Fishy Bradford

Nou, zoals jullie al hebben kunnen lezen was ik dus in Bradford voor een workshop vissengraatjes pluizen. Aan mij dus nu de schone taak jullie eens even met alle details te gaan vervelen... Het begon allemaal al op vrijdagmiddag. Bradford ligt op 6 trein-uurtjes van Salisbury in richting Noorden. Eenmaal overgestapt in Basingstoke, kon ik ruim vier uur op m'n gat blijven zitten tot aan Leeds. Lekker tijd voor een beetje werken en Feldforschung dus. De trein zat propvol en dus kregen we bij elk station het verzoek of we niet alsjeblieft wilden uitstappen en op de volgende trein wilden wachten... Jaja, dat kan alleen in GB! En hoewel ik inmiddels vast al aardig aan het verengelsen ben, kon ik de neiging onderdrukken. Richting Leeds werd het gelukkig op het laatst ook een stuk rustiger. Geen wonder bleek een dag later, maar dat lezen jullie pas over een minuut of tien.
Overstappen op Leeds ging gelukkig goed, al is het er wel echt Engels. Het station doet een beetje aan Dresden denken. Alleen heb je hier op hetzelfde peron de sporen 8a en b, 9a en b, 10a en b en 11a en b. Zo lang is het station. Best verwarrend de eerste keer! (kijk je namelijk als je bij het bordje 10 staat naar rechts, zie je geen 11 maar 12; ik moest dus op 11 zijn...). Vervolgens lekker met de boemel naar Bradford. Eenmaal daar, kon ik de weg niet meteen vinden. Voor het gemak lopen de snelwegen haast door het voetgangersgebied... Probeer dan maar eens over te steken... Naast de monsterlijk lelijke ijshockey hal lag de straat naar mijn guest house Ivy. Beetje aftands buurtje met prachtige maar vervallen grote victoriaanse stadshuizen met dichtgespijkerde ramen. En de straat bestond dus uit keien! En dan zit je dus middenin de grote stad! Gauw naar binnen.

Binnen kreeg ik een prachtige kamer in echte Engelse trut-stijl. Geweldig! Sommige dingen waren gloednieuw toen m'n oma een jaar of 10 was... Maar het was heel erg schoon en had een super sfeertje. Toilet en badkamer waren op de tussenverdieping (net als oorspronkelijk in de huizen in WHV). Het was nog te vroeg om te gaan slapen, maar ik was te moe om de snelweg weer over te steken en de stad te gaan verkennen. En dus knipte ik de tv aan (model eerste kleurentelevisie prototype).

Gelukkig werd de flauwe engelse commedie al gauw vervangen door een stukje entertainment van het hoogste niveau: een muis. Het beestje was van het zeer ondernemende type en kroop eerst maar eens in de prullenbak. Toen waren m'n schoenen aan de beurt en toen m'n tas. Helaas, niks van muis' gading. En m'n fototoestel stond natuurlijk daar waar muis liep. En een carriere als model-muis zag het niet zitten. Het spurte weg naar z'n holletje achter de staander van de wastafel (ja mam, zo'n mooie grote ouderwetse!). Ik vond het best sneu dat het beestje nu met een halve hartverzakking en hongerig in z'n holletje zat en besloot er eens wat aan te doen. Zakje suiker geleegd op een schoteltje en kuipje melk er naast. Helaas, muis liet zich niet meer zien. De volgende 10 uur hield ik mij intensief bezig met het bestuderen van de binnekant van m'n oogleden...

