Dorp aan de rivier

Of is het een stadje? Nee, dat denk ik niet, daarvoor is het veel te klein. We hebben het over Bradford on Avon, een dorp aan de bovenloop van de rivier de Avon, jullie weten wel, dat watertje dat quasi door onze achtertuin loopt en er voor zorgt dat we een fantastische verzameling schimmels in huis hebben. Jessica had in haar vrije tijd (vraag me niet wanneer dat is, want ze is altijd bezig) lopen of zitten denken wat we zouden kunnen gaan doen in het weekend. Ik zou namelijk komen. Om te voorkomen dat ik zou gaan tegensputteren had ze mij een dag tevoren een mail gestuurd met een gedetailleerd dagschema. Dan kon ik vast wennen aan het idee. We zouden naar Bradford on Avon kunnen gaan omdat het daar heel erg mooi moest zijn. Ik had er geen bezwaar tegen maar hield uiteraard een slag om de arm door te stellen dat het dan wel mooi weer (=droog) moest zijn omdat ik geen zin had om als een verzopen kat over modderige weggetjes te banjeren.

Zo gezegd, zo gedaan. Het weer zag er goed uit, herfstig, veel wolken en een waterig zonnetje dat door de wolken probeerde te komen. 's Morgens op een normale tijd gingen wij dus naar het station. Ik had me voorbereid op een dag wandelen in de natuur, had dus mijn wandelstappers aangetrokken en mijn fleece-jas. Jessica daarentegen had onder het dagje uit naar Bradford on Avon waarschijnlijk heel iets anders verstaan. Zij was in net. Dat wil zeggen schoen met hak en nette jas en ook de rest om door een ringetje te halen. "Je hebt me de hele morgen al zo zien rondlopen en dan trek je zo iets aan?", klonk daarna het verwijt. "We gaan toch wandelen?" was daarop mijn antwoord. "Dan kan je toch wel wat nets aantrekken? Moet je eens zien hoe we er nu bij lopen!' kaatste Jessica terug. Daarover had ik mijn twijfels. Misschien dat het Jessica zou lukken om op modderige paadjes schoon te blijven, mij zeker niet. Al op de eerste dag van een opgraving zie ik er vaak al als een modderzwijn uit. Niet omdat ik dat leuk vind, het gebeurt gewoon.

Na nog wat gesputter kwamen we daarna op het station en nadat de trein gekomen was, wrongen we ons in de overvolle trein. De Engelse spoorwegmaatschappijen hebben namelijk een nieuwe strategie ontwikkeld om het rendement te verhogen. Als een trein te veel lege plaatsen telt, wordt er gewoon een wagon afgekoppeld. Een lijn is pas rendabel als mensen in het gangpad moeten staan en over koffers en dergelijke moeten klimmen. De trein die wij hadden was nog niet optimaal ingezet, maar het kwam in de buurt. Jessica vond een zitplaats naast een mevrouw die haar alle bezienswaardigheden in Bradford on Avon opsomde die wij beslist moesten gaan bekijken. Heel leerzaam dus. Ik had een plaats gevonden tussen een stel pubers die met hun ouders naar Cardiff moesten. Dat was niet zo leerzaam en evenmin ontspannend. Zij speelden een soortement van galgje maar dan op de moderne methode, dat wil zeggen met de spelcomputer. 40 minuten later mochten we ons weer uit de trein wringen, die ondertussen nog voller was geworden.

Bradford on Avon. Op goed geluk liepen we de parkeerplaats voor het station af, want zoals gebruikelijk was er geen plattegrond van het dorp of een bordje met "centrum" te vinden. Dat bleek ook niet echt nodig te zijn aangezien de uitgang van de parkeerplaats aan de rand van het dorp lag. Ons eerste doel was koffie. Bij de brug zou een fairtrade restaurantje moeten staan dat heel goed zou zijn. Dat konden we niet vinden. Wel vonden we een ander geschikt lokaal, dat ook goede koffie c.q. chocolademelk en taart verkocht. Hiermee gesterkt begon de verkenningstocht door Bradford on Avon. Dit was het wandelen dat Jessica voor ogen had gehad: winkel in, winkel uit, winkel in, winkel uit. De rugtas werd voller en voller en ook mijn handen kregen snel tassen te dragen.

Ondertussen weet ik een beetje hoe ik mij moet gedragen als Jessica op het punt staat om iets aan te schaffen. Toch gebeurt het niet vaak dat ik haar van de koop weerhou, omdat een nee van mij kant er namelijk altijd toe leidt dat ik mij er voor de rest van de dag voor moet verantwoorden. Dan is het energetisch meer verantwoord om gewoon met de koop in te stemmen. Tot op een zeker punt. Dat is, als het mee te zeulen extra gewicht meer energie gaat kosten dan het verzinnen van treffende argumenten. Praktisch betekent dit dat er na een aarzelend begin veel wordt ingslagen, waarna onze koopkracht als een normaalcurve afneemt.

Na het inkopen volgde het verkennen van het cultureel erfgoed. Dat lag meer in mijn straatje. We begonnen met een Saksisch kapelletje. Een prachtig exemplaar, en Romeins aandoend. Zo zullen de eerste kerkjes op het vaste land er ook hebben uitgezien. Alleen vinden we daar alleen de plattegronden van terug. Hier stond er nog eentje. Natuurlijk behoorlijk gerestaureerd, maar toch. Vervolgens liepen we naar de Tithe Barn, een middeleeuwse graanschuur waar de tienden, de middeleeuwse belasting, in de vorm van graan en andere goederen werd opgeslagen. Deze was ook mooi met zicht op de prachtige houten spanten.

Omdat het ondertussen licht was gaan spetteren, zagen we van een wandeling langs het water af en zijn in plaats daar van de rest van het stadje gaan bekijken (ja, volgens de internet encyclopedie is Bradford on Avon toch een stad en wel de kleinste van Wiltshire). Dat was relatief snel gedaan, want zoals gezegd, het was behoorlijk klein. We besloten daarom maar naar huis gegaan. Niettemin, weer een geslaagd dagje uit.