dinsdag, april 29, 2008

Effe voorstellen...

In Nieuw-Zeeland hebben ze pret met muizen, wij hebben twee spinnen. En dan niet van die kleintjes... Tries is natuurlijk al bang van een babyspinnetje, maar ik moet toegeven dat deze mij toch ook wat te groot zijn! De eerste ontdekte we maanden geleden voor haar holletje in de aanbouw. En de tweede zit in een holletje naast de schoorsteen. En aangezien die uit de aanbouw vandaag aan de wandel was, krijgen jullie d'r nu ook te zien:




Vandaag was ik trouwens gezellig bij de doktersassistente om m'n oren uit te laten spuiten. Sinds er eentje ontstoken raakte weken geleden, leek het de dokter een goed idee ze eens schoon te maken. Niet dat ze heel vies waren, maar toch. Aangezien het beetje smeer dat er zat nogal hardnekkig was, kreeg ik de opdracht er elke dag maar wat olijfolie in te gooien. Dat leverde een heel niew naar bed gaan ritueel op... (Stimpy vond het reuze interresant). Maar vandaag was dan de grote poetsbeurt. Niet dus. Zat in een oor nog steeds een ontsteking (????; die doen normaal toch au?) en uit de ander wilde de smeer nog steeds niet volledig uit. Dus nu heb ik professionele druppels. Drie tot vier maal daags drie tot vier druppels in beide oren. Ja, kan een mens d'r lol wel op hoor! En 't mooie is: ik heb nergens last van!!!


Over twee nachtjes slapen komen wij trouwens gezellig naar Nederland. Ja, da's voor een aantal van jullie te kort dag om nog weg te komen.... Maar wees niet bang, we zullen voornamelijk gaan winkelen. Tries heeft kleren nodig (en met al die korte, dikke Engelsen is het lastig slagen voor ons bonenstaakje) en ik nieuwe broeken. En dan moeten we natuurlijk nog chocoloneys inslaan en crunchies en bobotie (al heeft Waitrose nu een recept) en stroopwafels, etc. En we nemen een pinguin mee. Die moet met een molen op de foto. De pinguin is namelijk eigendom van het plaatselijke opvangcentrum voor niet zo snuggere medemensen. En aan de hand van de foto's van de pinguin leren ze topografie. Leuk he! Nu maar hopen dat de Fransen hem niet afpakken...


En als antwoord op Janneke's opmerking: inderdaad er wordt niet gestemd. Dat kan twee dingen betekenen: we hebben geen lezers of onze lezers zijn te dom om te stemmen. Ons bezoekerstellertje tikt anders lekker door....

dinsdag, april 15, 2008

't Is hier niet pluis!

Ja, denk je dat er in het saaie Salisbury nooit eens iets gebeurd, mooi mis dus! Gister werd ik door de bank gewaarschuwd dat met mijn credit card geprobeerd is te frauderen. Gelukkig hadden ze het bij HSBC op tijd in de gaten en is er niks afgeboekt. Krijg je met die zuinige Hollanders die maar een limiet van 500 pond hebben! Krijg je bijna medelijden met degene die probeert te frauderen... Maar nog veel spannender is de moord die "achter" ons huis is gepleegd op zaterdagmorgen. Nou, ik was het in elk geval niet, want ik zat op dat moment in Nottingham voor de Food & Drink in Archaeology conferentie. Beregezellig en heel veel nieuwe dingen gehoord en gelezen.

Het was een tweedaagse conferentie en dus werd er overnacht in een heuse hall of residence op de campus. Voor een ex-student uit Nederland is dat dus pure luxe! Wie wil dat niet tijdens z'n studie in vol-pension? 't Ontbijt was gigantisch en lekker. Full english de eerste dag en de tweede dag onbeperkt toast. En 's avonds natuurlijk het drie-gangen diner: tomatensoep, biefstuk in rode wijnsaus met groenten en aardappeltjes en als toetje abrikozenvlaai met vanillesaus. Ja, dat bedoelen ze nou met Food & Drink in de archeologie!