De volgende morgen bleek dat muis ook niet stil had gezeten. Op naar de badkamer. Dat bleek er een van het letterlijke badtype: geen douche alleen een warme en een koude kraan en een reuzachtig bad. Dat leek me een beetje veel van het goede en dus deed ik een hazenwasje. Als je weet dat je een workshop gaat krijgen van iemand die complete vissen eet en dan z'n eigen poep uit elkaar gaat pluizen opzoek naar diezelfde vis, leek een beetje lichaamsgeur me niet zo belangrijk!
En dan het belangrijkste deel: het ontbijt. Ik had me voorgenomen een zogenaamd SAWW-weekend in te lassen (schijt-aan-weight-watchers-weekend). En dus heb ik heerlijk naast m'n bordje paardenvoer, twee toast met jam en nutella gegeten. En dat alles met een vrijdoos van een zwarte kat op schoot. Mevrouw was niet weg te meppen! Het ontbijtmeisje maar netjes opgebiecht dat ik een nachtelijke bezoeker had gehad. Het kind raakte helemaal in paniek. Het hielp ook niet echt dat ik zei dat het muisje meer te bieden had dan de tv en dat ik het een heel cute beestje vond... Ze vond het echt heel erg. Ze hadden de laatste weken echt een plaag daar de huizen rondom bijna allemaal leeg stonden en als illegale afvalstort werden gebruikt. De kat had inmiddels zo de buik vol van al die muizen, dat ze ze niet meer echt ving. Tijd om m'n spullen te pakken en de stad te gaan verkennen. De workshop begon toch pas om half 11.

Nou, aan Bradford mis je dus niks. Het is eigenlijk een middeleeuwse stad die pas echt belangrijk en rijk werd door de wolhandel in de 18de en 19de eeuw. Toen hebben de Victorianen de stad ook maar eens even gepimpt. Het stikt er dan ook van de hele imposante grote stenen en bakstenen gebouwen ala Duitsland. Alleen zijn ze in Duitsland leuk roze, lichtblauw, groen en geel. Hier niet. Hier is alles bruinig of grijzig. Geen stukje middeleeuwse bebouwing meer te zien. Zelfs de cathedraal uit 1300 hebben ze onder handen genomen. Die is alleen van binnen mooi met een verlaagd houten plafond met prachtige bonte engeltjes. Het orgel klonk ook wel aardig.

Op weg naar m'n slaapplek had ik al bordjes zien staan met de naam 'Little Germany'. Daar wilde ik het mijne van weten. Het bleek de wijk te zijn die naast de cathedraal ligt. Geen idee waarom het kleinduitsland heet overigens. Het ziet er net zo uit als de rest en er zijn geeneens apotheken of bakkerwinkels op elke straathoek... So much for little Germany. Pap, het is overigens wel een paradijs voor u. Heel Bradford eigenlijk. Veel gebouwen worden uitegruimd en de befaamde containers staan haast in elke straat. En nee ik had geen plekje meer vrij in m'n rugzak...!

Toen ik van kleinduitsland naar de campus liep, kwam ik nog wel aan een duits-evangelische kerk voorbij. Tegenover lag een oud badhuis dat nu als pub dienst deed. De campus was redelijk groot (niet zo groot als Leicester). Hier doen de studenten alles op de campus: leren en wonen. Ze hadden er zelfs een faculteit voor peace studies. Zodra ik m'n kaartje tevoorschijn haalde om te kijken of ik nog goed liep, had ik al een aardige mevrouw met een velletje zo donker als koffie-zonder-melk naast me staan die vroeg of ze kon helpen. Dat is hier de normaalste zaak van de wereld. Bovendien is het hier vaak zo: hoe minder melk in de koffie; hoe hulpvaardiger.

