Bank perikelen

Op het moment hoost het hier maar weer eens. En aangezien ik niet van plan ben om een nat pak te halen door naar ‚huis‘ te gaan, kan ik net zo goed iets anders zinnigs gaan doen. Zoals jullie op de hoogte brengen van wat mij vandaag is overkomen.

Vanochtend belde Jessica mij op de universiteit om te zeggen dat de nieuwe bewoners van ons oude adres de post van de afgelopen maanden hadden doorgestuurd. We hadden gedacht alles omgezet te hebben, maar er slipt af en toe wel eens een organisatie door de mazen van het net, met name bij mij. In dit geval betrof het de bank; de Honkong-Sjanghai-Bankok- en nog eentje bank (HSBC). Die hadden wat reclame en andere onzin naar de Middleton Road gestuurd en dat moest maar even veranderd worden. „Goed“, zeg ik, „dan stuur ik wel even een briefje“. Nee, vond Jessica, bel nu gewoon even, dat is veeeel makkelijker. Een goed verstaander heeft een half woord nodig. Normaal gesproken zou dat inderdaad veel makkelijker moeten zijn, maar niet hier en niet nu. Dat wist ik echter toen nog niet. Daarom ben ik braaf op het internet het telefoonnummer van de bank gaan opzoeken. Dat was geen probleem, en het intoetsen van het telefoonnummer ook niet. Daarna begon de ellende. Ik verwachtte nu een bandje met een menu met opties: voor vragen over bankrekening toets 1, voor vragen over credit card toets 2, enz. Maar dat was niet het geval. Bij de HSBC moet je eerst de code van de bank waarbij je ingeschreven staat intoetsen. Dus ik gooi de hoorn erop, want die wist ik niet. Die code staat wel op je bankpas vermeld, maar dat is een ellenlang nummer en ik was vergeten hoe je dat ding precies moest opsplitsen om de code eruit te vissen. Gelukkig wist het internet raad: de eerste vier cijfers staan nergens voor, dan volgt de zescijferige sort-code en dan het achtcijferige rekeningnummer. Om het geheel nog wat makkelijker te maken is het nummer na zes cijfers in tweeën gesplitst. Je moet er maar op komen. Vervolgens heb ik nog een keer gebeld. Nu dacht ik goed voorbereid te zijn. Dacht ik. Sort code ingetoetst en ik denk, nu krijgen we iemand aan de lijn die hulpvaardig vraagt wat zij of hij voor mij kan doen. Mooi niet dus. HSBC is niet snel tevreden en wilde vervolgens mijn rekeningnummer weten. Gelukkig wist ik dat na het intermezzo op het internet op mijn bankpas te vinden, dus dat had ik ook goed. Nog niet genoeg van dat alles, wilden ze ook nog mijn geboortedatum weten. Ingetoetst, krijg je te horen dat deze datum niet overeenkomt met hun gegevens. „Ha”, denk ik, “krijgen we dat gedonder weer, lang leve de joint account”. Jessica en ik hebben namelijk na veel moeite een gezamelijke rekening gekregen. Ik kreeg een tweede kans om mijn geboortedatum in te toetsen en typte vervolgens Jessica’s geboortedatum in. Dat was goed. Vervolgens wilde de ingeblikte HSBC dame het eerste en dan het laatste cijfer van de security code weten, en voegde er fijntjes aan toe dat als je nu oplegde de kaart automatisch geblokkeerd zou worden. „F***ing ducks“ denk ik, en vreesde al het ergste. En natuurlijk werd mijn vrees bewaarheid. HSBC wilde niet de security code op mijn kaart maar op die van Jessica, en die wist ik natuurlijk niet. Vervolgens kreeg ik te horen dat mijn kaart geblokkeerd was (volgens Jessica wilden ze trouwens niet de cijfers van de security code op de achterkant van de kaart maar van de tiencijferige code die je bij het openen van een rekening moet opgeven; dat heb ik niet hoeven doen omdat we een gezamelijke rekening hebben).

Vervolgens moest ik aan de lijn blijven, want ik zou worden doorverbonden. Heel interessant. Ze blokkeren je kaart als je de informatielijn belt. Maar goed. Het treurspel gaat verder. De bank had nog niet genoeg gegevens en een levende HSBC-troela wilde vervolgens weten of ik schulden had en wat mijn laatste transactie was geweest. Toen werd eindelijk gevraagd wat HSBC voor mij kon betekenen. Nou, ik wilde graag een adreswijziging doorgeven. Dat was mogelijk, maar ik kreeg wel de indruk dat zoiets erg laag op haar prioriteitenlijstje stond. Ik had mij voor dit goed voorbereid. De laatste twee letters van de postcode van ons huidige adres zijn telefonisch namelijk niet eenvoudig door te geven: TE. Ik had daarom voor de zekerheid het Nato-alfabet opgezocht. Dus ik zeg Tango, Echo. Gelukkig kreeg de troela aan de andere kant van de lijn het voor elkaar daar PP van te maken. Dus ik probeer het nog maar eens met een westeuropese variant: Thomas, Easy. Nu ging het goed. Of ze nog meer voor me kon betekenen? Internet bankieren, verzekeringen? Nee, dat hoefde ik niet, maar zou u mijn kaart misschien weer kunnen deblokkeren? Verbazingwekkend genoeg was dat mogelijk. We hebben dit akkefietje namelijk al eens eerder gehad met mijn credit card. Die werd ook geblokkerd omdat ze niet mijn maar Jessica’s nummer wilden weten. Toen moest Jessica persoonlijk aan de telefoon komen en allerlei gegevens opdreunen voordat ik mijn kaart weer kon gebruiken. Ik had gedacht dat dat nu wel weer het geval zou zijn. Maar dat was niet zo. Eigenlijk ging dit deel verbazingwekkend simpel. Troela ging even babbelen met security en het was gedaan. Zei ze tenminste…