Het gepresenteerde onderzoek was van hoog niveau en erg leerzaam. Zo leerden we dat thee geassocieerd werd met vrouwen in het protestantse noorden, koffie met zakenmensen en intelligentie en chocolademelk met achtergebleven katholieken uit het zuiden... Anderen gingen in op de oorzaken van een schotse hongersnood uit de 18de eeuw, het begrip politeness in Sheffield, kannibalisme op Kreta, het kweken van hele grote ossen, visconsumptie in de middeleeuwen etc. Allemaal heel interessant en goed voor een hoofd vol nieuwe ideeen. En passant kwam ik veel bekenden tegen waarmee ik regelmatig data uitwissel via de emaillijst en er was zelfs een nederlandse studente uit Groningen. En wat waren de Engelsen weer grappig! Echt, hartelijk dank aan alle slecht geklede en/of straallazerus-zijnde mede-conferentiegangers! (behalve dan die bezopen idioot die 's nachts om 2:59 met de deur in huis kwam vallen...).

Zondag na het bellringen en de lunch in het vogelkooitje, zijn we wezen wandelen op het landgoed Mottisfont Abbey. De abdij staat er al lang niet meer (met dank aan Henkie 8) maar het landgoed rond het slot van de plaatselijke adelijke familie is zeer de moeite waard. Het begon meteen goed met waarschuwingen dat delen van het Estate Path zeer modderig waren... Nou, ze hadden beter briefjes op kunnen hangen met de mededeling dat delen van het path wel begaanbaar waren! Na ongeveer 250m (van de ruim 10km) mochten we al door een buiten haar oevers getreden riviertje waden. Helpen waterdichte schoenen ook niet als het er bij je enkels gewoon in loopt... Onderweg kwamen we ook nog bij een leuk kerkje. Tries zegt nog "die is modern hoor". Tja, toute est relative zullen we maar zeggen en voor sommige archeologen is de 12de eeuw inderdaad redelijk modern... Bleek in dit kerkje dus het meest complete middeleeuwse glas-in-lood-raam van de wijde omgeving te zitten!

Aan het eind van onze wandeling, waarin we heel veel blue bells zijn tegengekomen, hadden we eigenlijk best wel dorst gekregen. De trein terug ging maar eens in de twee uur en dus hadden we nog tijd genoeg om de pub tegenover het station in te gaan. Na onze eerder ervaringen met het bezoeken van pubs na wandeltochten (zie eerdere blogs) hadden we er niet veel vertrouwen in. Echter, hier werden we heel vriendelijk ontvangen en hadden ze zelfs thee/koffie met iets lekkers. Een unikum! Het "lekkers" bestond uit zelfgemaakte petit fourtjes; mogen ze vaker doen! Ik denk dus dat we hier wel vaker zullen gaan "wandelen"...


En oh ja, effe voor de ingewijden onder jullie: hebben jullie de laatste Stroom gelezen? Het ApGen gaat steeds meer dingen sponsoren en promoten. Nu had ik ineens een visie. Pasen volgend jaar. De Paus op het Pietersplein. Urbi et Orbi. Ondertiteling onder in beeld: Mede mogelijk gemaakt door het Apostolisch Genootschap, Baarn!

zondag, april 06, 2008

Zomertijd?