Het weerzien met collega's was erg leuk! Inmiddels is het een behoorlijk hechte groep die veel literatuur en ongepubliceerde gegevens uitwisseld; student, professional en professor! Moet je voor de grap eens in Duitsland proberen...
We begonnen de dag met een college over vissen door Bone Jones (de man van de poep). Ik heb zelden zo'n goed college gehad. Na een minuut of 15 vroeg hij of we ons al verveelde en of we geen zin hadden in een beetje entertainment. Huh? Toen deelde hij aan de ene kant van de groep een sleutelhanger van een hamerhaai met een lampje uit en aan de andere kant een trekhaai die onder veel kabaal een zwemmer opvrat... Weer 15 minuten later commandeerde hij de voorste rij de tafels leeg te ruimen en naar elkaar toe te schuiven want nu was hij bored en kon wel wat entertainment gebruiken. Daar kwamen twee opwind-vissen op tafel die elkaar achterna zaten en waarvan de grotere de kleinere opat. Tja, archeozoologie is dus niet geheel en al ongevaarlijk voor de psyche...
Na een heerlijke lunch met heel veel sandwiches en taart, was het tijd voor wat praktisch werk. Enorm veel geleerd, zakje bot mee naar huis en over zes maanden is de volgende workshop. Het eerste stukje naar Leeds kon ik lekker samen treinen met Gill die in Leeds woont. Vervolgens had ik in Leeds ruim een uur en besloot ik de stad maar eens te gaan verkennen. Ook deze komt definitief niet op de lijst Try before you Die... Het is er wel iets levendiger dan in Bradford, maar de bouwstijl is hetzelfde. Dan maar lijdzaam de tijd doden op het station. Gelukkig. Millie's cookies bood uitkomst. Ik bestelde er 18 (het maximum dat je meekrijgt, zo populair zijn die dingen) voor Patrice. Ze moesten alleen nog even afgebakken worden en afkoelen... Maar met een sprintje haalde ik toch nog net de trein. Zes uur later rolde ik er weer uit. De koekjes zijn overigens niet oud geworden... Maar wat wil je dan ook met smaken als double chocolate, white chocolate chip, very ginger, white cherry etc!

Alleen

Jessica is er niet. Zij is gisteren naar Bradford vertrokken voor een workshop over vis. Niet dat ze van vis houdt, maar toch trekt het haar. Een soort haat-liefde verhouding zullen we maar zeggen. Als ze vis eet en er zit een graatje in dan hoeft ze de vis meestal niet meer (waar ik natuurlijk geen probleem mee heb). Anderzijds is ze gek op visbotjes, zolang er maar geen vis aan zit. Vrouwen-logica zullen we maar zeggen.

Prima, dacht ik, een dag helemaal voor mezelf. Kan ik doen en laten wat ik wil. Maar daar had ik buiten de waard gerekend. Toen ik gistermiddag thuis kwam, lagen daar vier briefjes op me te wachten. Een briefje met het adres waar ze te bereiken was, een briefje met inkopen die moesten worden gedaan, een briefje met wat er verder nog gedaan moest worden en een briefje met het adres van de dierenarts omdat Woezel een ontstoken oog heeft (Stimpy en Woezel zitten elkaar de laatste tijd behoorlijk in de haren). Dag vrij weekend. Ik heb nog net tijd om dit hier te schrijven voor ik het tweede lijstje ga afwerken.

Aangezien er hier verder niets spannends gebeurd, zal ik maar wat vertellen over de opgraving waar ik op het moment bezig ben. Dat is een begraafplaats uit de Romeinse tijd in Boscombe Down, in de buurt van Salisbury. We zijn met 15 man/vrouw bezig om op een klein stukje grond, dat bebouwd gaat worden, graven op te graven. Uiteraard met de troffel, dat is zo'n beetje het enige gereedschap dat ze hier kennen. En aangezien de graven dieper dan 1 m kunnen zijn, is dat een heel werk. Ik had het geluk om boomvallen te mogen opgraven. Een boomval is een spoor veroorzaakt door het omvallen van een boom. Die dingen zijn meestal hoefijzervormig maar dat hoeft niet. We hadden een paar sporen die of een graf of een boomval konden zijn. Aan mij de taak dat uit te zoeken. Na vier boomvallen weet je het wel en vond ik het nodig om ze op te hemelen aangezien ze direct verworpen worden. En dat na al het werk dat je er in hebt gestopt. We moeten alle sporen uitvoerig beschrijven en dus heb ik al mijn archeologische kennis maar uit de kast gehaald en het volgende geschreven:

Feature [12630] had an irregular rectangular shape and could be a nice large grave. By cleaning it meticulously with the trowel however, it became clear that it actually was a tree throw. As we are used to fill out all paperwork with painstaking accuracy, we were able to get insight into the prehistoric events that took place at Boscombe Down during the Roman period.

