Zondag zijn we weer gaan campanoligeren oftewel bell ringen. Dat wil zeggen Jessica ging dat doen, ik deed de backstroke onder de bezielende begeleiding van Jim. Nou moet je niet te laatdunkend doen over dit onderdeel van het bell ringen. De backstroke is het onderdeel waarbij de klok terug wordt getrokken naar de stay, de houten paal die de klok in omgekeerde positie houdt. Met mijn lengte is het een kunst om het touw strak te houden. Jim had een extra knoop in het touw gemaakt, zodat het wat korter was wat het strak houden vergemakkelijkt. Volgens mij ging het wel aardig.
Daarna gingen we typisch engels doen: picnicken. Jawel, compleet met kleedje om op te zitten en bordjes, bekers, bestek en een heleboel lekkernijen. Het waren twee tassen vol en om daarmee te lopen was niet direct een pretje te noemen, maar gelukkig was het niet ver tot Clarendon palace, ongeveer een uurtje. Een prachtige omgeving was de beloning. Clarendon palace is in de 12e eeuw gebouwd en rond 1600 opgegeven. De grondvesten zijn nog goed te zien, het gevolg van de opgravingen in de jaren 30 van de vorige eeuw. De boel is daarna geconsolideerd. Bij het paleis is in de Middeleeuwen een groot hertenkamp ingericht, omsloten door een kunstmatige wal van, wat zullen we zeggen, 25 m hoog. We hebben maar een klein deel van de wal gezien, de rest ging verloren in het landschap, zo groot is het. En dan te bedenken dat de wal door mensenhanden is opgericht. Wat een werk! En dat allemaal voor een paar edellieden die graag op een makkelijke manier op herten wilden jagen…Bij de ruïnes hebben we ons kleedje uitgespreid en onze voorraden weggewerkt. Net als gisteren zijn we geen mens tegen gekomen. Jammer eigenlijk, we zouden nu echt als engels kunnen doorgaan.
Patrice
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten