The colours of funghi

Daar zit ik dan eindelijk in m'n stoel met een minced pie in de hand. Die hebben we hier vanochtend voor de halve prijs gehaald. Het is Kerst geweest en dan willen de winkels zo snel mogelijk van het overgebleven Kerstspul af, dus ook van de minced pies. Nou, daar hebben wij toevallig geen problemen mee en hebben gelijk maar twee pakken van dat spul ingeslagen.

Jessica is weer met haar proefschrift bezig, net als op de andere Wessex-vrije dagen, en heeft zich in de werkkamer opgesloten. Aan mij de schone taak het huis aan kant te maken (en te houden) en voor de fouragerie te zorgen. Nu is dat huishouden voor mij als man zijnde geen enkel probleem. Even een fris lappie over de tegeltjes gehaald, een stofzuigertje hier en een stofdoekje daar en alles ziet er weer piekfijn uit. Een kwestie van een paar minuutjes. Maar ... Jessica heeft daar een probleem mee. Ik snap dat niet. Ik bedoel, schoon is schoon. Maar nee, vrouwen moeten alles op de een of andere manier moeilijk maken. Voor de wastafel moet je dat spul gebruiken, voor de wc iets anders en voor glaswerk weer iets anders. En dan moet je ook nog hopen verschillende doeken, vaatdoeken en dweilen gebruiken. Wat een onzin! Geen wonder dat alles tien maal zo lang duurt! Het liefst gebruik ik maar een doek, dat scheelt ook weer in de was. En ben je wat vergeten, haal even je vinger er over en de stof is weg. Heel simpel, helemaal niet moeilijk en niemand die het ziet. Nou ja, bijna niemand, Jessica ziet alles. En dat is een probleem, een groot probleem. Bijgevolg moet het huishouden precies gaan zoals zij het wil en dat kost een hoop tijd. Vandaar dat ik blij ben dat ik nu eindelijk even kan zitten en mijn bevindingen van een paar uur poetsen aan de Middleton Road met onze fan-gemeente kan delen.

Als poetsende man kom je af en toe tot interessante ontdekkingen. Ik weet nu bijvoorbeeld dat we hier niet alleen wonen. We hebben Stimpy de kat natuurlijk, en soms ook Wicht, en alle andere voor ons onzichtbare dingen die de katten wel lijken te zien. Maar die bedoel ik niet. Ik heb het over schimmel, paddestoeltjes, funghi. We hebben ze op meerdere plaatsen in huis. De grootste verzameling is in de keuken te vinden, gevolgd door de badkamer en de woonkamer. De slaap- en werkkamer lijken tot nu toe schimmelvrij te zijn. Tussen het poetsen en het nadenken welk middel nu weer te gebruiken door ben ik zo vrij geweest mijn fotografische kunsten uit te leven op onze huisschimmelcollectie. Dat maakte het huishouden gelijk een stuk interessanter.

We beginnen in de huiskamer. Hier zit een heel fijne, witte schimmel op de breuklijn in de buitenmuur. Hij zit in een donker hoekje in de kamer en je ziet het niet zo goed. Het was best wel even werk om de schimmel goed uit te lichten met een extra lamp, zeker omdat engelse stopcontacten niet altijd werken als je er een continentale plug in propt.

Een roodbruine schimmel is bij de deur tussen kamer en keuken te vinden. We hebben hier al weet ik hoeveel lagen waterresistente verf gesmeerd (natuurlijk eerst na de schimmel te hebben verwijderd met bleek), maar de schimmel is hardnekkig en komt steeds weer terug. Deze schimmel is erg goed te zien.

Een bruine tot groenige schimmel bevindt zich onder het aanrechtblad tegen de buitenmuur. De kattenbak staat hier dus de plek valt niet echt op.

En tenslotte hebben we een puntjes-achtige zwarte schimmel achter het behang in de badkamer. Jazeker, behang. Engelsen zijn een beetje raar en houden van engelse gezelligheid, en die gezelligheid bestaat uit behang en vloerbedekking. Ook in de badkamer. Schimmel houdt ook van behang en onze schimmel doet zich tegoed aan de overheerlijke behangselplak, met wat opzichtige vlekken als gevolg.

Dat wat wij hier hebben, is niet uniek. Laten we maar zeggen dat het min of meer normaal voor engelse huizen is. Vreemd eigenlijk voor een land waar health & safety groot geschreven worden. Eigenlijk zouden ze op bijna elke deur wel een waarschuwingsbord mogen plaatsen: Pas op! Het betreden van deze woning kan uw gezondheid schaden!