Weekje Engeland

Time flies when you're having fun! Vandaar maar even een update. Vorige week zondag was het wel aardig weer en dus besloten we maar weer eens naar Heale Garden te wandelen. Lekker door de velden waar inmiddels de verschillende graansoorten en bonen al aardig rijp staan te worden. Bij Heale natuurlijk de gebruikelijke cream tea ons goed laten smaken. En we waren niet de enigen! Er waren twee roodborstjes, twee vinkjes en een merel die ook van scones hielden. En de merel hield ook van de jam. Op het naburige tafeltje dipte hij z'n snavel in het bakje met jam. Maar ja, vogeltjes hebben geen lange tong en dus stond de merel daar met jam aan z'n snavel... Na de thee weer het hele eind terug gelopen. Bijna thuis kwamen we nog een stel oude bekenden tegen: de zwanen met hun inmiddels nog maar zes jongen.

Afgelopen woensdag was er een concert van kd lang in Oxford en dus moest ik daar even heen. Da's maar anderhalf uur met de trein, dus dat is wel te doen. Eigenlijk had ik een kaartje voor de dertiende rij helemaal rechts, maar toen kwam er iemand naar me toe met de mededeling dat ze een extra kaartje had voor de vijde rij links. Die mocht ik dus hebben. Maar ook daar zat ik niet lang. Naast mij plofte een vrouw neer die na een tijdje vroeg of ik niet met haar vriendin van plaats wilde ruilen... En die bleek op de derde rij midden voor te zitten! En om het helemaal compleet te maken gingen de twee heren voor m'n neus op de tweede rij nog voor het eerste nummer weg. O wat een ellende! Vrij zicht op een nachtegaal. En ze zong weer fantastisch. Alleen ging meteen in het eerste nummer al van alles mis: een snaar van de gitaar brak. Bij het volgende nummer trapte ze de zoom uit een van d'r broekspijpen en werd de zaal om een veiligheidsspeld gevraagd. En bij het derde nummer beet ze zich gigantisch op d'r lip en moesten er ijsklontjes komen... Maar het concert was helemaal geweldig. Nummers van de laatste paar albums, inclusief een beetje country kwamen aan bod. Alleen dat engelse publiek; daar kan ik echt niet aan wennen! Ik ben wel vaker in Nederland en Duitsland naar een concert geweest en dat gaat er een heel stuk beschaafder aan toe. Hier niet. Ten eerste komt 75% pas tijdens de vooract binnen. Heel irritant voor de jongen die daar piano zit te spelen. En de laatste 25% komt tussen het eeste en derde nummer van de hoofdact pas binnen druppelen! Hoe ongeloofelijk asociaal! En dan al die obsceniteiten die er geroepen worden tussen de nummers door. Lusten de honden geen brood van. En dan natuurlijk niet te vergeten de boxer short en de bh die op het podium werden gegooid. Je moet er maar zin in hebben om voor zo'n groep barbaren te gaan staan! Maar goed. Ik haalde net de laatste trein en was om kwart over één ook weer thuis. Nee, da's niet logisch, maar wel erg brits dat je anderhalf uur op Basingstoke moet wachten op de laatste boemel naar Salisbury.

In de tuin heb ik maar liefst drie verschillende soorten hommels op m'n lavendelstruiken. Da's lastig, want eigenlijk wil ik de bloemetjes afknippen voor eigen gebruik... Alleen kan ik het nog niet over m'n hart verkrijgen om ze hun eten af te pakken. Hommel 1 is volgens mij een gewone aardhommel. Gele streep en witte kont. Dit is ook meteen de grootste hommel en de takjes lavendel buigen aardig door onder zijn gewicht. Hommel 2 is veel kleiner, erg bewegelijk en heeft een rode kont: de steenhommel. Hommel drie lijkt wel een mixje van deze twee: middelgroot, gele streep en rode kont. Het blijkt de weidehommel te zijn. Enig om naar ze te kijken.

Vandaag zijn we met de bus naar Shaftesbury geweest. Dat is een stadje in Dorset dat al bestond in de Saksische tijd, maar eventueel nog veel ouder is. Het ligt op een berg 200m boven NAP. Dat zorgt er dus voor dat je een heel mooi uitzicht hebt over de wijde omgeving. Het stadje zelf is een aaneenschakeling van boekenwinkeltjes, charity shops, handwerkwinkeltjes en antiekzaakjes. En dan was er ook nog een vlooienmarkt in het stadshuis aan de gang en een boekemarkt in de church hall. Reuze vervelend natuurlijk! Ook het plaatselijke museumpje hebben we nog even bezocht. Ze hadden er een heuse verdroogde kat in de vitrine liggen. En verder natuurlijk allerlei oude zooi uit de laatste twee eeuwen. Beetje archeologie en een afstotelijk ding dat ze gebruikten tijden het jaarslijkse feest rond het waterrecht van een naburige manor.

Daar het stadje op een behoorlijke berg ligt, moesten we flink klimmen en dalen (o.a. Gold Hill zie foto). En daar krijg je honger van. Op naar de cream tea, we zijn tenslotte in Dorset en daar hebben ze de combi uitgevonden. Met veel te veel boeken en andere nieuwe aanwinsten (w.o. twee emaille bakjes voor het uit elkaar peuteren van dode beestjes; je had de mevrouw op de vlooiemarkt moeten zien kijken toen ik d'r vertelde waar ik ze voor ging gebruiken! Ja, zo maak je als buitenlander vriendjes...) gingen we uiteindelijk weer terug naar Salisbury. Eenmaal in Salisbury kwamen we nog langs de pakistaanse winkel. Voor we weg gingen, hadden we al gezien dat iemand een enorme berg samossa naar binnen bracht. Dat zijn kleine pakketjes van filo deeg met vlees- of groentevulling. Op de terugweg bleek er nog een klein bergje over te zijn. En dus besloten we er vier te kopen voor bij de groene sla. Sla is ook maar zo sla. Ze smaakten heerlijk. Wel een beetje pittig, maar veel beter dan je ze zelf kan maken. Met andere woorden: lang leve de buitenlanders!