Op bezoek bij de koningin.

Nou, die dame van de bank had dus mooi de kaart niet gedeblokkeerd. En daar kwam ik pas achter toen ik wou internetbankieren. Mijn veiligheidscode was gewist. Nu ben ik niet zo van het onthouden van cijfertjes en zeker niet één van 10 cijfertjes. Nu hebben ze in Nederland gelukkig telefoonnummers van 10 cijfertjes en sommige daarvan ken ik gelukkig na jaren oefenen wel uit m'n hoofd. Nu hebben we dus een nieuwe veiligheidscode, joepie!

Maar goed, hier wilde ik het eigenlijk niet over hebben. Wel over ons bezoek aan de koningin vorige week zaterdag. Dat was een hele belevenis. Door de verregende zomer hebben we weinig van dit eiland gezien dit jaar. Met een dubieuze weersvoorspelling waren wij op zoek gegaan naar een combi-uitje: binnen c. q. buiten. Dat werd dus Windsor Castle, één van de optrekjes van Liz en Phil. Nou, wij willen er niet wonen. Ze zitten namelijk precies op de aanvliegroute van Heiderijtje en dus komt er elke 45 seconde een vliegtuig over. En niet van die kleintjes ook. Vreemd genoeg is Windsor wel de favo verblijfplaats van de koningin. Ze zal wel doof zijn, want dubbelglas hebben wij niet gezien. En voor het feit dat het zo'n "groene" familie is, zaten er gewone gloeilampen in de kroonluchters, foei!

Het optrekje zelf was wel aardig. Begin jaren '90 brandde een deel van de mooie kamers af en het kasteel is na jarenlange restauratie net weer open voor bezoekers. Nu wordt er gefluisterd dat die brand maar goed was ook, want de zaak stond op instorten. Tja, waarom zou de koningin wel in een goed onderhouden huis wonen? Je moet tenslotte wel een beetje volksna blijven!

Naast een immens poppenhuis, hebben we veel kunst met een grote, oude K gezien. De familie is niet bepaald platzak en dus barst het er van de Holbeins, Da Vinci's, Brueghels en Rubens. Het hangt er zo vol dat je bijna gaat denken dat het behang er niet strak op zit en dat ze wat te verbergen hebben.

Na al die kunst hebben we een kijkje buiten genomen. Het was tenslotte nog steeds droog. Daar hadden ze op gepaste afstand jongens en meisjes in rood-zwarte apenpakjes staan. Die begonnen geheel uit zichzelf om de zoveel tijd een leuk dansje met geweer-en-banjonet uit te voeren. Noemen ze ook wel wisselen van de wacht. Na het dansje even te hebben aangezien, zijn we de St George kapel gaan bekijken. Hoewel de Engelsen tegenwoordig bijna allemaal lid zijn van de één of andere dierenbeschermingsclub, hebben ze als nationale heilige Joris. U weet wel die van de draak... In de kapel kan je gezellig over Henkie 8 en Jane Seymour heen lopen. Die man was trouwens wel echt een beer van een vent aan z'n harnas te zien. Inmiddels waren we wel aan een broodje toe. En hoewel er bij de kaarsjes een kopie van het Onze Vader lag, konden wij op het hele Castle geen dagelijks brood vinden.

Uiteindelijk buiten het kasteel een broodjeszaak gevonden en het één en ander ingeslagen. Het weer was zo lekker dat we besloten van Windsor naar Eton te lopen. Daar staat de wel bekendste kakschool van Europa. Maar je mag er alleen in als je een kaartje koopt. Nou, laat maar zitten. Dan maar terug naar de Thames en het path op. Via Windsor zijn we toen naar Datchet gelopen. Onderweg mochten we niet verder want de heleboel was afgezet. Komt daar net de paardentrailer van Anky van Grunsven aanrijden. Wij haar hoofdgroom aangeschoten om te vragen wat er aan de hand was. Blijkt de koningin haar voortuin te hebben uitgeleend voor de Europese kampioenschappen "doe meer met paard". Tja, al dat rookvlees gaat ook vervelen. En ja hoor, een paar stappen verder lopen we langs Anky.

Na een flinke omweg kwamen we weer terug bij het water. Hoewel het er heel mooi is en we veel verschillende vlinders en libelles hebben gezien, gaat de vliegtuigherrie je al gauw vervelen. Eenmaal in Datchet vroegen we locals of het mogelijk was nog verder langs de Thames naar het volgende station te lopen. Huh, lopen? Na local nummer-ik-weet-niet-hoeveel bleek dat niet mogelijk, maar we konden wel naar Old Windsor. Dat was erg leuk volgens deze local. Had geen station, maar was niet zo ver en dus konden we dan weer terug naar Datchet en vandaar de trein pakken. Nu kennen wij dat engelse "leuk" inmiddels wel en we gingen dus ook met een heel apart gevoel van binnen op pad...

Het enige leuke aan Old Windsor is de weg er heen en het sluisje er vlak bij. Het plaatsje zelf heeft kraak nog smaak en al helemaal niks "olds". Die locals ook altijd. Wij dus maar weer terug naar Datchet en op de trein terug naar huis. Op Clapham Junction (Londen) moesten we overstappen en hadden we tijd voor een hapje eten. Daar zagen wij iets nieuws: de Urban Picnic Box (http://www.up-box.co.uk/). Superlekkere maaltijden in een kartonnen doos, compleet recyclebaar en met een landenthema. Wij namen de Morrocan: kip, couscous, kikkererwten salade, komkommer in yoghurt en een brownie toe. Goede, organische kwaliteit en absoluut geen vette hap. Een echte aanrader!