13 Mei 2007: Ziekenhuis en taart, veel taart!

Zoals beloofd gaan we vandaag wandelen. Inmiddels was het 's nachts behoorlijk gaan regenen en ook bij het opstaan drupte het nog lekker. Maar niet getreurd, tentje waterdicht en regenbroeken aan. De paden op, de lanen in. Eenmaal opweg begon het enorm te gieten en al gauw waren onze schoenen doorweekt. Dan maar lekker naar het ziekenhuis. Huh? Ja, gebouwd door ene A. Hitler rond 1940 met behulp van een heleboel oosteuropese dwangarbeiders.

In 1940 werden de eilanders die wilden naar Engeland geevacueerd, want de Duitsers waren in aantocht. Het eiland was strategisch gezien gewoon niet te houden en de inwoners mogen zich er nu op beroemen als enig deel van het Verenigd Koninkrijk bezet te zijn geweest tijdens WW2 (het zorgde vlak na de oorlog voor een heuse invasie vanaf GB; verlaat ramptoerisme!).

Het ziekenhuis bestaat uit een aantal ondergrondse gangen en zalen. Hitler dacht dat de Engelsen er alles aan zouden doen de kanaaleilanden weer terug te veroveren. Nou mooi niet dus. En ondertussen zat er toch een flinke afdeling van de Wehrmacht z'n tijd te verdoen op het eiland!

Als je de tunnel in gaat, krijg je direct een lekker beklemmend gevoel. Alles is schemerig, muf en behoorlijk nat. In sommige gangen loopt het water van de muren en de plafonds. Daardoor kunnen ze er eigenlijk ook niets tentoonstellen; het verrot waar je bij staat. Enige uitleg is dan ook beperkt tot bordjes met kreten als: ziekenzaal, operatiekamer, keuken, röntgenafdeling etc. Eenmaal bij de uitgang hadden ze wel een hele wand met orginele kranteartikelen. Heel informatief. Op het moment dat de Duitsers weer een of andere maffe maatregel afkondigden, bood iemand, in de rubriek te koop, jonge katjes aan...

Eenmaal weer buiten de tunnel, bleek het prachtig weer te zijn geworden en maakten wij ons op voor een lange wandeling langs het Cliff Path. Dit pad is zo'n 11 miles lang en loopt direct langs de klippen aan de zuidkant van het eiland. Lekker heuveltje op, heuveltje af en rond de ene baai naar de andere wandelen. En onderweg natuurlijk een lange trap afdalend naar een privestrandje voor onze lunch.

Tegen de middag werd het weer slechter en moesten we onze thee-pauzes tussen de buien door plannen. Gelukkig was de eigenaresse van een van de theetentjes van mening dat kleine stukjes taart slecht waren en dus kreeg Tries een enorm stuk! 's Avonds wilden we lekker gaan eten in een Spaans restaurantje aan het einde van een deel van het Cliff Path. Helaas, de brave man was blijven zitten met z'n Sunday Roast en dus moesten we daar aan geloven. Niks geen Paella, gewoon roast turkey met piepers en cranberry-saus!