Classical Extravaganza

Gisteren hadden we weer eens een ontmoeting met buitenaardsen. Dat overkomt ons hier vaker in Engeland; het blijven tenslotte Britten. Iedereen kent het nummer van Sting: "I am an alien, I am an Englishmen in New York". Hieruit heb ik eigenlijk altijd begrepen dat Amerikanen een beetje vreemd zijn en Engelsen "normaal" en dat Engelsen zich in Amerika buitenaards voelen juist omdat ze normaal zijn. Na gisteravond ben ik echter niet helemaal meer zeker van deze interpretatie. Ik begin te denken dat Engelsen tussen elk willekeurig ander volk een alien zullen zijn... Want luister en geniet van de ervaringen van uw reporters in het buitenland.

Jessica houdt van een beetje leven in de brouwerij en had een tijdje geleden een advertentie voor een Classical Extravaganza gezien. Dat is een openlucht concert van klassieke muziek. Dit zou gegeven worden op het landgoed van Wilton House, ongeveer 4-5 km van Salisbury. Hier woont de Earl of Pembroke. Nu zijn we nog nooit op het landgoed geweest, het is er tot nu toe nog nooit van gekomen, en dit leek ons een mooie gelegenheid om twee vliegen in een klap te slaan. Dus Jessica haalde kaartjes en wij wachtten tot het evenement zou plaatsvinden.

De afgelopen dagen hebben we van een echt Engelse zomer mogen genieten, dat wil zeggen we hebben ons afgevraagd of we niet eens met de bouw van een ark zouden moeten beginnen. De opgraving stond onder water en omscholing tot onderwater-archeoloog zou geen slecht idee zijn. Gezien de weersomstandigheden vreesden wij het ergste voor het openlucht concert. Maar die vrees was ongegrond. Na een enkel buitje in de middag klaarde de hemel tegen een uur of twee op en kwam zelfs de zon even kijken. Maar niettemin, niets is zo veranderlijk dan het weer, en dus besloten we toch maar een paraplu en regenkleding mee te nemen. Verder werden twee slaapmatjes meegenomen om op te zitten, een zakje pistache-nootjes, een doosje Belgische bonbons en een thermoskan met thee. Het concert zou tenslotte een paar uur duren en om de hele tijd te moeten blijven staan c.q. op het natte gras te moeten zitten zonder een energie-shot tussendoor, leek ons niets. Bovendien vond Jessica het nodig om twee glaasjes met waxinelichtjes mee te nemen. Alles werd in een rugzak gepropt en klaargezet voor vertrek.

