Tour de doping, hondepiemeltje en heel veel regen!

Hallo, daar zijn we weer! Jullie begonnen je natuurlijk al flink zorgen te maken dat wij ook ondergelopen zijn en verstoken van elk contact met de buitenwereld. Nou, mooi niet dus! De reden dat het zo rustig was op ons blog heeft te maken met mijn tourverslaving. Zo een keer per jaar ga ik helemaal op in het drie weken kijken naar mannen met geschoren benen en gestoken in lycra die hun fiets een of andere berg in Frankrijk opsleuren. Megaspannend! En ondanks alle dopingschandalen, zaten er toch wel een paar mooie fietsmomenten tussen. Vooral de spanning van de laatste tijdrit; subliem! En wat die doping betreft? Gewoon effe het motto veranderen in 'dat degeen met de beste dokter mag winnen' en er is niks meer aan de hand. Dan snappen ook de grootste flapdrollen dat meer dan 3500km fietsen in drie weken nu eenmaal niet gaat op een bordje spaghetti alleen!
Gelukkig gebeurden er ook nog andere spannende dingen. Zo heb ik de afgelopen weken hard gewerkt aan de inhoud van een kuil uit de Late Bronstijd/Vroege IJzertijd die gevuld was met mensen en dieren. Geen idee wat ze daar in Ramsgate precies gedaan hebben, maar sommige mensen zijn echt lukraak in de kuil gesmeten en anderen liggen er wat netter bij. Het lijkt erop dat ze allemaal een koeieschedel hebben meegekregen en eentje waarschijnlijk een paard. Ja, en nu komt het hondepiemeltje om de hoek kijken... (sex sells; ook in de archeologie!). In de kuil bevond zich namelijk ook de kop, staart en poten van een hond. Verder niks. Nou, ja, alleen nog z'n piemeltje (daar zit bij hondachtigen een botje in, dus die vind je meestal wel terug). Zonder dat penisbotje had ik direct geweten dat hier geen complete hond begraven ligt, maar dat het om een hondehuid gaat. Nu begon ik toch te twijfelen of het misschien om de resten van een opgegeten hond ging. Dus: kun je ook een hond villen en het piemeltje laten zitten? Nou, daar heb ik het eens uitvoerig over gehad met Jackie de mensenbottenspecialiste. Lekker in de baas z'n tijd over het villen van honden filosoferen. Dat werd dus röntgenfoto's van honden opzoeken op het net en kijken waar dat botje nu precies zit en of er genoeg huid omheen zit om dat ding 'bij elkaar te houden' als je het beestje z'n jasje uittrekt. We kwamen tot de conclusie dat dat wel zou moeten lukken! Toch een vreemd idee zo'n huid met een piemeltje eraan. En ik ben blij dat m'n leren schoenen geen 'attachment' hebben....

Le Tour or The Tour?

Gisteren was ik jarig! En ter gelegenheid van dit heugelijke gebeuren organiseerde Al Gore wereldwijd een paar concerten en startte de Tour in Londen. Zo leuk als mensen aan je denken! En aangezien Melissa Etheridge helemaal in New York speelde, zijn we maar naar de Tour gegaan. En gaaf dat dat was! Bijkomend voordeel, je hoefde er niet voor naar Frankrijk...

Om even voor tienen kwamen we aan op Waterloo en via de Hungerford Bridge liepen we naar de start op Whitehall.


Daar was nog zo goed als niemand. Wel waren de straten helemaal afgezet (echt cool, geen auto's in hartje Londen!) en waren er al veel renners aan het inrijden. En een van die renners van T-mobile maakte zomaar een praatje met mij! Na wat research op het net, denk ik dat het Kim Kirchen is geweest (staat immers zo lomp: "Hey, nice to meet you, but who the hell are you?").



