Weekje Engeland

Time flies when you're having fun! Vandaar maar even een update. Vorige week zondag was het wel aardig weer en dus besloten we maar weer eens naar Heale Garden te wandelen. Lekker door de velden waar inmiddels de verschillende graansoorten en bonen al aardig rijp staan te worden. Bij Heale natuurlijk de gebruikelijke cream tea ons goed laten smaken. En we waren niet de enigen! Er waren twee roodborstjes, twee vinkjes en een merel die ook van scones hielden. En de merel hield ook van de jam. Op het naburige tafeltje dipte hij z'n snavel in het bakje met jam. Maar ja, vogeltjes hebben geen lange tong en dus stond de merel daar met jam aan z'n snavel... Na de thee weer het hele eind terug gelopen. Bijna thuis kwamen we nog een stel oude bekenden tegen: de zwanen met hun inmiddels nog maar zes jongen.

Afgelopen woensdag was er een concert van kd lang in Oxford en dus moest ik daar even heen. Da's maar anderhalf uur met de trein, dus dat is wel te doen. Eigenlijk had ik een kaartje voor de dertiende rij helemaal rechts, maar toen kwam er iemand naar me toe met de mededeling dat ze een extra kaartje had voor de vijde rij links. Die mocht ik dus hebben. Maar ook daar zat ik niet lang. Naast mij plofte een vrouw neer die na een tijdje vroeg of ik niet met haar vriendin van plaats wilde ruilen... En die bleek op de derde rij midden voor te zitten! En om het helemaal compleet te maken gingen de twee heren voor m'n neus op de tweede rij nog voor het eerste nummer weg. O wat een ellende! Vrij zicht op een nachtegaal. En ze zong weer fantastisch. Alleen ging meteen in het eerste nummer al van alles mis: een snaar van de gitaar brak. Bij het volgende nummer trapte ze de zoom uit een van d'r broekspijpen en werd de zaal om een veiligheidsspeld gevraagd. En bij het derde nummer beet ze zich gigantisch op d'r lip en moesten er ijsklontjes komen... Maar het concert was helemaal geweldig. Nummers van de laatste paar albums, inclusief een beetje country kwamen aan bod. Alleen dat engelse publiek; daar kan ik echt niet aan wennen! Ik ben wel vaker in Nederland en Duitsland naar een concert geweest en dat gaat er een heel stuk beschaafder aan toe. Hier niet. Ten eerste komt 75% pas tijdens de vooract binnen. Heel irritant voor de jongen die daar piano zit te spelen. En de laatste 25% komt tussen het eeste en derde nummer van de hoofdact pas binnen druppelen! Hoe ongeloofelijk asociaal! En dan al die obsceniteiten die er geroepen worden tussen de nummers door. Lusten de honden geen brood van. En dan natuurlijk niet te vergeten de boxer short en de bh die op het podium werden gegooid. Je moet er maar zin in hebben om voor zo'n groep barbaren te gaan staan! Maar goed. Ik haalde net de laatste trein en was om kwart over één ook weer thuis. Nee, da's niet logisch, maar wel erg brits dat je anderhalf uur op Basingstoke moet wachten op de laatste boemel naar Salisbury.

In de tuin heb ik maar liefst drie verschillende soorten hommels op m'n lavendelstruiken. Da's lastig, want eigenlijk wil ik de bloemetjes afknippen voor eigen gebruik... Alleen kan ik het nog niet over m'n hart verkrijgen om ze hun eten af te pakken. Hommel 1 is volgens mij een gewone aardhommel. Gele streep en witte kont. Dit is ook meteen de grootste hommel en de takjes lavendel buigen aardig door onder zijn gewicht. Hommel 2 is veel kleiner, erg bewegelijk en heeft een rode kont: de steenhommel. Hommel drie lijkt wel een mixje van deze twee: middelgroot, gele streep en rode kont. Het blijkt de weidehommel te zijn. Enig om naar ze te kijken.

Vandaag zijn we met de bus naar Shaftesbury geweest. Dat is een stadje in Dorset dat al bestond in de Saksische tijd, maar eventueel nog veel ouder is. Het ligt op een berg 200m boven NAP. Dat zorgt er dus voor dat je een heel mooi uitzicht hebt over de wijde omgeving. Het stadje zelf is een aaneenschakeling van boekenwinkeltjes, charity shops, handwerkwinkeltjes en antiekzaakjes. En dan was er ook nog een vlooienmarkt in het stadshuis aan de gang en een boekemarkt in de church hall. Reuze vervelend natuurlijk! Ook het plaatselijke museumpje hebben we nog even bezocht. Ze hadden er een heuse verdroogde kat in de vitrine liggen. En verder natuurlijk allerlei oude zooi uit de laatste twee eeuwen. Beetje archeologie en een afstotelijk ding dat ze gebruikten tijden het jaarslijkse feest rond het waterrecht van een naburige manor.

