Maar goed. Afgelopen weekend heb ik maar eens Patrice z'n optrekje in Nottingham bekeken. We gaan die plaats nu omdopen tot 'net-niet-stad'. Ik zal jullie nu in ongeveer 30 min uitleggen hoe dat zo komt (grapje, 28,5 min!). Allereerst, Patrice woont niet in Nottingham zelf, maar in Beeston, een er aan vast gegroeid dorpje. Op nog geen vijf minuten lopen van het station staat een rijtje prachtige grote Victoriaanse stadshuizen met op de benedenverdieping een erker. En in een van die kamers-met-erker op de benedenverdieping woont Tries. De kamer is ongeveer 13 à 14 vierkante meter groot en heeft een normale Nederlandse plafondhoogte (hier aan de Middleton Road is het maar net iets over de twee meter...). Centrale verwarming en dubbel glas zijn ook aanwezig. Klinkt leuk op papier, maar gelukkig hebben de Britten het weer weten te vern..ken. Het slotje op het kiepraam kon alleen geplaatst worden als het raam permanent op een kiertje staat! Ja, ja, techniek in de hand van een Brit staat voor niets! Bovendien kent de centrale verwarming voor het hele huis maar twee standjes: aan of uit. Om geld te sparen, gaat het ding vooral uit. En als 'ie dus aan springt, duurt het heel lang voor het warm is. Nu zou je daar natuurlijk zo'n handig computergestuurd kastje voor kunnen kopen die de minimale temperatuur pak 'm beet op zo'n 17 graden houdt. Maar da's natuurlijk het werk van de duivel...
Verder staan er in de kamer een bureau, een ladenkast, een kledingkast en een bed. En dat bed haten we. Toen Patrice de kamer kwam huren, werd met de eigenaar overeengekomen dat er een tweepersoonsslaapbank in zou komen te staan. Ik zou immers ook af en toe langskomen. Helaas werd dit weer zo'n typisch Brits iets: ja zeggen en iets anders doen (ik zweer je, de Arabieren hebben dit overgenomen ten tijden van het Mandaat!). Er staat dus nu een bed 1.20 breed en 1.90 lang. En hoewel wij niet bepaald dik zijn, is 1.20 breed toch een beetje te weinig. Zeker als je bedenkt dat die man van 1.96 m z'n knieën moet optrekken om in een bed van 1.90 m geen kouwe voeten te krijgen. Nu gaan we de huisheer maar vragen het ding te verwijderen en kopen we zelf wel een Beddinge bij IKEA Nottingham.
Maar goed. Patrice deelt z'n huis met nog drie anderen: Kim (India), Roderigo (Columbia) en Jason (Engels). Lekker internationaal gezelschap dus. En je zou het niet zeggen, maar mijn mannetje stoort zich aan de afwezigheid van enig hygiëne-besef bij z'n mede-bewoners. Jarenlange training binnen het huwelijk kan dus ook zo z'n nadelen hebben...
Enfin. Na Stimpy, die ik had meegenomen, van eten te hebben voorzien, liepen we een rondje door Beeston. Leuke winkelstraat met een paar interessante winkeltjes: een grote fairtrade lifestyle winkel, een grote organische winkel, een Oxfam en verschillende tweedehands boekwinkeltjes. Op de markt was een Franse markt aan de gang en dus hebben we meteen maar even een pannenkoek uitgeprobeerd. Na wat geshop, ging het weer huiswaarts.
's Avonds zijn we uit eten geweest in The Library. Een leuk modern restaurantje met heerlijk eten. Naast ons zaten Hazel en Ian, beiden emiritus professoren van de universiteit. Verfrissend wereldwijs en eens niet behebt met een eiland-tunnel-blik hebben we de avond al discussierend doorgebracht. Ze zijn er gewoonlijk elke dinsdagavond, dus dat moet nog wel een keer te timen zijn!
