegen de buitenmuur. De kattenbak staat hier dus de plek valt niet echt op.

En tenslotte hebben we een puntjes-achtige zwarte schimmel achter het behang in de badkamer. Jazeker, behang. Engelsen zijn een beetje raar en houden van engelse gezelligheid, en die gezelligheid bestaat uit behang en vloerbedekking. Ook in de badkamer. Schimmel houdt ook van behang en onze schimmel doet zich tegoed aan de overheerlijke behangselplak, met wat opzichtige vlekken als gevolg.

Dat wat wij hier hebben, is niet uniek. Laten we maar zeggen dat het min of meer normaal voor engelse huizen is. Vreemd eigenlijk voor een land waar health & safety groot geschreven worden. Eigenlijk zouden ze op bijna elke deur wel een waarschuwingsbord mogen plaatsen: Pas op! Het betreden van deze woning kan uw gezondheid schaden!

Kerstwens

Goedemorgen allemaal!

Na de carol service op zondagavond, de kerstmis afgelopen nacht (11.30u-01.00u) en het bellringen vanmorgen om half tien voor de mis in St Martin's zijn we nu even uitgekerst. Voor diegenen die ons "kerstschaap" hebben aangezien voor spam, volgt hier nog een keer de politiek zeer correcte tekst van onze kerstwens anno 2007:

Accepteer alstublieft zonder enige verplichting, expliciet of impliciet, onze beste wensen voor een milieubewust, sociaal verantwoordelijk, stress vermijdend, verslavingsvrije en geslachtsneutrale viering van de feestdagen rond de midwinterzonnewende, begeleidt door de meest plezierige tradities en uitingen van religieuze of seculiere aard van uw keuze, met respect voor de religieuze/seculiere overtuigingen en/of tradities van de ander, of hun keuze om deze in het geheel niet te praktiseren.

Wij wensen u een fiscaal succesvol, persoonlijk bevredigend en medisch ongecompliceerde erkenning van het begin van het algemeen geaccepteerde Gregoriaanse kalenderjaar 2008, maar niet zonder het betaamde respect voor de kalenders van de verschillende andere culturen wiens bijdragen aan onze maatschappij hebben geholpen ons land groots te maken, en zonder onderscheid van ras, innerlijke overtuiging, huidskleur, leeftijd, fysieke gesteldheid, geloof of seksuele geaardheid van de toegewenste.

Door het accepteren van deze groet, accepteert u de volgende algemene voorwaarden: Deze groet is onderhevig aan artikel 1 van de grondwet. De groet mag vrijelijk doorgestuurd worden mits de inhoud onveranderd blijft. De wensende verplicht zich hierbij niet om ook daadwerkelijk een van de wensen voor hem of haar zelf noch voor anderen in daden om te zetten en is ongeldig wanneer in strijd met de wet en herroepbaar op discretie van de wensende. Deze wens is gegarandeerd voor de duur van de gebruikelijke lengte van de gemiddelde kerstwens of te wel voor de periode van 1 jaar of zolang geen nieuwe wens wordt verstrekt, wat dan ook maar eerst mag komen. Het verstrekken van een eventuele nieuwe wens geschiedt geheel en al op discretie van de wensende.

N.B.: Geen enkele boom ondervond persoonlijke schade door het versturen van deze wens.

Verder willen we jullie de leukste kerstkaart die wij hebben gekregen niet onthouden. Hij is gemaalt door Sheila & Tim. Zij is ook archeozoologe...

Boozless in Salisbury

Vandaag was de laatste dag van het jaar bij Wessex. Als lid van het buiten-speel-team moest ik natuurlijk naar buiten, naar Popley bij Basingstoke. Daar is een groot terrein dat helemaal bebouwd gaat worden met echt engelse huizen. Dat wil zeggen met huizen van schoenendoosformaat. Het ziet er wel aardig uit, maar ze zijn wel erg klein, een formaatje schoonmoeder zullen we maar zeggen... Zoals de rest van de Belegschaft in het bedrijf hadden ook wij het helemaal gehad en keken we vol verlangen uit naar de vakantie, zeker met die asociaal lage temperaturen van de laatste weken. De opgravingsleider zag het net zo, met als resultaat dat we de dag rustig begonnen met thee (ik als buitenlander - a legal alien zoals ze mij noemen naar het bekende liedje van Sting - dronk natuurlijk koffie) in de keet. De manager was gisteren langs gekomen en had het een en ander voor ons meegenomen. Dat was niet allemaal op gekomen, vandaar dat we bij de thee en koffie ettelijke repen chocolade konden verorberen. Daarna hebben we wat grond/ijs verzet en wat papierwerk ingevuld en na ongeveer twee uur mochten we inpakken. Dat was dus een volstrekt zinloze opgravingsdag, zeker als je bedenkt dat het een uur rijden van bedrijf tot opgraving is. Maar goed, het was de laatste dag en mij zul je daar niet over horen klagen.