Daar het stadje op een behoorlijke berg ligt, moesten we flink klimmen en dalen (o.a. Gold Hill zie foto). En daar krijg je honger van. Op naar de cream tea, we zijn tenslotte in Dorset en daar hebben ze de combi uitgevonden. Met veel te veel boeken en andere nieuwe aanwinsten (w.o. twee emaille bakjes voor het uit elkaar peuteren van dode beestjes; je had de mevrouw op de vlooiemarkt moeten zien kijken toen ik d'r vertelde waar ik ze voor ging gebruiken! Ja, zo maak je als buitenlander vriendjes...) gingen we uiteindelijk weer terug naar Salisbury. Eenmaal in Salisbury kwamen we nog langs de pakistaanse winkel. Voor we weg gingen, hadden we al gezien dat iemand een enorme berg samossa naar binnen bracht. Dat zijn kleine pakketjes van filo deeg met vlees- of groentevulling. Op de terugweg bleek er nog een klein bergje over te zijn. En dus besloten we er vier te kopen voor bij de groene sla. Sla is ook maar zo sla. Ze smaakten heerlijk. Wel een beetje pittig, maar veel beter dan je ze zelf kan maken. Met andere woorden: lang leve de buitenlanders!

Classical Extravaganza

Gisteren hadden we weer eens een ontmoeting met buitenaardsen. Dat overkomt ons hier vaker in Engeland; het blijven tenslotte Britten. Iedereen kent het nummer van Sting: "I am an alien, I am an Englishmen in New York". Hieruit heb ik eigenlijk altijd begrepen dat Amerikanen een beetje vreemd zijn en Engelsen "normaal" en dat Engelsen zich in Amerika buitenaards voelen juist omdat ze normaal zijn. Na gisteravond ben ik echter niet helemaal meer zeker van deze interpretatie. Ik begin te denken dat Engelsen tussen elk willekeurig ander volk een alien zullen zijn... Want luister en geniet van de ervaringen van uw reporters in het buitenland.

Jessica houdt van een beetje leven in de brouwerij en had een tijdje geleden een advertentie voor een Classical Extravaganza gezien. Dat is een openlucht concert van klassieke muziek. Dit zou gegeven worden op het landgoed van Wilton House, ongeveer 4-5 km van Salisbury. Hier woont de Earl of Pembroke. Nu zijn we nog nooit op het landgoed geweest, het is er tot nu toe nog nooit van gekomen, en dit leek ons een mooie gelegenheid om twee vliegen in een klap te slaan. Dus Jessica haalde kaartjes en wij wachtten tot het evenement zou plaatsvinden.

De afgelopen dagen hebben we van een echt Engelse zomer mogen genieten, dat wil zeggen we hebben ons afgevraagd of we niet eens met de bouw van een ark zouden moeten beginnen. De opgraving stond onder water en omscholing tot onderwater-archeoloog zou geen slecht idee zijn. Gezien de weersomstandigheden vreesden wij het ergste voor het openlucht concert. Maar die vrees was ongegrond. Na een enkel buitje in de middag klaarde de hemel tegen een uur of twee op en kwam zelfs de zon even kijken. Maar niettemin, niets is zo veranderlijk dan het weer, en dus besloten we toch maar een paraplu en regenkleding mee te nemen. Verder werden twee slaapmatjes meegenomen om op te zitten, een zakje pistache-nootjes, een doosje Belgische bonbons en een thermoskan met thee. Het concert zou tenslotte een paar uur duren en om de hele tijd te moeten blijven staan c.q. op het natte gras te moeten zitten zonder een energie-shot tussendoor, leek ons niets. Bovendien vond Jessica het nodig om twee glaasjes met waxinelichtjes mee te nemen. Alles werd in een rugzak gepropt en klaargezet voor vertrek.

