Busy weekend

Zo, ik heb het wel even gehad met al die pathologisch veranderde botjes uit Emden, dus vetel ik jullie maar eens even wat wij van het weekend gedaan hebben. Op zaterdagmiddag zijn we naar Romsey gegaan. Dat ligt tussen Salisbury en Southampton. Tot onze grote vreugde bleken ze daar een Aldi te hebben... Na uitgebreid te hebben genoten van een van de betere gevolgen van een verenigd Europa, hebben we de abdij bezocht. Voordat Henkie 8 besloot dat hij geld nodig had en dus de kloosters ophief en verkocht, was dit een groot klooster gevuld met Cisterciënzer nonnen. Deze orde is eigenlijk een beetje zielig. In de dertiende eeuw begonnen als een hervormingsreactie op de steeds rijker en corrupter wordende Benedictijnen, besloten de Cistercïenzers het eens totaal anders aan te pakken. Terug naar de armoede. Dus niet langer afhankelijk zijn van giften en nalatenschappen. In plaats daarvan kochten ze land dat ze bewerkten (grote agrarische vooruitgang) en de winst werd weer gestoken in de aankoop van meer land. En daar zit hem nou net het jammere: door al dat land werden ze langzaam aan stinkend rijk! En gingen ze dus steeds meer op de decadente Benedictijnen lijken.

Op zondag besloten wij een dagje vrij te nemen: geen klokkenluiden. In plaats daarvan gingen we met de trein naar Brockenhurst. Dit ligt middenin de New Forest (Engelsen lopen wat achter. Nieuw betekend hier "gesticht in de middeleeuwen"...). We hadden al eens gezien dat je hier fietsen kon huren op het station en dat ze zelfs tendams hadden. Nou, dat werd de perfecte relatietest! Na een paar minuten hadden we uitgevonden dat ik de gangmaakster ben en Tries een setje remblokjes!

We besloten de route naar Beaulieu (Buily of zo iets; ach ja Engelsen) te fietsen. Daar zou een abdij ruïne te bezichtigen zijn. Onderweg kwamen we al gauw de halfwilde paarden tegen die massaal in dit nieuwe bos rondlopen. En een hoop veulentjes dat ze hadden! Zo veel dat ik van mening was dat ze er eentje niet zouden missen. Volgens Tries zou hij/zij niet in de achtertuin passen daar ook kleine veulentjes groot worden. Dat was echter helemaal niet mijn bedoeling... Maar goed, ik besloot toch maar te wachten met het toevoegen van een veulentje aan de vergelijkingscollectie. Tenslotte was het tijd voor cream tea. Bij een boerderij hebben we vervolgens de grootste en lekkerste scones ooit gegeten!

Na de scones kwamen we al vlot bij het bordje Beaulieu. Wij dachten dus dat je gewoon naar een ruïne in het vrije landschap kon fietsen. Mispoets. Het bleek een soort pretpark te zijn met een nogal happige entreeprijs. Maar goed we stonden nu eenmaal in de rij en we waren er nu toch. Dus telden wij de 16 pond 40 neer (ja mam u leest het goed!; en dat was nog exclusief entree voor het nationaal motor museum want dan was het 30 pond 50 geweest!). Eenmaal binnen liepen we direct tegen een deel van het monorail parcour aan. Om even later een oude dubbeldekker met teveel te zware Britten te paseren. Gelukkig zagen we al gauw een ruïne. Het bleek de fulling mill te zijn. Daar verbeterden ze vroeger de kwaliteit van wollen weefsels. Vandaar zagen we de ruïne van de abdij ook liggen. Maar eerst kwamen we nog langs een enorm restaurant, de James Bond Experience, het National Motor Museum, de race simulator, een spelletjes hal en een enorme picnick area. Voor ons een hele vreemde combinatie!

De abdij zelf was er weer eentje van het cisterzïencer-soort. Maar dan wel de grootste die er ooit op het eiland heeft gestaan! Alleen de kerk was al enorm. Ze hadden de contouren heel smaakvol met verschillende soorten steen en beplanting aangegeven en het altaar bestond uit een in blokvorm gekweekte buxus met een eenvoudig houten kruis. In het voormalig woonhuis van de lekenbroeders (analfabeten ongeschikt voor de kerkdienst; een cisterzïenzer-uitvinding; voorheen konden eigenlijk alleen welgestelden hun roeping volgen) was een tentoonstelling over het leven in het klooster ingericht. Vooral de tijdtabel sprak me wel aan: opstaan om vier uur 's morgens en al om 7 uur 's avonds naar bed in de winter! Geweldig ritme voor een ochtendmens! De presentatie van het geheel, inclusief een film met 3D-reconstructie, was heel erg goed. Binnen het kloosterterrein hadden ze ook nog een kruidentuin aangelegd.

Deze foto's zijn genomen vanaf de plek onder de vieringtoren: richting altaar en richting voordeur.

Na het klooster was het tijd voor Palace House. Dit was het manor huis gebouwd aan het eind van de 19de/begin 20ste eeuw door de Montague familie. Hier was nog een tentoonstelling ingericht over de 'hush-hush-troops'. Beaulieu is tijdens de tweede wereldoorlog gebruikt als trainingskamp voor de special forces: spionnen die het de nazi's moeilijk moesten maken. Ze lieten onder andere een film zien met de 'gevaarlijkste vrouw' van de tweede wereldoorlog. Nu was ze natuurlijk een schattig oma'tje van ergens in de tachtig. Maar toen schijnt ze er heel wat omgelegd te hebben!

Via de Mill Pond Walk liepen we weer naar de uitgang. We wilden tenslotte nog meer van de New Forest zien. Op de Walk zagen we nog iets typisch engels: een gedenksteen voor iemand die rond 1100 was omgekomen tijdens de jacht. Dat kan echt alleen hier!

Vanaf Beaulieu fietsten we verder naar de monding van de Solent en het dorpje Bucklers Hard. Wij dachten wederom dat je hier lekker met de fiets doorheen mocht. Maar nee. Het hele dorp is omgebouwd tot een museumpje over de scheepsbouw ten tijde van Nelson en voor bijna 12 pond mag je dat gaan bekijken (mam ik leer het: we hebben het niet gedaan!). Dan maar lekker onze meegebrachte fruitsalade opgegeten en weer verder gefietst. Op de terugweg naar Brockenhurst kwamen we ook nog over een voormalig vliegveld uit de tweede wereldoorlog. Het is nu alleen nog maar een verzameling betonnen paadjes op een open vlakte. Maar wel grappig.

Na zo'n 40 km op de tandem hadden we allebei een beurse kont en werd het tijd om weer op de trein naar Salisbury te stappen.