The first discovery we made was related to the species of the fallen tree. The dimension, shape and depth of the tree throw settled the matter. After some discussion it became clear that the tree must have been a banana tree. A banana tree laden with delicious bananas. The weight of the bananas possibly caused the tree to fall.

The second discovery was related to the direction of the wind. The tree fell to the southeast, thus blown down by a strong northwesterly storm. Those winds occur especially in the winter. So now we knew that the banana tree had fallen at some time during the winter.

However, bananas don’t grow in wintertime. This discovery was most important for the interpretation of the Boscombe Down excavation. To make it possible to grow bananas at this time of year a greenhouse would be necessary. Therefore, the only probable explanation for the features found is the following: During the Roman period a banana tree was planted in Boscombe Down. As bananas were very rare in these surroundings in this period, the banana tree can be considered as a holy or royal banana tree. To protect it from the harsh climate (during the excavation we were washed and blown away, attacked by wheelbarrows and other, usually non-flying objects and last but not least, deep-frozen), the settlers of Boscombe Down built a greenhouse. How long it stood we don’t know, but we do know that it was blown down in one harsh winter storm. The greenhouse collapsed and uprooted the banana tree as well as other trees within it. Some settlers will have sought shelter inside the greenhouse or maybe tried to protect the banana tree. They paid a high price. Those people were struck dead by huge pieces of glass and were buried at the place where once the fatal greenhouse had stood. We are sure that the analyses of the human remains and accompanying finds will reveal that 1. all people died at the same time and 2. they all suffered severe injuries caused by a collapsing greenhouse.

De opgravingsleidster was er heel tevreden mee en het stuk bevindt zich nu in de ordner met alle documentatie. Ja, Engelse archeologie kan heel interessant zijn!

Geef mijn portie maar aan fikkie...

Om een beetje bij te blijven, lees ik regelmatig het nieuws op internet. Niet dat je daar echt vrolijk van wordt, maar het lijkt me goed voor mijn algemene ontwikkeling. Niet voor m'n bloeddruk... Want inmiddels ben ik dan wel redelijk gewend aan alle gekheid op een stokje uit Amerika en de gebruikelijke mensverachtende conflicten die daaruit voortvloeien; achterlijkheid dichter bij huis stoort me nog steeds.
Zo heeft het hoofd van de katholieke kerk voor Groot-Britannië een boze brief naar Blair gestuurd. En de bischop van Canterbury er gelijk een achteraan. Waar maken deze heren zich zo druk over zult u denken? Wel, het Vaticaan is al een tijdje bezig met een kruistocht tegen alles wat roze is. Daarin worden ze gesteund door de zuidelijke Angelicaanse kerk (ja, ze zijn ook daar niet allemaal zo christelijk...). Nu wil de Britse regering op 1 april een wet invoeren, gesteund door de meerderheid van het parlement, dat men niet langer gediscrimineerd mag worden op grond van geaardheid. Dit betekend o.a. dat homosexuele stellen voortaan niet meer geweigerd mogen worden bij adoptie. En dat zit beide heren dwars. Een derde deel van de adopties wordt namelijk binnen GB door katholieke organisaties afgehandeld (je moet toch wat als je 100% tegen abortus bent...). En die mensen voelen zich vanaf 1 april door de regering in een gewetensconflict geplaatst en zetten de regering nu onder druk door vanaf 1 april massaal te sluiten. Let wel: de sluiting is uitsluitend in het belang van het kind!
Beide heren willen dan ook dat er per wet een uitzondering gemaakt wordt specifiek voor katholieken. Niet dat de meneer uit Canterbury nu tegen de adoptie is. Voor hem is het gewoon zo dat religieuse belangen zwaarder wegen dan de wet... 'T is toch van de gekke! Kijken we toch allemaal minachtend naar landen als Iran waar kerk en staat niet gescheiden zijn. Want, het enige goede aan Frankrijk is toch wel de Franse Revolutie met z'n scheiding van kerk en staat. En hoewel dat menig katholiek de kop koste, is dat nog geen reden de feiten dan maar te negeren en de regering te blackmailen (als jij niet doet wat ik zeg, dan zie je maar waar je met die arme kindertjes blijft!).
Nu is dit niet de eerste issue waar de kerk haar dikke vingertjes in de pap heeft. Neem nu het verbod op de burka. Menig christen ziet dat wel zitten. Het staat immers niet in de koran en heeft dus niets met religie te maken en dus kan de staat zich hier wel even mee gaan bemoeien. Nu ken ik de bijbel wel aardig en ik kan mij niet herrinneren dat Jezus zich ooit negatief over homosexuelen heeft uitgelaten... Ook heeft hij nooit gezegd dat vrouwen niet gewijd kunnen worden. Dat betekend dus dat het tijd wordt dat er eens iemand gaat klagen over discriminatie van de vrouw binnen de katholieke kerk bij het gerechtshof in Brussel. Eens kijken of men dan nog zo vies is van een scheiding van kerk en staat!

Little Britain

Zo, tijd voor een up-date vanuit het 'veld'. Tja, het voelt hier soms net alsof je een anthropoloog bent die een of andere veldstudie naar het gedrag van de doorsnee Brit doet... Zo hadden we vorige week de eerste bijeenkomst van het 'Green Team'. Dat is een groepje Wessexianen die gaan proberen het bedrijf milieuvriendelijker te maken. En dat is hard nodig! Zo kopen ze hier rustig nog steeds apparaten die op batterijen werken. Het beste voorbeeld zijn wel de weegschalen die op mijn afdeling worden gebruikt. Ze werken op batterijen waarvan geen oplaadbare varianten bestaan. We hebben er zes en die moeten zo ongeveer elke maand nieuwe batterijen... Dat tikt lekker aan. En dan kun je in de UK dus nergens je oude batterijen inleveren... Jullie begrijpen, ze hebben mij lid-geluisd van het groene groepje! En dus neem ik nu trouw elke morgen om zeven uur de meterstand op zodat we over een tijdje kunnen zien of onze maatregelen ook zin hebben. Zo gaan we spaarlampen gebruiken, mensen erop wijzen dat ze 's nachts hun monitor niet aan laten staan, papier recyclen, efficienter met het verwarmingssysteem omgaan etc. Allemaal dingen die men op het continent zo'n 15 jaar geleden al heeft aangepakt!
En dan nog een mooie. De mensen hier hebben per hoofd van de bevolking de meeste schulden (excl. hypotheek!) van heel Europa. Nu hebben wij een creditcard en die heb ik op de laagst mogelijke limiet laten zetten: 500 pond. Ze trekken geen rente van mij, want ik betaal meteen alles terug en het ding dient alleen voor onze groene groente/fruit box, want die kun je niet op een andere manier betalen. Dat vindt de bank dus eigenlijk helemaal niet zo leuk: ik moet en zal immers schulden maken! En dus gebeurd het elke paar maanden dat ze automatisch en ongevraagd mijn limiet naar 1000 pond opkrikken. Dan bel ik ze maar weer op en vraag of ze dat alsjeblieft weer terug willen draaien. Dan wordt er ook altijd gevraagd waarom ik dat extra geld niet wil hebben. En op mijn antwoord dat ik niet in de schuldenval wil trappen, wordt altijd zenuwachtig gelachen... Ach, ja Britten!
Van het weekend hebben we overigens onze tocht van een paar weken geleden voortgezet. Nu zijn we wel, weliswaar niet droog, in Bishopstone beland. Onderweg nog een praatje gemaakt met een aardige local en twee leuke kerkjes bekeken. De meesten worden eigenlijk niet meer gebruikt. Niet alleen het kerkbezoek in de laatste decennia nam af, ook het feit dat veel kerkjes al erg oud zijn (11de-13de eeuw) en er in al die eeuwen wel het een en ander veranderde (de pest roeide een dorpje uit, gigantische stenen kerk bleef in de middle of nowhere staan etc.) heeft hier aan bijgedragen. Zo staat het kerkje van Stratford Tony echt helemaal leeg. Het ligt op een heuveltje tussen een paar boerderijtjes. Het heeft niet eens een verharde toegangsweg. Nu gaan ze er waarschijnlijk woningen in maken. En dat is hier hard nodig met al die woningnood. Eenmaal in Bshopstone kwamen we er trouwens achter dat het gezochte Cream Tea cafe daar niet was. Dat ligt in Fonthil Bishop en da's net iets te ver fietsen... Toen op de terugweg maar naar de Cathedral. Helaas hadden wij effe niet bedacht dat het toeristenseizoen weer is losgebarsten: weg lekkere jam, fruit scones en clotted cream. I.p.v. hadden ze ongezoete slagroom, jam uit een pasticje en plain scones. Stomme toeristen!
En toen zijn we gister naar de bedankmiddag van de Trussel Trust geweest. Dat is de plaatselijke Dabar voor de apo's onder de lezers. Wij hadden voor de kerst meegedaan aan hun schoenendozenactie en nu lieten ze een presentatie van de uitreiking van de dozen in een weeshuis en een aantal Sinti/Roma gemeenschappen in Bulgarije zien. Echt heel ontroerend! Na afloop hebben we nog een tijdje met de vrijwilligers en andere belangstellenden staan praten. Natuurlijk op de good old englische manier: met thee en zelfgemaakte taart! Ik kan niet wachten totdat m'n proefschrift klaar is, dan word ik namelijk ook vrijwilliger bij de Trust!