De volgende dag zijn we Nottingham in gegaan. Dat was volgens Patrice zo'n driekwartier à een uur lopen... Ja, met zevenmijlslaarzen wel. Kleine meisjes doen er al gauw anderhalf uur over. En dat in SBW (Standard British Weather = regen). Eenmaal in Nottingham, wilde dat kleine meisje wel iets drinken en even plassen. Nou, dat was even zoeken. Niks geen leuke cafeetjes. Alleen een hoop Starbucks and the like. Dan maar naar O'Briens, weet je tenminste wat er in de koffie zit. Na de koffie op naar de VVV om te kijken of er nog iets leuks te beleven viel in Nottingham. Dat werd een teleurstelling. Geen stadswandelingen door historisch Nottingham; wel werd ons duidelijk dat Nottingham de shopping metropool van de Midlands is. Nu houd ik best van shoppen, maar dan niet in van die superdure merkwinkels. Nergens waren de charityshops of de tweedehands boekwinkeltjes te zien. Geen leuke kerkjes of musea. Helemaal niets! Na wat stroopwafels en gevulde speculaas te hebben ingeslagen op de internationale markt, besloten we maar terug te gaan naar Beeston (met de bus, joepie!).
Eenmaal terug in Beeston, hebben we de Oxfam, de fairtrade en de boekwinkel maar eens flink onder handen genomen. Een verademing vergeleken bij de kouwe kak in Nottingham. Een paar pond lichter ging het vervolgens weer huiswaarts. Met een geroosterd bammetje met honing op het bed hebben we toen nog lekker een beetje televisie gekeken. Je moet je tenslotte terdege voorbereiden op weer een nacht niet lekker slapen...
Voor de volgende morgen hadden we een tripje naar Wollaton Hall gepland. Dat zou een groot landschapspark met herten en een kasteel zijn op loopafstand van Beeston. Nou dat loopafstand klopte wel en herten hadden ze er ook. De andere beschrijvingen in het foldertje wat minder. Zo zou er een gerestaureerde keuken uit de Tudor periode zijn en een natuurhistorische verzameling van nationaal belang. Beiden vielen enorm tegen! Nu hebben we die ervaring al vaker gemaakt hier in Engeland. De foldertjes zijn mooi, maar de werkelijkheid bijna altijd een slap aftreksel. Zo begonnen we met een rondleiding door het gebouw. De gids had een prachtige jurk aan uit de Tudor periode, maar bleek inderdaad niet meer dan een mooi popje. Ik weet aardig wat over eetgewoonten in de Late Middeleeuwen en wist haar op een handvol onwaarheden te betrappen bij de rondgang door de keukens. Die waren niet meer dan knalgeel geschilderd en voorzien van een paar stukken nepvlees en een haardvuur. Verder vertelde ze ons even en passant dat ze niet te veel op de architectuur en de geschiedenis in ging, want dat ging niet alleen haarzelf maar ook de meeste mensen boven het hoofd. We couldn't agree less!
Gelukkig was daar ook nog het awardwinning cafe in the courtyard. Nou, ze hadden het beter koffie in de zwijnenstal kunnen noemen. Het personeel was te traag om de tafeltjes schoon te krijgen en de Britten te snel in alles op de grond gooien. Een echte perpetuum mobile! En de koffie was goor! Kwam nog wel uit een duur uitziende automaat. Zo ongeloofelijk bitter. En de scone was van gisteren. Nee, dat doen we niet nog eens.
Maar, als echte Nederlanders geven wij natuurlijk niet op na een teleurstellende ervaring met Nottingham. We hebben overduidelijk nog wat tijd nodig om aan de omgeving te wennen. En dus hebben we meteen een lijstje gemaakt van alle dingen in de buurt van Nottingham waar we beslist nog eens heen moeten. Zo zijn er nog een heleboel kerken, kasteeltjes en voormalige abdijen die zich kunnen verheugen op een bezoekje van twee kritische Nederlanders. En in de stijl van de 'Apostelen van de Friezen en Germanen' trekken wij nu door het midden van Engeland en wijzen Lizzie haar onderdanen op hun tekortkomingen. Nu maar hopen dat ons niet hetzelfde lot beschoren is als Bonifatius...
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten