Bid voor ons...

Het lijkt erop dat aan onze ADSL-lijdensweg een einde is gekomen. Na de afgelopen weken bijna elke dag uren aan de telefoon te hebben gehangen met verschillende helplines, ettelijke E-Mails en een hele boze brief, schijnt er nu schot in de zaak te zitten. Met een beetje geluk hebben wij over 10 dagen een internetverbinding! Maar, we hebben jullie hulp hard nodig! Je weet hier tenslotte maar nooit of alles goed blijft gaan... Dus wat voor een (bij)geloof je ook hebt, als je straks op je knietjes gaat (al dan niet in richting Mekka, maakt niet uit) of je klavertjevier gelukzalig aankijkt: bid voor de mensen van Tiscali en die van BT. Het kan vast geen kwaad! Een kleine gebedssuggestie:

Lieve Tiscali die in de telecomhemel machtig is,
uw ADSL kome en uw software geschiedde
leid ons niet in vertwijfeling,
zodat ook wij uw help-line niet meer hoeven te bellen!

Typical British

Zondag zijn we weer gaan campanoligeren oftewel bell ringen. Dat wil zeggen Jessica ging dat doen, ik deed de backstroke onder de bezielende begeleiding van Jim. Nou moet je niet te laatdunkend doen over dit onderdeel van het bell ringen. De backstroke is het onderdeel waarbij de klok terug wordt getrokken naar de stay, de houten paal die de klok in omgekeerde positie houdt. Met mijn lengte is het een kunst om het touw strak te houden. Jim had een extra knoop in het touw gemaakt, zodat het wat korter was wat het strak houden vergemakkelijkt. Volgens mij ging het wel aardig.
Daarna gingen we typisch engels doen: picnicken. Jawel, compleet met kleedje om op te zitten en bordjes, bekers, bestek en een heleboel lekkernijen. Het waren twee tassen vol en om daarmee te lopen was niet direct een pretje te noemen, maar gelukkig was het niet ver tot Clarendon palace, ongeveer een uurtje. Een prachtige omgeving was de beloning. Clarendon palace is in de 12e eeuw gebouwd en rond 1600 opgegeven. De grondvesten zijn nog goed te zien, het gevolg van de opgravingen in de jaren 30 van de vorige eeuw. De boel is daarna geconsolideerd. Bij het paleis is in de Middeleeuwen een groot hertenkamp ingericht, omsloten door een kunstmatige wal van, wat zullen we zeggen, 25 m hoog. We hebben maar een klein deel van de wal gezien, de rest ging verloren in het landschap, zo groot is het. En dan te bedenken dat de wal door mensenhanden is opgericht. Wat een werk! En dat allemaal voor een paar edellieden die graag op een makkelijke manier op herten wilden jagen…Bij de ruïnes hebben we ons kleedje uitgespreid en onze voorraden weggewerkt. Net als gisteren zijn we geen mens tegen gekomen. Jammer eigenlijk, we zouden nu echt als engels kunnen doorgaan.