Er zijn meerdere mogelijkheden om van Salisbury naar Wilton te komen: auto, bus, taxi, fiets of lopend. Wij kozen voor de laatste optie. Het concert zou om 20:00 uur beginnen maar de poorten van het landgoed zouden al om 18:00 uur open gaan. Om zo vroeg al daar te zijn, vonden we iets overdreven en dus begon onze voettocht naar Wilton iets na zessen. Ik geloof dat we iets voor zevenen de plaats van bestemming bereikten. Hier begonnen wij reeds ietwat geamuseerd te kijken. Volgens de kaartjes mocht je eten en drinken meenemen en het een en ander om op te zitten. Dat hebben wij ook gedaan. De Engelsen deden dat ook, alleen op een ietsie grotere schaal... Vanaf de parkeerplaatsen rondom het landgoed zagen we een gestadige stroom personen komen, beladen met tuinstoelen, tafels, plaids en een assortiment tassen, dozen en wat dies meer zij. De spullen werden gedragen, voortgeduwd of voortgetrokken in veelsoortige karren en kruiwagen-achtige voertuigen. Hmm, interessant, dachten we. Na de kaartcontrolle kregen we een vuilniszak aangeboden voor vuilnis. Dat wezen we af aangezien we zo goed als niets bij ons hadden. Anderen namen de zak echter met graagte aan. Hmm, dachten we, dit wordt wel heel interessant. De stoet met ons ertussen trok langs het landhuis, een enorm gebouw met allerlei tierlantijntjes. Het is een vierkant gebouw, twee tot drie verdiepingen hoog met op elke hoek en het midden van de zijdes een extra huis er bovenop. De tuin is groots met een stel prachtige solitaire ceders (Ceder deodarus). Vrijwilligers in hun onvermijdelijke hiviz' (high visibility, van die gele vestjes) stonden langs de route en zorgden ervoor dat we niet van het pad afweken. Toen we de bocht omgingen naar de achterkant van Wilton House, sloeg de verbazing hard toe: Stel je voor, je bent ruim een uur voor begin van het concert op de plaats van bestemming en je wordt geconfronteerd met een veld dat al zo goed als geheel gevuld is. Verder stonden die mensen niet en zaten ook niet op het gras of op plaids zoals we ons hadden kunnen voorstellen. Nee, deze mensen hadden hun halve huisraad meegenomen. De concertgangers zaten in comfortabele stoelen aan tafels die van boven tot onder gevuld waren met etens- en drinkwaar. Wijn was te koop in een grote witte tent op het veld en daar werd overduidelijk goed gebruik van gemaakt. Wij zochten een goed plekje achteraf onder een ceder, vanwaar we een goed zicht op de Musikmuschel vlak achter Wilton House hadden. Matjes uitgespreid, rugzak leeggehaald en ons neergevleid om de Engelsen te bekijken. Dat was de moeite waard. Al die karretjes, al die spullen die meegesleept werden. Echt fantastisch. Verbazingwekkend was ook het publiek. Je kon hier alle rangen en standen en leeftijden tegenkomen, van working class families met kleine kinderen tot upper class in avondgala en misschien zelfs hun butler. En dat alles door elkaar op hun eigen, kleine territoria, afgebakend door stoelen, tafels en kandelaars. Een groep vlak bij ons had een enorme tafel volbeladen met aardbeien, taarten, salades en drank. Andere zaten in hun luie stoel met dekens om hun benen geslagen en hapjes en drankjes in grijpwijdte. Wij staken daar enigermate armoedig bij af. Maar niettemin, wij hadden ook kaarsjes, en het feit dat wij op de grond zaten trok ook wel bekijks. I am an alien at Wilton House.

Stipt om 20:00 uur begon de Classical Extravaganza, uitgevoerd door het Bournemouth Symphony Orchestra, met Offenbachs Orpheus in the Underworld. De aankondigingen en zangpartijen werden gedaan door Earl Carpenter, een musical beroemdheid. Voor de klassiek geinteresseerden onder jullie, er waren muziekstukken van Menken, Mascagni, Strauss Jr., Lara, Borodin, Sibelius, Verdi, Schoenberg, Elgar, Mussorgsky, Tchaikovsky en Wagner. De meeste stukken waren de moeite waard om te horen. De laatste twee werden gecombineerd met vuurwerk. Dat was wat anders dan een waterorgel! Heel knap gedaan. Zeker Tchaikovsky's 1812 Overture (de overwinning op Napoleon). Rustig vuurwerk afgewisseld met triomphantelijk geknal, plus een Wilton House verlicht in verschillende kleuren.

Zoals we ondertussen van de eilandbewoners gewend waren, was het tijdens de uitvoering een geloop van belang: personen op weg naar de toiletten, om nieuwe flessen wijn te kopen of om wat voor reden dan ook. Nieuwkomers, fashionably late (ruim een half uur overtijd of nog later) waren geen uitzondering. En natuurlijk waren er die ruim voor het einde de boel inpakten en weggingen. Dan vraag je je werkelijk af waar dat nou goed voor is. Aan het einde kregen we nog een paar korte toegiften en begon de drang naar de uitgang. Met onze rugzak en glazen met brandende waxinelichtjes in de hand was het voor ons redelijk eenvoudig om tussen de wagonladingen tuinstoelen door te manoeuvreren en huiswaarts te gaan. Tegen twaalf uur waren we terug, en dat zonder een spatje regen!

Taartomanie

Een beetje vreemde titel maar wel toepasselijk. Het had ook cake-o-manic of Kuchenmanie kunnen heten; de eerste omdat we hier in Engeland zijn en de tweede omdat het voornamelijk Duitse taarten waren. Opdat jullie er nog wat van begrijpen, beginnen we maar met het begin.

