Reis door tijd en ruimte

Een rustige dag vandaag, tijd om weer eens wat op het blog te schrijven. Voor mij is dat al heel lang geleden. Jes is lekker rustig bezig met haar getande vriendjes en kijkt Idols 4 op het internet. Stimpy ligt naast haar en ook naast haar album. Een zeldzaam verschijnsel want gewoonlijk tollereert Jes geen levende wezens in de buurt van haar geliefde postzegels. Maar misschien is ze een goede bui. Ze was gisteren namelijk in het Heilige der Heilige: de postzegel winkel Stanley Gibbons in London.

Ja, we waren gisteren in London. We hebben door tijd en ruimte gereisd. En dat is in Engeland af en toe best wel lastig, vooral als je de trein neemt... Gewoonlijk is het een eitje om van Salisbury naar London Waterloo te gaan. Je stapt op het ene station in en anderhalf uur later op het andere station weer uit. Een kind kan de was doen. Maar niet in het weekend omdat er altijd wel ergens aan het spoor gewerkt wordt. Nu was dat tussen Andover en Woking het geval en moest dat stukje met de bus worden overbrugd. Dat stukje kostte op de heenweg een uur en op de terugweg anderhalf uur waardoor de reistijd bijna werd verdubbeld. Maar als je vroeg weggaat, bijvoorbeeld om kwart voor acht (geeuw), kom je toch nog op een redelijke tijd aan.

London is een wereldstad. Het is geen Hollywood, maar toch kom je er af en toe beroemdheden tegen. Namelijk Patrick Steward alias Jean-Luc Picard van Star Trek! We wisten dat hij in London woonde en dat je hem af en toe in het wild kon tegen komen, maar dat ons dat zou overkomen had ik nooit gedacht. Die kans kon ik niet laten lopen en heb hem gevraagd of ik met hem op de foto mocht. Daar had hij geen bezwaar tegen! Dus Jes heeft ons gelijk geknipst. Jullie snappen dat mijn dag niet meer stuk kon!

Maar het wordt nog beter. London is ook de hoofdstad van Pathetic Britain (ik weiger om het nog Great Britain te noemen; het enige waarin de Britten namelijk groot zijn is kleinzieligheid) en daar is ook de zetel van het koningshuis. Nog onder de indruk van ons treffen met Jean-Luc lopen we verder en ineens rukt Jes aan mijn arm. "Zie jij wat ik zie?" fluistert ze mij in het oor. Ja, echt waar, ongelogen, Queen Mum. We zijn niet gek op het koningshuis, maar als de gelegenheid zich voordoet, moet je die grijpen. Ik vond het al heel moedig van mezelf door Jean-Luc aan te spreken, maar wat Jes nu presteerde sloeg alles. Ze slaagde erin door de mensenmassa om Queen Mum heen te dringen en tot vlak naast haar te komen! Ik had de camera in de aanslag en knipste gelijk voordat de lijfwacht Jes weg kon slepen.

Daarna kwamen we langzaam tot bezinning. Queen Mum, dat kon toch eigenlijk niet? Het vreemde gevoel dat we hadden, werd nog eens versterkt toen we achtereenvolgens Napoleon, Ghandi, Vincent van Gogh en een heleboel anderen tegen kwamen. Had Jean-Luc Picard ons op een vreemde manier via een wormhole door tijd en ruimte gebeamd? Hoe, wat, waar? Hadden we iets verkeerds gegeten? Een champignonnetje teveel? Niet dat we wisten. We besloten er maar het beste van te maken en de kans uit te buiten. Jes reed een rondje met Lance Armstrong en discussieerde met Darwin en Kemal Ataturk. Ik raakte in gesprek met Gerhard Schroder, John F. Kennedy en Martin Luther King jr. Na deze hoogtepunten voerde onze weg door de duistere tunnels en kerkers van het heelal om uiteindelijk in het hier en nu, het drukke Londonse straatleven te belanden.

We besloten om bij te komen in het nieuwe filiaal van Masala Zone. We hadden een kortingsbon bij ons en konden ons weer heerlijk volstoppen met de heerlijkste Indische gerechten. Uitbuiken in Covent Garden met z'n kleine winkeltjes, waar het enorm druk was. Het is tenslotte bijna Kerst en dan gaan de Engelsen nog raarder doen dan gewoonlijk. Ze raken gestresst want er moeten een heleboel kado's voor de familie worden gekocht. Allemaal goedbedoelde rotzooi, waar niemand op zit te wachten en die een heleboel kost. Kerst is de tijd om je eens goed in de schulden te steken! Wij kunnen daar gewoon om lachen. Wij hebben Sinterklaas!

Tegen een uur of vier gingen we daar naar toe waar we eigenlijk voor gekomen waren: The British Museum. Daar is op dit moment de tentoonstelling over China's Terracotta Army. jes had al maanden geleden geboekt, want de belangstelling is enorm. Geen wonder, want het eerste keer dat een deel van het gebakken leger uit marcheren is. En London is een stuk dichterbij dan China. Het is een heel mooie tentoonstelling. We hebben er een paar uur rondgelopen. Ter informatie voor degenen die nog nooit van dit leger gehoord hebben of wel de klok (chinees: ding) hebben horen luiden maar niet weten waar de klepel hangt (daar is geen chinees woord voor daar chinese ding's geen klepel hebben): Het terracotta leger werd in 1974 gevonden. Het gaat om 7000 levensgrote terracotta soldaten die allemaal verschillend zijn. Zij bewaakten het ondergrondse rijk dat de First Emperor Ying Zheng in de tweede helft van de 3e eeuw voor Christus als graftombe voor zichzelf heeft laten bouwen. Dat ondergrondse rijk beslaat een oppervlakte van 56 km2. Tot nu toe is er slechts een klein deel van dit complex opgegraven. De kern met z'n opgeworpen heuvel is onaangeroerd. Niettemin is het tot zover gevonden materiaal al enorm indrukwekkend. Behalve de soldaten zijn er paarden, karren, beamten, muzikanten, kunstenaars enzovoorts. Allemaal levensgroot en van gebakken klei. Natuurlijk was er slechts een kleine selectie van het vondstmateriaal aanwezig, maar niettemin!

De terugreis naar Salisbury nam weer de tijd van een halve wereldreis in beslag, maar we hebben het weer gered om thuis te komen. Daar wachtten twee hongerende katjes op ons. Ja, twee. Helaas, helaas, geen Woezel, die we nog echt heel erg missen. Maar wel Stimpy en sinds een dag of drie een wit-rood-zwart poesje dat er voor zorgt dat Stimpy een strenger dieet volgt dan hij zou willen. Jes heeft rondgevraagd of er iemand in de buurt het ongeveer half jaar oude beestje mist. Maar niemand weet iets. Zij is het huis niet uit te slaan, snort als een naaimachine en eet als Hollebolle Gijs. Frappant is dat zij in het kopje bijna dezelfde tekening heeft als Woezel. Arme Stimpy. Dacht hij het rijk eindelijk alleen te hebben, komt er een indringster. We weten nog niet wat we met haar aan moeten. We gaan eerst verder vragen of ze niet gemist wordt en dan? Tsja, het antwoord is nog open!