Patrice

Stakkers

Deze titel is op meerdere personen van toepassing. Ten eerste op ons. Jawel, het is zaterdag morgen en we moeten aan het huis klussen. Het eerste wat er gedaan moest worden, was het recht zetten van de klerenkasten in de slaapkamer. We wonen namelijk in een oud huis. naar mijn idee ergens uit de jaren 20, volgens onze collega Jörn echter, stammen deze huizen uit de 19e eeuw. Daarmee is dit huis het oudste waarin we tot nog toe gewoond hebben. Een consequentie daarvan is dat alles scheef is. Ook de slaapkamerkasten staan scheef. Onder staan ze tegen de muur, bovenaan zit zo’n 7-10 cm speling en ook naar de zijkant loopt het alles behalve in een rechte hoek. Tijd dus om daar wat aan te doen. We hadden bedacht dat een vloertje onder de kast misschien wel een goed idee zou zijn. Die vloer zou dan gemaakt worden van de kast die we uit de keuken hadden gesloopt om plaats te maken voor de koelkast. Op die manier zouden we twee vliegen in één klap slaan: én de kasten in de slaapkamer zouden in verhouding tot de rest recht staan én de keukenkast was netjes weggewerkt. Dit idee werkte tot een bepaalde mate. De slaapkamerkasten staan nu min of meer recht maar we konden er niet de hele keukenkast onder werken. De rest daarvan hebben we op onze niet-begaanbare zolder weggewerkt (je kan alleen op 5 cm brede balkjes lopen die zo’n 60 cm uit elkaar liggen; daartussen zit stro en stucwerk...). Het was nog een heel karwei om de zijkanten van de kast (ca. 2,0 x 0,7 m) door het kleine zoldergat te krijgen zonder met hoofd en handen klem te komen zitten, maar daarna ging het goed. Door het vele vet dat nog op de kast zat, gleed het hout goed door.
Na ook de bijkeuken te hebben opgeruimd, zijn we op de fiets gesprongen om naar Heale Garden voor een cream tea te gaan. Fietsen is een belevenis in dit land, zeker na een week te zijn meegereden naar de opgraving in Poundbury bij Dorchester. Het is schrikbarend hoe er gereden wordt en het aantal keren dat er “f*** cyclists!” wordt geroepen is ook niet meer op één hand te tellen. Dat blijft wel in je achterhoofd als je hier gaat fietsen. Het was nu echter zaterdag en relatief rustig. Het verkeer hield rekening met ons en de rit was best ontspannend. In een half uurtje waren we op de plaats van bestemming. Er was echter geen cream tea. Vreemde lui die Engelsen. Zou je denken dat ze hier te pas en te onpas thee met scones drinken en eten, hebben ze dat niet eens! Maar goed, het weekend is nog lang en ergens zullen ze toch wel scones hebben.Daarna verder op de fiets, heuveltje op en heuveltje af. Tot we bij een heuveltje van 16% (naar beneden) kwamen. Dat werd me toch een beetje te gortig. We hebben de fietsen tegen het hek bij een grote grafheuvel neergezet en zijn verder gaan lopen. Engeland, het land van de wandelaars, je komt er dus niemand tegen. Ja, paarden, heel veel paarden. Aaiend en voerend kwamen we teneinde op een plaats waar nog meer grafheuvels te zien waren. Eerst vijf toen zeven, toen elf. Behoorlijke dingen. En toen, plotseling, dook tussen de grafheuvels aan de rand van de heuvelrug Stonehenge op. Een fantastisch gezicht, stralend in de zonneschijn. Toen we verder liepen konden we Stonehenge helemaal zien liggen, met de motorway ervoor en touristen als mieren er omheen. Stakkers. Zij moesten £8,00 of meer betalen, terwijl wij wel het mooiste uitzicht hadden!

Patrice

Van katten en mensen...

Zo, vandaag is het mijn beurt om te bloggen. Maar eerst zal ik mij eens even voorstellen; ik ben Stimpy; een kat met een verleden. Eerst woonde ik in een cottage in Wales met Blue en Lee. Leuke mensen hoor, daar niet van, maar wel een tikkie vreemd. Spring je bijvoorbeeld Blue 's morgens in de badkamer op z'n blote rug (ja, nagels uit he, waar moet je je anders aan vasthouden op zo'n glad roze velletje?), smijt 'ie je per ongeluk het raam uit en breek je je staart. Maar, goed dat is inmiddels al lang geleden en bijna vergeten. Bovendien, zo'n parmantige krul in je staart doet het goed bij de dames!
Nou, en toen besloten ze te gaan verhuizen naar Australië. En ik mocht geeneens mee! Dan maar naar Salisbury. Wel een achteruitgang hoor, van een cottage naar een twee-onder-een-kap... En dan die mensen die er woonden: de een probeerde me te vermoorden door me het verkeerde eten te geven. Nou, dat heeft 'ie geweten. Ik moest mooi aan het infuus en twee nachtjes bij de dierenarts logeren. Ineens is per portie verpakte Wishkas dan toch zo duur nog niet... En dan dat andere vrouwmens. Elke keer als ze me zag, begon ze spontaan te niessen. Bovendien stonk ze geweldig naar hond. Nee, vaak schoonlikken, daar deed ze niet aan!
Daar moest ik dus ook weg; puur uit eigenbelang natuurlijk! En nu woon ik aan de Middleton Road. De eerste anderhalve week was helemaal te gek! Zoveel nieuwe dingen te besnuffelen en dan die open kast die ze hebben, daar kan je toch zo leuk inklimmen! En de luie stoel, gemaakt voor dit goddelijke lijf! Helaas, een weekje geleden begon de ellende: een manspersoon in huis. Nu heb ik niets tegen boys, maar deze wil 's nachts ook in hetzelfde bed slapen... En dat terwijl dat mijn plekje is. Het is toch duidelijk een twee-persoons- en geen drie-persoonsbed. Nou, ik sla me er wel doorheen. Ik geef hem lekker geen aandacht. Moet je opletten. Krijg je na verloop van tijd vanzelf stukjes kaas, mag je yoghurtbakjes uitlikken en krijg je een keertje extra eten. Zo doe je dat! Oh, ja ik doe er ook nog maar even een foto van mezelf bij. Nee, ik ben niet op de een of andere trip: die ogen horen zo. De flitser moest zo nodig aan en het vrouwtje wou per se dat ik in de lens keek...

