Zomertijd?

Vandaag eindelijk weer een kort berichtje van ons om te laten zien dat we nog leven. Voor degenen die op het vaste land wonen en niet (vaak) in Engeland komen, zal deze zin overkomen als een gewone lichtvoetige opmerking, maar Engeland-kenners zullen de ware betekenis van de eerste zin op waarde kunnen schatten. Overleven in Engeland is namelijk een hele kunst, en soms zelfs een koud kunstje, maar dan wel in de meest letterlijke betekenis van het woord. We hebben al vaker gesproken over de dagelijkse aanslagen die je hier als fietser en voetganger in het verkeer ondergaat en over de ontberingen in woningen (een deel van de ontberingen in onze woning is gisteren overigens min of meer verholpen, maar daarover straks meer). Maar er zijn meer levensbedreigende onaangenaamheden die je hier als economisch vluchteling in Engeland moet pareren. En dat zijn de geestelijke aanslagen. Als je hier lang bent, krijg je allergische reacties op Engels gedrag zoals fairness (lees: dat past mij beter), politeness (lees: een leugentje om bestwil) en health & safety (lees: jullie zijn nog stommer dan het achtereind van een varken en daarom moeten wij, de overheid, jullie voor julie eigen stommiteiten behoeden). Als wij hier iemand ook maar het woord fair horen noemen, gaat onze bloeddruk al omhoog, krijgen we hartkloppingen en voor je het weet staat er een engel op mijn graf en ligt Jessica onder de paarse glazen steentjes. Dat willen we niet en daarom zijn we ervan afgestapt om de Engelsen serieus te nemen en klagen we gezellig mee in het koor van onze buitenlandse lotgenoten. Wat overigens best leuk is.

Neem nu onze badkamer. In een van de eerdere berichten heb ik al eens geschreven over onze schimmelverzameling. Jessica vond deze verzameling in de badkamer iets te groot worden. De met blauw behang (!) beklede wand was al behoorlijk aan het zwart worden en begon een beetje een onaangename geur te verspreiden. Dus zij met de verhuurster in overleg en het resultaat was dat er een, uiteraard zwart werkende, handwerker de muur opnieuw zou pleisteren als wij het behang eraf zouden halen. Nou, dat van de muur afhalen ging erg makkelijk. Het behang was al behoorlijk opgevreten en lekker vochtig met een heleboel ezelsoren. Een van de oren met het puntje van duim en wijsvinger vastpakken en dan maar trekken. Rats, fats en de hele pleisterlaag daaronder komt ook mee. In een wolk van stof, schimmel en zandig cement keken we daarna tegen een prachtig (vochtig) rood bakstenen buitenmuur aan. We konden nog net niet naar buiten kijken maar dat scheelde niet veel. Vlak naast de deur zat namelijk een centimeters wijde scheur... Vervolgens hebben we nog maar wat beschimmeld pleisterwerk weggeschraapt want de engelse werkwijze kennende dachten we niet dat onze handwerker op het idee zou komen om zelf de beschimmelde delen weg te halen. En dat klopte. Gistermorgen stond hij op de stoep en de verhuurster iets later. Alleen de kale delen werden opgevuld, natuurlijk, het moet zo goedkoop mogelijk. We kunnen hem over twee, drie jaar waarschijnlijk weer terug verwachten. Dat is klantenbinding. De muur is aardig glad geworden en de deur, het schrootjes plafond en het bad tonen nu prachtige witte vegen die er tot nu toe niet af willen. English quality zullen we maar zeggen. Na het drogen gooien we er een laag vochtwerende verf overheen.

De zomertijd is ingegaan. We hebben ons niet verslapen en vreemd genoeg ook niemand van onze collega's. Wel zagen we dat de klok op de Fisherton street in plaats van een, twee uur naar voren was verzet. Maar zomertijd? Vanochtend werden we wakker in een winterwonderland. Die arme krentenboom in onze tuin. Bloesems in de sneeuw!

