We have set our shoes...

Nu Sinterklaas vorige week in Middelburg was aangekomen, dachten we dat hij nu ook wel in de buurt van Salisbury moest zijn. En dus hebben we gisteravond onze schoen en laars bij de openhaard gezet. Van te voren even een liedje zingen en natuurlijk worteltjes voor het paard erbij en dan maar afwachten. Nou, spannend hoor! Het regende hier heel behoorlijk vanacht, dus wij al bang dat Americo was uitgegeleden en nu in spagaat op de nok zou zitten... Glukkig is de brandweerkazerne om de hoek; ze hadden de schimmel er zo weer af kunnen takelen.



Vanmorgen vol verwachting naar beneden en ja hoor: de wortels weg en de schoen/laars gevuld! Hiermee is het bewijs geleverd: Sinterklaas komt ook in Salisbury!

Apgen en zo

Zoals de meesten van jullie wel weten behoor ik tot het Apostolisch Genootschap (www.apgen.nl). Hoewel er hier in Engeland geen plaats van samenkomst is, lever ik af en toe mijn bijdrage 'online' via de meedenkgroep. Hiervoor verzamel ik allerlei stukjes die daarvoor wel eens handig zouden kunnen zijn. Het volgende stukje kwam ik tegen in de 'Sarum Link' het blad van het diocees Salisbury. Het is geschreven door Andrew Salmon uit Wareham:

Ik heb een droom. Mensen stromen de kerk binnen – maar het is niet het geijkte kerkgebouw. Het is een gebouw voor allerlei activiteiten en voor alle leeftijden. Alles gebeurt tegelijker tijd en op verschillende plaatsen.
Er is een plek waar je wat kunt nuttigen, een voor entertainment, een voor medische behandelingen (inclusief ‘alternatief’), verschillende ruimtes voor de diverse sportdisciplines, een sportschool, een crèche, een leeromgeving, een ontspanningsruimte met de mogelijkheid tot counseling, een adviesbureau, een kledingwinkel en nog veel meer.
Maar wat is er gebeurt met de plek waar traditioneel de godsdienst beleden werd, met de kerkbanken dicht aan dicht, welke elke vorm van echt menselijk contact belette? Er is een speciale gebedsruimte voor godsdienstbeoefening die bij behoefte vergroot kan worden. Niet langer ligt de nadruk op de zondagsdienst als hoofdzakelijke kerkactiviteit zoals dat tegenwoordig nog door de meeste mensen wordt verondersteld.
In plaats daarvan is de godsdienstbeoefening onderdeel geworden van elke andere aanwezige activiteit; er is geen onderscheid meer tussen het spirituele en het sociale. Alles vindt plaats in de geest van het gebed.
De sleutelfactor is dat elk lid betrokken is bij een sociale activiteit, sommige in het gebouw zoals beschreven, maar de meerderheid gaat naar buiten en op in de maatschappij.
Ze zijn gewapend met borstels, spades en allerlei gereedschap om de noden die van te voren geïnventariseerd waren te gaan verhelpen. Dit is verworden tot de hoofdactiviteit van de kerk, de vuurproef van een oprecht geloof en de gebruikelijke voorwaarde voor het verkrijgen van lidmaatschap. En het is geheel in de geest van God.
Helaas, toen werd ik wakker en realiseerde me dat ik had gedroomd.

Bovenstaand stukje hangt bij ons op de koelkast. Het herinnert mij eraan wat ik echt wil: praktisch bezig zijn met mijn levensovertuiging. Dat brengen wij o.a. in praktijk door goed te kijken waar onze levensmiddelen vandaan komen en hoe ze verpakt zijn, onze betrokkenheid bij Eresi in Uganda, kleingeld geven aan collectes, schoenendozen pakken voor Bulgarije, het sponsoren van collega’s die geld inzamelen voor een goed doel en in de kleine dingetjes van elke dag (deur openhouden, mensen voorlaten, beetje lief zijn). Vooral dat laatste is bij tijd en wijle een hele opgave...

Nog zo een losse opmerking: de Engelse staat is niet zo’n verzorgingsstaat zoals de Nederlandse wel is/was. Dat heeft er voor gezorgd dat er heel wat liefdadigheid wordt bedreven. Mensen staan op straat met een bakje, verkopen zelfgebakken taart of runnen een vlooienkraam of leveren een prestatie waarvoor ze zich laten sponsoren. Hoewel geboren uit nood levert het wel betrokkenheid bij elkaar op en daar kunnen wij zeker iets van leren!