Stimpy

Nummertje

Om gebruik te kunnen maken van de "gratis" gezondheidszorg (NHS) in England moet je je inschrijven bij een huisarts. Ik daar braaf heen op maandag. Krijg je een formuliertje dat je moet invullen en weer mee terug moet nemen. Bovenaan op het formuliertje moet je je NHS number invullen. Tja, die hebben wij niet. Ik gister maar eens bellen met de landelijke NHS infolijn. Hmm, geen idee wat u moet doen, maar ik laat u zo even terugbellen door iemand die het wel weet. Toen ik werd teruggebeld en het hele verhaal weer uit de doeken had gedaan, bleek ik de verkeerde te hebben en dus kreeg ik een ander nummer. Dat nummer gebeld. Nee, mevrouw u moet niet bij ons zijn. Wij zijn pas gereorganidingest en dus moet u ons hoofdkantoor in Devizes hebben. Wacht, ik geef u het nummer en vraag maar naar Jill Knee. Ik braaf het nummer bellen en me laten doorverbinden met Jill. Nee, zegt Jill u moet de afdeling registratie hebben en die zijn al naar huis. Hier is het nummer en probeert u het morgen maar. Ik vandaag het nieuwe nummer gebeld en raad eens! Ik heb geen NHS nummer en hoef het ook niet op het formulier in te vullen, want zodra ik me bij de dokter inschrijf zorgen zij ervoor en krijg ik in c. 6 weken een pasje met nummer thuisgestuurd....! Nou, ga ik vanmiddag toch gezellig weer naar de dokter; ik heb tenslotte toch niets beters te doen dan een powerpointpresentatie voor de conferentie op 4-6 Oktober in Jena voor te bereiden, een nederlands kikker handboek te vertalen en een thesis te schrijven. Ik ben dol op deze vorm van bezigheidstherapie...

Belletjelellen en groene pompoenen

Goeiemiddag!
Gisteravond is Patrice voor het eerst meegeweest naar de practice night van mijn bell ringing groep in St Martin. Met z'n bijna twee meter is 'ie wel wat aan de lange kant en is het touw veel te lang (dat slaat dan als een zweep in je gezicht bij elke haal...). Prompt werden er allerlei ingenieuze knopen en andere touwverkortende-maatregelen uitgedacht. Gek genoeg bleef het touw te lang en had Patrice de grootste moeite het touw op "spanning" te houden. Ook een leuk gezicht: degeen die Patrice het trucje moest bijbrengen, was ongeveer een kop kleiner... A.s. zondag mag Patrice z'n kunsten op een zwaardere bel vertonen: beter voor de bel en beter voor Patrice!

Dan nog wat. Elke donderdag krijgen wij een box met organisch groente en fruit. Zaten vorige week twee groene bollen in. Ongeveer zo groot als een sinaasappel. Het leek wel wat op de een of andere pompoen. Geen idee hoe je zoiets klaarmaakt. Gelukkig is daar Google. Pompoen ingetypt en op afbeelding gezocht. En ja hoor, het is een zogenaamde groene pompoen. Nu nog even een receptje zoeken en we kunnen ze slachten!

VT Wonen

Goeiemorgen!