Zo, dan gaan we nu maar eens aan dat pr#$%^&* van mij....

Engels milieu

Jessica lijkt weer helemaal beter te zijn. De betering begon vrijdagavond in te zetten. Vrijdag hebben we tot gemakkelijk-koken-dag bevorderd (of verlaagd, hoe je het wil bekijken), dat wil zeggen, Jessica propt een Weight watchers kant-en-klaar maaltijd in de magnetron en mijn pizza wordt de oven ingeschoven. Normaal gesproken gaat dat goed, dit keer echter ging er iets (goed) mis. Jessica had haar eten al op voordat de oven bliebte om aan te geven dat de pizza er uit mocht. "Mjummie" zei Jes toen ze de pizza rook en zag en werkte gelijk een paar stukken naar binnen. Dat is eigenlijk mijn werk en ik was dan ook not amused. Om het goed te maken zijn we daarna naar de winkel gegaan om een toetje te halen. We hadden kortingsbonnen gekregen van een organisatie ter bevordering van het eten van vers voedsel, onder andere voor kant-en-klaar maaltijden, chocolade en taart-achtigen. Jessica haalde een stuk of wat repen en ik een cheesecake. Die dingen zijn super lekker en super machig door het vele vet dat erin zit. Jes geloofde niet dat ik dat ding binnen een uur weg kon krijgen, maar het bewijs werd thuis snel geleverd, zeker omdat Jes bijna de helft ervan voor haar rekening nam. Nogmaals, dit is omgekeerde wereld. Ik hoor Jessica's portie weg te werken, niet omgekeerd! Ergo, Jessica is weer beter.