Nog even terug naar het weekend een week geleden. Het zou (en was) erg slecht weer worden en dus besloten we (Tries met fikse tegenzin) een langekoesterde wens van Jessica in vervulling te laten gaan: zwemmen in het New Royal Bath van Bath! Lekker badderen in mineraalwater. Zo gezegd, zo gedaan. Bij aankomst werd ons het badritueel haarfijn uit de doeken gedaan en werd ons gevraagd of we ook een badjas, slippers en handdoek wilden huren. Nee, bedankt het zwemmen op zich is al duur genoeg. Dit bleek dus een foutje... Het badparadijs is namelijk verspreid over vier verdiepingen. En hoewel het water 35 graden is (wat volgens Jessica nog best fris is, want die douched altijd bij zo'n graadje of 38 a 39), zijn de trappenhuizen tussen de verdiepingen dat dus niet. Was een badjasje toch best lekker geweest. Enfin. We begonnen op de bovendste verdieping in de rooftop pool. Lekker bubbelen tussen de daken van Bath met uitzicht op de Abbey. Aangezien je niet mocht fotograferen, hebben we maar een plaatje van hun website "geleend".Overigens hielp deze spa-sessie niet alleen om lichaamelijk lekker te ontspannen, ook geestelijk ging ik er flink op vooruit en begon ik met de minuut meer van al m'n ca 68 kilo te houden! Want er werd me toch een overgewicht schaamteloos tentoongesteld... Neem nou meneer en mevrouw Jones. Komen netjes boven aan in hun badjasjes. Eerst gaat die van haar los; ruim 80 kilo in een enorm knalroze badpak... Gelukkig paste meneer daar heel goed bij: ruim 100 kilo in een knalroze surfbroek opgetrokken tot over de bierbuik... Ja, da's lachen hoor!

Na de rooftop pool ging het naar de eerste verdieping voor het binnenbad. Ook wel aardig. Maar het absolute hoogtepunt op watergenot vormde toch wel de steamrooms. Daar hadden ze naast vier zeer hete kamertjes (had Tries het eindelijk eens niet koud!) een enorme douche. Tenminste, dat stond op de website. Alleen gaat dat ding maar af en toe, zonder waarschuwing aan. En dus sta je daar met een groepje mensen naar het plafond te staren al waar vandaan het een beetje drupt. Droge humor als de Engelsen hebben, wordt er al gauw de opmerking gemaakt dat ze zoiets in Dorset gewoon een lekkend plafond noemen en geen douche. En dan gebeurt het: een waar stortbad van zo'n zeven minuten. Heerlijk! Daar ben ik dus niet onder weg te slaan. Als echte douchefanaat wil ik nu dus ook zo'n ding thuis... (opmerking: Jes, wil je nu ook nog een lekkend plafond? Ik dacht dat schimmel wel genoeg was!)

Na twee uurtjes badderen, hadden we toch wel honger gekregen. We hebben dan ook nog even een high tea besteld in onze favo tea room en zijn toen nog even de abdijkerk ingegaan. In het museum van de abdij was allerlei bouwmateriaal van de voorlopers van de huidige kerk te zien. Onder andere lagen daar ook de skeletten van een mevrouw en 28 monniken. De mevrouw achter de balie vertelde dat ze stamden uit graven die tevoorschijn waren gekomen tijdens bouwwerkzaamheden. De 28 mannen waren waarschijnlijk Kapuzijnermonniken en de vrouw een rijke dame die daar graag begraven wilden worden vanwege de mogelijke gunstige uitwerking voor haar zieleheil. De skeletten konden niet op de oude plek blijven liggen en dus werden ze in het museum herbegraven. De 28 monniken in kistjes onderop en de vrouw als skelet er bovenop (wie droomt hier nou niet van?). Leuk was ook nog dat de mannen zijn gezegend door een Kapuzijnerabt en dat de vrouw is gezegend door een abdes in Normandisch frans dat in haar tijd werd gesproken. Wat je al niet doet voor een paar botten!

De buitenkant van de abdijkerk is trouwens erg leuk. Er klimmen engeltjes via twee ladders omhoog. Na ons bezoekje aan de kerk zijn we weer naar huis gegaan. Het beste was nog wel dat Tries er achter is gekomen dat water zo slecht nog niet is. In de rooftop pool hadden ze namelijk van de blauwe dingen waarmee je lekker kunt drijven en de temperatuur van het water en de steam rooms spraken hem ook wel aan. Bovendien was dit geen zwembad maar een SPA (Tries weet niet dat het zwembad in Salisbury ook van die blauwe drijfdingen heeft en dat daar ook een spa-hoekje is....hihihi!).

O ja, voor de weetgrage lezertjes onder jullie. We zijn voor de 10e keer oom en tante geworden. Jessica's zus heeft op tweede Paasdag een zoon, Daan, gekregen.