Patrice zit op ongeveer anderhalf uur van Salisbury op een opgraving op een landgoed van Charles; dat begint al goed! Hij kan het goed met de rest van z'n team vinden. Maar 's avonds is hij wel kapot; het zijn lange dagen.

Zoals beloofd, de foto's van ons huisje:

Nummer 7 is het huisje met de plantjes voor het raam. Aan de rechterkant wonen Rob en Jenn en aan de linkerkant, gescheiden van ons door het gangetje naar de tuin, woont de plaatselijke dorpsgek (waar we gelukkig erg weinig last van hebben!).

Dit is onze woonkamer gezien vanaf de trap naar de eerste verdieping. Let vooral ook op de enige openhaard met electrisch haardje met echte kooltjes! Helemaal rechts op de foto kan je nog net een stukje van de deur naar ons "halletje" ontwaren: 1.12 x 1.13 m groot... Helemaal links staat onze Norebo-kast die de ruimte in tweeen deelt. Op de plaats van Neferetete komt de televisie ooit te staan (die staat nu bij m'n ouders op zolder; paste niet meer in het busje; god zij dank kun je DVD'tjes op je computer afdraaien!).

De eetkamer aan de achterkant van het huis. Links kan je nog net de trap naar boven zien. Links achter is de keuken en rechts achter, achter de dubbele deuren, bevindt zich een bijkeuken waar de fietsen kunnen staan. Hoewel het hele huis voorzien is van dubbelglas, hebben ze de dubbele deuren overgeslagen (de bijkeuken is maar een constructie van golfplaat, houdt de warmte niet echt binnen...), daar moeten we dus nog even iets op verzinnen!

En dit is ons keukentje met uitzicht op de achtertuin. Heel romantisch met zo'n enorme TL-buis. Kun je zien wat je klaarmaakt... In de achterwand zit het kattenluikje; meer een kattenkruipruimte dus. Naast het groene fornuis staat de koelkast. Daarvoor moesten we wel een stukje van het aanrechtblad afzagen... Kniesoor die daar op let! Aan de rechterkant zit de deur naar de bijkeuken. Die ging nog maar heel moeilijk open en volgens de klusjesman kon dat niet verholpen worden door een beetje te schuiven met de ringetjes in het scharnier. Daar zou dus een specialist bijkomen... Nou, dat werd Patrice, want het bleek dus wel gewoon te kunnen! Dat scheelt onze Landlady weer een hoop centen!

En dit is onze achtertuin! Op de foto lijkt het heel wat... In het echt is het een kruizing tussen een oerwoud, beton en de vuilstort. Een klusje voor volgend voorjaar!

Tijd om een kijkje op de bovenverdieping te nemen! Dit is onze badkamer. Als je doucht en je plaatst de waterkoker op de juiste plaats in de keuken, dan wordt 'ie vanzelf gevuld... Maar daar gaan ze gauw wat aan doen.

Zo, dit is onze slaapkamer. Zoals je ziet, heeft de kat het zich geriefelijk gemaakt op het bed. Tegenover onze kasten staat een wand met inbouwkasten; opbergruimte genoeg dus. Aan die kant bevindt zich ook het raam met de straatlantaarn er voor. Gelukkig hadden we nog een donkerblauw rolgordijn!

En dit is de werkkamer met alle boeken en de computers. Lekker rood zoals je ziet. Vanuit het raam heb je een mooi uitzicht op de ringroad... Langs alle wanden staan stukjes Ivar-stellingkast. Echt een uitkomst IKEA! Ik moet er niet aandenken dat onze kasten niet uitelkaar zouden kunnen; hadden we mooi niet kunnen verhuizen...

En dit is hem dan: de ringroad! Loopt lekker dicht langs ons huisje en in een bochtje, dus heb je helemaal het idee dat je er middenin zit... En fietsen doen ze hier praktisch niet, dus is het ding erg druk. Maar hopen dat we er gauw aan wennen.

Ik hoop dat jullie deze virtuele toer door ons huisje leuk vonden. Kom het gauw eens in het echt bekijken! Salisbury zelf is absoluut de moeite waard en naar Stonehenge kan je op de fiets. Bovendien is vliegen naar Bournemouth niet zo duur en vanaf het vliegveld ben je met een taxi of gecombineerd met de trein zo in Salisbury!