Hierna gingen we naar het huis van onze opgravingsleider in Southampton. Dit was om drie redenen: 1) zo kwamen we niet te vroeg terug op het bedrijf met alle nadelige gevolgen van dien, zoals het vervullen van andere werkzaamheden. 2) de opgravingsleider had weer een hoop hout uit de containers op de bouwplaats gered, dat naar zijn huis moest; handig voor in de open haard. 3) de opgravingsleider wilde zijn eigen auto thuis stallen (hij komt met eigen vervoer naar de opgraving) en met de bedrijfswagen mee terug zodat hij zich in Salisbury lekker zou kunnen laten vollopen. En daarmee zijn we bij het volgende thema aanbeland, waar jullie natuurlijk al vol spanning op zaten te wachten: de CHRISTMAS PARTY van WESSEX!

Dat feestje was afgelopen woensdag en wij waren heel benieuwd of het waar was wat gezegd werd: Wessex + Christmas party = knokpartij. Al van te voren was er onenigheid ontstaan over de dag van het feestje. De lagere regionen binnen Wessex vonden woensdag niet goed gekozen omdat ze dan de volgende dag weer moesten werken en zich dus niet gewoon konden laten vollopen. De hogere regionen lieten zich niet vermurwen en zo liepen Jes en ik op woensdagavond door de kou in middelmatige deftigheid naar de Rugby club, de enige gelegenheid die de Wessex party nog onderdak durfde te verlenen. Gewapend met camera en vol verwachting zagen wij de avond tegemoet. Het viel mee en tegen. We hoefden de camera niet te gebruiken want ... er gebeurde niets! Het was gewoon een gezellige avond. Wel werd er heftig gedronken maar de collegae raakten op een prettige manier beneveld. Het eten was kwalitatief en kwantitatief in orde, beter dan in Warminster vorige week. De reden voor de rustige avond was waarschijnlijk het gebrek aan fieldstaff, de graafslaven waren in grote getalen weggebleven. We zaten voornamelijk tussen binnen-mensen.

De fieldstaff heeft vandaag zijn eigen 0nofficiele feestje in de stamkroeg in Salisbury. Dat stond vandaag nog eens groot aangekondigd op het mededelingenbord. Het is jammer dat ik de camera niet mee had, want de mededing was echt engels. Het kwam er op neer dat we allemaal moesten komen om ons, om het plat te zeggen, totaal klem te zuipen. De collegae die ik gesproken heb, vonden dat een fantastisch vooruitzicht. En dit doen ze dus ongeveer een keer in de week...

Wij hebben nu vakantie. Bedankt voor alle Kerst- en Nieuwjaarskaarten. Ze hangen mooi in het midden van de kamer. Als jullie geen kaart van ons hebben gehad, kijk dan even in de mailbox; misschien zit hij daar in. Ook niet? Stuur dan even een berichtje om een politiek correcte kerstwens te krijgen. Ja, ook dat is engels...

Kerstperikelen

Zo, tijd voor weer eens wat geleuter over onze belevenissen op het eiland. Onze mede-eilanders zijn inmiddels helemaal gek van de kerstdrukte en hun kwakkelende credit cards. In de stad kun je al weken elke dag over de hoofden van de gelukkige consumenten lopen. Gelukkig heeft het dominante kerst-gen van de Engelsen ook zo z'n goede kanten. Zo staat het leger er weer vrolijk op los te blazen, staan er mensen gezellig carols te kwelen in de winkelstraat en zijn er een hoop kerst-activiteiten in de Cathedral. Nu hebben jullie al kunnen lezen over de advent-processie "From Darkness to Light", inmiddels hebben we echter al weer een hoop nieuwe middeleeuwse gebruiken mogen aanschouwen. Zo was er vorige week de Boy Bishop Ceremony. Dit betekent dat de bisschop z'n macht tijdelijk overdraagt aan het hoofd van het jongenskoor. Het gaat terug op een passage uit het grote boek waar Jezus aangeeft dat de kinderen het ware geloof hebben. Dit hebben ze in de Middeleeuwen vermengd met de legende van Sinterklaas en daarom worden er tijdens de ceremonie Sinterklaasliedjes gezongen. Het was zo "druk" dat we lekker in de koorbanken mochten zitten. De kinderbisschop werd met de mantel, mijter en staf van de echte bisschop bekleed en mocht toen de mensen zegenen en een preek afsteken. En dat deed de twaalfjarige Jack met verwe! Hij sprak de rechten van het kind aan en vertelde over de Sinterklaasgebruiken in Oosteuropa. En legde even haarfijn uit dat de Engelse Kerstman niemand minder is dan Sinterklaas. Maar dat wisten we natuurlijk al; commercieel geintroduceerd door Coca Cola een eeuwtje geleden. Verder vond Jack z'n nieuwe kleren "awesome"! We couldn't agree less.

