Pub cultuur

Vandaag is het mijn beurt om weer eens wat te schrijven. Het gaat over gisteren en daarom zou dit bericht voor het bericht moeten staan dat Jessica vandaag heeft geschreven. Maar dat gaat niet, heb ik net van haar gehoord. We gaan dus terug in de tijd, back to the past, once upon a time, long ago. Nou ja, goed, een dag dus.
Het lijkt wel een sprookje en die dag begon ook sprookjesachtig mooi, wat weer betreft dan. Ik geloof niet dat ik op een sprookje lijk als ik 's morgens wakker moet worden. Dan kan je de "r" van het sprookje wel weglaten. Het was dus mooi weer en we zijn op tijd op de fiets gesprongen, trotseerden het Salisbury'se verkeer en parkeerden om ca. 10:20 de stalen rossen tegen het hek aan de zuidzijde van St. Martins. Na alle dode vliegen te hebben opgeruimd onder in de toren mocht Jessica de touwen grijpen en belletje trekken. Ik mocht niet omdat niemand het touw kan grijpen als ik weer een stuk van de klok om zeep zou helpen.
Daarna naar de vogelkooi (een idee van Jessica om de namen van de eigenaren van het restaurant met sandwiches en taart te kunnen onthouden: Bird & Cage, wat eigenlijk Carter moet zijn, maar dat is een kleinigheid) voor een versnapering in verband met mijn wordt-vet-dieet. Het lijkt Hans en Grietje wel.
Vervolgens zijn we een stukje gaan fietsen. Over drukke wegen en vervolgens over rustige paden naar een natuurpark in de buurt van Wyley. Omdat het een natuurpark is, moet je er natuurlijk met de auto heen. Anders is het ontbreken van faciliteiten om de fiets neer te kunnen zetten niet te verklaren. We hebben daar gezellig over een weggetje langs kunstmatige watervlaktes gelopen en een heleboel ducks en coots gezien. Er waren ook koekeloerhutten zodat je de beestjes kon bekijken zonder dat ze je konden zien. Daarin hingen allemaal plakaten met de afbeeldingen van vogels en hun namen. Heel handig. Ja, het was een leuk parkje. Op de weg naar de uitgang heeft Jessica nog een parkwachter aangeschoten (figuurlijk) in verband met dode flattermannetjes. Hij zou haar melden als ze er eentje zagen liggen, dan zou ze hem kunnen ophalen.
Terug naar Salisbury zijn we bij een pub gestopt. Om de een of andere reden heten die dingen heel vaak The Royal Oak. Ook deze maakte daarop geen uitzondering. Het was iets over 2 in de middag en eigenlijk is lunchtime met de traditionele sunday roast dan voorbij. Op goed geluk zijn we toch naar binnen gegaan om sandwiches te eten. Helaas zijn we nog niet goed op de hoogte van de Engelse pub-cultuur. Wij naar binnen, lopen langs de bar naar het gedeelte met gedekte tafeltjes, althans dat was het plan. Aan het einde van de bar worden we aangesproken door de barmevrouw met een "How may I help you?" Dit klinkt heel vriendelijk, maar het werd gezegd als een Rottweiler met schuim op de bek. Wij gedroegen ons navenant. Stokstijf blijven staan, handjes in de lucht en heel langzaam draaien. Wij wilden graag een sandwich, als het nog ging, mocht o.i.d. a.u.b. please? Ja het ging nog, maar wel bij de bar plaatsnemen! Dat is pas Engelse politeness. Daar kunnen we nog veel van leren! Dus, voor iedereen die nog eens naar een Engelse pub wil: Ga linea recta naar de bar, blijf daar staan en wacht tot je aangesproken wordt. Please!