See you! Jessica

Happy family!

Het is wel weer even wennen hoor, een man in huis. Gister is Patrice aangekomen en vandaag mocht hij meteen mee op survey ergens in Dorchester. Was wel vroeg vanmorgen. Er moet toch iets eerder opgestaan worden om een extra persoon te douchen en te laten ontbijten... Stimpy ziet er de voordelen wel van in: twee mensen waar je 's nachts tegenaan kunt gaan liggen en die je wakker kunt maken voor een midnight snack... En natuurlijk twee bakjes van de yoghurt die je mag uitlikken!
De site ligt redelijk ver weg en dus zal Patrice vanavond pas tegen zessen thuis zijn. Dan sta ik alweer op het punt om naar m'n hongerclubje te gaan. Maar als ik dan terugkom, staat als het goed is het eten op tafel. Is wel luxe hoor! Met een beetje geluk staan morgen de eerste foto's van ons huisje op deze blog.

Niagara-falls & nijlpaard

Nee, wij gaan niet gauw met vakantie (waarschijnlijk helemaal niet, want we hebben Libanon, Syrie en Jordanie geboekt voor de kerstdagen...). De titel slaat op ons toilet. Als je die voorheen doorspoelde dan was het net of de Niagara watervallen tijdelijk naar de Middleton Road waren verplaatst. Typisch engels. De meeste mensen betalen hier een hoofdelijk omgeslagen watertarief. Dat spoort niet echt aan tot zuinig doen. Sinds kort kan je een eigen meter aanvragen; dus onze aanvraag loopt! En daarom heb ik meteen ook maar een hippo-the-water-saver besteld. Is een soort plastic zak die je in het reserviour van het toilet plaatst, waardoor er 3.5 L water minder gebruikt wordt bij het spoelen.
Zojuist gehoord dat Patrice volgende week op een dicht-bij-huis opgraving is ingedeeld en dus gewoon een hele week thuis zal zijn!

Een goed weekend gewenst!

As finishing touch, God created the Dutch!

Gister heb ik een workshop archeozoologie gegeven aan de leden van de Practical Archaeology Course. Dit zijn mensen die betalen om een weekje te mogen opgraven en workshops te bezoeken. Het ging erg goed en er kwam veel possitieve feedback! Als mensen zelf, met een beetje hulp, het licht zien en je echt kunt merken dat ze iets nieuws geleerd hebben, is dat een mooi resultaat. Prettige bijwerking: ik heb het zo goed gedaan dat ik nu van veel mensen op het werk ook nog eens de hemel in geprezen wordt... Nog even en ik ga naast m'n laarzen lopen.
Vanmorgen heb ik de nieuwe stellingkasten voor de vergelijkingscollectie bij Wessex opgezet. Wat is het toch heerlijk dat mannen en vrouwen zo verschillend zijn..., maar niet heus. Had ik extra al een dag uitgezocht dat de klusjesman ziek was, ging er zich als nog een XY mee bemoeien. En dat terwijl twee XX-en alles helemaal tot in de puntjes gemeten en uitgedacht hadden hoe het staan moest. Na een uurtje zweten en braaf doen alsof je de juiste kast-in-elkaar-zet-genen mist en eigenlijk alleen goed genoeg bent om spullen aan te geven, stonden de kasten. Volgende week doen we de andere drie. Waarschijnlijk in het geniep en 's nachts!

Roadworks!

Na het bellringen gisteravond nog even bij Mary thee wezen drinken samen met Helen. Heel gezellig. Dan: lig je lekker in je bedje te slapen, kat naast je ook in coma; wordt je wakker van een brommend geluid. Geen idee waar het vandaan kwam en het duurde ook wel even voor ik bij m'n positieven was. De kat inmiddels helemaal onrustig en geirriteerd. Het geluid kwam van buiten en ik dacht dan ook dat de straatlantaarnlamp voor m'n slaapkamerraam (ja, ik heb permanent een oranje bedlampje...) de geest aan het geven was. Gordijnen los; lamp prima in orde, helaas. Maar, wat zie ik daar? Juist de ringroad werd opnieuw geasfalteerd... En dat moet natuurlijk om 4:07u..., anders worden de automobilisten kwaad. Tegen een uur of half zes waren ze klaar. Gelukkig, nog 20 min. slaap left!