Pub cultuur

Vandaag is het mijn beurt om weer eens wat te schrijven. Het gaat over gisteren en daarom zou dit bericht voor het bericht moeten staan dat Jessica vandaag heeft geschreven. Maar dat gaat niet, heb ik net van haar gehoord. We gaan dus terug in de tijd, back to the past, once upon a time, long ago. Nou ja, goed, een dag dus.
Het lijkt wel een sprookje en die dag begon ook sprookjesachtig mooi, wat weer betreft dan. Ik geloof niet dat ik op een sprookje lijk als ik 's morgens wakker moet worden. Dan kan je de "r" van het sprookje wel weglaten. Het was dus mooi weer en we zijn op tijd op de fiets gesprongen, trotseerden het Salisbury'se verkeer en parkeerden om ca. 10:20 de stalen rossen tegen het hek aan de zuidzijde van St. Martins. Na alle dode vliegen te hebben opgeruimd onder in de toren mocht Jessica de touwen grijpen en belletje trekken. Ik mocht niet omdat niemand het touw kan grijpen als ik weer een stuk van de klok om zeep zou helpen.
Daarna naar de vogelkooi (een idee van Jessica om de namen van de eigenaren van het restaurant met sandwiches en taart te kunnen onthouden: Bird & Cage, wat eigenlijk Carter moet zijn, maar dat is een kleinigheid) voor een versnapering in verband met mijn wordt-vet-dieet. Het lijkt Hans en Grietje wel.
Vervolgens zijn we een stukje gaan fietsen. Over drukke wegen en vervolgens over rustige paden naar een natuurpark in de buurt van Wyley. Omdat het een natuurpark is, moet je er natuurlijk met de auto heen. Anders is het ontbreken van faciliteiten om de fiets neer te kunnen zetten niet te verklaren. We hebben daar gezellig over een weggetje langs kunstmatige watervlaktes gelopen en een heleboel ducks en coots gezien. Er waren ook koekeloerhutten zodat je de beestjes kon bekijken zonder dat ze je konden zien. Daarin hingen allemaal plakaten met de afbeeldingen van vogels en hun namen. Heel handig. Ja, het was een leuk parkje. Op de weg naar de uitgang heeft Jessica nog een parkwachter aangeschoten (figuurlijk) in verband met dode flattermannetjes. Hij zou haar melden als ze er eentje zagen liggen, dan zou ze hem kunnen ophalen.
Terug naar Salisbury zijn we bij een pub gestopt. Om de een of andere reden heten die dingen heel vaak The Royal Oak. Ook deze maakte daarop geen uitzondering. Het was iets over 2 in de middag en eigenlijk is lunchtime met de traditionele sunday roast dan voorbij. Op goed geluk zijn we toch naar binnen gegaan om sandwiches te eten. Helaas zijn we nog niet goed op de hoogte van de Engelse pub-cultuur. Wij naar binnen, lopen langs de bar naar het gedeelte met gedekte tafeltjes, althans dat was het plan. Aan het einde van de bar worden we aangesproken door de barmevrouw met een "How may I help you?" Dit klinkt heel vriendelijk, maar het werd gezegd als een Rottweiler met schuim op de bek. Wij gedroegen ons navenant. Stokstijf blijven staan, handjes in de lucht en heel langzaam draaien. Wij wilden graag een sandwich, als het nog ging, mocht o.i.d. a.u.b. please? Ja het ging nog, maar wel bij de bar plaatsnemen! Dat is pas Engelse politeness. Daar kunnen we nog veel van leren! Dus, voor iedereen die nog eens naar een Engelse pub wil: Ga linea recta naar de bar, blijf daar staan en wacht tot je aangesproken wordt. Please!

