Drie weken geleden zijn we met de trein naar Christchurch gegaan. Dat ligt een paar haltes voor Bournemouth met z'n vliegveld. Christchurch heette vroeger Twyneham. Dit betekent zoiets als "nederzetting tussen twee rivieren" (Avon en Stour). Twyneham was in de vroege middeleeuwen een van de belangrijkste havens in Engeland. Vervolgens werd er in 1094 een nieuwe kerk gebouwd en aangezien dat ding erg lang was (het is nu nog de langste parochiekerk in Engeland) werd Twyneham in de volksmond al snel omgedoopt in Christchurch.
We hebben in de loop der maanden een zekere strategie ten opzichte van het bezoeken van Nieuwe Engelse Plaatsen ontwikkeld. Deze bestaat uit de kortste route naar het centrum (mijn taak) en de zoektocht naar een plaats om iets te drinken met iets erbij (Jessica's taak). Vaak gaat het hierbij om cream tea. Dat was nu ook weer het geval. Het was een klein theehuis vlak bij de kerk. Het was mooi weer dus we konden buiten zitten. Dat was ook wel nodig want zoals gezegd, het was een klein theehuis, niet alleen qua oppervlak maar ook in de hoogte. Met een enorme lading clothed cream op de scones hoorden we opeens de klokken luiden. Tsja, dus dachten we er aan om te vragen of we ook mochten luiden. Wij naar de kerk en daar bleek dat ze voor een bruiloft aan het luiden waren. Zoiets is niet direct een geschikte gelegenheid om zelf ook te luiden. We zijn daarom maar naar Christchurch Castle gegaan, of dat wat er van over is gebleven. Het is gebouwd in de 12e eeuw als plaatsvervanger van een houten voorganger en staat op een leuke terp. Daarnaast staat een van de oudste civile, stenen bouwwerken uit de 12e eeuw.
Na een korte wandeling zijn we terug gegaan naar de kerk, waar de bruiloft ondertussen was afgelopen. Het begon al goed. In het noordportaal zagen we in het gewelf een zwaluwnest met vier kleine zwaluwtjes erin die door vader of moeder werden gevoed. Daarna was het nog een behoorlijke wandeling door de kerk, want dat ding is echt lang. We kregen er een prive rondleiding langs de houten koorbanken. Deze hebben allerlei gesneden figuren uit het dagelijks middeleeuwse leven, dingen die je als gewone tourist niet direct opvallen. Bij het verlaten van de kerk zaten er nog maar drie zwaluwen in het nest; eentje was eruit gevallen.
Tijd voor een thüringer Bratwurst op de internationale delicatessen markt en ontspanning aan het water. Christchurch is tenslotte een havenstadje. Nou dat hebben we geweten. Na meer dan een uur langs een Guernsey-achtige weg gelopen te hebben (dat wil zeggen smal en druk), kwamen we eindelijk bij het water aan. Vijf minuten waren meer dan genoeg om deze "schilderachtige plaats" (volgens de folder) te bezichtigen. De terugweg was iets korter en een stuk mooier. We dachten er aan om langs het water terug te gaan dus toen we een bordje leading to waterfront zagen, dachten we, daar moeten we zijn. Wel, fout. Waterfront was een straatnaam. En het water was in prive bezit...
Voor het avondeten hadden we een Inder in gedachten. Tot nu toe was dat altijd goed geweest. Deze was echter van het negatieve soort. Half rauwe kip en heel zoete korma. En een bediening die ons liever kwijt dan rijk was. Dat was echter het enige zwarte randje aan een geslaagd dagje uit.
Twee weken geleden zijn we dichter bij huis gebleven. We zijn naar de Cursus gegaan. Dat is een soort renbaan achtig ding vlak naast en contemporain met Stonehenge. Niemand weet waarvoor het gebruikt werd. We hebben hem zo goed als helemaal rond gelopen; hij is bijna 3 km lang en 90 m breed. Niet dat er nog veel van te zien is. De greppel en de wal die het ding omgaven zijn plat geploegd en de rest is overgroeid met onkruid. De Cursus wordt duidelijk niet door touristen platgelopen... Na ook nog wat grafheuvels te hebben bezocht en beklommen, hebben we op de terugweg de cream tea in Heale Garden genoten.
Dit is de Cursus, als je goed kijkt zie je de greppel nog. Vorige week was Sherborne aan de beurt. Alweer zo'n pitoresque stadje. We hebben dde beproefde methode maar weer toegepast. We waren snel in het centrum. Het zoeken naar een geschikt theehuis was moeilijker. Geen cream tea dit keer maar gewone koffie met een flapjack bij een soortement van zorginstelling. Je moest de bestelling weliswaar meerdere keren opgeven maar het was wel goed en we werden in het Nederlands uitgezwaaid. Er wonen in Engeland werkelijk een heleboel mensen die op de een of andere manier iets met Nederland hebben.
Sherborne heeft een grote abdijkerk die net als die van Christchurch, terug gaat tot de 11e eeuw. Het meeste is evenwel uit de 15e eeuw en het resultaat is een prachtig fanvault (waaiergewelf)op Normandische pilaren. Bij het naar buiten gaan begonnen de klokken te luiden. Het waren er maar twee en we wisten dat er een bruiloft zou plaats vinden. Dat vonden we een beetje sneu dus dachten we er aan om onze hulp aan te bieden. Vier klokken is tenslotte beter dan twee! Er kwamen evenwel al snel een stuk of zes klokken bij en even later klonk er een erbarmelijk gekling-klang. Nee, dan doen we het bij St. Martins nog helemaal niet zo slecht!
Tijd voor wat kastelen. Sherborne heeft er twee in de aanbieding: een oude uit de 12e eeuw en een wat nieuwere. Aan het eind van de 16e eeuw heeft sir Walter Raleigh het oude kasteel opgekocht, het ding grootschalig verbouwd, vond het niet mooi meer en er toen een nieuw kasteel naast gebouwd. Het oude kasteel diende daarna ter decoratie in zijn tuin. Die tuin is reusachtig groot en voor 5 GBP pp mag je die bezichtigen. Alleen wisten we niet dat dat bezichtigen slechts voor een klein deel gold. De Engelsen wisten dat wel en hadden allemaal een picnic mand bij zich. Daarvoor is zo'n tuin uitermate geschikt!
We zijn dit keer niet uit eten gegaan, gezien onze slechte ervaring de vorige keer en zijn gewoon naar huis gegaan. Toch weer een leuk dagje uit!
Posts