CBA i.p.v. ABC

Goeiemorgen!
Vandaag eens even een berichtje over mijn vorderingen bij de Weight Watchers. Ja, heus daar ben ik al een paar weken elke maandagavond te gast. En het werkt! Inmiddels ben ik 8 kilo lichter. Dat was dus reden voor een feestje in true Weight Watchers style: voor het clubje gaan staan en over je succes vertellen, zij klappen en ik een sleutelhanger als beloning... Heel Amerikaans!
Afvallen heeft echter ook nadelen; mijn trouwring zit gevaarlijk los... Misschien is het een idee om een trouwringen-ruilbeurs op te zetten bij de Weight Watchers; het is een veel gehoord probleem!
Je hebt als vrouw trouwens geen weegschaal en meetlint nodig om te weten dat je afvalt; als je BH het alfabet achterstevoren gaat spellen, zit je goed!

Recycling & Milieubewustzijn

Vandaag heb ik voor de eerste keer m'n zwarte doos aan de straat gezet. Nee, dit is niet wat u denkt; het niveau van deze blog gaat niet naar beneden! De zwarte doos is een plastic zwarte doos met deksel iets groter dan de Nederlandse chemobox. En hier stoppen ze er geen chemisch afval in (dat gaat nog steeds gewoon in de grijze bak...). Hier gaat er papier (géén karton!), glas, aluminiumfolie en textiel in. Let wel: allemaal in dit kleine boxje en dan wordt het ding ook nog maar eens in de 14-dagen geleegd!
Toen ik net begonnen was als archeozoologe bij Wessex verbaased ik me erover dat er zoveel baterijen werden gebruikt en dat die dan ook nog eens gewoon in de prullenbak werden weggegooid. Dat moest maar eens veranderen en dus stelde ik een batterijen collectie-box in. Ze hebben er tenslotte ook een voor gebruikte theezakjes en de aluminiumdekseltjes van de melkflessen. Inmiddels is de box al vier keer weggebracht naar een recyclingbedrijf!
GFT-afval wordt hier overigens ook niet gescheiden. Heel opvallend: in Schotland (ook deel van het Verenigd Koninkrijk) hebben ze al jaren hetzelfde containersysteem als in Nederland. Gelukkig is Wiltshire een van de progressievste County's en gaan ze ze hier ook ergens volgend jaar invoeren.

Ach ja, je blijft lachen in het land waar milieubewustzijn niet verder gaat dan je druk maken om de vossenjacht!

Brusselse kleuterschool!

Als groot voorstander van een verenigd Europa met grondwet, vond ik het toch wel een beetje heel pijnlijk dat de voorzitter van het Europese parlement een miljoen handtekeningen negeert. Wat is het geval. Het parlement vergadert normaal gesproken in Brussel, maar gaat vier dagen per maand naar Straatsburg om de Fransen tevreden te houden. Dat kost ons allemaal zo'n 200 miljoen per jaar. Daar kun je andere leuke dingen mee doen. Paar voorstellen: beter onderwijs, betaalbare gezondheidszorg, meer geld voor de wetenschap, betere jeugdzorg, etc. Allemaal veel nobeler dan die brie-vreters paaien! Mijn voorstel is dan ook: op naar de 2 miljoen handtekeningen! Heb je dus altijd al niets moeten hebben van die stalen toren aan de Seine, krijg je braakneigingen bij het zien van een croissant of baguette of heb je gewoon helemaal de p... aan alles wat Frans is: dan teken de petitie op www.oneseat.eu.

Verkeerd verbonden!