Boer zoekt vrouw

ADSL is echt geniaal! Vooral als je landt op een site als www.uitzendinggemist.nl en daar blijken dan alle afleveringen van 'Boer zoekt Vrouw' op te staan... Dat werd dus zaterdagavond een marathonzitting koeienmelken en stal uitmesten. Patrice had nog stoer geroepen dat 'ie wel wat anders ging doen, maar toen het puntje bij paaltje kwam bleef 'ie mooi op de bank plakken (hij moest zelfs stop als er een bakkie leut moest komen...). En het was weer net zo genieten als vorig jaar! Er blijken weer vier 'a vijf leuke stelletjes te zijn ontstaan. Mensen vinden hun eerste liefde of een nieuwe liefde zonder al te veel emo-tv.

Een ding snap ik alleen niet. Boer Hans vond het heel belangrijk dat zijn toekomstige vriendin ook wat met het geloof zou hebben (momentje stilte voor het eten en kerkbezoek). Vervolgens blijkt een van de dames een homosexuele zoon met dito schoonzoon te hebben en daar wordt Hans dan niet blij van. Maar er echt mee zitten doet 'ie gelukkig ook niet, 't is immers haar probleem... Nu lijkt mij persoonlijk respect voor iemand geaardheid belangrijker dan bidden voor het eten en de bank drukken op zondagmorgen...

Geen idee waarom geloof en homosexualiteit elkaar zo vaak uitsluiten. Zeker het christendom, als geloof van de universele liefde, zou toch open moeten staan voor mensen met een andere sexuele geaardheid (die waarbij je een ander beschadigd natuurlijk daargelaten). Zou het misschien komen doordat het traditionele huwelijk in de kerk erg belangrijk is? Het huwelijk is overigens pas in de middeleeuwen de kerk ingesleept. Is wel zo handig als je wat meer controle over de schaapjes wilt. 't Ging overigens hand in hand met het inperken van de rechten van de vrouw, maar da's weer een heel ander verhaal!

Nee, zelf denk ik dat de diepgewortelde homofobie van sommige mensen ergens anders vandaan komt. Het is vermoedelijk al heel oud. Kijk: toen we nog jaagden en verzamelden of als nomaden richting het beloofde land trokken, toen koste homosexualiteit de groep gewoon teveel. De groep kon het zich niet permiteren als er twee lekker egoistisch homosexueel gingen zitten doen. Immers, zeker in het geval van mannen, nam de kans op nakomelingen drastisch af en dus kwam het voortbestaan van de groep in het geding. Aangezien een deel, en misschien kun je zelfs wel zeggen het grootste deel, van de bijbel doorverteld/geschreven is in een tijd dat de meeste mensen nog een nomadenbestaan leidden, kan ik me zo voorstellen dat deze mentaliteit her en der een beetje doorschemerd (al heb ik zelf nog nooit een directe veroordeling van homosexualiteit in het dikke boek kunnen vinden!).

Echter, vandaag de dag leven we niet meer als nomaden op eeuwige trektocht (de camping in Frankrijk daargelaten) en dus wordt het hoog tijd dat we enkele van onze instincten eens gaan omprogrammeren! Wat mij betreft heeft iedere relatie waarbinnen respect de boventoon voert en niemand beschadigd raakt, bestaansrecht. Als mensen deze relatie willen bezegelen met een huwelijk, mijn zegen hebben ze. Kinderen die in een dergelijk gezin opgroeien waarin liefde en respect geleefd worden, mogen hun handjes dichtknijpen.

Hmm. Wat heavy! Gelukkig was de intocht van Sinterklaas in Middelburg, waarbij dit jaar echt helemaal niets fout ging (behalve dan dat akkefietje met de vuurtoren...), ook nog te zien op www.uitzendinggemist.nl !

Like a virgin, blogging for the very first time (from home, that is!)

Patrice is echt een schat en doorgaans kunnen we het ook heel goed met elkaar vinden. Wij kunnen bijvoorbeeld heel goed samen klussen. Ik schilderen, Patrice hakken en zagen. Of behangen, da's bij ons geen relatie-killer-nummer-1. Gewoon: ik smeren, hij plakken. Maar er is 1 ding dat wij echt niet samen kunnen: computeren! Lastig als het draadloze modem aangesloten moet worden. Ik probeer dat soort dingen gewoon maximaal een uurtje en vraag dan hulp aan meer deskundige mensen (is meestal Andres, de vriend van m'n zus). Helaas, Patrice is een man en dus valt hulpvragen onder het hoofdstuk 'nederlaag erkennen'. Het is dan voor mij het handigst om Patrice gewoon wat te laten aanklungelen; duurt meestal een paar dagen, dan begeeft mijn geduld het... Dan ga ik me er weer tegenaan bemoeien. Dat was dus gister tussen negen en elf 's avonds. Het was hier zo 'gezellig' dat zelfs de katten zich niet meer lieten zien... En dat alleen maar omdat ik suggereer toch maar even de handleiding van A-Z door te lezen i.p.v. m'n digital sweetheart in alle rust te laten plug-en-playen!