We besloten eerst maar eens een rondje parcours te lopen. Via Whitehall ging het door de achtertuin van de koningin en dan met een grote lus door Hyde Park. Wij waren natuurlijk niet de enige die het parcours verkenden, dat deden de renners van Quickstep, Astana, Euskaltel en T-mobile ook. En wat gingen ze al hard! Je hoorde ze meer (gefluit van het dichte achterwiel) dan dat je ze zag. Eenmaal op de Mall aangekomen, werd het richting de finish steeds drukker. Maar we vonden op zo'n 30m voor de finish een mooi plaatsje (ja, u heeft ons op tv gezien; wij waren deel van die waas handen voor de finish). Nu moet u de berichten niet geloven die spraken van een miljoen Britse fans, wij stonden voornamelijk tussen de Nederlanders, Belgen, Denen en Fransen. Oh, en wie er ook was: de duivel!
Het duurde nog zo'n drie uur voordat de eerste renner op het parcours zou verschijnen, maar niet getreurd: daar kwam de caravan! Wouwie, je moet echt veel geld krijgen om daar aan mee te willen doen! Vooral al die mooie dames die aan de voertuigen zaten vast geketend zodat ze er niet af zouden vallen, waren echt sneu. En die man die onderin de leeuw van Credit Lionnaise zat was ook wel een beetje zielig. Gelukkig leverde de caravan ons een zonnehoedje van Choconou en een mini-skodaatje op. Wie wil dat nou niet?
En toen ging de eerste renner om precies drie uur van start (toch handig hoor die Big Ben). Een minuutje of tien later kwam er inderdaad iets voorbij flitsen. En dat ging zo door met een minuutje tussentijd tot kwart over zes. Nou, tussendoor was het wel effe tijd voor een ijsje. En dat leverde bij terugkomst zelfs een nog beter plekje op voor ondergetekende. Precies op tijd om Michael Boogerd te zien binnenkomen. En pechvogel Suart O'Grady natuurlijk. Man wat zag die er uit! En dan natuurlijk Fabian Cancellara. Die ging echt asociaal hard. Heeft dus duidelijk de beste dokter van het hele peleton, haha!
Na afloop mollesteerde een paar Britten het gaas dat over de hekken hing om de truien-ceremonie aan het gezicht van het gewone volk te ontrekken en dus konden we het geheel toch nog goed zien. Eerst kreeg Fabian een gele en daarna ook nog een groene trui. En toen kregen we nog Gusev voor een witte trui.

Ik heb me dus wel vermaakt! Om de pijn voor Patrice iets te verzachten , zijn we daarna gaan eten in z'n lievelings restaurant: Masala Zone in Soho. Daar hebben ze de lekkerste gerechten uit India. We kozen allebei voor een Grand Thali Chicken. Dat is een groot bord met allemaal kleine schaaltjes met verschillende gerechtjes. Lekker een Mango/Coconut Lassie erbij en smikkelen maar! Op de terugweg heb ik ook nog maar een grote doos Millie's Cookies voor hem gekocht: 18 versgebakken koekjes in verschillende smaken verzacht immers ook het grootste Tour-leed (ideetje Stuart?!).

Rennen in de Regen

De titel geeft een iets vertekend beeld van het gebeuren vandaag, maar allitereert wel leuk. Vandaag was de Race for Life, waaraan ook Jes. meedeed en door vele van jullie gesponsord werd. Nogmaals dank daarvoor!

De ruim 3.000 deelemers werden om 10 uur vanochtend op het Hudsonfield verwacht. Dit is een groot veld ten noorden van Salisbury in de schaduw van Old Sarum. Er mochten alleen vrouwen meedoen, wat natuurlijk heel "spijtig" was voor de mannen die met hun vrouw of vriendin mee kwamen... Het pleit echter niet echt voor de Engelse vrouw dat de meeste mannen meer belangstelling voor de eet- en ijstentjes op het veld dan voor het andere geslacht hadden. Ik moet evenwel toegeven dat het gemiddelde ijshoorntje met aardbeiensiroop en chocoladeding er beter uitzag dan menig in licra ingesnoerde vrouwelijke zwaargewicht.

Spire FM onderhoudt de deelneemsters. Op hun ruggen staat te lezen voor wie ze lopen. In de achtergrond links de Nivea-boys.

Hoewel we er om 10 uur verwacht werden, begon het renseizoen pas een uur later. Tot die tijd werden we onderhouden door de locale radio, 102 Spire FM. Na een aantal juich-oefeningen kwamen de mannelijke cheerleaders op het kleine podium. De vrouwen wilden natuurlijk ook wat te zien hebben. En dat hebben ze geweten. Een drietal highschool jongens voerden een uiterst pijnlijke warming-up op en promootten daarbij Nivea (hier uitgesproken als niffia). De dansbewegingen waren van het houterige soort en dat wisten ze zelf ook. Dus eigenlijk was het heel moedig van ze, of ze werden er goed voor betaald.

Nog 4 km te gaan... en dan nog maar eentje!

Op de heenweg naar het Hudsonfield hadden we wat regen maar sindsdien was het droog gebleven. Om 11 uur viel er gelukkig nog steeds geen water uit de lucht en kon de race beginnen. Er waren Runners zoals Jessica en Walkers, de wandelaars. De renners mochten het eerst. Het ging rond het Hudsonfield, dan de woonwijk in, over het fietspad en de voormalige vuilnisbelt en weer terug naar het Hudsonfield. Jes. had getraind om te winnen, maar dat lukte niet helemaal. De 5 km rende ze in ongeveer een half uur en kwam met de eerste 100 over de finish. Voor een heuvelig parcours zoals dit zeer zeker geen slecht resultaat! Als beloning kreeg ze een verleidelijk ijsje, zoals dat hierboven beschreven. Hierna vond de hemel dat het lang genoeg droog gebleven was en draaiden ze de kraan weer open. Lang leve de paraplu!

Finish!