Het einde is nabij (donderdag, 09.10.2008)

Gelukkig stonden we weer naast een minaret en werd er weer luid gezongen op de vroege ochtend. Het ontbijt zou om 6:30 zijn en de koffers, die we gisteravond na het eten hadden gekregen, moesten dan weer gevuld naast de bus staan. Het beddengoed moest uit de Rotel worden gesloopt en alles zo worden achtergelaten als we hadden aangetroffen. Dat was best werken op de vroege ochtend. Na het ontbijt moesten het bestek, de beker, het bord en broodplankje inclusief theedoek weer worden teruggegeven. We hebben Franz en Ahmad een gouden handdruk gegeven en zijn toen met ons allen naar het vliegveld van Damascus gegaan.

Het was er behoorlijk druk. Er waren veel mensen met enorme koffers en dozen. Gelukkig kwam Ahmad nog een stukje mee en loodste ons door de menigte, door de papierafwikkeling tot de paspoortcontrole. We waren twee uur van tevoren gekomen maar al de papierrompslomp nam behoorlijk wat tijd in beslag. We hoefden daardoor maar betrekkelijk kort te wachten tot we het vliegtuig in mochten. Jessica’s tweede schaduw had het op de één of andere manier voor elkaar gekregen in de rij achter haar te komen, zeer tot leedwezen van Jessica.

Het begin van de vlucht was een beetje hobbelig. Er was veel bewolking en dus weinig te zien. We landden mooi op tijd in Frankfurt. Daar werden we al opgewacht door de Polizei, die af en toe een verdacht persoon uit de rij nam voor nader onderzoek. Je krijgt wel aandacht als je uit een schurkenstaat komt. Hoewel dit allemaal snel was afgehandeld, duurde het nog heel lang voordat eindelijk de koffers verschenen. Mogelijk werden die ook allemaal doorzocht.

We zijn daarna met bus en Bahn naar Frankfurt Hauptbahnhof gegaan om goed in te kopen. Jessica verheugde zich al helemaal op de Backmischungen van Ruf. Maar helaas, we konden geen grote supermarkt vinden, alleen een kleine Plus waar we wat kleine dingetjes kochten. Het was geen pretje met de zware rugzakken. We hadden weliswaar kluizen op het station gevonden, maar niemand die papiergeld in munten wilde omwisselen. Ja, dan houdt alles op. Ook Dode Zeezout met etherische olie was niet verkrijgbaar. Dat kenden ze in Syrië vreemd genoeg niet, in Duitsland wel, maar was alleen niet meer in voorraad. Onverrichte zaken zijn we naar het vliegveld teruggekeerd alwaar we hebben ingecheckt. De vlucht naar Southampton was rustig. De koffers kwamen snel en we waren mooi op tijd voor de directe trein naar Salisbury.

Bij de kaartjesautomaat op Southampton Airport troffen we nog een Duitse scholiere die ook naar Salisbury wilde. De automaat wilde haar betaalkaart niet hebben en dus heeft Jessica de hare maar gebruikt. We hebben gezellig zitten praten tot Salisbury. Daarna hebben we een take away genomen bij onze favoriete Bangladesh-er en waren om 21:30 uur lokale tijd weer terug op de Middleton Road, waar Stimpy ons hartelijk begroette.


The End.