Gelukkig heb ik vandaag als nog in alle rust de handleiding doorgeploegd (die wordt dus volgensmij gewoon speciaal voor vrouwen geschreven). En zie daar, er ging mij een lichtje op, en na de instellingen verandert te hebben, bij het modem een ledje aan. En dan nu a huge thank you aan Patrice voor z'n eeuwige bewaarzucht: hij had het kladje met de WEB-sleutel een jaar geleden uit mijn prullenbak geplukt waardoor ik ook daadwerkelijk m'n computer weer op het netwerk kon aansluiten. Conclusie: het is maar goed dat we beiden een eigen laptop en nuttige eigenaardigheden hebben!

ADSL: the final part!

Ja, jullie lezen het goed: wij hebben nu ADSL! En Tiscali heeft het bijna helemaal goed gedaan... Ze hebben ons een gewone modem gestuurd i.p.v. een draadloze. Maar dat mag de pret niet drukken! Nu zijn we eindelijk weer online. En dat heeft natuurlijk gevolgen voor onze E-Mailadressen. Ik ga ze hier echter niet noemen, want zin aan spam in m'n gloednieuwe digitale brievenbus heb ik niet. Dus, heb je geen meeltje met de nieuwe gegevens ontvangen en wil je weten waar je ons voortaan kunt bereiken, stuur even een meeltje naar het oude adres, bel of schrijf en het wordt geregeld.

Zaterdag hebben we overigens de keuken van een nieuw laagje verf voorzien. Is heel erg mooi geworden. Wij dachten altijd dat onze tegeltjes een beetje goor waren. En dat bleek met poetsen niet op te lossen. Nu de wanden echter niet meer felgeel zijn, maar creme; is het tegeltjesprobleem ook opgelost! Nu hoeven we alleen de slaapkamer, de woonkamer en de eetkamer nog maar van een laagje verf te voorzien. Nu ik er zo over nadenk, is dit het tweede huis dat van 'geel' naar een fatsoenlijke kleur gaat. De Schippersmeen was echt van onder tot boven geel en dan was er ook nog jarenlang stevig gerookt!

Afgelopen zondag was het hier trouwens Remembrance Sunday omdat op de 11de van de 11de om 11 minuten over 11 het vredesacoord/nederlaag van de eerste wereldoorlog werd ondertekend. De meeste mensen liepen al dagen met een klaproos op hun jas rond (Patrice en ik vielen als klaplozen dus nog al op). Met het klokkenluiden voor de mis werden er leren lappen om een kant van de klepel gebonden zodat je een kling en een bong hoort. Klinkt heel erg mooi en natuurlijk erg plechtig en wordt normaal ook bij begravenissen gedaan. Helaas waren de lappen niet om de klepel van de laaste bel blijven zitten en dus klonk het hele riedeltje: kling, kling, kling, kling, kling, kling, bong, bong, bong, bong, bong, kling! Precies om elf uur luidde de tenor 11 keer en werden er twee minuten stilte in acht genomen. En daarna natuurlijk het persoonlijke lijflied van de Queen: God save the Queen. En toen hadden we wel koffie verdient, dachten we. Helaas, op de markt was er een parade met veel mensen in apepakjes met medailles. Iedereen die genoeg had van de parade vluchtte een pub in. En dus zat ons koffiehuis ook helemaal vol. Dan maar aan de tafel met de messen-vorken-lepeltjes gaan zitten. Wij laten ons immers onze koffie met iets lekkers niet afnemen!

