Classic Ghost Walk

Het is bijna Halloween en dus worden er allerlei activiteiten rondom het thema griezelen georganiseerd. De gemiddelde Brit is namelijk dol op geesten, elfjes, spoken, etc. En het geloof in deze zaken is, anders dan verwacht, niet afhankelijk van het opleidingsniveau... Dus, toen wij in het plaatstelijk wat-te-doen-als-ik-mij-verveel-blaadje zagen staan dat er door de stadsgidsen verschillende avondwandelingen rond het thema werden aangeboden, besloten wij ons aan te melden voor de Classic Ghost Walk van zaterdagavond 8 uur. Geen idee wat we er ons onder moesten voorstellen!
Samen met zo'n 35 andere griezellustigen werden we Salisbury ingestuurd (gesplitst in twee groepen). Onze gids Margaret vertelde vooraf dat geen van de verhalen verzonnen zijn, maar allemaal terug te vinden zijn in officiele documenten. Nou, dat begon al goed (vooral voor onze zeer nuchtere Patrice!). Vervolgens werden we door nachtelijk Salisbury geleid om kennis te maken met een aantal "geestige" inwoners. Zo leeft Olivier in de porceleinwinkel. Hij komt waarschijnlijk uit de tijd van de Engelse burgeroorlog en is eigenlijk best wel aardig. Alleen wanneer ze de etalages omruimen, dan zet hij een deel weer terug... En dan is daar Matilda in de Pizza-Express. Zij is een jongedame uit de 18de eeuw en jaagt vooral mensen de stuipen op het lijf door langs te komen als 's avondslaat de kas wordt opgemaakt... En dan woont de geest van de Hertog van Buckingham in Debenhams (zeg maar de V&D). Hij werd ooit op last van de koning daar op de binnenplaats onthoofd. En dan is er nog de grijze dame die rondwaard op de begraafplaats van St Thomas en in de Haunch of Venison, een pub die er op uit kijkt. Zij verschijnt luid kreunend tussen half twaalf en twaalf 's avonds laat en dan ruikt het er naar vers omgewoelde aarde... Vast een voormalige tuinliefhebster met een slakkenprobleem...!
Op naar het voormalig ziekenhuis. Daar was in de negentiende eeuw eens een nachtzuster die moest waken bij een hele zieke baby. En u raadt het reeds, tijdens een secondenslaapje ging de baby dood. Ze kon het zichzelf niet vergeven en hing zich op in de koffiekamer. De overige zusters zijn haar nog vaak als 'guiding angel' tegengekomen en men zegt dat ze een potentieel grote brand heeft geblust door de waterleiding op het goede moment te laten barsten! Toen het ziekenhuis werd verplaats naar een stek buiten de stad, heeft de kapelaan haar geprobeerd over te halen te gaan en dat schijnt gelukt te zijn. Van het ziekenhuis naar het armenhuis. Echt de meest creepy plek in Salisbury! Hier schijn je mensen 's nachts te horen huilen, zo leuk waren de ontspanningsactivieten en zo lekker was het eten hier; om nog maar te zwijgen van je toekomstverwachtingen als je hier landde...
Door naar de Close. In het grote huis, waar tot in de tachtiger jaren een soort PABO gevestigd was, hadden ze in 1967 een middeleeuwse kannunik die niet blij was met twee meisjes. Hij probeerde er eentje te wurgen. Daar was de school niet zo blij mee, exorcist op bezoek en kamer verzegeld... Ook hebben ze er hele grote witte volgels die rond de torenspits circelen als er een bisschop sterft...
Aan het eind van de Close, bij de St Anne poort, staat het huis van een beroemde oogarts. Zijn zus had in haar slaapkamer regelmatig bezoek van een vrouw die haar op de houten lambrisering wees. Zus nieuwsgierig en dus werden de planken gelicht. Bleek er een testament in te zitten. Zus bracht het braaf naar de stadsjurist en zo kon een oude erfenis-kwestie geregeld worden: kinderen uit een eerder huwelijk werden door pa en de nieuwe vrouw namelijk hun moeders erfdeel onthouden. De wijzende vrouw verscheen nog een keertje om zus te bedanken. In het poortgebouw zelf woont een geest uit de tijd dat het koniklijk hof in Salisbury resideerde omdat de pest in Londen woedde. Helaas, deze man kwam al met de bultjes uit Londen en viel in Salisbury dood neer. Iedereen als de dood om hem te begraven en dus werd hij met dure kleren en juwelen in een graf op het kerkhof bij St Martin gedumpt. De doodgraver vertelde het z'n kleinzoon en die groef 50 jaar later de goodies op. Daar is het spook dus nog steeds een beetje ontstemd over...
En dan is er nog die keer dat een groepje soldaten zat te drinken en tooste op de duivel, die prompt even op bezoek kwam. De schroeiplekken schijnen nog op de vensterbank te zitten en er zijn vragen over gesteld in het parlement... Een van de oudste gebouwen in Salisbury (13de/14de eeuw) is het hotel de Red Lion. Daar horen ze regelmatig een kind huilen, terwijl er geen kind te vinden is... Ook dacht een gast een keer een victoriaans themafeestje op de binneplaats te zien; was 'ie wel de enige...
Uit bovenstaande moge duidelijk zijn dat wij ons op, zeer Engelse wijze, goed vermaakt hebben!