Le Tour or The Tour?

Gisteren was ik jarig! En ter gelegenheid van dit heugelijke gebeuren organiseerde Al Gore wereldwijd een paar concerten en startte de Tour in Londen. Zo leuk als mensen aan je denken! En aangezien Melissa Etheridge helemaal in New York speelde, zijn we maar naar de Tour gegaan. En gaaf dat dat was! Bijkomend voordeel, je hoefde er niet voor naar Frankrijk...

Om even voor tienen kwamen we aan op Waterloo en via de Hungerford Bridge liepen we naar de start op Whitehall.


Daar was nog zo goed als niemand. Wel waren de straten helemaal afgezet (echt cool, geen auto's in hartje Londen!) en waren er al veel renners aan het inrijden. En een van die renners van T-mobile maakte zomaar een praatje met mij! Na wat research op het net, denk ik dat het Kim Kirchen is geweest (staat immers zo lomp: "Hey, nice to meet you, but who the hell are you?").



We besloten eerst maar eens een rondje parcours te lopen. Via Whitehall ging het door de achtertuin van de koningin en dan met een grote lus door Hyde Park. Wij waren natuurlijk niet de enige die het parcours verkenden, dat deden de renners van Quickstep, Astana, Euskaltel en T-mobile ook. En wat gingen ze al hard! Je hoorde ze meer (gefluit van het dichte achterwiel) dan dat je ze zag. Eenmaal op de Mall aangekomen, werd het richting de finish steeds drukker. Maar we vonden op zo'n 30m voor de finish een mooi plaatsje (ja, u heeft ons op tv gezien; wij waren deel van die waas handen voor de finish). Nu moet u de berichten niet geloven die spraken van een miljoen Britse fans, wij stonden voornamelijk tussen de Nederlanders, Belgen, Denen en Fransen. Oh, en wie er ook was: de duivel!
Het duurde nog zo'n drie uur voordat de eerste renner op het parcours zou verschijnen, maar niet getreurd: daar kwam de caravan! Wouwie, je moet echt veel geld krijgen om daar aan mee te willen doen! Vooral al die mooie dames die aan de voertuigen zaten vast geketend zodat ze er niet af zouden vallen, waren echt sneu. En die man die onderin de leeuw van Credit Lionnaise zat was ook wel een beetje zielig. Gelukkig leverde de caravan ons een zonnehoedje van Choconou en een mini-skodaatje op. Wie wil dat nou niet?
En toen ging de eerste renner om precies drie uur van start (toch handig hoor die Big Ben). Een minuutje of tien later kwam er inderdaad iets voorbij flitsen. En dat ging zo door met een minuutje tussentijd tot kwart over zes. Nou, tussendoor was het wel effe tijd voor een ijsje. En dat leverde bij terugkomst zelfs een nog beter plekje op voor ondergetekende. Precies op tijd om Michael Boogerd te zien binnenkomen. En pechvogel Suart O'Grady natuurlijk. Man wat zag die er uit! En dan natuurlijk Fabian Cancellara. Die ging echt asociaal hard. Heeft dus duidelijk de beste dokter van het hele peleton, haha!
Na afloop mollesteerde een paar Britten het gaas dat over de hekken hing om de truien-ceremonie aan het gezicht van het gewone volk te ontrekken en dus konden we het geheel toch nog goed zien. Eerst kreeg Fabian een gele en daarna ook nog een groene trui. En toen kregen we nog Gusev voor een witte trui.

Ik heb me dus wel vermaakt! Om de pijn voor Patrice iets te verzachten , zijn we daarna gaan eten in z'n lievelings restaurant: Masala Zone in Soho. Daar hebben ze de lekkerste gerechten uit India. We kozen allebei voor een Grand Thali Chicken. Dat is een groot bord met allemaal kleine schaaltjes met verschillende gerechtjes. Lekker een Mango/Coconut Lassie erbij en smikkelen maar! Op de terugweg heb ik ook nog maar een grote doos Millie's Cookies voor hem gekocht: 18 versgebakken koekjes in verschillende smaken verzacht immers ook het grootste Tour-leed (ideetje Stuart?!).