Er zijn meerdere mogelijkheden om van Salisbury naar Wilton te komen: auto, bus, taxi, fiets of lopend. Wij kozen voor de laatste optie. Het concert zou om 20:00 uur beginnen maar de poorten van het landgoed zouden al om 18:00 uur open gaan. Om zo vroeg al daar te zijn, vonden we iets overdreven en dus begon onze voettocht naar Wilton iets na zessen. Ik geloof dat we iets voor zevenen de plaats van bestemming bereikten. Hier begonnen wij reeds ietwat geamuseerd te kijken. Volgens de kaartjes mocht je eten en drinken meenemen en het een en ander om op te zitten. Dat hebben wij ook gedaan. De Engelsen deden dat ook, alleen op een ietsie grotere schaal... Vanaf de parkeerplaatsen rondom het landgoed zagen we een gestadige stroom personen komen, beladen met tuinstoelen, tafels, plaids en een assortiment tassen, dozen en wat dies meer zij. De spullen werden gedragen, voortgeduwd of voortgetrokken in veelsoortige karren en kruiwagen-achtige voertuigen. Hmm, interessant, dachten we. Na de kaartcontrolle kregen we een vuilniszak aangeboden voor vuilnis. Dat wezen we af aangezien we zo goed als niets bij ons hadden. Anderen namen de zak echter met graagte aan. Hmm, dachten we, dit wordt wel heel interessant. De stoet met ons ertussen trok langs het landhuis, een enorm gebouw met allerlei tierlantijntjes. Het is een vierkant gebouw, twee tot drie verdiepingen hoog met op elke hoek en het midden van de zijdes een extra huis er bovenop. De tuin is groots met een stel prachtige solitaire ceders (Ceder deodarus). Vrijwilligers in hun onvermijdelijke hiviz' (high visibility, van die gele vestjes) stonden langs de route en zorgden ervoor dat we niet van het pad afweken. Toen we de bocht omgingen naar de achterkant van Wilton House, sloeg de verbazing hard toe: Stel je voor, je bent ruim een uur voor begin van het concert op de plaats van bestemming en je wordt geconfronteerd met een veld dat al zo goed als geheel gevuld is. Verder stonden die mensen niet en zaten ook niet op het gras of op plaids zoals we ons hadden kunnen voorstellen. Nee, deze mensen hadden hun halve huisraad meegenomen. De concertgangers zaten in comfortabele stoelen aan tafels die van boven tot onder gevuld waren met etens- en drinkwaar. Wijn was te koop in een grote witte tent op het veld en daar werd overduidelijk goed gebruik van gemaakt. Wij zochten een goed plekje achteraf onder een ceder, vanwaar we een goed zicht op de Musikmuschel vlak achter Wilton House hadden. Matjes uitgespreid, rugzak leeggehaald en ons neergevleid om de Engelsen te bekijken. Dat was de moeite waard. Al die karretjes, al die spullen die meegesleept werden. Echt fantastisch. Verbazingwekkend was ook het publiek. Je kon hier alle rangen en standen en leeftijden tegenkomen, van working class families met kleine kinderen tot upper class in avondgala en misschien zelfs hun butler. En dat alles door elkaar op hun eigen, kleine territoria, afgebakend door stoelen, tafels en kandelaars. Een groep vlak bij ons had een enorme tafel volbeladen met aardbeien, taarten, salades en drank. Andere zaten in hun luie stoel met dekens om hun benen geslagen en hapjes en drankjes in grijpwijdte. Wij staken daar enigermate armoedig bij af. Maar niettemin, wij hadden ook kaarsjes, en het feit dat wij op de grond zaten trok ook wel bekijks. I am an alien at Wilton House.

Stipt om 20:00 uur begon de Classical Extravaganza, uitgevoerd door het Bournemouth Symphony Orchestra, met Offenbachs Orpheus in the Underworld. De aankondigingen en zangpartijen werden gedaan door Earl Carpenter, een musical beroemdheid. Voor de klassiek geinteresseerden onder jullie, er waren muziekstukken van Menken, Mascagni, Strauss Jr., Lara, Borodin, Sibelius, Verdi, Schoenberg, Elgar, Mussorgsky, Tchaikovsky en Wagner. De meeste stukken waren de moeite waard om te horen. De laatste twee werden gecombineerd met vuurwerk. Dat was wat anders dan een waterorgel! Heel knap gedaan. Zeker Tchaikovsky's 1812 Overture (de overwinning op Napoleon). Rustig vuurwerk afgewisseld met triomphantelijk geknal, plus een Wilton House verlicht in verschillende kleuren.

Zoals we ondertussen van de eilandbewoners gewend waren, was het tijdens de uitvoering een geloop van belang: personen op weg naar de toiletten, om nieuwe flessen wijn te kopen of om wat voor reden dan ook. Nieuwkomers, fashionably late (ruim een half uur overtijd of nog later) waren geen uitzondering. En natuurlijk waren er die ruim voor het einde de boel inpakten en weggingen. Dan vraag je je werkelijk af waar dat nou goed voor is. Aan het einde kregen we nog een paar korte toegiften en begon de drang naar de uitgang. Met onze rugzak en glazen met brandende waxinelichtjes in de hand was het voor ons redelijk eenvoudig om tussen de wagonladingen tuinstoelen door te manoeuvreren en huiswaarts te gaan. Tegen twaalf uur waren we terug, en dat zonder een spatje regen!