Vandaag lazen we in de Sunday Weekly bij het vogelkooitje dat de Engelsen nummer een in Europa zijn wat betreft het maken van rommel en het illegaal dumpen c.q. begraven daarvan. Het bewijs daarvan zijn we vandaag tegengekomen. Omdat het prachtig weer was, besloten we om een stukje te gaan lopen. Er zijn nog een heleboel plekjes te ontdekken rond Salisbury en dit maal namen we het zuidoosten voor onze rekening. Met de kaart op zak wilden we door de meadows over de rivier de Avon en langs de oever terug naar Salisbury. Volgens de kaart was dat mogelijk maar tussen het drukken van de kaart en de huidige situatie was het een en ander veranderd. We kwamen namelijk op onze route een bordje tegen met de mededeling dat we niet meer naar de overkant konden tenzij we nog eens 10 km naar het zuiden liepen. Van een mevrouw die ons in onze "hulpeloosheid" aansprak, hoorden we dat we niet verder konden omdat de veerman met pensioen was gegaan. Er was dus geen brug maar een pontje, dat nu dus niet meer bediend werd. Als alternatief wees ze ons een route dwars door de velden, die naar haar zeggen ook mooi was. Nou dat hebben we geweten. Het ging om een modderpad waar je met een auto net doorheen kon komen. Aan het begin stond een bordje dat vuil storten verboden was. Een groot deel van de Engelse bevolking is echter analfabeet en het gevolg was dat we regelmatig langs hopen afval, bouwpuin en in elkaar geslagen caravans liepen en daartussen flessen, verfblikken en geimplodeerde TV toestellen lagen. Links en rechts waren prachtige uitkijkjes over de velden rond Salisbury, maar de rommel deed enorm afbreuk.


Een paar kiekjes geschoten onderweg. Links: St. Peters church in Britford; midden: troutfarm in Britford met waterwerken uit de middeleeuwen; rechts: afval op en langs de landweg.

Engelsen lijken niets om het milieu te geven. Er is wel een soortement van afvalscheiding maar die lijkt ook maar willekeurig te zijn. Ik bedoel, wie kan een volk serieus nemen dat batterijen gewoon weggooid? Er bestaat hier niet zoiets als een batterijbox. Verder moet thuis het afval worden gescheiden tussen papier, glas, blik en folie aan de ene kant (black box) en de rest zoals plastic en GFT aan de andere kant (black bin). En dan heb je nog tuinafval dat je in speciale papieren zakken moet doen, te koop bij de plaatselijke VVV. Het is echter een soort gokspelletje of ze het spul ook echt meenemen. We hebben het regelmatig gehad dat ze de boel gewoon laten staan om wat voor reden dan ook: te zwaar, verkeerd soort papier of ze hebben gewoon geen zin. We lopen daarom regelmatig met zakken vol met papier, folie, plastic en glazen flessen en blikjes (tsja, Stimpy werkt een hele lading blikvoer weg) naar Waitrose om de boel bij de containers te legen. Een hele bezienswaardigheid voor Engelsen! Maar misschien krijgen we ze zo op het rechte pad!

Aan de sch...

Inmiddels zullen jullie wel denken 'waaraan hebben wij die radio-stilte te danken?'. Wees gerust, het ligt niet aan jullie, maar (en dit is echt een hele grote uitzondering!) aan ons. Wij hadden/hebben een buikgriepje onder de leden. Laat me jullie eens even haarfijn vertellen hoe dit zo gekomen is:
Er was eens een archeoloog op een opgraving hier niet zo ver vandaan. Toen hij vorige week dinsdagavond naar huis kwam, had hij geen honger en voelde zich een beetje slapjes. Zijn vrouw wist: geen honger = foute boel en stopte hem in bed. Hij is nogal een sociaaltypje en dus toen hij midden in de nacht moest spugen, maakte hij eerst het hele huis wakker. De enige die daar echt van genoten, waren de katten; je kan immers nooit weten of je tussen de bedrijven door misschien te eten krijgt... Het werd van kwaad tot erger en het duurde maar liefst tot zaterdag voordat de genoemde archeoloog weer zin in koffie-met-taart kreeg.
Helaas, de volgende morgen sloeg het noodlot opnieuw toe: nu was de vrouw des huizes aan de beurt. En ook die kwam maaltijden meer dan één keer tegen... Gelukkig weten we nu dat dit grapje zo'n vijf dagen duurt. Nog ruim een dag te gaan dus voordat vast voedsel weer een optie wordt en we weer aan 'en ze leefden nog lang en gelukkig' kunnen gaan denken. Ondertussen verveel ik me te pletter daar alles net effe teveel is (zelfs tv-kijken, m'n boekenplank afgrazen of dit stukje tikken). En hoewel ik barst van de goede eigenschappen, kwaliteiten en talenten; is stilzitten niksen er niet een van...
Zij die aan hun x-ste kopje bouillon gaan beginnen, goeten u!