Vorige week woensdag hadden we ons eerste kerstdiner met de afdeling finds van Wessex. Dat houden ze al sinds jaar en dag in een restaurantje in Warminster. Misschien herinneren jullie je nog van vorig jaar dat je daar heel weinig voor veel kreeg... Een gewaarschuwd mens telt echter voor twee, en dus werd er vooraf een flinke boterham genuttigd! Eenmaal op het station op ons kerstbest, bleek de trein ruim een half uur vertraging te hebben. Toen hebben we er ook nog maar een muffin ingekiept... Eenmaal aangekomen bij het restaurant, zat de stemming er al iets te goed in. Collega's hadden mij 's middags al onthuld dat ze eerst even zouden gaan indrinken. Nou, daar hadden ze zich duidelijk aan gehouden... En met de biertjes, flessen wijn en tenslotte het echt zware geschut, werd het er niet beter op (lekkere agressieve stemming met veel gepest van een bepaalde collega en niemand die ingrijpt!). Toen men uitgebreid de geschlachtsdelen van de directie met de worteltjes en parsnips op tafel begon te vergelijken, nam onze plaatsvervangende schaamte wolkenkrabber-formaat aan. Gelukkig ging de laatste trein lekker vroeg en konden we na bijna drie uur opgelucht vertrekken. Met de deurklink nog in de hand keken we elkaar aan en zeiden tegelijk: Volgend jaar zonder ons! Het eten smaakte net als vorig jaar ook niet echt en met name het toetje moest je zoeken met een vergrootglas. Dan maak je dus geen goede beurt bij iemand die zich noodgedwongen door de andere gangen heen eet om vervolgens van het toetje te genieten. Gelukkig hebben onze "voorbereidingen" er wel voor gezorgd dat we dit jaar niet weer hongerig voor het raam van de afhaal-indier stonden!

Vrijdagavond waren we weer in de Cathedral te vinden. Dit keer om naar de Messiah te gaan. Helaas waren we een beetje laat met boeken en zaten we dus behoorlijk achteraan. Dan verliest het Hallelujah wel een beetje aan kracht; maar verder was het prachtig. Het werd gezongen door het eigen meisjes- en mannenkoor van de Cathedral. Afgezien van de koorpartijen en de sopraanstem, werd alles door de mannen gezongen. Dat werden dus altpartijen in falset. Houd ik persoonlijk niet zo van, maar is natuurlijk wel waarheidsgetrouw. Ook hier hebben we ons hogelijk verbaasd over het gedrag van onze mede-eilandbewoners. Vele kwamen te laat. Hele volksstammen stonden subiet op na het Hallelujah. Hoewel het programmam duidelijk aangaf dat deel III ook nog gewoon kwam. Nu geef ik ruiterlijk toe dat ik het persoonlijk ook leuker had gevonden als Handel bij het Hallelujah gestopt zou zijn, maar dat deed die eigenwijze Duitser nu eenmaal niet. Bovendien zit in deel III wel het prachtige "I know that my redeemer liveth". En toen het orgel nog nagalmde van de laatste noot van het allerlaatste stuk, liepen de meesten al naar buiten! How utterly rude and offensive!

Fazit: We zullen wel nooit compleet integreren! (maar lachen/verbazen blijf je je wel!).

Van Benidorm naar Southampton

Een vreemde titel, niet waar? En in deze tijd van het jaar zou de omgekeerde richting ook veel meer op z'n plaats zijn. De afgelopen dagen konden we niet zonder regenkleding de deur uit en dan is het nog afwachten of je droog overkomt. Want we zitten hier in Engeland. En wij gaan op de fiets naar het werk. Dat is op zich al een hele belevenis, maar als het regent en het daarbij ook nog donker is, nou dan kan je je lol op. Dan lijken namelijk nog meer Engelsen dan normaal de blikopener te hebben gevonden en in het blik te stappen. En deze ingeblikte personen zijn zo gefrusteerd door de regen dat ze het liefst direct op plaats van bestemming willen zijn. Een manier om dat te bereiken is door a. heel snel en b. rücksichtslos te rijden. En dat heeft natuurlijk consequenties voor ons fietsers: a. probeer geen haast te hebben, want je weet nooit waar je volgende Begegnung met een auto zal plaatsvinden. Die ontmoeting is meestal heel onverwacht, bijvoorbeeld uit de uitrit direct voor je, of hij komt van achter en slaat direct voor je af, of van voren en probeert bij een straatbreedte van 2 m toch nog even langs je te gaan; bij volle snelheid natuurlijk. Jes had vandaag het geluk deze laatste variant te mogen uitproberen. b. kijk uit voor plassen. Nee, natuurlijk niet voor de plassen waar je als fietser doorheen moet, maar voor de plassen waar de auto's doorheen gaan. Als je namelijk gelijk met een auto langs zo'n plas rijdt, dan krijg je een leuke douche. En bij een fietspad-breedte van 1,00-0,30 m valt er niet veel uit te wijken...

Tot zover deze uitwijding over het weer. Terug naar Benidorm. Dat ligt in Spanje en wie komt er ook al weer uit Spanje? Juist ja, Sinterklaas met al zijn Pieten. Via het internet mochten we zien hoe Sint met de boot in Nederland aankwam. Maar wij zitten in Engeland! Dus geen Sint. Geen pepernoten in de schoen bij de pas geveegde schoorsteen. Gelukkig heeft de Goedheiligman ons toch bedacht door een pakket op te sturen. Dank U Sinterklaasje!

Als tegenprestatie proberen we Sinterklaas hier in Engeland te promoten. Gisteren hadden we de Nicholas-party met de bell-ringers van Sarum St. Martin's. Dat was heel gezellig. We werden iets na zeven uur 's avonds opgehaald door Mary, wat heel prettig was omdat het voor de verandering maar weer eens regende. We gingen eerst naar St. Martin's om de buurt wakker te luiden. En daarna naar het huis van onze tower-captain Jackie. Zij had een hele boel klaar gezet en wij voelden ons een beetje schuldig omdat wij niets mee mochten nemen. Daar hebben wij ons niet aan gehouden en voor de ploeg een hele banketstaaf uit het sinterklaaspakket meegenomen. Die is in goede aarde gevallen en wij kregen de opdracht Sinterklaas te informeren dat er daarvan volgend jaar best wel wat meer van in het Klaaspakket mogen zitten... Voor de rest hebben we enorm zitten snaaien van pastei-achtige dingetjes en minced pies. Als klap op de vuurpijl had de toren ons nog met geschenken en een gedicht bedacht. Jes kreeg een enorme Toblebone. Dat is de gebruikelijke driehoekige Toblerone in de vorm van een bot. Die overigens heel erg lekker was. Ja was... Ik kreeg een origineel Nigeriaans potje met gouden (chocolade) munten. Een echte schatvondst dus. En dit was het gedicht:

St Nicholas again

(by Mary Crane)

Last year began a custom

Among the ringers here

To celebrate St Nicholas

With all our friends so dear.

A "Netherlandish" custom

We want to make our own,

Aided by "Patrice-the-pot"

And "Jessica-the-bone".

We have to write a poem

To help them celebrate

As well as having edibles

Upon this festive date.

O.K. We'll start with Jessica

She always spoke so well.

But now she's even better

At the language known as "bell".

Ask her what "stand" means and she says

"I haf to stop my bell".

Ask her to "hunt" and she replies

"I can do dat as vell".

When Wessex send Patrice away

(Which they do quite a lot)

He misses practice, then he moans

"My ringing's gone to pot".

But still he needn't worry.

He actually does well.

He changes places and he hunts

And - most times - stands his bell!

Thanks to Patrice and Jessica

For introducing us

To celebrations on this day

Of good St Nicholas.

So festive wishes to you both.

We're glad you came to stay

And join our merry little band

Of ringers here today.

