ADSL: the final part!

Ja, jullie lezen het goed: wij hebben nu ADSL! En Tiscali heeft het bijna helemaal goed gedaan... Ze hebben ons een gewone modem gestuurd i.p.v. een draadloze. Maar dat mag de pret niet drukken! Nu zijn we eindelijk weer online. En dat heeft natuurlijk gevolgen voor onze E-Mailadressen. Ik ga ze hier echter niet noemen, want zin aan spam in m'n gloednieuwe digitale brievenbus heb ik niet. Dus, heb je geen meeltje met de nieuwe gegevens ontvangen en wil je weten waar je ons voortaan kunt bereiken, stuur even een meeltje naar het oude adres, bel of schrijf en het wordt geregeld.

Zaterdag hebben we overigens de keuken van een nieuw laagje verf voorzien. Is heel erg mooi geworden. Wij dachten altijd dat onze tegeltjes een beetje goor waren. En dat bleek met poetsen niet op te lossen. Nu de wanden echter niet meer felgeel zijn, maar creme; is het tegeltjesprobleem ook opgelost! Nu hoeven we alleen de slaapkamer, de woonkamer en de eetkamer nog maar van een laagje verf te voorzien. Nu ik er zo over nadenk, is dit het tweede huis dat van 'geel' naar een fatsoenlijke kleur gaat. De Schippersmeen was echt van onder tot boven geel en dan was er ook nog jarenlang stevig gerookt!

Afgelopen zondag was het hier trouwens Remembrance Sunday omdat op de 11de van de 11de om 11 minuten over 11 het vredesacoord/nederlaag van de eerste wereldoorlog werd ondertekend. De meeste mensen liepen al dagen met een klaproos op hun jas rond (Patrice en ik vielen als klaplozen dus nog al op). Met het klokkenluiden voor de mis werden er leren lappen om een kant van de klepel gebonden zodat je een kling en een bong hoort. Klinkt heel erg mooi en natuurlijk erg plechtig en wordt normaal ook bij begravenissen gedaan. Helaas waren de lappen niet om de klepel van de laaste bel blijven zitten en dus klonk het hele riedeltje: kling, kling, kling, kling, kling, kling, bong, bong, bong, bong, bong, kling! Precies om elf uur luidde de tenor 11 keer en werden er twee minuten stilte in acht genomen. En daarna natuurlijk het persoonlijke lijflied van de Queen: God save the Queen. En toen hadden we wel koffie verdient, dachten we. Helaas, op de markt was er een parade met veel mensen in apepakjes met medailles. Iedereen die genoeg had van de parade vluchtte een pub in. En dus zat ons koffiehuis ook helemaal vol. Dan maar aan de tafel met de messen-vorken-lepeltjes gaan zitten. Wij laten ons immers onze koffie met iets lekkers niet afnemen!