Vandaag ga ik jullie vervelen met mijn broadband-avontuur. Sinds maandag heb ik telefoon. Ging heel gemakkelijk, iets te gemakkelijk blijkt nu. Ze schakelen het ding op afstand op de afgesproken tijd vrij; niks geen mannetje aan de deur etc. Ik nog denken: eindelijk iets beter geregeld dan in Nederland... Fout! Want nu wilde ik ook ADSL en niet van BT, want die is veel te duur. Ik wilde ADSL van Tiscali. Die hebben een hele handige zelfhulp-website. En die gaf aan dat ik al ADSL heb. Ik navragen bij Tiscali hoe dat kon. Nou, waarschijnlijk heeft iemand ooit op deze lijn ADSL gehad en is dat niet goed afgehandeld. Ik moest maar even BT bellen en hun de zaak laten regelen. Hielp niet, BT verwees me terug naar Tiscali. Toen heb ik Tiscali een email gestuurd. Netjes vandaag antwoord gekregen. Nee mevrouw, u moet echt bij BT zijn. Email doorgestuurd aan BT en tot nu toe nog geen antwoord.
Maar het kan nog veel erger! Wij netjes een brief naar HetNet gestuurd met de mededeling dat we onze ADSL wilden opzeggen i.v.m emigratie. Groot was dan ook de verbazing dat we een brief terugkregen met "Welkom nieuwe ADSL-gebruiker. U ontvangt binnekort uw modem en welkomspakket"... Patrice heeft al geprobeerd ze te bellen, maar kreeg ze niet te pakken. Nu maar een emailtje gestuurd. Het zal mij benieuwen...

God put me on earth to accomplish a certain number of things. Right now I'm so far behind I will never die!

Goeiemorgen!
Ik heb zojuist m'n ontbijtje voor m'n computer op het werk verorbert. Half uurtje verslapen; door de wekker heen wel te verstaan. Het is Stimpy te verdanken dat ik toch nog wakker werd. Hij vond het irritante piepje niet zo leuk en heeft zo lang m'n gezicht gelikt tot ik de wekker een mep gaf. Ik zie een gouden toekomst voor het beestje: blindengeleidekat!
Gister is Patrice rond een uurtje of half tien weer in Harderwijk aangekomen nadat hij in Dover op de veer moest wachten en bij Antwerpen een uurtje mocht sightseeen op de Ring van Antwerpen. Duidelijk geen Lord of the Rings...
Het huis begint ook al aardig op een echt huis te lijken. Beneden is alles opgebouwd en redelijk opgeruimd. De slaapkamer wordt steeds meer een bende en de studeerkamer lijkt op een boeken-torentjes-bouwplaats.
Zo, nu moet ik maar eens een kop koffie halen en dan aan het werk!

Blackout en de buren

Gister lekker na m'n werk naar huis gefietst met het idee nog even flink aan het werk te gaan in ons nieuwe stekkie. Nou, dat lukte maar tot een uur of half zeven. Toen ging het licht uit en het was inmiddels buiten al aardig schemerig. Maar eens even bij de buren rechts navragen wat er aan de hand is (links gaat niet: daar woont de plaatselijke dorpsgek, hebben wij weer...). Het bleek het stekkie van Rob en Jenn te zijn. Heel aardige mensen. Rob verzekerde me dat er een blackout was en het vanzelf wel weer goed zou komen. Hij zou de radio aanzetten voor het geval er nieuws zou zijn over hoe lang het zou gaan duren. Ik grapte nog dat ik bij kaarslicht, heel romantisch, de stoelen in elkaar zou gaan zetten. Na een tijdje kwam Jenn melden dat het nog wel even ging duren en of ik hulp of kaarsen nodig had. Zo zie je maar weer; geen licht verbroedert! En je gaat eens gezond op tijd naar bed...

Keukentje verbouwen...

He, he, we hebben het min of meer gered! Vannacht in ons eigen bedje geslapen en uit onze eigen kopjes thee gedronken bij het ontbijt. Stimpy snapt hoe het kattenluik werkt en voelde zich helemaal thuis op bed. Maar wat was het een rotklus! We kwamen er achter dat de wasmachine en de koelkast niet in de keuken pasten; zal wel komen omdat ze hier inches hebben in plaats van centimeters. Dus dat werd zagen; stukkie van het aanrechtblad wel te verstaan. Dus moesten de keukenkastjes van hun plek. Nu ben ik een archeozoologe; maar ik wens geen kippenskelet onder m'n keukenkastjes te vinden...
En van morgen douchen was ook een leuke ervaring. We waren gewaarschuwd dat het water over de rand van het bad loopt als je te wild doucht en dan door het plafond in de keuken lekt. Wij dus heel voorzichtig doen; nou hielp mooi niet... Mischien moet ik de waterkoker maar zo possitioneren dat het daar in drupt!
Patrice is net weer opweg naar Harderwijk gegaan. Zal er over een uurtje of 10 wel zijn als hij de juiste weg rond Londen en Antwerpen kan vinden.