Na afloop werden we weer netjes thuis gebracht. Dit keer door Margarete in haar tot kerstboom omgetoverde automobiel. Ik heb ondertussen al in een heleboel voertuigen gezeten maar nog nooit in eentje met een kerstboompje met lampjes op het dashboard, klokjes aan het plafond en slingers en takjes aan de binnenkant langs de ramen. Een soort huiskamer zo te zeggen.

De Toblebone en de pot met gouden munten waren overigens niet de eerste geschenken die we met Sinterklaas hebben gekregen. Een paar dagen eerder had ook Wicht (jullie weten wel, de aangelopen driekleur-poes) ons iets gegeven. Er lag namelijk een jonge rat op de keukenvloer. En Wicht was er best trots op. Ik heb haar hartelijk bedankt, de rat op een stuk karton geschoven en over de muur gegooid. Nee, niet de muur met de buren (hoewel hij daar niet eens zou misstaan, waarschijnlijk komt het beestje daar ook vandaan), maar de muur naar het grasveld achter het huis. Wicht heet trouwens Tilda, is drie jaar oud en woont een paar straten verderop. Jes heeft een paar dierenartsen opgebeld met de vraag of iemand een kat miste. Dat was niet het geval maar ze kon wel even langs komen om te kijken of het beestje misschien gechipt was. En dat was het geval. Jes heeft Wicht/Tilda netjes naar de eigenaar terug gebracht, die heel blij was, maar de kat zelf was dat niet zo. We verwachten haar binnenkort wel weer terug te zien... Stimpy was trouwens ook heel erg blij...

Reis door tijd en ruimte

Een rustige dag vandaag, tijd om weer eens wat op het blog te schrijven. Voor mij is dat al heel lang geleden. Jes is lekker rustig bezig met haar getande vriendjes en kijkt Idols 4 op het internet. Stimpy ligt naast haar en ook naast haar album. Een zeldzaam verschijnsel want gewoonlijk tollereert Jes geen levende wezens in de buurt van haar geliefde postzegels. Maar misschien is ze een goede bui. Ze was gisteren namelijk in het Heilige der Heilige: de postzegel winkel Stanley Gibbons in London.

Ja, we waren gisteren in London. We hebben door tijd en ruimte gereisd. En dat is in Engeland af en toe best wel lastig, vooral als je de trein neemt... Gewoonlijk is het een eitje om van Salisbury naar London Waterloo te gaan. Je stapt op het ene station in en anderhalf uur later op het andere station weer uit. Een kind kan de was doen. Maar niet in het weekend omdat er altijd wel ergens aan het spoor gewerkt wordt. Nu was dat tussen Andover en Woking het geval en moest dat stukje met de bus worden overbrugd. Dat stukje kostte op de heenweg een uur en op de terugweg anderhalf uur waardoor de reistijd bijna werd verdubbeld. Maar als je vroeg weggaat, bijvoorbeeld om kwart voor acht (geeuw), kom je toch nog op een redelijke tijd aan.

London is een wereldstad. Het is geen Hollywood, maar toch kom je er af en toe beroemdheden tegen. Namelijk Patrick Steward alias Jean-Luc Picard van Star Trek! We wisten dat hij in London woonde en dat je hem af en toe in het wild kon tegen komen, maar dat ons dat zou overkomen had ik nooit gedacht. Die kans kon ik niet laten lopen en heb hem gevraagd of ik met hem op de foto mocht. Daar had hij geen bezwaar tegen! Dus Jes heeft ons gelijk geknipst. Jullie snappen dat mijn dag niet meer stuk kon!

Maar het wordt nog beter. London is ook de hoofdstad van Pathetic Britain (ik weiger om het nog Great Britain te noemen; het enige waarin de Britten namelijk groot zijn is kleinzieligheid) en daar is ook de zetel van het koningshuis. Nog onder de indruk van ons treffen met Jean-Luc lopen we verder en ineens rukt Jes aan mijn arm. "Zie jij wat ik zie?" fluistert ze mij in het oor. Ja, echt waar, ongelogen, Queen Mum. We zijn niet gek op het koningshuis, maar als de gelegenheid zich voordoet, moet je die grijpen. Ik vond het al heel moedig van mezelf door Jean-Luc aan te spreken, maar wat Jes nu presteerde sloeg alles. Ze slaagde erin door de mensenmassa om Queen Mum heen te dringen en tot vlak naast haar te komen! Ik had de camera in de aanslag en knipste gelijk voordat de lijfwacht Jes weg kon slepen.