Vuurwerk en oliebollen

Gelukkig Nieuwjaar allemaal!

Een nieuw jaar en een nieuw blog. Ik mag de primeur van 2007 schrijven. Jessica gaat vanaf morgen weer met het blog aan de gang, als ik buiten speel in de kalk. Het zal wel weer wennen zijn om 's morgens voor zessen op te staan...

Oudjaar is hier erg rustig verlopen. Na het gebruikelijke klokkenluiden en de koffie met de belegde stokbrood in het vogelkooitje hebben we thuis niet veel meer gedaan. Pas om een uur of vijf is Jes begonnen met de toebereiding van ons Oudejaarsmaal, bestaande uit een heleboel hapjes en dipjes. Om 7 uur stond de tafel vol en hebben wij behoorlijk lopen smikkelen. Oliebollen hebben we dit jaar niet gebakken of gegeten. Toch is het voor ons ook Nieuwjaar geworden. Weliswaar een uur later dan in Nederland, maar toch...


Stimpy ligt er hier wel heel onschuldig bij. Kort ervoor had hij een plak ham van tafel gesnaaid, terwijl Woezel in de keuken ongezien de zalmmousse verorberde...

Een uur voor 2007 zou aanbreken, zijn we naar de cathedral gelopen. Hierbij konden we gelukkig weer Feldforschung bedrijven. Je raakt niet uitgeleerd over die eilanders. Engelsen steken namelijk zo goed als geen vuurwerk af. We hebben onderweg niets gehoord. Alleen om 12 uur werd er wat afgestoken en dat was een minuut later alweer opgehouden. Het is hier echt een luilekkerland voor alle haters van het Oud en Nieuw knalfestijn. Woezel de kat heeft zich waarschijnlijk nog nooit zo goed gevoeld! Wat de Engelsen wel doen, is de pub in gaan en zich goed vol laten lopen. Zo goed als elk etablissement dat we onderweg zagen, zat propvol. Dat zijn natuurlijk vooral de jongeren zoals wij. Alleen doen wij andere dingen, zoals naar de cathedral gaan... From Darkness to Light en Christmas Eve hebben ons uitstekend bevallen en we waren benieuwd wat ze vandaag voor ons in petto hadden. Na een op het eerste blik bijna leeg gebouw te zijn ingegaan, mochten we nu op de ereplaats plaats nemen, dat wil zeggen, in de kapel achter het koor. Daar zaten we met ongeveer 200 m/v, plus zo'n 8 zangers die met hun stemgeluid het hele gebouw vulden. Na wat zang en lezingen mochten we elkaar happy New Year wensen, waarna een behoorlijk humoristische maar ook diepgaande korte preek volgde. Onderweg naar huis tenslotte riep iedereen op straat elkaar happy New Year toe. Bijna net als in Nederland dus, alleen hoefde je nu geen rotjes te ontwijken.

Vandaag hebben we een korte fietstocht gemaakt. Het weer zag er goed uit. Het was alleen een beetje wispelturig. Na een uurtje begon het te regenen en was de hemel helemaal dicht getrokken. Toen besloten we maar om te keren en naar huis te gaan. De bui op de foto heeft ons helaas op het laatste stukje (na de cream tea met scones bij de Cathedral, we konden het niet laten...) toch nog ingehaald. Dat scheelt weer een keer douchen!