Stuff the Goose: 45 days to X-mas

U leest het goed: nog maar 6 weken en dan is het weer kerst. En iedereen om ons heen wordt al langzaam gek... Want hier is dat het feest van het jaar met veel kadootjes en het verplichte familie diner. We krijgen dan ook regelmatig te horen 'dat we toch zeker wel met kerst naar Nederland zullen gaan', nou nee dus... En dan krijg je me toch een meelijwekkende blik toegeworpen! Zelfs nadat je hebt uitgelegd dat wij Sinterklaas vieren en geen kerst, verandert de blik nog niet echt. Maar, wij zouden ons niet zijn, als we niet zouden proberen er wat aan te doen. En dus gaan we hier Sinterklaas vieren: op 5 December op het werk en op 6 December in de pub met de bellringers. Eens kijken of we ze om kunnen krijgen!
Dan nu naar de goose. Wel mijn goose heeft eigenlijk gewoon een naam: Patrice en hoewel hij soms een rare vogel is, is hij toch zeker geen domme gans! Hij wordt echter wel gestuffed en moet op 1ste Kerstdag 80 kilo wegen. Na een hele week van plakken chocolade, chips, noten, full English breakfast, extra maaltijden, veel fruit en liters thee: heeft hij er inmiddels een halve kilo bij! Great joy and hapiness: nog 6.5 te gaan. Het erge is dat ik hem alles op een presenteerblaadje moet aandragen en zelf niks mag (het meeste staat immers niet op de no-count lijst van WeightWatchers). Da's dus echt de kat op het spek binden. En Patrice maar klagen dat hij geen eten meer kan zien. Heel ondankbaar; ik zou er wat voor over hebben om onbeperkt chocolade te kunnen eten en nog steeds te weinig te wegen (en ik ken ook nog wel een paar familieleden die dat ook wel zouden willen!). Maar goed je moet er wat voor over hebben; een man zonder lekker kontje is namelijk niks!

Guy Fawkes Night of 101 dingen die je kunt doen met een stoute katholiek

Van het weekend hebben we weer eens een stukje echte Engelse folklore kunnen meebeleven: Guy Fawkes of Bonfire Night. Op 5 november 1605 was ene Guy Fawkes met een groepje medeplichtigen van plan het Engelse parlement op te blazen. Ze wilden van de protestantse koning af en dus was het niet genoeg om alleen hem wat door het eten te mengen, nee de hele adel moest er aan geloven. En dan zoek je natuurlijk een gelegenheid waarbij de hele kliek in een gebouw bijeen komt: de opening van het parlementair jaar. Guy en co namen overigens op de koop toe dat een aantal van de vermoedelijke slachtoffers trouwe katholieken waren... Helaas voor Guy, zoals u allemaal weet, staat het parlement er nog. Hij werd bij een inspectie van de kelders ontdekt en men kon hem het lontje op tijd afhandig maken. Alle samenzweerders kwamen gruwelijk aan hun eindje, daar de koning de grap niet echt kon waarderen. Guy zelf werd eerst opgehangen en vervolgens gevierendeeld. Geen idee wat dat vierendelen dan nog voor zin heeft, maar goed. Men heeft ook wel eens een paus opgegraven en terechtgesteld...
In elk geval vieren de Engelsen dit heugelijke feit elk jaar met vuurwerk en een groot kampvuur waarop een pop genaamd Guy Fawkes geroosterd wordt. Net als vorig jaar zijn we met Jörn en Line naar Dinton House geweest omdat ze daar een heel mooi vuurwerk en een van de grootste kampvuren hebben. Het vuurwerk was weer prachtig, Guy roosterde leuk en na afloop was het erg gezellig in de pub!

Victoriaanse vrieskist

Vandaag beginnen we maar eens met een paar afschrikwekkende getallen: woonkamer 16 graden, slaapkamer 14 graden, overloop en werkkamer 11 graden, keuken en badkamer 7! graden... En dit is niet omdat de verwarming het niet doet of omdat het buiten -30 graden vriest... Dit is als de verwarming, als je die night-storage-heaters überhaupt zo kan noemen, bijna op de hoogste stand staan en de namaak openhaard (electrisch blaaskacheltje met oranje lamp en echte kooltjes) staat te loeien. Dit beloofd wat voor als het echt koud wordt (nu vriest het -2 's nachts)! Ik ga maar een bordje op het dak monteren: vogeltjes pas op! als je gaat zitten, verbrand je je gat! En de buitenmuren zijn waarschijnlijk ook een soort knuffelmuren bij gebrek aan isolatie... Overigens; ook zonder een thermometer wisten we dat het erg koud was in huis. Open de koelkast; geen verschil tussen in de koelkast en de rest van de keuken. Bovendien, de katten wilden vanacht liever onder de deken... Lichtpuntje, de koelkast slaat merkwaardig genoeg niet echt vaak aan op een dag...hahaha.