Daarna kwamen we langzaam tot bezinning. Queen Mum, dat kon toch eigenlijk niet? Het vreemde gevoel dat we hadden, werd nog eens versterkt toen we achtereenvolgens Napoleon, Ghandi, Vincent van Gogh en een heleboel anderen tegen kwamen. Had Jean-Luc Picard ons op een vreemde manier via een wormhole door tijd en ruimte gebeamd? Hoe, wat, waar? Hadden we iets verkeerds gegeten? Een champignonnetje teveel? Niet dat we wisten. We besloten er maar het beste van te maken en de kans uit te buiten. Jes reed een rondje met Lance Armstrong en discussieerde met Darwin en Kemal Ataturk. Ik raakte in gesprek met Gerhard Schroder, John F. Kennedy en Martin Luther King jr. Na deze hoogtepunten voerde onze weg door de duistere tunnels en kerkers van het heelal om uiteindelijk in het hier en nu, het drukke Londonse straatleven te belanden.

We besloten om bij te komen in het nieuwe filiaal van Masala Zone. We hadden een kortingsbon bij ons en konden ons weer heerlijk volstoppen met de heerlijkste Indische gerechten. Uitbuiken in Covent Garden met z'n kleine winkeltjes, waar het enorm druk was. Het is tenslotte bijna Kerst en dan gaan de Engelsen nog raarder doen dan gewoonlijk. Ze raken gestresst want er moeten een heleboel kado's voor de familie worden gekocht. Allemaal goedbedoelde rotzooi, waar niemand op zit te wachten en die een heleboel kost. Kerst is de tijd om je eens goed in de schulden te steken! Wij kunnen daar gewoon om lachen. Wij hebben Sinterklaas!

Tegen een uur of vier gingen we daar naar toe waar we eigenlijk voor gekomen waren: The British Museum. Daar is op dit moment de tentoonstelling over China's Terracotta Army. jes had al maanden geleden geboekt, want de belangstelling is enorm. Geen wonder, want het eerste keer dat een deel van het gebakken leger uit marcheren is. En London is een stuk dichterbij dan China. Het is een heel mooie tentoonstelling. We hebben er een paar uur rondgelopen. Ter informatie voor degenen die nog nooit van dit leger gehoord hebben of wel de klok (chinees: ding) hebben horen luiden maar niet weten waar de klepel hangt (daar is geen chinees woord voor daar chinese ding's geen klepel hebben): Het terracotta leger werd in 1974 gevonden. Het gaat om 7000 levensgrote terracotta soldaten die allemaal verschillend zijn. Zij bewaakten het ondergrondse rijk dat de First Emperor Ying Zheng in de tweede helft van de 3e eeuw voor Christus als graftombe voor zichzelf heeft laten bouwen. Dat ondergrondse rijk beslaat een oppervlakte van 56 km2. Tot nu toe is er slechts een klein deel van dit complex opgegraven. De kern met z'n opgeworpen heuvel is onaangeroerd. Niettemin is het tot zover gevonden materiaal al enorm indrukwekkend. Behalve de soldaten zijn er paarden, karren, beamten, muzikanten, kunstenaars enzovoorts. Allemaal levensgroot en van gebakken klei. Natuurlijk was er slechts een kleine selectie van het vondstmateriaal aanwezig, maar niettemin!

De terugreis naar Salisbury nam weer de tijd van een halve wereldreis in beslag, maar we hebben het weer gered om thuis te komen. Daar wachtten twee hongerende katjes op ons. Ja, twee. Helaas, helaas, geen Woezel, die we nog echt heel erg missen. Maar wel Stimpy en sinds een dag of drie een wit-rood-zwart poesje dat er voor zorgt dat Stimpy een strenger dieet volgt dan hij zou willen. Jes heeft rondgevraagd of er iemand in de buurt het ongeveer half jaar oude beestje mist. Maar niemand weet iets. Zij is het huis niet uit te slaan, snort als een naaimachine en eet als Hollebolle Gijs. Frappant is dat zij in het kopje bijna dezelfde tekening heeft als Woezel. Arme Stimpy. Dacht hij het rijk eindelijk alleen te hebben, komt er een indringster. We weten nog niet wat we met haar aan moeten. We gaan eerst verder vragen of ze niet gemist wordt en dan? Tsja, het antwoord is nog open!