Vandaag eindelijk weer een kort berichtje van ons om te laten zien dat we nog leven. Voor degenen die op het vaste land wonen en niet (vaak) in Engeland komen, zal deze zin overkomen als een gewone lichtvoetige opmerking, maar Engeland-kenners zullen de ware betekenis van de eerste zin op waarde kunnen schatten. Overleven in Engeland is namelijk een hele kunst, en soms zelfs een koud kunstje, maar dan wel in de meest letterlijke betekenis van het woord. We hebben al vaker gesproken over de dagelijkse aanslagen die je hier als fietser en voetganger in het verkeer ondergaat en over de ontberingen in woningen (een deel van de ontberingen in onze woning is gisteren overigens min of meer verholpen, maar daarover straks meer). Maar er zijn meer levensbedreigende onaangenaamheden die je hier als economisch vluchteling in Engeland moet pareren. En dat zijn de geestelijke aanslagen. Als je hier lang bent, krijg je allergische reacties op Engels gedrag zoals fairness (lees: dat past mij beter), politeness (lees: een leugentje om bestwil) en health & safety (lees: jullie zijn nog stommer dan het achtereind van een varken en daarom moeten wij, de overheid, jullie voor julie eigen stommiteiten behoeden). Als wij hier iemand ook maar het woord fair horen noemen, gaat onze bloeddruk al omhoog, krijgen we hartkloppingen en voor je het weet staat er een engel op mijn graf en ligt Jessica onder de paarse glazen steentjes. Dat willen we niet en daarom zijn we ervan afgestapt om de Engelsen serieus te nemen en klagen we gezellig mee in het koor van onze buitenlandse lotgenoten. Wat overigens best leuk is.

Neem nu onze badkamer. In een van de eerdere berichten heb ik al eens geschreven over onze schimmelverzameling. Jessica vond deze verzameling in de badkamer iets te groot worden. De met blauw behang (!) beklede wand was al behoorlijk aan het zwart worden en begon een beetje een onaangename geur te verspreiden. Dus zij met de verhuurster in overleg en het resultaat was dat er een, uiteraard zwart werkende, handwerker de muur opnieuw zou pleisteren als wij het behang eraf zouden halen. Nou, dat van de muur afhalen ging erg makkelijk. Het behang was al behoorlijk opgevreten en lekker vochtig met een heleboel ezelsoren. Een van de oren met het puntje van duim en wijsvinger vastpakken en dan maar trekken. Rats, fats en de hele pleisterlaag daaronder komt ook mee. In een wolk van stof, schimmel en zandig cement keken we daarna tegen een prachtig (vochtig) rood bakstenen buitenmuur aan. We konden nog net niet naar buiten kijken maar dat scheelde niet veel. Vlak naast de deur zat namelijk een centimeters wijde scheur... Vervolgens hebben we nog maar wat beschimmeld pleisterwerk weggeschraapt want de engelse werkwijze kennende dachten we niet dat onze handwerker op het idee zou komen om zelf de beschimmelde delen weg te halen. En dat klopte. Gistermorgen stond hij op de stoep en de verhuurster iets later. Alleen de kale delen werden opgevuld, natuurlijk, het moet zo goedkoop mogelijk. We kunnen hem over twee, drie jaar waarschijnlijk weer terug verwachten. Dat is klantenbinding. De muur is aardig glad geworden en de deur, het schrootjes plafond en het bad tonen nu prachtige witte vegen die er tot nu toe niet af willen. English quality zullen we maar zeggen. Na het drogen gooien we er een laag vochtwerende verf overheen.

De zomertijd is ingegaan. We hebben ons niet verslapen en vreemd genoeg ook niemand van onze collega's. Wel zagen we dat de klok op de Fisherton street in plaats van een, twee uur naar voren was verzet. Maar zomertijd? Vanochtend werden we wakker in een winterwonderland. Die arme krentenboom in onze tuin. Bloesems in de sneeuw!