Er was eens, heeel lang geleden, een meisje dat Jessica heette. Ze groeide op en werd ouder, en ouder, en nog ouder, tot zij op een dag, het was 7 juli 2008 (heel goed, vandaag dus) weer een jaar bij haar leeftijd mocht optellen. En dat feit wilde ze groots vieren. Plannen had zij reeds van tevoren gesmeed en deze begonnen reeds tijdens haar pseudo-congres in Schleswig vorm aan te nemen. Bij Edeka werden pakken Kuchenmischungen van allerlei soort ingeslagen en naar Engeland getransporteerd. Na enige weken in het keukenkastje opgepropt te hebben gelegen, brak gisteren de grote dag aan. Maandag is wasdag, zondag was bakdag. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat heeft Jessica staan bakken. De tafel in de kamer stond vol. Vanmorgen heeft een collega van Wessex Jessica en de taarten opgehaald en naar het werk gebracht. Taart voor de collegae!

Dankzij de Engelse zomer konden wij op de opgraving in Swindon (51° 33' 47,58'' N, 1° 49' 51,31'' W) niet veel doen. Het is klei en water wil er niet weglopen. Tel daar de overdadige zondvloeden van het afgelopen weekend bij op en je krijgt een vlak dat 10 cm onder water staat. Na de boel te hebben bekeken, konden we de dienstwagens uit de modder duwen en in vijf kwartier weer naar Wessex rijden. Toen we tegen een uur of tien weer terug waren, was er nog genoeg over om een graantje taart mee te pikken. Maar nu is er definitief niets meer over, afgezien dan van de appeltaart die hier in huis staat. Dat is de enige taart die ik heb gebakken, speciaal voor de jarige. Natuurlijk moest Jessica, net als ik, kaarsjes uitblazen...

Behalve een appeltaart, rozen en bonbons krijgt Jessica nog de Patenschaft over een buntes Bentheimer Landschwein in Tierpark Arche Warder. Dit moet alleen nog documentair worden vastgelegd...

Bijna jarig!

Nog twee nachtjes slapen en dan word ik alweer 30. Ja ja, die goeie ouwe zeventiger jaren! En arme Patrice moet alle voorbereidingen helemaal "alleen" doen. Wordt er door mijn ouders op uit gestuurd om 30 rozen te halen. Die ik dan vervolgens zelf sta af te rekenen... Bovendien kwamen ze in bossen van 12. Nou, geen probleem voor dat ingenieuze mannetje van mij: krijg je er 30 van je ouders en zes van mij. Kadootje ook weer geregeld! En vanavond gaat hij ook nog een appeltaart voor me bakken. Dat kan niet morgen, want dan maken de ovens al overuren voor maandag. Elk jaar bak ik namelijk een hele berg taart voor m'n collega's. Dat ging wat makkelijker in Duitsland, dat waren er maar zo'n 22. Nu zijn het er echter officieel meer dan 200! Gelukkig staat een groot deel in het veld...

Na de berg boodschappen te hebben gedaan voor alle bakactiviteiten van morgen, wilden we eigenlijk de middag doorbrengen in Shaftesbury. Dat ligt zo'n 45 minuten van Salisbury en met de bus zou je er ruim een uur over doen. Wij op goed geluk naar het busstation en om een kaartje vragen. Blijkt er dus na half twee nog maar een bus te gaan en de bus terug vertrekt negen minuten nadat je bent aangekomen weer terug naar Salisbury... Geen optie dus. Dan maar lekker een middagje naar Romsey. Dat is maar een dik kwartier met de trein.

Eenmaal in Romsey gingen we linea recta naar de King John´s garden. Mooie tuin met een middeleeuws huis. En in dat huis bevindt zich een TEA ROOM. Ja ja, wij zijn professionele TR-magneten! En zoals gewoonlijk was het weer heerlijk. Het leuke was dat het hele servies uit een samengeraapt zooitje bestond. Als er maar bloemetjes op stonden.

En na de thee was het tijd voor wat RT (retail therapy). Met als hoogtepunt: een bezoekje aan de Aldi! Veel van onze kontinentale collega's gaan ofwel naar de Aldi in Romsey, of naar de Lidl in Amesbury. Zonder auto is echter alleen de Aldi te bereiken. En hoewel het aanbod behoorlijk Engels is, hebben ze toch een paar klassiekers. Dus met een tas vol Rittersport, Frankfurter en ander lekkers vervolgenden wij onze shopping tour. Bij de tweedehands boekwinkel van Oxfam zijn we ook een tijdje zoet geweest. Langzaam hebben we echter een ander huis nodig...

Zo, tijd om m'n pannenkoek op te eten. Lekker met spek en maple syrup (ja, is 't toppunt van integratie!).