Volgensmij heb ik jullie ook nog niet verteld dat Patrice Dinsdagavond de stay (veiligheidspal)van klok vijf gebroken heeft. Ja, je neemt hem mee, maar het blijft natuurlijk wel een jongetje! Nee, het was best wel even schrikken. Hij ging maar een halve meter de lucht in en had het geluk dat het touw van het wiel liep waardoor hij niet vijf meter de lucht in ging en z'n hoofd stootte. Klokken vier en vijf zijn de klokken waarop het afgelopen jaar een man of 10 hebben leren klokkenluiden (de meesten zijn vroegtijdig afgehaakt). In het begin trekt iedereen veel te hard waardoor de veiligheidspal klap op klap krijgt te verduren. Waarschijnlijk had Patrice dus gewoon de pech dat een van zijn tikjes de spreekwoordelijke laatste druppel was.

Nu we het toch over Patrice hebben, ik heb een nieuw doel in m'n leven: Patrice 80 kilo met Kerst. Nee, hij gaat niet op tafel... Maar hij is een beetje te dun en dat komt voornamelijk omdat hij 'vergeet' te eten. Geen idee hoe je zo'n eerste levensbehoefte kunt vergeten, maar hij is er goed in! Dus smokkel ik allerlei extra's in z'n broodbak (die er dan 's avonds nog steeds inzitten...) en vanaf het moment dat hij 's avonds thuiskomt, sta ik voordurend klaar met fruit, plaatje koek, gebakken eieren met spek, extra boterham, extra portie avondeten (bovenop de twee die hij gewend is), etc. Nu maar hopen dat er tenminste iets aan blijft hangen!

Ditjes-en-datjes

Bij gebrek aan een goed verhaal, krijgen jullie een paar losse eindjes voorgeschoteld. Ten eerste: ik ben 'at goal' zoals dat heet bij WeightWatchers. Dit betekend dat ik op kan houden met afvallen en nu alleen moet proberen de 63 kilo ook min of meer vast te houden. Dus, nu heb ik in totaal vijf punten per dag die ik mag versnacken! Dat is mooi een koekje extra! Volgende week maandag is m'n inwijding als goldmember. 't zal me benieuwen...
Dan; de Goden zijn ons genadig geweest: we hebben broadband. Tenminste: de marker is eindelijk weg en ik ben geregistreerd bij Tiscali en krijg over 10 tot 15 dagen m'n pakket en de inlogcodes. Nog even geduld dus en dan kan het webcammen beginnen!
De afgelopen dagen zijn we ook nog een beetje aan het klussen geweest in en om het huis. Zo hebben we een aantal struikjes gekocht bij de red-de-zwanen-en-andere-vogels-vereniging. Is lekker goedkoop en je helpt er weer een paar gevederde vriendjes mee. Besides, hebben Woezel en Stimpy ook meer keus... Verder hebben we de enige twee ramen die niet dubbelglas waren, met dubbelglasfolie beplakt. Best een leuk werkje, maar helaas, de enkelglasramen zijn nu op. En als klap op de vuurpijl deel I: Andy de klusjesman heeft het douchescherm verkeerdom op het bad gemonteerd. Nu kun je er dus niet meer bij als je wilt schoonmaken (nee mensen, niet schoonmaken is geen optie!). En nu moet hij terugkomen van de landlady... En da's niet de eerste keer. Langzaam wordt het pijnlijk... Oh ja, nu vuurpijl deel II: het lekt water door de wand in de woonkamer, gang, hal en badkamer. We leven nu dus zeg maar in een aquarium!
En dan was er nog Halloween. Nou, waarschijnlijk wonen wij in een buurt met teveel ongeassimileerde buitenlanders haha! We hadden maar 1 groepje van 7. Maar die waren dan ook wel heel erg leuk! Vooral de opmerking van een van die jonge gastjes dat wij zo'n leuk ingericht huisje hadden, was echt wel lachen. Wij vinden namlijk dat we in een 'Bruchbude' wonen, kun je nagaan hoe het gemiddelde engelse huis er van binnen uitziet...