Nog even terug naar het weekend een week geleden. Het zou (en was) erg slecht weer worden en dus besloten we (Tries met fikse tegenzin) een langekoesterde wens van Jessica in vervulling te laten gaan: zwemmen in het New Royal Bath van Bath! Lekker badderen in mineraalwater. Zo gezegd, zo gedaan. Bij aankomst werd ons het badritueel haarfijn uit de doeken gedaan en werd ons gevraagd of we ook een badjas, slippers en handdoek wilden huren. Nee, bedankt het zwemmen op zich is al duur genoeg. Dit bleek dus een foutje... Het badparadijs is namelijk verspreid over vier verdiepingen. En hoewel het water 35 graden is (wat volgens Jessica nog best fris is, want die douched altijd bij zo'n graadje of 38 a 39), zijn de trappenhuizen tussen de verdiepingen dat dus niet. Was een badjasje toch best lekker geweest. Enfin. We begonnen op de bovendste verdieping in de rooftop pool. Lekker bubbelen tussen de daken van Bath met uitzicht op de Abbey. Aangezien je niet mocht fotograferen, hebben we maar een plaatje van hun website "geleend".Overigens hielp deze spa-sessie niet alleen om lichaamelijk lekker te ontspannen, ook geestelijk ging ik er flink op vooruit en begon ik met de minuut meer van al m'n ca 68 kilo te houden! Want er werd me toch een overgewicht schaamteloos tentoongesteld... Neem nou meneer en mevrouw Jones. Komen netjes boven aan in hun badjasjes. Eerst gaat die van haar los; ruim 80 kilo in een enorm knalroze badpak... Gelukkig paste meneer daar heel goed bij: ruim 100 kilo in een knalroze surfbroek opgetrokken tot over de bierbuik... Ja, da's lachen hoor!

Na de rooftop pool ging het naar de eerste verdieping voor het binnenbad. Ook wel aardig. Maar het absolute hoogtepunt op watergenot vormde toch wel de steamrooms. Daar hadden ze naast vier zeer hete kamertjes (had Tries het eindelijk eens niet koud!) een enorme douche. Tenminste, dat stond op de website. Alleen gaat dat ding maar af en toe, zonder waarschuwing aan. En dus sta je daar met een groepje mensen naar het plafond te staren al waar vandaan het een beetje drupt. Droge humor als de Engelsen hebben, wordt er al gauw de opmerking gemaakt dat ze zoiets in Dorset gewoon een lekkend plafond noemen en geen douche. En dan gebeurt het: een waar stortbad van zo'n zeven minuten. Heerlijk! Daar ben ik dus niet onder weg te slaan. Als echte douchefanaat wil ik nu dus ook zo'n ding thuis... (opmerking: Jes, wil je nu ook nog een lekkend plafond? Ik dacht dat schimmel wel genoeg was!)

Na twee uurtjes badderen, hadden we toch wel honger gekregen. We hebben dan ook nog even een high tea besteld in onze favo tea room en zijn toen nog even de abdijkerk ingegaan. In het museum van de abdij was allerlei bouwmateriaal van de voorlopers van de huidige kerk te zien. Onder andere lagen daar ook de skeletten van een mevrouw en 28 monniken. De mevrouw achter de balie vertelde dat ze stamden uit graven die tevoorschijn waren gekomen tijdens bouwwerkzaamheden. De 28 mannen waren waarschijnlijk Kapuzijnermonniken en de vrouw een rijke dame die daar graag begraven wilden worden vanwege de mogelijke gunstige uitwerking voor haar zieleheil. De skeletten konden niet op de oude plek blijven liggen en dus werden ze in het museum herbegraven. De 28 monniken in kistjes onderop en de vrouw als skelet er bovenop (wie droomt hier nou niet van?). Leuk was ook nog dat de mannen zijn gezegend door een Kapuzijnerabt en dat de vrouw is gezegend door een abdes in Normandisch frans dat in haar tijd werd gesproken. Wat je al niet doet voor een paar botten!
De buitenkant van de abdijkerk is trouwens erg leuk. Er klimmen engeltjes via twee ladders omhoog. Na ons bezoekje aan de kerk zijn we weer naar huis gegaan. Het beste was nog wel dat Tries er achter is gekomen dat water zo slecht nog niet is. In de rooftop pool hadden ze namelijk van de blauwe dingen waarmee je lekker kunt drijven en de temperatuur van het water en de steam rooms spraken hem ook wel aan. Bovendien was dit geen zwembad maar een SPA (Tries weet niet dat het zwembad in Salisbury ook van die blauwe drijfdingen heeft en dat daar ook een spa-hoekje is....hihihi!).

O ja, voor de weetgrage lezertjes onder jullie. We zijn voor de 10e keer oom en tante geworden. Jessica's zus heeft op tweede Paasdag een zoon, Daan, gekregen.