Kerstperikelen

Zo, tijd voor weer eens wat geleuter over onze belevenissen op het eiland. Onze mede-eilanders zijn inmiddels helemaal gek van de kerstdrukte en hun kwakkelende credit cards. In de stad kun je al weken elke dag over de hoofden van de gelukkige consumenten lopen. Gelukkig heeft het dominante kerst-gen van de Engelsen ook zo z'n goede kanten. Zo staat het leger er weer vrolijk op los te blazen, staan er mensen gezellig carols te kwelen in de winkelstraat en zijn er een hoop kerst-activiteiten in de Cathedral. Nu hebben jullie al kunnen lezen over de advent-processie "From Darkness to Light", inmiddels hebben we echter al weer een hoop nieuwe middeleeuwse gebruiken mogen aanschouwen. Zo was er vorige week de Boy Bishop Ceremony. Dit betekent dat de bisschop z'n macht tijdelijk overdraagt aan het hoofd van het jongenskoor. Het gaat terug op een passage uit het grote boek waar Jezus aangeeft dat de kinderen het ware geloof hebben. Dit hebben ze in de Middeleeuwen vermengd met de legende van Sinterklaas en daarom worden er tijdens de ceremonie Sinterklaasliedjes gezongen. Het was zo "druk" dat we lekker in de koorbanken mochten zitten. De kinderbisschop werd met de mantel, mijter en staf van de echte bisschop bekleed en mocht toen de mensen zegenen en een preek afsteken. En dat deed de twaalfjarige Jack met verwe! Hij sprak de rechten van het kind aan en vertelde over de Sinterklaasgebruiken in Oosteuropa. En legde even haarfijn uit dat de Engelse Kerstman niemand minder is dan Sinterklaas. Maar dat wisten we natuurlijk al; commercieel geintroduceerd door Coca Cola een eeuwtje geleden. Verder vond Jack z'n nieuwe kleren "awesome"! We couldn't agree less.

Vorige week woensdag hadden we ons eerste kerstdiner met de afdeling finds van Wessex. Dat houden ze al sinds jaar en dag in een restaurantje in Warminster. Misschien herinneren jullie je nog van vorig jaar dat je daar heel weinig voor veel kreeg... Een gewaarschuwd mens telt echter voor twee, en dus werd er vooraf een flinke boterham genuttigd! Eenmaal op het station op ons kerstbest, bleek de trein ruim een half uur vertraging te hebben. Toen hebben we er ook nog maar een muffin ingekiept... Eenmaal aangekomen bij het restaurant, zat de stemming er al iets te goed in. Collega's hadden mij 's middags al onthuld dat ze eerst even zouden gaan indrinken. Nou, daar hadden ze zich duidelijk aan gehouden... En met de biertjes, flessen wijn en tenslotte het echt zware geschut, werd het er niet beter op (lekkere agressieve stemming met veel gepest van een bepaalde collega en niemand die ingrijpt!). Toen men uitgebreid de geschlachtsdelen van de directie met de worteltjes en parsnips op tafel begon te vergelijken, nam onze plaatsvervangende schaamte wolkenkrabber-formaat aan. Gelukkig ging de laatste trein lekker vroeg en konden we na bijna drie uur opgelucht vertrekken. Met de deurklink nog in de hand keken we elkaar aan en zeiden tegelijk: Volgend jaar zonder ons! Het eten smaakte net als vorig jaar ook niet echt en met name het toetje moest je zoeken met een vergrootglas. Dan maak je dus geen goede beurt bij iemand die zich noodgedwongen door de andere gangen heen eet om vervolgens van het toetje te genieten. Gelukkig hebben onze "voorbereidingen" er wel voor gezorgd dat we dit jaar niet weer hongerig voor het raam van de afhaal-indier stonden!

Vrijdagavond waren we weer in de Cathedral te vinden. Dit keer om naar de Messiah te gaan. Helaas waren we een beetje laat met boeken en zaten we dus behoorlijk achteraan. Dan verliest het Hallelujah wel een beetje aan kracht; maar verder was het prachtig. Het werd gezongen door het eigen meisjes- en mannenkoor van de Cathedral. Afgezien van de koorpartijen en de sopraanstem, werd alles door de mannen gezongen. Dat werden dus altpartijen in falset. Houd ik persoonlijk niet zo van, maar is natuurlijk wel waarheidsgetrouw. Ook hier hebben we ons hogelijk verbaasd over het gedrag van onze mede-eilandbewoners. Vele kwamen te laat. Hele volksstammen stonden subiet op na het Hallelujah. Hoewel het programmam duidelijk aangaf dat deel III ook nog gewoon kwam. Nu geef ik ruiterlijk toe dat ik het persoonlijk ook leuker had gevonden als Handel bij het Hallelujah gestopt zou zijn, maar dat deed die eigenwijze Duitser nu eenmaal niet. Bovendien zit in deel III wel het prachtige "I know that my redeemer liveth". En toen het orgel nog nagalmde van de laatste noot van het allerlaatste stuk, liepen de meesten al naar buiten! How utterly rude and offensive!

Fazit: We zullen wel nooit compleet integreren! (maar lachen/verbazen blijf je je wel!).