It is all so quiet...

Typisch. Mijn beide mannen (Patrice en Jamie) liggen nog te slapen en ik ben natuurlijk al weer druk bezig met de verhuizing!
Patrice is gister om half vier hier aangekomen en na een kopje thee hebben we het huisje geinspecteerd. Nou, dat was even schrikken. De klusjesman die er het hele weekend bezig is geweest, heeft er een puinhoop van gemaakt. Modderpoten door het hele huis (lekker met vloerbedekking), bomen die ons scheidde van de ringroad omgehakt in de achtertuin en de tegeltjes in de keuken afgrijselijk groen geverfd... Happy days! Bovendien stond de achterdeur open...
Mary komt zometeen Stimpy terugbrengen en daarna ga ik met Patrice de bank plunderen en de sleutels ophalen. Tenminste, dat laatste hopen we, maar met WSB weet je het maar nooit. Wordt vervolgd!

Calais Dover

Goeiemorgen!

Het is hier nu kwart over negen, een uurtje eerder dan op het vaste land, en ik denk dat Patrice zich met een beetje geluk nu in Calais bevindt. Gister hebben hij, z'n vader en z'n broer Michel toch bijna alles in het busje gekregen. Hier is het een gezellige wanboel: twee honden, ik en drie mensen met een kater... Mijn huisgenoot had gister nog even een feestje en dus bleven er mensen slapen. Nou, die hebben eens niet een schone badkamer aangetroffen! Die maak ik namelijk, geheel tegen mijn gewoonte, pas morgen schoon; en wel voor de allerlaatste keer! Ik ga zo naar St Martin om de klokken te luiden en daarna koffiedrinken bij Mary en haar vader. Stimpy, de ex-kat van de ouders van Jamie (mijn huisgenoot), logeert bij haar vanwege de komst van de honden van de vriendin van Jamie. De vader van Mary is pas negentig geworden en dus kwamen we er achter dat hij en Stimpy ongeveer even oud zijn (de kat is 14x7=98 in mensenjaren).

Nog even en Patrice is hier!

Busje komt zo...

Vandaag is Patrice begonnen het busje in te laden met de eerste lading spullen. Helaas nemen de wielen nog al veel plaats weg van de laadruimte en daar hadden we niet mee gerekend... Dat wordt dus even zweten voor Patrice en z'n broer.
Vanmorgen een waterfilter gekocht zodat we thee zonder velletje kunnen zetten. Bovendien filtert het ding ook de chloor uit het water; iets wat Patrice wel ruikt en ik niet (meer). Verder heb ik ook een nieuwe telefoon gekocht: de weet-ik-hoeveelste! Elk land schijnt een ander kabeltje te hebben. Dat geldt ook voor onze pannen; we gaan maar weer eens van gas naar electra. Bah! Het enige wat beter gaat op electra dan op gas zijn pannenkoeken. Nu zou je die theoretisch de hele week kunnen eten: maandag spek, dinsdag stroop, woensdag appel, donderdag ananas, vrijdag gember, zaterdag suiker en zondag kaas! Helaas, Weight Watchers begint net z'n vruchten af te werpen; dus zullen we wat anders moeten eten dan louter pannenkoeken!

Werk: archaeologists do it in the dirt...

Aan de reacties op ons verhuisbericht te merken, heeft niet iedereen meegekregen dat Patrice ook een baan bij Wessex heeft. Vanaf maandag de 18de gaat hij voor drie maanden het veld in als veldassistent. Daarna is de kans groot dat hij een vervolgcontract krijgt en doorstroomt richting veldarcheoloog. Het is voor Patrice wel even slikken dat hij helemaal onderaan moet beginnen met bijna 20 jaar ervaring en een titel. Onder de week zal hij in het veld staan en waarschijnlijk alleen de weekeinden thuis zijn. De meeste sites zijn namelijk te ver weg om 's avonds naar huis te komen. Maar de weekeinden van vrijdagmiddag tot maandagmorgen zijn helemaal van ons!