Landsberg am Lech en zo.

Waar waren we gebleven: bij Landsberg am Lech. Nu zult u denken, waar ken ik die naam toch van? Nou, Landsberg had de twijfelachtige eer die plaats te zijn waar A.H. in de gevangenis Mein Kampf schreef. En blijkbaar beviel het hem daar zo goed, dat er later het grootste KZ van Duitsland werd gebouwd. Bovendien werd het de plek voor allerlei Treffen van de H. Jugend. Ver voor A.H. Landsberg ontdekte, was het een heel keurig middeleeuws stadje. En dat is het inmiddels weer. Zeer de moeite van een bezoek waard!

Zo als overal in Beieren stikt het ook hier van de barokke Kees en Miep voorstellingen in bijpassende kapellen, kerken en voormalige kloosterkerken. De Johanniskirche van Dominkus Zimmermann is absoluut een bezoekje waard. Net als de voormalige kloosterkerk van de Ursulinen. Het oude raadhuis, eveneens gebouwd door Dominikus, domineerd met z'n imposante gevel het marktplein. Helaas mogen de auto's hier gewoon komen en dus gaat veel van wat het zou kunnen uitstralen verloren.

Na Landsberg zijn we 's middags doorgereden naar Klooster Wessobrunn. Een beetje architektuur-gek komt deze naam natuurlijk meteen bekend voor. Hier is het gelijknamige Wessobrunner Stück nog al üppig aanwezig. Maar kunstig is het wel. En die leuke non die ons daar de eerste keer rondleidde, was er nog steeds. Met net zo veel humor als de eerste keer. Lekker recht door zee. Helaas is Wessobrunn geen kürort meer voor kinderen met aandoeningen aan de luchtwegen. Het viel ten prooi aan de hervormingen van het gezondheidssysteem. En dat is jammer. Want wat moet je met zo'n enorm gebouw en een handje vol oude nonnen? Ze hadden net twee nieuwe zusters erbij gekregen: twee jonge vrouwen, de ene advocaat en de ander anthropologe. Ja, die hadden dus lekker niets spannends meer om te doen en worden dus binnenkort overgeplaatst.

Van Beieren nu even naar Londen.

Wij waren afgelopen vrijdag in Londen om Patrice van een nieuw paspoort te voorzien. En toen hebben we meteen maar even gegeten in ons lievelingsrestaurant: Masala Zone (http://www.masalazone.com/). Mocht je ooit in Londen zijn, dan moet je daar beslist eens heen. Ze hebben er echte traditionele indische gerechten voor een klein prijsje. Zo eten wij het liefst een Thali. Dat is een groot bord met allemaal kleine kommetjes met verschillende gerechtjes. Heerlijk! 's Middags zijn we ook nog even naar Ice Age 3 in de bioscoop gaan kijken. Tries moest even een paar weken zeuren, maar toen had 'ie ook wat! Heerlijke ongein met een luiaard, twee mammoeten, een sabeltandtijger en nog een handvol uitgestorven dieren. Dit keer kwamen de dino's ook nog even om de hoek kijken. En dat in 3-D. Mensen ga het zien!

Terra excotica

Jullie daar aan het andere kant van het kanaal hebben tenminste nog een beetje zomer. Wij niet. Het is hier koud en erg nat. Weer een verregende zomer, net als vorig jaar en het jaar daarvoor. Ja, en in de regen ga je natuurlijk niet eens even fijn aan de wandel of een leuk stadje bekijken. En dus zitten wij gezellig voor de buis en kijken Tour de France. Ik tenminste. Tries vindt daar niet veel aan. Snap ik natuurlijk niet. Wie wil er nou geen mannen vol met pillen eindeloos de bult op zien rijden? Of gezellig achter elkaar aan in de tijdrit en dan na afloop recepten uitwisselen. Ik zal wel in een diep gat vallen als zondag het laatste rondje op de Champs Élysées wordt gereden...
Gelukkig zijn er nog een hoop andere leuke programma's op de Nederlandse buis. Zo is er het BNN programma "Nu we er toch zijn". Daarbij testen ze de gastvrijheid van mensen door aan te bellen en te vragen om een kopje thee, een maaltijd of een slaapplaats. Dit jaar testen ze Engeland. De eerste aflevering begon in Londen en liet meteen alle eigenaardigheden van de Engelsen de revue passeren. Zo wilde de domme Nederlander zich steeds beleefd voorstellen door z'n hand uit te steken. Nee, daar trappen de eilandbewoners niet in. We raken mekaar mooi niet aan. En ook beleefd om de naam van degeen tegenover je vragen is not done. Oh, zo herkenbaar! Zo gebruiken ze hier in zakelijke correspondentie standaard alleen Jessica. Geen achternaam en geen geachte. Als je geluk hebt dear in plaats van hi. En het yours sincerily is al jaren vervangen door cheers (niet doorgedrongen op Nederlandse middelbare scholen). Uitzendingen terugzien en genieten van het buitenaardse volkje dat Engelsen heet, kun je op http://www.bnn.nl/page/nwetzengeland.

Ja, en Engelsen zijn echt heel raar hoor. Zo bellring ik al een paar weken niet meer op dinsdagavond. Dat komt omdat onze Towercaptain, Jackie, de voormalige Towercaptain uit de jaren tachtig heeft toegestaan te komen kijken. Het vrouwtje staat al met één been in het graf en zit dus de hele avond op een stoel in een hoekje van de toren. Van daaruit terroriseert ze iedereen. Toen ik haar eerst beleefd vroeg en later ronduit mededeelde dat ze daar bij mij in elk geval mee op te houden had, werd ik door haar uitgelachen. Ze wist me verder te vertellen dat ze het recht had mij zo op de huid te zitten aangezien ik er niets van bakte. Nu kan ik best aardig bellringen, maar al die ingewikkelde methodes die hoeven van mij niet zo nodig. Van de meeste van mijn torengenootjes ook niet. Wij gaan daar heen voor de lol, niet om gedrild te worden. Toen mevrouwtje na nog een paar scheldkanonades niet wilde ophouden, heb ik kalmpjes m'n jas gepakt en ben lekker naar huis gegaan. Denk niet dat ook maar een van mijn torenmaatjes ingreep. Oh, nee. Want zie daar een Engels dillema. De oude Towercaptain is hoger in rang en ik de jongste aanwezige. In de feudale Engelse maatschappij heb je dan te luisteren. Zelfs als iemand de grenzen van het fatsoen een beetje overschrijdt. En bovendien houden Engelsen niet van conflicten en ingrijpen betekent conflict. Dus kan je het zelf opknappen.

Maar nou komt het mooie. De volgende zondag verscheen ik gewoon om te bellen (het secreet komt alleen op dinsdag) en er werd met geen woord over het gebeuren gerept. Conflictvermijding ten top. Inmiddels komen twee anderen ook niet meer en denkt een derde er ook over om te stoppen. Maar onze Towercaptain denkt er niet aan haar voorgangster er uit te gooien. Nee, dat zou onbeleefd zijn... Het feit dat Tries en ik tot het hele selecte gezelschap behoren dat er altijd is en als we niet kunnen, netjes afbellen, wordt dan maar even vergeten. Ook het feit dat ik reuze druk ben met m'n proefschrift en onze weekenden zeer kort zijn, spreekt niet in ons voordeel. Maar je weet wel weer precies wat je aan je maatjes hebt na 3,5 jaar: helemaal niets, want het blijven Engelsen!